45

Daniel en ik stapten voorzichtig over naar de volgende boom, waar we wachtten tot ze klaar waren met de boomtoppen afspeuren en concludeerden dat Ash in z’n eentje was geweest. Ze droegen hem weg en wij kropen verder.

Zo nu en dan hoorde ik een tak kraken, maar dat was alles. Toen ving ik het vage geluid op van voetstappen op de grond. Toen ik in de verte tuurde, zag ik de bleke vormen van gezichten door het bos bewegen. Het waren er twee. Ik kneep mijn ogen tot spleetjes.

‘Derek en Kit,’ fluisterde ik.

Daniel knikte. We waren net van plan om in tegenovergestelde richting verder te gaan, toen ik iets hoorde kraken in de struiken. Derek verstijfde en rukte Kit toen naar beneden. Hun gezichten verdwenen en hun donkere kleren versmolten met de nacht.

Daniel en ik keken toe terwijl twee gedaantes tussen een groepje bomen vandaan stapten. Mannen in camouflagekleding met geweren. Verdovingsgeweren, hoopte ik. Ze liepen regelrecht op de plek af waar Derek en Kit zich schuilhielden.

Ik verstijfde, maar ze speurden alleen de omgeving af, zonder om versterking te roepen, zich er niet van bewust hoe dichtbij Derek en Kit waren.

Daniels lichaam was ook gespannen. Zijn kaken bewogen alsof hij instinctief zijn schreeuw wilde gebruiken. Maar dat kon natuurlijk niet. Als hij zijn krachten zou gebruiken, zou iedereen van de Cabal binnen een straal van een kilometer komen aanrennen.

Ik legde mijn hand op de zijne. ‘Het komt goed. Derek weet dat ze er zijn.’

Daniel knikte en wreef over mijn duim. Ik keek omlaag naar mijn hand op de zijne. Er was een tijd, nog niet zo lang geleden, dat ik dat niet zou hebben gedaan. Rafe had gelijk. Er was iets veranderd, en ik denk niet dat Daniel of ik dat ook maar enigszins had beseft. Het waren kleine dingetjes, zoals dit, kleine gebaren om elkaar gerust te stellen, onder het mom van de heersende chaos.

Ik boog me voorover om me op de mannen onder ons te concentreren. Als ze onder ons door zouden lopen, zouden we hen kunnen bespringen. Dat deden ze niet. Maar ze liepen nog steeds recht op –

Derek zette de aanval in. Hij sloeg een van de mannen tegen de grond voordat zijn partner tijd had om te reageren. Ik hoorde iets knetteren, en uit Kits vingers schoot een soort bliksemschicht. De andere man strompelde achteruit. Kit sloeg hem met een rechtse hoek tegen de grond. Naast hem siste Derek van de pijn. Ik had niet gezien wat er was gebeurd – waarschijnlijk had zijn tegenstander zijn bovennatuurlijke krachten gebruikt.

Derek rolde zijn slachtoffer op zijn buik en hield hem tegen de grond gedrukt, terwijl Kit met zijn eigen tegenstander vocht. Ik hoorde een bons onder me, en toen ik naast me keek, was het leeg. Daniel rende over de grond op hen af. Hij greep de geweren en gooide ze weg, waarna hij Kit hielp om zijn tegenstander uit te schakelen.

Toen het gevecht voorbij was, kroop ik dichterbij. Ik bleef echter in de boom zitten, van waaruit ik beter kon zien of er nog meer mensen aan kwamen. Ze hadden beide mannen net onder controle toen Corey het bos uit kwam rennen.

‘Heb ik het gevecht gemist?’ fluisterde hij. ‘Verdraaid.’

Derek draaide zich op zijn hakken naar hem om. ‘Waar is Chloe? Je zou op haar –’

‘Ik ben hier,’ fluisterde Chloe terwijl ze tussen de bomen vandaan stapte.

Ik schoof verder over mijn tak totdat ik bijna boven hen zat. Daniel was de eerste die me zag, en hij knikte. Kit hurkte naast een van de mannen neer om zijn walkietalkie te pakken. Ik besefte dat ze buiten bewustzijn waren. Neergeslagen of verdoofd. Daniel boog zich voorover om de andere walkietalkie te pakken.

‘Geweren?’ vroeg Corey.

‘Neem alleen de pijltjes maar mee,’ fluisterde Kit.

‘Is het goed als ik op de grond blijf?’ vroeg Corey. ‘Die apenroute is niets voor mij.’

