20

We liepen naar binnen en ik bleef stokstijf staan. Aan een tafel achter in de zaal zat een meisje. Ze zat over een vel papier gebogen en leek te schrijven.

Rafe trok me mee. ‘Maya, ik wil je graag aan iemand voorstellen.’

Het meisje aan de tafel draaide zich om en ik glimlachte.

‘Annie.’ Ik liep door en wierp een blik achterom naar Rafe. ‘Ik geloof dat we elkaar al kennen.’

‘Niet echt,’ zei Annie, en haar stem klonk anders, lager. Ook haar glimlach was anders. Niet de uitbundige glimlach die ik me herinnerde, maar aarzelender, bijna verlegen.

Ze stond op en liep naar me toe. Ze vloog niet zoals gewoonlijk met wijd uitgespreide armen op me af, maar ze liep gewoon, met stappen die net zo aarzelend waren als haar glimlach. Ik keek naar de tafel en zag waar ze mee bezig was geweest. Tekenen.

Ik wierp een blik op Rafe. Hij grijnsde en knikte. Zijn gezicht straalde weer.

‘Hebben ze…’ begon ik, zoekend naar woorden.

‘Me genezen,’ zei Annie. ‘Voorlopig nog voor heel korte periodes, maar het is een begin.’ Ze sloeg haar armen om me heen en gaf me een knuffel, en ook al was het niet haar gebruikelijke ribbenkrakende omhelzing, het was desondanks een echte knuffel, stevig en oprecht.

‘Dus je… herinnert je alles?’ zei ik.

Ze liep naar de sofa en klopte op het kussen naast haar. Ik ging zitten en Rafe nam plaats op de armleuning, nog steeds grijnzend.

‘Er zijn stukjes die ik me niet herinner, waarschijnlijk wanneer ik van gedaante veranderde. De rest is… vreemd. Alsof ik naar mezelf keek.’ Ze schudde haar hoofd. ‘Nee, alsof ik naar iemand keek die op mij leek, maar ik was het niet. Niet echt. Het was als…’ Ze bloosde. ‘Als onverwachts high worden. Wat trouwens een nieuwe ervaring voor me zou zijn. Wanneer je als kunstenaar ergens een voet tussen de deur wilt krijgen, kun je er niet altijd zeker van zijn dat wijn alleen maar wijn is. Ik voelde me high en blij en zorgeloos, maar vanbinnen bonsde iets in mij op de muren om naar buiten te worden gelaten. Om mezelf te zijn.’

‘En dat ben je nu.’

‘Tijdelijk. Ze gaan door met deze dosering en verwachten dat ik binnen een paar maanden weer helemaal mezelf ben.’ Ze zweeg even. ‘Rafe vertelde me dat je bent getransformeerd.’

‘Dat klopt.

‘Geen… problemen?’

Ik probeerde niet te denken aan wat Nash had gezegd. ‘Nog niet. Maar ik voel me een stuk beter nu ik weet dat er een geneesmiddel is. Dat hebben ze snel gedaan.’

‘Niet echt,’ zei Rafe. ‘Ze wisten al dat er bijverschijnselen konden optreden. Ze hadden iets klaarliggen voor het geval dat dit zou gebeuren. Niet getest, maar…’ Hij haalde zijn schouders op. ‘Blijkbaar werkt het.’

Annie greep mijn handen stevig vast. ‘Ik ben blij dat je het goed maakt, Maya. Ik weet dat je hier niet wilt zijn, maar ik ben blij dat je veilig bent en ik kijk ernaar uit om je beter te leren kennen. Je echt te leren kennen.’ Ze glimlachte naar Rafe. ‘Je hebt mijn broer gelukkiger gemaakt dan ik hem in jaren heb gezien.’

Rafe sloeg zijn ogen ten hemel, maar de glimlach was niet helemaal van zijn gezicht verdwenen. Ik wist dat dat niet de enige reden was waarom hij gelukkig was. Dit was wat hij wilde: Annie helpen. Dit was waarom hij naar Salmon Creek was gekomen. De reden waarom hij sindsdien had gedaan wat hij had gedaan.

