32

Ik liet ons door de halfdemon in Noord-Vancouver afzetten. Dat betekende dat we nog vijf kilometer naar Stanley Park moesten lopen, maar het was zo dicht bij onze eindbestemming als ik durfde te komen. Er bestond altijd nog de mogelijkheid dat dit een valstrik was om ervoor te zorgen dat ik hen naar Daniel, Corey en Ash zou leiden. Gezien de complexiteit van het plan betwijfelde ik het, maar ik bleef voorzichtig. Een groter risico was dat deze mannen zouden kunnen besluiten dat ze meer konden verdienen door ons aan de Nasts of de Cortezes uit te leveren.

Dus liet de man ons uitstappen in een winkelstraat in Noord-Vancouver, wenste ons het allerbeste en reed weg. Hayley en ik deden alsof we naar het noorden gingen, maar zodra de achterlichtjes van de auto waren verdwenen, veranderden we van richting, ons achter en tussen de winkels verschuilend.

Tijdens het lopen legde ik uit wat er allemaal aan de hand was. Toen haalde ik de voicerecorder tevoorschijn en drukte op de afspeelknop.

‘Maya,’ klonk Antones stem. ‘Dit is…’ Een aarzeling, en toen: ‘Calvin. Als je hiernaar luistert, ben je ontsnapt en de mannen tegengekomen die ik voor dat doel heb ingehuurd. Het spijt me als je op meer hulp had gerekend; ik denk van niet, maar desondanks sorry. Ik ga uiterst voorzichtig te werk. Als ik door de Nasts in de gevangenis word gegooid wegens verraad, kan ik je niet helpen wanneer je terugkeert om te onderhandelen.’

‘Terugkeert?’ zei Hayley. ‘Onderhandelen? Waar heeft hij het over?’

Ik fluisterde dat ik het later wel zou uitleggen.

Antone ging verder. ‘Verderop op dit bandje zal ik je meer vertellen over Project Genesis. Je weet er al iets over – de eerste keer dat we elkaar spraken, had je het over Elizabeth Delaney. Misschien heb je gehoord dat een klein groepje van die proefpersonen is ontsnapt. Dat is niet helemaal waar. De St. Clouds hebben hen voortdurend in de gaten gehouden. Ik heb hun informatie verstrekt over hun verblijfplaats. Je moet naar hen toe gaan en hun vertellen dat de St. Clouds hen in de gaten houden. Daarna moet je hen ervan overtuigen dat ze zichzelf moeten aangeven.’

‘Meent hij dat nou?’ fluisterde Hayley. ‘Is hij gek geworden?’

Ik gebaarde dat ze haar mond moest houden.

‘Ik heb je verteld dat je middelen nodig had om te kunnen onderhandelen, Maya. Dat geldt ook voor hen. Afzonderlijk zijn jullie niet meer dan twee groepjes die op de vlucht zijn. Maar als jullie je krachten bundelen, hebben jullie genoeg middelen om te onderhandelen over jullie terugkeer, op jullie voorwaarden.’ Een korte stilte. ‘Die terugkeer omvat ook de Delaneys.’ Weer een stilte. ‘Je ouders. Ik weet dat dat is wat je wilt, en ik weet dat het is wat je nodig hebt.’

We zouden allemaal onze familie terugkrijgen, beloofde hij. Daarna vertelde hij ons alles wat we moesten weten om de kinderen van Project Genesis te vinden.

Toen het bandje afgelopen was, zette ik me schrap voor een woedend protest van Hayley. Maar in plaats daarvan hield ze minstens een halve kilometer lang haar mond. Toen zei ze: ‘Oké. Wat zijn onze andere opties?’

‘Vluchten.’

‘Waarheen? Dan hebben we een doel nodig, toch? We kunnen niet voor eeuwig op de vlucht blijven.’

‘Er is die man over wie ze het in de auto hadden. Lucas Cortez. We zouden naar Portland kunnen gaan, hem zoeken en vragen of hij ons wil helpen.’

‘Maar zijn vader is de directeur van een van de Cabals. Een Cabal die minstens net zo machtig is als de Nasts. Ik krijg de indruk dat die Cabals niet bepaald liefdadige instellingen zijn.’

‘Mee eens. Maar het is een mogelijkheid. Of we zoeken de proefpersonen van Project Genesis, vertellen het ze en slaan met z’n allen op de vlucht.’

