Eenenveertig

‘AS ER IEMAND BEZWAAR HEEFT TEGEN HETHUWELIJK tussen deze man en vrouw, spreek dan nu of zwijg voor eeuwig…’

Er klonk een zacht, goedkeurend gemompel door de kamer, en het werd duidelijk dat niemand bezwaar zou maken. De vloer was bedekt met witte bloemblaadjes en er hingen kanten draperieën voor de ramen. Er ontbraken nog steeds een hoop meubelstukken in de kleinere salon aan de oostkant van het herenhuis van de familie Holland, maar het was de perfecte locatie voor een bruiloft. Ze hadden een kleine bank naar binnen gedragen, waar Elizabeths moeder op had plaatsgenomen. Ze voelde zich al een stuk beter, maar was nog steeds een beetje koortsig en zwak. Naast haar zat tante Edith, die al de hele ochtend huilde van blijdschap. Achter hen stonden vier van Snowdens bedienden, gekleed in leren gilets en dikke overhemden in gebroken wit. Snowden stond vlak voor de afgedekte ramen. Hij had een bijbel in zijn hand en nam zijn taak erg serieus. Achter Elizabeth stond Diana en daarachter stond Claire, beiden gekleed in het wit. Ze droegen een klein boeket van lelietjes-van-dalen en witte rozen in hun handen, dat de drie meisjes die ochtend hadden samengesteld en hadden samengebonden met lavendelkleurige linten.

In het midden van dit alles stond Elizabeth, gekleed in een nieuwe witte japon van gevoerd katoen met een motiefje erin. De jurk paste haar perfect, ondanks het feit dat hij niet speciaal op maat was gemaakt. Er zat kant verwerkt langs de hals en de mouwen, waar de jurk strak om de huid sloot. Het model benadrukte de slanke taille waar ze vroeger zo trots op was geweest, maar verder was de jurk feestelijk wijd bij de mouwen en de rok. De knoopjes bij haar polsen en in haar nek waren bedekt met crèmekleurig zijde en zagen er zeer vrouwelijk uit. Will had de jurk uitgekozen, aangezien haar moeder haar had verboden om zelfs maar uit het raam te kijken. Nu had ze haar armen uitgestrekt en hield ze Wills handen vast. Will durfde haar amper in de ogen te kijken en was erg stil. Ze realiseerde zich dat hij zenuwachtig was. Het was lang geleden dat ze hem zo zenuwachtig had gezien en ze kreeg er een brok van in haar keel. Hij droeg een nieuw donkerbruin pak met een gilet en een wit overhemd. Ze had niet verwacht dat het zo’n indruk op haar zou maken om hem in pak te zien.

‘Elizabeth Adora Holland, neemt u William Thomas Keller tot uw wettige echtgenoot, in voor- en tegenspoed, in rijkdom en armoede, in ziekte en gezondheid, tot de dood u scheidt? Wat is daarop uw antwoord?’

‘Ja,’ fluisterde ze. Haar ogen waren vochtig, maar ze bleef kijken naar Will, naar zijn brede schouders en zijn grote blauwe ogen, omlijst door zijn donkere wimpers. Ze bedacht hoe ironisch het was dat ze haar verlovingsring had verkocht om bloemen en een nieuwe jurk en een pak te kunnen kopen, maar ze was blij dat ze Will erbij had betrokken, en niet alleen omdat hij zo goed had onderhandeld met de lommerd. Jaren later, als Will zichzelf zou hebben bewezen en ze elkaar ouder hadden zien worden, zouden ze dat verhaal aan hun kinderen kunnen vertellen. Hoe een voorwerp dat hen ooit bijna uit elkaar had gedreven uiteindelijk juist de kleding had betaald waarin ze waren getrouwd.

‘Neemt u, William Thomas Keller, deze vrouw tot uw wettige echtgenote, in voor- en tegenspoed, in rijkdom en armoede, in ziekte en gezondheid, tot de dood u scheidt? Wat is daarop uw antwoord?’

Nu verscheen er langzaam een glimlach op zijn gezicht. Toen hij eenmaal ‘Ja’ had gezegd, glimlachte hij breeduit en verdween de lach de rest van de dag niet meer van zijn gezicht. Hij had hun ringen in zijn zak zitten en haalde ze nu tevoorschijn. Het waren eenvoudige gouden ringen die haar moeder tussen de familie-erfstukken had gevonden. Zonder verdere omhaal schoven ze de ringen om elkaars vinger.

‘Dan verklaar ik u nu tot man en vrouw. U mag de bruid kussen,’ zei Snowden.

Elizabeth had zich al de hele ochtend zorgen gemaakt om dit moment. Haar relatie met Will was zo lang geheim geweest dat het een beetje raar en eng leek om hem te moeten kussen terwijl haar moeder en tante toekeken. Maar nu het moment eenmaal was aangebroken, voelde het heel natuurlijk. Ze wist niet eens meer hoe ze precies bij elkaar kwamen, of hoe de kus begon. Ineens raakten hun lippen elkaar gewoon, zacht en hartstochtelijk. Hoewel ze tot haar spijt veel dingen moest achterlaten, wist ze dat er een mooie, rijke toekomst voor hen in het verschiet lag, met alles wat ze altijd had gewild en nog veel meer.