‘En nu laat ik jullie alleen om bij te kletsen,’ zei Annie terwijl ze opstond. ‘Ik weet zeker dat Rafe zijn grote zus daar niet bij wil hebben.’

‘Je hoeft niet –’

‘Ik heb geen tijd meer,’ zei ze. ‘Na iedere behandeling heb ik maar twintig goede minuten.’

‘Dat geeft niet,’ zei ik. ‘Daarvóór was je ook een leuke meid.’

‘Ik waardeer het dat je dat zegt, Maya, echt waar. Ik herinner me hoe lief je altijd voor me was. Maar ik wil liever dat je de echte Annie leert kennen.’ Ze haalde haar schouders op en keek ongemakkelijk. ‘Dus laat ik het hierbij. Ik heb maar een paar keer per dag twintig minuten, meer niet voorlopig.’

‘Geloof me, ik heb al geprobeerd haar op andere gedachten te brengen,’ mompelde Rafe. ‘Maar ze is bijna net zo koppig als jij.’

Toen Annie langs hem liep, stak ze haar hand uit en kroelde door zijn haar, zoals ik haar al eerder had zien doen, maar nu zachter, en ze lachte alleen toen hij wat bromde, waarna ze hem op de schouder klopte, naar mij zwaaide en ons alleen liet.

Rafe wachtte tot Annie de deur achter zich had gesloten en liet zich toen naast me op de bank glijden. ‘Zo, enig idee hoe we deze tijd met z’n tweetjes kunnen doorbrengen?’

Ik aarzelde. Ik wilde niet aarzelen, ik wilde hem alleen maar vastpakken en kussen en alles om me heen vergeten. Zo was het vroeger. Rafe zien, de rest van de wereld vergeten. Maar nu denderde die wereld door mijn hoofd, de foto’s van Daniel in het bijzonder.

Ik wendde me af en probeerde het nonchalant te laten overkomen, een beetje plagerig zelfs. Maar ik had dat moment nodig om mijn hoofd leeg te krijgen. Het had geen zin om me zorgen te maken om Daniel. Ik wilde alleen maar alles vergeten, al was het maar heel even. Toen ik zover was, draaide ik mijn hoofd weer naar hem toe en glimlachte. ‘Ik heb misschien wel wat ideetjes. En jij?’

Hij grijnsde. ‘Misschien.’

Ik schoof wat dichter naar hem toe. ‘Ik denk dat ik de jouwe wel kan raden.’

‘Dat denk ik ook wel.’

‘Heeft het iets te maken met…’ Ik overbrugde de laatste centimeters tussen ons en boog me naar hem toe. ‘Dit?’ Ik stak een gamecontroller tussen ons omhoog. ‘Ik ben een kei in Mario Kart.’

Hij lachte en duwde de controller opzij. ‘Vast wel. Maar het is niet echt wat ik in gedachten had.’

Ik wachtte totdat hij zich naar me toe boog voor een kus en sprong toen overeind. Ik griste een handvol spelletjes van de salontafel.

‘Call of Duty?’ zei ik terwijl ik er eentje omhooghield.

Hij stond op en deed een stap in mijn richting. ‘Nee.’

Ik deed een stap naar achteren. ‘Left 4 Dead?’

Nog een stap naar voren. ‘Nee.’

Ik bleef achteruitlopen en zwaaide met de doosjes voor zijn neus. ‘Dus je wilt geen spelletjes spelen?’

‘Hmm, dat heb ik niet gezegd. Alleen niet die spelletjes. Ik geef de voorkeur aan iets meer… lichamelijks.’

‘Aha!’ Ik hield een doosje omhoog. ‘Wii Fit dus.’

Hij lachte en griste het uit mijn hand. We deden nog een paar danspasjes – ik naar achteren, hij naar voren, me strak aankijkend, met een grijns die mijn hart deed overslaan.

‘Hou je van achtervolgingen?’ vroeg ik.

