34

Het ging goed met Daniel. Ash en Corey hadden hem nauwlettend in de gaten gehouden, klaar om een taxi naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis te nemen als hij bloed zou ophoesten of te veel pijn zou krijgen. Het bloed dat ik had gevonden, was afkomstig van een gemene snijwond in zijn arm die open was gegaan toen Corey hem schoonmaakte. Dat was zijn ernstigste verwonding. De chauffeur had vlak voor de klap op de rem getrapt. Daniel was wel door de lucht gevlogen, maar meer niet. Kneuzingen en snijwonden, die allemaal al begonnen te genezen. Toch gebruikte ik mijn helende krachten op hem. Ik weet niet of het hielp, maar ík voelde me er in ieder geval beter door.

Terwijl ik met Daniel bezig was, staken de jongens het vuur aan. Het werd koud en ze hadden besloten dat het veilig was zolang ze het vuur klein hielden. Zodra het brandde, legde ik uit wat er met ons was gebeurd. Dat duurde langer dan Daniels verhaal.

Eerst vertelde ik hem over Sam, Annie en Kenjii, en waarom ze niet bij ons waren.

‘En Nic?’ vroeg Daniel toen ik daarmee klaar was. Zijn gezicht was bleek van bezorgdheid. ‘Gaat het goed met haar?’

Ik haalde diep adem. ‘Het gaat… goed en niet goed met haar. Ik… Ik weet niet hoe ik je dit moet vertellen…’

‘Dan doe ik het wel,’ onderbrak Hayley me. ‘Nicole –’

‘Nee,’ zei ik scherp, en ik vervolgde op zachtere toon: ‘Alsjeblieft, laat mij het doen.’

Rafe stond op. ‘Maya heeft gelijk. Wij gaan wel even iets anders doen. Hayley? Kun jij het Corey uitleggen?’

Ash leek onwillig om op Rafes bevel weg te gaan, maar nadat Corey hem iets had toegefluisterd, volgde hij hen bij de open plek vandaan.

Toen ze weg waren, dempte Daniel zijn stem en zei: ‘Als Nicole gewond is, kun je me dat gewoon vertellen, Maya. Ik weet dat je hoopte dat er iets tussen ons zou opbloeien, maar dat gaat niet gebeuren.’

En dat is maar goed ook. Als je iets met haar was begonnen toen ik daarop aandrong…

‘We zijn alleen maar vrienden,’ ging hij verder. ‘Ik zou het erg vinden als ze gewond is, maar je hoefde de anderen niet weg te sturen. Corey kan het net zo goed met haar vinden als ik.’

‘Het… Dat is het niet. Ze… De experimenten… Ik denk tenminste dat het door de experimenten komt, maar ik weet het niet zeker. Misschien ligt het gewoon aan haar. Ik…’

Ik zag zijn verwarring, en ik probeerde een manier te vinden om het goed onder woorden te brengen. Toen dat niet lukte, flapte ik het er maar uit.

‘Nicole heeft Serena vermoord.’

Hij reageerde niet. Hij bleef me alleen maar met een lege blik aankijken, alsof hij het aan het verwerken was. Toen zei hij: ‘Nicole heeft…’

‘Serena laten verdrinken. Ze is een xana, zoals we al vermoedden. Ze zwom onder water naar Serena toe en heeft haar naar beneden getrokken.’

Ik dacht aan Serena, onder water, vechtend voor haar leven terwijl ik naar haar zocht. Hoe lang had ze geworsteld? Hoe lang was ze onder water geweest en had ik haar kunnen redden als ik haar maar had kunnen vinden, als ik maar…

Daniel sloeg zijn armen om me heen en trok me tegen zich aan toen ik begon te trillen en de tranen begonnen te stromen.

Ik trok me terug. ‘Ik weet het zeker.’

‘Dat vroeg ik niet.’

‘Dat weet ik, maar het klinkt absurd. Ik begon haar te verdenken nadat ze gevangengenomen was. Sam zei een paar dingen en toen ik Nicole in het kamp zag… Er zijn dingen gebeurd die ik jou niet heb verteld. Ik moest het zeker weten. En toen, daar in het huis, gaf ze het toe. Iedereen weet het. Er is geen enkele twijfel. Nicole heeft Serena vermoord.’

‘Waarom?’

Ik haalde diep adem. ‘Omdat ze jaloers was omdat alles Serena zo makkelijk afging. Nicole werkte zo hard voor haar cijfers, haar zingen en haar zwemmen, en Serena stak haar in alles naar de kroon zonder er ook maar iets voor te hoeven doen. Ik weet dat dat een belachelijke reden is om iemand te vermoorden, maar ze… Nou ja, ze is gewoon gestoord.’

‘Heeft ze dit ook gedaan?’ vroeg hij terwijl hij de zijkant van mijn hals aanraakte.

Ik stak mijn hand omhoog en voelde een vage kras die ik nog niet eerder had opgemerkt. Ik denk niet dat iemand die had opgemerkt.