Kit zei dat het nu wel veilig genoeg leek, en hij vroeg Daniel of hij beneden wilde blijven, om alle vechters op de grond te houden. Daniel keek even snel omhoog naar mij. Ik knikte.

‘Ik blijf hier,’ fluisterde ik naar beneden. ‘Van hieraf kan ik de hele omgeving afspeuren en waarschuwen als er nieuwe problemen opduiken.’

‘Ik kom naar jou toe,’ zei Chloe.

Derek probeerde haar tegen te houden. Ze zei dat het logischer was om samen met mij in een boom te zitten, voor het geval er een nieuwe aanval op de grond zou plaatsvinden, en dat overtuigde hem. Ik denk niet dat het ertoe deed, ze zou toch gedaan hebben wat zij wilde. Blijkbaar trok ze zich weinig van zijn gezeur aan. Ik zou er gek van worden als ik mijn vriendje er voortdurend aan zou moeten herinneren dat ik prima voor mezelf kon zorgen. Mijn broer was al erg genoeg.

Chloe klom naar boven en we kwamen in beweging. De jongens splitsten zich op in tweetallen om wat afstand tussen elkaar te creëren, zodat ze niet met z’n vieren door het bos stampten. Ze bleven dicht genoeg bij elkaar in de buurt om elkaar te horen, voor het geval iemand hulp nodig had. Chloe en ik volgden door de bomen.

Onderweg hoorde ik in de verte het lawaai van onze achtervolgers, maar niemand kwam meer dicht in de buurt. Ik luisterde ook of ik Hayley hoorde, in de hoop dat ze had weten te ontsnappen, maar er kwam taal noch teken van haar en ik wist dat ze haar te pakken hadden gekregen.

Uiteindelijk leidde Derek ons naar een plek aan de rand van het bos. Achter de laatste bomen lag een huis. Het was donker: verlaten of in diepe rust.

Chloe en ik klommen naar beneden en troffen daar Kit aan, die voorzichtig het portier van een pick-up opendeed.

‘We nemen deze,’ zei hij. ‘Jongens? Ga voor de wagen staan en duw wanneer ik het teken geef. We rollen hem van de oprit af en dan start ik hem pas. Ondertussen kan iedereen achterin klimmen.’

Corey keek hem scherp aan. Stal Kit een pick-up? Misschien had het me niet moeten verbazen. Hij was al jarenlang op de vlucht; hij zou alles doen wat nodig was om zijn kinderen hier weg te krijgen. Daniel leek helemaal niet zo geschokt. Hij is een groot voorstander van wetten en regels, tenzij ze gezond verstand en noodzaak in de weg staan.

Zodra Kit de handrem losmaakte, rolden de jongens de pick-up van de oprit af. Met Dereks superkracht was dat een fluitje van een cent, en Kit besloot dat ze door moesten duwen – vanaf de achterkant deze keer – tot ze de eerste zijweg bereikten. Hij stuurde de pick-up de bocht door en we klommen achter in de wagen en gingen liggen terwijl hij de auto startte door de draden onder het dashboard door te verbinden. Binnen een paar minuten waren we weg en lieten we de Cabals achter.

We reden twee uur lang en ontdeden ons op een paar kilometer afstand van een motel van de pick-up om terug te lopen naar datzelfde motel.

Meneer Bae checkte in terwijl wij ons verscholen. Toen liepen we in tweetallen naar de kamer. Meneer Bae vertrok om te bellen met het prepaidmobieltje dat hij onderweg had gekocht. Hij belde Calvin Antone om een begin te maken met de onderhandelingen.

Tijdens de rit had hij Derek en Chloe over Antones voorstel verteld. Tot mijn verbazing was het Chloe die protesteerde, terwijl Derek zwijgend bleef zitten en het verwerkte. Chloe maakte zich zorgen over de manier waarop de Cabal weerwolven behandelde. Verder had ze geen persoonlijke bezwaren tegen het plan. Ze waren al maandenlang op de vlucht en waren allemaal tot de conclusie gekomen dat er voorlopig geen eind aan die situatie zou komen. Ze hadden het erover gehad om naar Australië te emigreren, maar daar had niemand echt zin in. En ook al zou het hun lukken daar te komen, dan zouden ze zich nog steeds moeten verschuilen en nog meer leugens moeten vertellen.