Zijn grijns verbreedde zich. ‘Dat weet je wel.’

‘Worstelen?’

‘Absoluut.’

Ik stak Grand Theft Auto en WWE omhoog. Hij vloog op me af. Ik dook weg, liet de spelletjes vallen en nam een spurt door de kamer. Hij kwam me achterna en ik voelde zijn vingers over de achterkant van mijn shirt strijken. Ik maakte een bocht en sprong over de sofa heen. Hij probeerde me de pas af te snijden, maar ik veranderde snel van richting.

Zo schoten we een paar keer aan weerszijden van de bank heen en weer. Toen trok hij een sprint. Ik rende naar de andere kant. Hij sprong over de rugleuning heen, kreeg mijn shirt te pakken en trok me naar zich toe toen ik me probeerde los te rukken.

‘Hebbes,’ zei hij.

Ik rolde met mijn ogen en stond toe dat hij me naar zich toe trok. Toen we elkaar bijna aanraakten, ontspande zijn greep. Ik rukte me los, maar hij wist me pootje te haken en ik struikelde. Hij greep me bij mijn arm om mijn val te breken, en voordat ik het wist lag ik op de bank, met Rafe op me en mijn armen om zijn nek geslagen.

‘Daar ben je opmerkelijk goed in,’ zei ik.

‘Kwestie van aanvoelen.’

‘Ja, ja.’ Ik snoof en trok hem naar me toe voor een kus.

Zo lagen we een paar minuten later nog, toen een stem boven ons hoofd zei: ‘Allemachtig. Ik weet dat jullie elkaar wel achtenveertig uur lang niet hebben gezien, maar moet dit echt?’

Ik keek op en zag Sam – Samantha Russo – staan, met over elkaar geslagen armen. Ze leek verbluffend veel op de lerares die Rafe en mij had gesnapt toen we achter de school stonden te zoenen. Ze steunde met één elleboog op een kruk.

‘Ja,’ zei een andere stem. ‘Alsjeblieft, zoek een kamer.’

Terwijl ik naar Hayley keek, zei Sam: ‘Zeg dat maar niet, want hij doet het nog ook. En Maya is te hoteldebotel om hem te kunnen weerstaan.’

Rafe stak zijn middelvinger naar haar op, maar het was een luchtig gebaar, alsof zelfs zij zijn humeur niet kon verpesten. Ik stond op en gaf Hayley een knuffel. Het voelde ongemakkelijk aan – we waren nooit vriendinnen geweest – en ze leek verbaasd, maar niet onaangenaam verrast. Sam keek alleen maar nors, met haar armen nog steviger over elkaar geslagen, alsof ik hetzelfde bij haar zou proberen. Dat deed ik niet.

‘Gaat het goed met jullie?’ vroeg ik. ‘Jullie zien er goed uit.’

Sam haalde haar schouders op. ‘Prima.’

‘Prima is een groot woord,’ zei Hayley. ‘We zijn laboratoriumratten in een beveiligd complex dat vierentwintig uur per dag wordt bewaakt.’

Sam haalde opnieuw haar schouders op. ‘Ze hebben ons geen kwaad gedaan. Ze hebben Annie geholpen. Ze hebben mijn been verzorgd. Het valt eigenlijk best mee.’

‘Het valt best mee?’ zei ik. ‘We –’

Rafe greep mijn hand vast en kneep erin. ‘Blijkbaar zijn we het ergens niet over eens, maar daar hebben we het later wel een keer over. Laten we nu even rustig gaan zitten en bijpraten.’

Hayley knikte. ‘Hoe gaat het met Corey en Daniel? Maken ze het goed? Zijn ze nog op de vlucht? Zijn ze veilig?’

De kamer leek te bevriezen. De adem stokte in mijn keel en ik hoorde mijn bloed in mijn oren gonzen.