‘En dan?’ Ze zuchtte en schudde haar hoofd. ‘Daar komt het uiteindelijk allemaal op neer, hè? “En dan?” Calvin heeft gelijk. We kunnen niet eeuwig op de vlucht blijven, en dat willen we ook niet. Ik wil mijn ouders en mijn zus terug. En ja, ik wil weer een enigszins normaal leven. Ik weet dat dat precies klinkt zoals je van mij zou verwachten – als een verwende cheerleader – maar dat is wat ik wil.’

‘Ik ook.’

Ze keek me verrast aan.

Ik haalde mijn schouders op. ‘Ik weet dat “helemaal normaal” er niet in zit. Ik denk trouwens niet dat het dat ooit is geweest. Maar ik wil mijn ouders en ik wil een leven. Bovendien hebben we medische problemen: Annies degeneratie, Coreys hoofdpijn, en misschien nog andere dingen, waar we nog niet achter zijn gekomen.’

‘Dan is dit dus echt onze enige optie.’

‘Daar ziet het wel naar uit.’

Toen we het park bereikten, begon ik weer nerveus te worden. Zou Daniel hier zijn? Hoe ernstig was hij gewond? Had Rafe het gered? Al snel begonnen mijn handen te jeuken, mijn spieren begonnen zich te verdikken en mijn nagels werden langer.

‘Weet je, dat kan echt vreselijk onhandig worden,’ zei Hayley toen ik in mijn handen wreef en me probeerde te concentreren.

‘Vertel mij wat,’ mompelde ik.

‘Weet je al waardoor het veroorzaakt wordt?’

‘Stress. Angst. Woede. Op dit moment is het nummer één.’

Mijn armen begonnen te kloppen. Ik wreef eroverheen. Hayley zag het en zuchtte.

‘Oké, ander onderwerp. Laten we –’ Ze brak haar zin af. ‘Eh… leg mij eens uit waarom we niet willen dat je in een poema verandert?’

‘Wat?’

Ze gebaarde naar mijn pulserende armen. ‘Waarom transformeer je niet gewoon? Als poema kun je je sneller voortbewegen. Je kunt beter zien in het donker. Je kunt hun geur beter opvangen.’

Ik hield op met wrijven. ‘Je hebt gelijk.’

‘Doe maar niet zo verbaasd.’ Toen ik protesteerde, onderbrak ze me. ‘Dacht je nu echt dat ik een dutje deed in dat busje? Ik deed alsof, zodat ze minder op hun hoede zouden zijn en we misschien zouden kunnen ontsnappen.’

‘O.’

‘Inderdaad, o.’ Ze sloeg haar ogen ten hemel. ‘Schiet nu maar op met dat vormverandergedoe.’

Zoals gebruikelijk verloor ik het bewustzijn om te transformeren. Toen ik opstond, was ik nog zo verdwaasd dat ik verschrikt jankte toen een stem achter me zei: ‘Wauw.’

Ik draaide me om en zag Rafe staan.

Hij ging op zijn hurken zitten om me recht aan te kijken. ‘Ik wilde je niet aan het schrikken maken. Ik dacht al eerder stemmen te horen, dus kwam ik hierheen en hoorde van Hayley dat je hier was. Ze wilde dat ik wachtte totdat ze kon gaan kijken of je niet naakt meer was.’

Ik pufte.

‘Ja, het was voor mij ook een teleurstelling.’

Ik rolde met mijn ogen. Hij liep naar me toe en ging weer op zijn hurken zitten. Toen stak hij zijn hand uit en liet zijn vingers over de vacht van mijn kin en nek glijden.

‘Wauw,’ zei hij. ‘Ik doe echt mijn uiterste best om niet strontjaloers te zijn.’

Ik liep dichterbij en wreef me tegen hem aan, opgelucht dat hij het had gered. Toen verscheen Hayley.

‘Ja, ja,’ zei hij. ‘Ik heb netjes gewacht. Ze was toonbaar. Hoewel ze technisch gesproken natuurlijk nog steeds naakt is.’

‘Je blijft een viezerik.’ Ze draaide zich naar mij toe. ‘Oké, poesje. Ga maar voor, wij proberen je wel bij te houden.’

‘Ja, succes daarmee,’ zei Rafe. ‘Als ze het op een rennen zet, hebben we mooi het nakijken.’