40

Derek stormde door de zijdeur en liet ons op de stoep staan.

‘Pa!’ riep hij, zo hard dat mijn oren ervan tuitten. ‘Pa! Je moet naar beneden komen!’

Chloe hield de deur voor ons open en fluisterde tegen mij: ‘Ik zou kunnen zeggen dat hij anders nooit zo doet, maar dan zou ik liegen.’

Ze loodste ons snel naar binnen. Ik hoorde voetstappen op de trap en keek op. Een man in een spijkerbroek snelde naar beneden terwijl hij zijn T-shirt nog aan het aantrekken was. Hij was ongeveer net zo oud als mijn vader. Net zo groot en slank als Daniel. Kit Bae, Dereks adoptievader. Achter hem kwam Kits zoon de trap af. Hij leek op zijn vader, op zijn lichtbruine haar na. Simon Bae.

‘Hé, broer,’ riep Simon slaperig. ‘Wat is er –’

Hij zweeg abrupt. Zijn blik gleed over het groepje jongeren dat in de gang stond en hij schudde verbaasd zijn hoofd.

‘Blijkbaar hebben we bezoek,’ zei hij. ‘Wat een verrassing.’

Boven aan de trap verscheen een tengere blonde vrouw, die haar badjas dichter om zich heen trok. Lauren Fellows, Chloes tante. De arts die voor de Edison-groep had gewerkt.

Een meisje drong zich langs haar. Langer dan dokter Fellows, met kort donker haar en doordringende donkere ogen. Kits dochter. Simons halfzus. Victoria Enright. In zijn bericht had Antone gezegd dat ze verre familie van de heks van de Nasts was, wat het verschil in spelling van de achternaam verklaarde. Ik was blij dat Antone ons alle details had verteld – en dat ik het bericht onderweg herhaaldelijk had afgeluisterd –, anders zou ik al die onderlinge relaties nooit hebben begrepen. Waarschijnlijk hadden zij dat probleem wel met ons.

‘We moeten hier weg,’ zei Derek. ‘Iedereen terug naar boven en inpakken.’

‘W-wat?’ zei Simon.

‘Rustig aan,’ zei Kit toen hij onder aan de trap stond.

Derek torende boven hem uit, maar zette een stap achteruit om hem wat meer ruimte te geven. ‘Ze weten waar we zijn. De St. Clouds. Ze hebben ons gevonden.’

Kits blik zwierf naar ons en ik deed een stap naar voren om uitleg te geven, maar zijn blik gleed door naar Chloe en zij nam het over.

‘Dit zijn proefpersonen van Project Phoenix. Ze zijn ontsnapt. Maya en haar broer…’ Ze wees naar mij en Ash. ‘Hun vader heeft hun gezegd dat ze hierheen moesten gaan.’

‘Niet belangrijk,’ onderbrak Derek haar. ‘De St. Clouds weten waar we zijn. Dat betekent dat we moeten vertrekken. Nu.’

‘Wacht even,’ zei Kit, die zijn hand opstak.

‘Heb je me niet gehoord?’

‘Ja, Derek, ik heb je gehoord, maar…’

‘Derek?’ riep dokter Fellows terwijl ze de trap af liep. ‘Waarom ga je niet even naar boven terwijl wij praten? Dat lijkt me voor iedereen het beste.’

Naar haar toon te oordelen, zou je denken dat ze tegen een ongehoorzame jonge hond praatte.

Chloe keek haar aan. ‘Dat is niet nodig. We moeten Maya en Daniel alleen even de tijd geven om alles uit te leggen.’ Ze wierp een blik op Derek. ‘Alsjeblieft?’

Dereks blik ging van Chloe naar zijn vader en hij knikte. Simon wurmde zich langs Kit. Hij glimlachte naar ons, vriendelijk maar op zijn hoede, en ging bij zijn broer en Chloe staan.

‘Kom maar op met die uitleg,’ klonk een stem.

Ik keek omhoog. Het was Victoria, die nog steeds op de trap stond en me aanstaarde.

‘Ik wacht,’ zei ze.

Ik trok mijn wenkbrauwen op en wendde me tot Kit. ‘De St. Clouds weten waar jullie zijn. Dat weten ze al een paar maanden. Ze putten jullie uit en wachten totdat er iets misgaat of jullie het vluchten beu worden, en dan slaan ze toe.’

‘Hoe zijn ze erachter gekomen…’ begon Kit.

‘Dat is nu niet belangrijk,’ onderbrak Derek hem. ‘Ze heeft het ons uitgelegd; we leggen het jullie onderweg wel uit. Waar het om gaat, is dat ze weten waar we zijn.’

Kit liep snel naar het raam. ‘Houden ze ons nu ook in de gaten?’

Ik schudde mijn hoofd. ‘Ze voeren periodieke controles uit, maar aangezien jullie maar één middel hebben om te ontsnappen – jullie busje – houden ze dat in de gaten. Met een GPS-tracker.’

‘Kunnen we dan nu weg?’ zei Derek.