‘We… hebben gevochten,’ zei ik.

‘Ze viel je aan.’ Hij smoorde mijn protest in de kiem. ‘Ik zou het je niet kwalijk nemen als je haar bent aangevlogen toen ze toegaf dat ze Serena had vermoord, maar zo ben jij niet. Zij heeft jou aangevallen. Ze probeerde jou te vermoorden.’ Zijn hand klemde zich om mijn knie en hij kneep zijn lippen even op elkaar. ‘Voor de tweede keer.’

‘Ze is niet stabiel. Ze…’

‘Ik weet het. En dat zou iets moeten uitmaken. “Ontoerekeningsvatbaar” zou het vonnis luiden, en iemand die van plan is om advocaat te worden zou dat moeten begrijpen. Maar het maakt niets uit. Ze heeft Serena vermoord. Haar vriendin. Waarschijnlijk haar beste vriendin. Nadat ze had geprobeerd jou te verdrinken, heeft ze met jou om Serena getreurd en gedaan alsof ze jouw beste vriendin was. En toen probeerde ze je weer te laten verdrinken, in het kanaal. Het kan me niet schelen hoe gestoord ze is. Het kan me niet schelen of ze haar beter maken.’ Hij verstevigde zijn greep om mijn knie. ‘Als ze ooit, ooit nog eens bij je in de buurt komt, of –’

Ik moet een geluid hebben gemaakt toen er een pijnscheut door mijn knie heen ging. Hij keek omlaag en rukte zijn hand weg. Toen slikte hij en boog zijn vingers.

‘Ik zou haar niets aandoen,’ zei hij uiteindelijk. ‘Tenzij het niet anders kan. Maar dat betekent nog niet dat ik het niet zou willen. Het kan me niet schelen wat dat over mij zegt. Maar ik –’

Ik sloeg mijn armen om zijn nek en drukte mijn gezicht tegen zijn schouder. ‘Ik weet het.’

Toen de anderen terugkeerden, vertelde ik hun over Antone. Dat was lastig. Hoe moest ik uitleggen dat de man voor wie we op de vlucht waren geweest, ons had helpen ontsnappen? Dat hij ons wilde helpen ons probleem op te lossen?

Ik benadrukte de rol die hij bij onze ontsnapping had gespeeld, en hoe hij ons had verdedigd tegenover de Nasts, om Daniel en de anderen te laten begrijpen waarom ik hem – zij het met tegenzin – als een bondgenoot beschouwde.

Af en toe wierp ik een blik op Ash. Hij zat zo ver weg dat ik zou hebben gedacht dat hij het gesprek negeerde als ik niet wist dat hij het gehoor van een skinwalker had en wel degelijk luisterde.

Ik vroeg me af wat hij dacht. Wat hij voelde. In de steek gelaten door onze moeder. Weggestuurd door het echtpaar dat hem in huis had genomen. Herhaaldelijk afgewezen door adoptiegezinnen. Na dat alles zou je waarschijnlijk het liefst je middelvinger opsteken en zeggen: ‘Ik heb niemand nodig.’ Maar hij zou nog steeds dat gevoel houden van verlangen, verbittering en het gemis van wat een normaal onderdeel van het leven van elk kind zou moeten zijn: familie. En daarna ontdekte hij dat hij een vader heeft die hem wel wilde hebben, die hem echt wilde hebben. Alleen stond die aan de kant van de slechteriken, en zelfs al stond hij aan onze kant, hoe kon Ash ooit nog iemand vertrouwen? Was het niet beter – veiliger – om dat niet te doen?

Toen ik uitgepraat was, bleef het even stil om me heen. Toen zei Daniel: ‘Antone wil je dat je teruggaat, hè? Uit vrije wil.’

Ik keek hem aan.

Daniel ging verder. ‘Ik weet dat hij je niet zomaar zou hebben laten gaan. Als hij om je geeft – wat blijkbaar het geval is – dan weet hij dat we het op deze manier niet redden. We zouden onze ouders kunnen gaan zoeken, maar dat zou hen alleen maar in gevaar brengen. Je lijkt er vrede mee te hebben dat Kenjii bij hem bleef, wat voor mij betekent dat het maar tijdelijk is. Hetzelfde geldt voor het feit dat Rafe niet al te bezorgd om Annie lijkt te zijn.’

‘Geloof me, ik heb er niet voor gekozen om haar achter te laten,’ zei Rafe. ‘Ze vermoedde blijkbaar dat we zouden proberen te ontsnappen, en ze hielpen haar daar. Ik geef het niet graag toe, maar het is waar. Ik weet niet of ik zou zijn gevlucht als…’ Een zijdelingse blik op mij.

‘Het geeft niet,’ mompelde ik. ‘Jij had ook geen keuze.’