Kit wist Chloe er vrij makkelijk van te overtuigen dat hij nooit iets zou doen wat Derek in gevaar zou brengen. Hij had zijn leven tien jaar eerder radicaal omgegooid en in de tussenliggende jaren alles gedaan om hem te beschermen. Nu had Derek zijn volle kracht bereikt en was hij, in elk opzicht, een succes. Chloes krachten hadden blijkbaar een slechte start gehad, maar ook zij was een van de successen van Project Genesis. Hetzelfde gold voor Tori. Ze hadden allemaal geleerd de bijverschijnselen onder controle te houden en waren nu supersterke bovennatuurlijken, wat hen waardevol maakte. Simons krachten waren nog niet tot volle bloei gekomen, maar hij had ook geen ongewenste bijverschijnselen; zijn rustige transitie ging van een leien dakje.

Toch waren het de Nasts geweest die Kit hadden ontvoerd en hem maandenlang gevangen hadden gehouden. Daar leek hij opmerkelijk makkelijk overheen te stappen. Het was puur zakelijk, zei hij. Hij had deel uitgemaakt van een uiterst geheime onderzoeksgroep waar de Nasts meer over te weten wilden komen. Zijn gevangenschap was meer een soort huisarrest geweest. Het ergste ervan was dat hij zich zorgen over zijn jongens had gemaakt, maar hij kon de Nasts niet vragen een oogje in het zeil te houden zonder Derek en Simon aan hen uit te leveren. Hij had er dus op moeten vertrouwen dat ze veilig waren terwijl hij aan zijn ontsnapping werkte.

Toen hij vrijkwam, was het in feite Mattias Nast die hem had geholpen. Dezelfde Mattias Nast die nu aan het hoofd van de afdeling in Vancouver stond. Geen aardige vent, gaf Kit toe, maar Nast was een zakenman die tot redelijkheid geneigd was als dat hem een stapje hoger op de bedrijfsladder hielp. Dat zou zeker gebeuren als hij ons allemaal weer kon terugbrengen naar de kudde.

Niemand vergat wat de Edison-groep Liz Delaney en een paar andere proefpersonen had aangedaan. Niet vergeten. Niet vergeven. Maar de mensen die dat hadden gedaan – dokter Davidoff en anderen – waren dood. Die voorspelbare reactie op problemen leek samen met hen te zijn gestorven. En het waren trouwens niet de St. Clouds met wie we wilden onderhandelen. Hoe onaangenaam de Nasts ook waren, Kit had het gevoel dat hij met hen kon samenwerken… in ieder geval een paar jaar, lang genoeg voor ons om op te groeien tot de superbovennatuurlijke wezens die zij wilden, en tot we onze superkrachten zouden kunnen gebruiken om terug te vechten.

Verwachtte Antone dat we zouden terugvechten? Hij had het nooit gezegd, maar hij had wel eens laten vallen dat hij niet verwachtte dat we zouden opgroeien als loonslaven van de Cabals. De Cabals mochten alleen voor ons zorgen totdat we oud genoeg waren om voor onszelf te zorgen. Misschien was dat ook een soort terugvechten: ons van hen losmaken en onszelf in veiligheid brengen. Het was hoe dan ook vrijheid, iets wat we anders wel op onze buik konden schrijven.

Dat alles wilde echter nog niet zeggen dat we de Cabals konden vertrouwen. Dat konden we niet. Maar Antone had ons een gedetailleerd voorstel voor de onderhandelingen geleverd, en Kit dacht dat het te doen was.

Eerst moest Kit met Antone praten.

Dus deed hij dat. Toen hij bijna een uur later terugkeerde, zei hij alleen dat hij op een telefoontje moest wachten. Dat kwam twintig minuten later. Hij voerde het gesprek buiten. Toen hij weer binnenkwam, zei hij dat er een eerste onderhandelingsbespreking was geregeld. Die zou de volgende dag in Buffalo plaatsvinden, waar hun beproeving was begonnen, en hij zou er alleen heen gaan, terwijl wij hier in Pennsylvania zouden blijven.

Terwijl Kit daarmee bezig was, was het Chloe gelukt om weer contact met Liz te krijgen, en die was nu buiten aan het wachtlopen. Dat gaf ons een klein beetje rust; wat was er beter dan een onzichtbare bewaker? Hoewel we in de pick-up een dutje hadden gedaan, was iedereen uitgeput. Kit zei dat hij wakker zou blijven en een paar telefoontjes zou plegen terwijl wij probeerden wat slaap in te halen.