‘Hoe?’ vroeg Victoria terwijl ze verder naar beneden liep. ‘Wil je in het holst van de nacht naar de stad liften? Alsof dat niet opvalt.’

‘Tori heeft gelijk,’ zei Kit. ‘Als ze ons al maandenlang in de gaten houden, heeft het geen zin om in paniek te vluchten. Morgen gaan we op zoek naar die GPS-tracker. Als we die niet kunnen vinden, ga ik naar de stad om een ander busje te huren. En dan vertrekken we.’

Derek was het daar duidelijk niet mee eens. Ash ook niet, hij keek nog norser dan gewoonlijk. Daniel leek niet op zijn gemak en voelde zich waarschijnlijk net zoals ik. Ik steunde Derek niet in zijn plan om overhaast te vertrekken, maar het leek me ook niet verstandig om hier te lang te blijven rondhangen. Ik keek naar Daniel. Hij wierp een blik op Kit, haalde toen zijn schouders op en mompelde tegen me: ‘Voor je het weet is het ochtend.’

‘Laten we naar de woonkamer gaan,’ zei Kit. ‘We hebben ongetwijfeld een hoop te bespreken.’

Deze keer liet ik Daniel het verhaal vertellen. Ik was te zenuwachtig omdat ik opeens besefte hoe stom onze missie was. Deze mensen zouden nooit met een Cabal onderhandelen. Misschien dachten ze zelfs wel dat we hen gebruikten om te krijgen wat wij wilden. En déden we dat ook niet? We hadden dokter Fellows nodig, en vooral Kit Bae om de onderhandelingen te voeren. Ze hadden allebei voor de Edison-groep gewerkt en meneer Bae was advocaat. Maar we zouden sterker staan als we ook de proefpersonen van Genesis meenamen om de deal aantrekkelijker te maken.

Daar zei Daniel niets over. Nog niet. Hij benadrukte alleen dat we hierheen waren gekomen om hulp te zoeken. We waren alleen, gescheiden van onze ouders. Niet hulpeloos, maakte Ash snel duidelijk, maar niet zo naïef om te denken dat we de Cabals in ons eentje aankonden. Dat was wat hij zei, ‘aankonden’. Voorlopig mocht iedereen dat opvatten zoals hij wilde.

Daarna zei Kit dat we wat slaap moesten inhalen. Wie honger had, kon gebruikmaken van de keuken. Zo niet, dan moesten we maar een bank zoeken of bij een van de andere kinderen op de kamer gaan slapen, dan zouden we ’s ochtends verder praten.

Terwijl de anderen het huis gingen verkennen, trok ik me in een hoekje terug totdat iedereen de woonkamer had verlaten.

‘Meneer Bae?’ zei ik terwijl ik naar voren stapte.

Hij draaide zich om en glimlachte toen hij me zag. ‘Noem me maar Kit.’

‘Goed. Kan ik je even spreken, Kit? Buiten?’

Hij volgde me de achterdeur uit en ik hield het minirecordertje omhoog.

‘Calvin Antone heeft me dit gegeven. Hij is mijn… Nou ja, dat heeft Daniel al uitgelegd. Hij heeft me dit gegeven toen we ontsnapten. Het bevat instructies en informatie en… een voorstel. Een zeer gedetailleerd voorstel in feite. Over hoe we allemaal uit deze rotsituatie kunnen komen. Ik heb er mijn eigen ideeën aan toegevoegd.’ Ik slikte. ‘Ik denk niet dat je het leuk zult vinden, en natuurlijk is het helemaal je eigen beslissing, maar ik hoop dat je ons, zelfs als je het niet met zijn voorstel eens bent, ermee zult willen helpen.’

Hij keek naar de recorder. ‘We kunnen er ook gewoon over praten.’

Ik schudde mijn hoofd. ‘Luister er vannacht naar. Alsjeblieft, dan kunnen we morgenochtend praten.’

‘Goed dan.’ Hij pakte de recorder aan. Toen ik me omdraaide en weg wilde gaan, hield hij me tegen. ‘We zullen jullie helpen, Maya. Op welke manier dan ook. Lauren en ik maakten deel uit van dit alles. Van de experimenten. Daar nemen we onze verantwoordelijkheid voor. We zullen ervoor zorgen dat jullie veilig zijn.’

Ik bedankte hem en liep weer naar binnen.

Chloe zou bij Victoria slapen, evenals Hayley en ik, zodat de jongens Chloes slaapkamer konden gebruiken. Maar Chloe was niet in Victoria’s kamer. Waarschijnlijk was ze met Derek mee naar buiten gegaan.

Dus bleef ik alleen achter met Hayley en Victoria, Tori, zoals iedereen haar noemde. Ze zat in kleermakerszit op haar bed en keek naar ons alsof we zwerfkatten waren die iemand in haar slaapkamer had achtergelaten – zwerfkatten die waarschijnlijk over haar enkellaarsjes zouden pissen en op haar dure spijkerbroek zouden schijten. Hayley was zenuwachtig, en toen ik haar probeerde te kalmeren, snauwde ze naar me. Toen Tori een bijtende opmerking maakte, besloot ik dat ze het prima zouden redden zonder mij. Ik zou trouwens toch niet kunnen slapen.