Ik wist wat hij bedoelde, namelijk dat als hij de keuze wel had gehad, hij bij Annie zou zijn gebleven. Deed dat pijn? Dat hij zijn zus verkoos boven mij? Nee. Ik wist waar zijn prioriteiten lagen.

‘Het punt is dat je er geen moeite mee hebt om haar daar voorlopig te laten blijven,’ zei Daniel. ‘Ze heeft hun hulp nodig. Corey heeft hun hulp ook nodig. Misschien krijgen we allemaal wel ernstige bijverschijnselen.’ Er moet een bepaalde uitdrukking op mijn gezicht zijn verschenen, want hij keek me scherp aan. ‘Maya? Heb jij –’

Ash stapte uit de schaduw naar voren en onderbrak hem. ‘Teruggaan? Hoorde ik dat goed?’

‘Niet teruggaan,’ zei ik. ‘Een overeenkomst sluiten.’

‘Met een Cabal? Zijn jullie gek geworden?’

‘Dat was ook mijn eerste gedachte,’ zei Hayley. ‘Maar wanneer je het goed bekijkt, heeft Daniel gelijk: het is onze enige echte keuze.’

Ik speelde de voicerecorder af. Er volgde een stilte, die door Ash werd verbroken.

‘Je snapt toch wel waar hij mee bezig is, Maya? Hij gebruikt jou om de andere proefpersonen in handen te krijgen. Jij geeft ze aan als een of andere premiejager.’ Hij keek me aan, maar aan zijn ogen was niets af te lezen. ‘Ik kan niet geloven dat je dat zou doen.’

‘Dat doet ze ook niet,’ zei Hayley. ‘Heb je wel naar dat bandje geluisterd? Calvin vertelt ons precies waar de proefpersonen van Genesis zich bevinden omdat de St. Clouds het al weten.’

‘Dus nu noem je hem al Calvin?’

Ze keek hem onverschrokken aan. ‘Zo heet hij toch?’

‘Hayley heeft gelijk,’ zei Daniel met die bekende, kalmerende toon in zijn stem. ‘Door met hen te praten, waarschuwen we hen. En dan kunnen we proberen hen ertoe over te halen om met ons mee terug te gaan om te onderhandelen.’

‘Met de verkéérde Cabal,’ zei Ash. ‘De St. Clouds hebben jullie aan de Nasts verkocht. De St. Clouds hebben jullie ouders in de tang. Die kinderen zijn het eigendom van de St. Clouds, en de St. Clouds zijn degenen die weten waar ze zijn.’

‘Je hebt het bandje gehoord,’ zei ik. ‘Antone zegt dat de St. Clouds onze ouders helemaal niet willen, ze zitten alleen met hen opgescheept. Hén kunnen ze niet zomaar kwijt aan de Nasts. Wat de proefpersonen van Genesis betreft, hun medisch team is er niet meer. Omgekomen bij een brand in het laboratorium. Iedereen, op één arts na die nu bij hen is, een tante. De St. Clouds willen hen niet echt terug. Tegen een goede prijs dragen ze de proefpersonen van Genesis en onze ouders over aan de Nasts.’

‘En dan?’

‘Dan bereiden we ons voor,’ zei Daniel. ‘We doen mee aan hun training. We maken gebruik van hun medische zorg. We laten ons door hen beschermen. We doen alsof we van plan zijn later voor hen te gaan werken, en gebruiken dat om zo veel mogelijk over hen te weten te komen.’

‘En daarna vechten we terug,’ zei ik.

Ash lachte proestend. ‘Tegen een Cabal? De gróótste Cabal?’

‘Ja. Het zal niet makkelijk zijn. En het zal niet binnenkort zijn. Maar we nemen de tijd. We zullen leren hoe we met onze krachten moeten omgaan. En op een dag bevrijden we ons van hen. Voorgoed.’

De discussie duurde voort. Het was in feite Ash tegen alle anderen, wat behoorlijk oneerlijk aanvoelde. Uiteindelijk wierp hij zijn handen in de lucht, mompelde iets onverstaanbaars en liep stampvoetend weg.

‘Verdorie,’ mompelde Hayley toen hij was verdwenen. ‘Het zal ook eens niet. Hoe knapper de jongen, hoe grotere klootzak.’

‘Dat eerste gedeelte zie ik niet zo,’ zei ik.

‘Maar goed ook.’ Ze grijnsde. ‘Dat zou ongepast zijn.’

‘Dat is waar. Maar hoewel Ash inderdaad een klootzak kan zijn, snap ik hem in dit geval wel. Teruggaan voelt als het opsteken van een witte vlag.’

‘Maar we gaan ons niet overgeven, we gaan onderhandelen. En het is niet voorgoed. Het is een soort geheime operatie. Met behulp van ons gezond verstand.’

‘Dat is het plan,’ mompelde Daniel. ‘Maar ik ben het met Maya eens. Het zou me hebben verbaasd als Ash had ingestemd.’

‘Ik ga wel met hem praten.’