Toen ze applaus hoorde, wist ze dat het moment voorbij was. Ze stapte naar achteren en werd omhelsd door Diana. Arme Diana, het leek alsof alle kracht uit haar armen was verdwenen, zelfs nu ze haar zus omhelsde. Haar glanzende bruine krullen gleden over Elizabeths schouder. Hoewel Diana al uren bij haar had uitgehuild over Henry’s verraad en hoewel Elizabeth haar had getroost en gerustgesteld en had gezegd dat Penelope vast een of andere streek had uitgehaald, was ze stiekem toch best opgelucht dat haar zus niet meer met hem zou omgaan. Ze had gezegd dat ze heus wel geloofde dat Henry verliefd was op Diana, en dat meende ze ook. Desalniettemin vond ze het heel schokkend om te horen wat Diana allemaal met hem had uitgespookt, ook al was ze zelf jarenlang bij Will in bed gekropen in het koetshuis. Ze zou vast wat geruster slapen in Californië nu ze wist dat Diana niet meer constant het risico liep om te worden betrapt.

Haar moeder was opgestaan, nog een beetje wankel. Edith, die nog steeds op het mahoniehouten bankje met bordeauxrode fluwelen bekleding zat, keek bezorgd toe om te zien of haar schoonzus wel alleen kon blijven staan. Dat lukte haar en ze liep naar voren om Elizabeth op de wang te kussen. Toen draaide ze zich om naar Will.

‘Ik ken je al heel lang en ik heb je altijd gemogen,’ zei ze simpelweg. Haar mond stond strak en streng. Elizabeth keek de spaarzaam beklede kamer met zeegroene muren rond, naar het plafond met houtsnijwerk en naar de vele vazen gevuld met verse bloemen. De getuigen om hen heen schuifelden onrustig heen en weer, in afwachting van wat mevrouw Holland verder zou zeggen. ‘En mijn echtgenoot mocht jou helemaal graag. Anders had ik nooit mijn toestemming gegeven. Ik zal niet ontkennen dat ik jou zelf nooit zou hebben uitgekozen als echtgenoot voor mijn dochter, maar ik weet dat ze gelukkig met je zal zijn, en dat je haar zult beschermen.’

Wills gezicht stond erg serieus en hij knikte dankbaar. Meer goedkeuring dan dit zou hij nooit krijgen van Elizabeths moeder en dat wist hij. ‘Dank u, mevrouw Holland,’ antwoordde hij en toen strekte hij zijn arm uit om haar de hand te schudden.

Elizabeth zag dat haar moeder hem beleefd toelachte en een kort knikje gaf. Ze wist dat zelfs dit haar al grote moeite kostte. Het was slechts op haar tantes aandringen dat ze nu zo’n mooie ceremonie hadden gehad, en Elizabeth was haar daar erg dankbaar voor. Later in de trein zou ze Will vertellen hoeveel ze aan Edith te danken hadden, en zodra hun oliegeld echt begon binnen te stromen, zouden ze haar zeker iets sturen om haar te bedanken.

‘Meneer Cairns, dat was prachtig,’ zei haar moeder nu. De onderdanigheid waar ze soms toe in staat was, klonk nu door in haar stem. ‘Wat hebben we toch geluk gehad met uw aanwezigheid. Het lijkt erop dat u ons iedere dag weer weet te verassen met een nieuwe, geheime eigenschap van u.’

‘Ik vond het een eer om te doen. Maar nu moet u me excuseren. Ik moet wat zaken regelen en ik weet zeker dat uw familie wat tijd met elkaar zal willen doorbrengen.’ Snowden gaf Will een hand en draaide zich toen om naar Elizabeth. Hij keek haar even doordringend aan met zijn kleine ogen. Ze stond ervan versteld hoeveel geluk ze hadden gehad dat Snowden op hun pad was gekomen en dat hij zo aardig voor hen was. Voor haar gevoel was hij echt deel gaan uitmaken van de familie. ‘Ik wil u beiden feliciteren, meneer en mevrouw Keller.’

Met zijn bedienden achter zich aan verliet hij de kamer. Daarna waren de Hollands weer alleen, in het gevlekte licht dat door de kanten draperieën naar binnen scheen. De meeste schilderijen die hier eens hadden gehangen, waren verdwenen, maar er hingen nog een paar grootse afbeeldingen van woeste zeeën aan de muren. De salon zag er nog net zo uit als Elizabeth zich kon herinneren van vroeger, toen ze nog een klein meisje was. Het had de uitstraling van een plaats waar vreemde zaken voor volwassenen plaatsvonden. Claire vertrok om thee en gebak klaar te maken, en Elizabeth nam plaats naast haar moeder op het kleine bankje.

‘Zodra Snowden terug is in Boston, zal hij de huwelijksakte opstellen en naar je opsturen in Californië. Het zal minder snel opvallen als hij het daar doet. O, Elizabeth,’ fluisterde ze en ze nam het gezicht van haar oudste dochter in haar handen, ‘ik zal je missen, ik zal je echt missen. Maar je moet snel vertrekken. Hoe langer je blijft, hoe groter de kans dat je zult worden betrapt. En je weet dat dat de ondergang van deze familie zou betekenen.’

Vechtend tegen haar tranen knikte Elizabeth. Ze had haar moeder kunnen vertellen hoeveel het voor haar betekende om te kunnen trouwen in het bijzijn van haar familie, maar uiteindelijk besloot ze dat dit niet nodig was. Het jaar was al bijna voorbij en deze laatste dagen zou ze doorbrengen in het gezelschap van haar dierbaren. Ze zouden samen eten en samen wennen aan het idee dat ze nu mevrouw Keller was. Zij en Will zouden vertrekken op oudejaarsavond. Volgens Snowden werd er dan maar weinig gereisd en zouden ze de minste kans lopen om te worden opgemerkt. Ze zouden al hun spullen in twee kleine koffers stoppen om vervolgens voor de tweede keer afscheid te nemen van Gramercy en van New York, dit keer voor altijd.