Ik moet eerlijk toegeven dat ik Daniel zocht toen ik naar beneden liep. Daar zou ik me niet schuldig over moeten voelen, maar na wat Rafe had gezegd, voelde zelfs zoiets eenvoudigs toch beladen aan. Het enige wat ik hoorde, waren de gedempte stemmen van Kit en dokter Fellows, die in de woonkamer zaten te praten.

Ik liep de eetkamer in, schoof de gordijnen open en keek naar buiten. Vaag hoorde ik de achterdeur open- en dichtgaan, gevolgd door zachte voetstappen, maar ik besteedde er weinig aandacht aan totdat een stem zei: ‘Zie je iets?’

Ik draaide me om en zag Chloe aarzelend in de deuropening staan.

‘Ik ben alleen een beetje aan het nadenken,’ zei ik.

‘Maak je je zorgen?’

‘Ik dacht aan mijn ouders. Aan thuis.’ Ik dacht na over wat ik verder nog wilde zeggen. Of ik het onderwerp zou aansnijden dat uiteindelijk toch zou moeten worden aangesneden. ‘Is dit nu jullie toekomst? Op de vlucht blijven, bedoel ik?’

‘Ik hoop het niet.’

‘Waar willen jullie hierna heen?’ Ik zweeg even en sprak toen snel verder. ‘Ik bedoel niet jullie volgende bestemming. Ik probeer je niet uit te horen. Ik bedoel alleen… wat gaan jullie doen? Blijven vluchten?’

Ze liep de kamer binnen. ‘Ik weet het niet,’ zei ze zacht. ‘Ik verhuis al mijn hele leven van hot naar her. Toen dit allemaal gebeurde, hadden mijn vader en ik net een vaste woonplek gevonden. Ik…’ Ze haalde haar schouders op. ‘Ik denk dat ik hoop dat het niet veel langer meer duurt. Ik wil een plek waar ik me thuis kan voelen.’ Ze wierp een blik over haar schouder. ‘Ik weet dat jij dat ook wilt, al geef je het misschien niet graag toe.’

Ik dacht dat ze tegen mij praatte. Toen stapte Derek door de deuropening.

‘Hij was ons niet aan het afluisteren,’ zei ze tegen mij. ‘Hij vindt het alleen niet prettig als ik alleen ben met een vreemde.’ Ze keek hem scherp aan. ‘Al komt het er meestal op neer dat ik hem moet redden in plaats van hij mij.’

Chloe gebaarde dat hij verder moest komen. Op datzelfde moment stak iemand anders zijn hoofd naar binnen. Rafe.

‘Maya?’ Hij keek naar de andere twee en toen naar mij. ‘Kunnen we even praten?’

‘Liever niet.’

Hij dempte zijn stem. ‘Alsjeblieft?’

‘Later,’ zei ik. ‘Niet nu. Oké?’

Hij knikte en verdween.

‘Sorry daarvoor,’ zei ik toen hij weg was. ‘Slecht getimede relatieproblemen.’

‘Relatie?’ Chloe keek van mij naar de nu lege deuropening. ‘Jij en Rafe? Maar ik dacht…’ Haar stem stierf weg en ze schudde haar hoofd. ‘Laat maar. Wat zei je –’

‘Ik dacht dat je verkering met Daniel had,’ onderbrak Derek haar.

Chloe wierp hem een blik toe terwijl ik inwendig ineenkromp.

‘Daniel en ik zijn alleen maar goede vrienden,’ zei ik. ‘We zijn met elkaar opgegroeid. Dat geldt trouwens voor alle proefpersonen in Salmon Creek.’

‘Dat moet fijn zijn geweest,’ zei Chloe met een weemoedige klank in haar stem. ‘Niet het experiment zelf natuurlijk, maar…’

‘We wisten niets van het experiment. We hadden alleen maar een geweldig leven. Daar hebben zij voor gezorgd, weten we nu. Maar zelfs zonder alle extra’s hadden we een geweldige jeugd.’ Ik draaide me weer naar het raam toen de tranen in mijn ogen prikten. ‘Het zou ontzettend frustrerend kunnen zijn om altijd dezelfde kinderen om je heen te hebben, maar ik zou het nergens voor hebben willen ruilen. Behalve…’ Ik haalde mijn schouders op en bleef uit het raam kijken. ‘Ze maakten een fout door het ons niet te vertellen. Als we het van jongs af aan hadden geweten, zou alles misschien anders zijn geweest.’

‘Voor ons ook,’ mompelde Chloe. ‘Ik weet niet of het al onze problemen zou hebben opgelost, maar ik wou dat ik het had geweten. Dus jullie zijn allemaal samen opgegroeid. Nou ja, behalve Rafe en Ash dan.’

Ik knikte. ‘Over mijn broer gesproken, ik kan misschien beter even bij hem gaan kijken. Heeft een van jullie hem gezien?’

Ze schudden hun hoofd. Ik zei dat ik naar hem op zoek ging en hen de volgende ochtend weer zou zien.