Rafe loodste me terug naar de bank. ‘Ze zijn veilig, maar dat is iets wat Maya moet vertellen. Als we nou allemaal even –’

‘Maya?’ zei Sam. ‘Ik weet dat je onuitstaanbaar bazig kunt zijn, en ik had nooit verwacht dit te zullen zeggen, maar wil je alsjeblieft het leiderschap weer op je nemen? Dat stomme vriendje van je –’

‘Sam!’ siste Hayley.

Rafe sloeg alleen zijn ogen ten hemel. ‘Zoals je ziet, zijn Sam en ik de afgelopen dagen niet opeens op miraculeuze wijze dikke maatjes geworden. Ik weet zeker dat Maya talloze ideeën en plannen heeft, Samantha. Maar ze is hier nog maar net en –’

‘Hoi,’ zei een zachte stem vanuit de deuropening.

Ik draaide me om. Daar stond Nicole. Even dacht ik dat ik spoken zag. Hoopte ik dat ik spoken zag.

‘Hé, Nic,’ zei Rafe. ‘Kijk eens wie we hier hebben.’

Hij trok me omhoog en glimlachte naar ons, en ik staarde hem een paar tellen alleen maar aan voordat ik het me herinnerde. Hij wist het niet. Niemand wist het, behalve…

Ik wierp een blik op Sam.

Ze werd rood en vormde geluidloos het woord ‘sorry’, waarna ze er fluisterend aan toevoegde: ‘Ik wist niet wat ik moest doen.’

‘Wat je waaraan moest doen?’ vroeg Hayley.

Nicole stond daar maar met een verwarde blik op haar gezicht. Ze zag eruit als de Nicole die ik al tien jaar kende. Lief, verlegen en onzeker. Het meisje dat door Serena onder haar hoede was genomen om haar zelfvertrouwen op te krikken. Het meisje dat ik Daniel had toegeschoven nadat Serena was gestorven, omdat ik dacht dat zij precies was wat hij nodig had om over haar heen te komen. Het meisje met wie ik had geprobeerd vriendinnen te worden, ook al hadden we weinig met elkaar gemeen, waarna ik me schuldig voelde dat we niet nader tot elkaar konden komen terwijl zij zo hard een vriendin nodig leek te hebben na Serena’s dood.

Nu keek ik naar Nicole en ik zag dat meisje, en ik begon me af te vragen of ik haar verkeerd had beoordeeld. Of Sam en ik de verkeerde conclusie hadden getrokken. Het was onmogelijk dat dit meisje kon hebben gedaan wat wij dachten.

Maar een paar dagen geleden had ik een heel andere Nicole gezien. Een Nicole die naar me had uitgehaald op de kampeerplek toen ik weigerde haar te redden. Een Nicole die had geprobeerd mij ook te grazen te laten nemen. Die tegen Moreno had geschreeuwd dat hij me moest neerschieten. Me moest vermoorden.

Wat belangrijker voor me was, was degene van wie we vermoedden dat Nicole háár had vermoord. Serena.

‘Maak dat je wegkomt,’ zei ik, nauwelijks in staat om mijn kaken ver genoeg van elkaar te krijgen om de woorden naar buiten te laten.

Rafe keek in eerste instantie verbaasd, maar toen hij mijn gezicht zag, verdween die verbazing en zijn gezicht verstrakte. Hij wendde zich tot Nicole.

‘Wat heb je gedaan?’ vroeg hij.

‘W-wat ik heb gedaan?’ piepte ze. Haar blauwe ogen gingen wijd open en ze kromp ineen, als een mishandeld hondje dat een opgeheven hand ziet. ‘Ik… Ik begrijp het niet.’

‘Zij…’ Ik balde mijn vuisten nog steviger en mijn gezicht begon te kloppen, alsof ik op het punt stond van gedaante te verwisselen. Ik haalde diep adem en probeerde de rust te vinden om het te kunnen uitleggen.

‘Ik… Ik begrijp het niet,’ zei Nicole nogmaals, met tranen in haar ogen.

‘Ach, hou toch op met die komedie,’ zei Sam. Ze draaide zich om naar de anderen. ‘Nicole heeft Serena vermoord.’