Vierendertig
Er zijn meisjes die hun vriendinnen slechts uitkiezen vanwege de broers van de andere jongedames. Als ouder moet men op de hoede zijn voor dergelijke vriendinnen, al zal men ze nooit helemaal kunnen vermijden. Het is tenslotte een erg nuttige tactiek, die uw dochter op een dag wellicht zelf ook zal willen toepassen.
– MEVR. HAMILTON W. BREEDFELT, VERZAMELDE RUBRIEKEN OVER DE OPVOEDING VAN JONGEDAMES VAN STAND, 1899
HENELOPE STAPTE OVER DE DREMPEL NAAR DE BALZAAL de Schoonmakers maakte zich niet druk om het feit dat er geen versieringen in haar haar staken en dat ze eigenlijk maar weinig sieraden droeg. Ze lette er niet op of haar houding wel bescheiden genoeg was en of ze wel vriendelijk genoeg was. Het kon haar niet schelen of ze aardig was geweest of niet. Ze was niet aardig. Ze wilde niet langer op haar jeugdvriendin Elizabeth Holland lijken. Ze wilde zijn zoals haar nieuwe vriendin Penelope Hayes, en Penelope zou haar dat leren, dat had ze beloofd. Ze had in ieder geval beloofd dat Lina in haar stralende gezelschap mocht verkeren en dat ze Lina mee zou nemen naar alle voorname plaatsen, en dat was genoeg. Dat was alles wat ze nodig had. Toen ze aankwam op de plaats waar ze meneer Longhorn had achtergelaten, zag ze dat hij mevrouw Schoonmaker net ten dans had gevraagd. Ze merkte dat ze slechts even geduldig hoefde te wachten voordat zij eveneens ten dans werd gevraagd, door meneer Hayes.
‘Carolina, zijn jij en mijn zus goed bevriend?’ vroeg hij terwijl ze de dansvloer op liepen. Lina’s jurk, die ze op rekening van meneer Longhorn had gekocht bij Lord & Taylor, sleepte achter haar aan. Hij was gemaakt van een flatteuze marineblauwe stof die strak om haar armen en taille zat, en de hals was afgezet met kleine pareltjes die mooi afstaken tegen haar decolleté.
‘Jazeker, we zijn erg goed bevriend,’ antwoordde ze. Er verscheen een glimlach op haar gezicht nadat ze dit gezegd had. ‘Hoewel we elkaar uiteraard nog niet zo lang kennen. Ik ben nieuw hier in de stad.’
Ze had ertegen opgezien om te moeten dansen, maar ze wist dat het moest als ze zich echt omhoog wilde werken in de wereld van de rijkelui. Ze had zelfs door haar hotelkamer rondgezwierd in een poging zich de pasjes te herinneren die ze had geoefend met Elizabeth toen zij haar eerste lessen kreeg van de gouvernante. Maar nu ze blaakte van zelfvertrouwen door haar nieuwe, hooggeplaatste vriendinnen, merkte Carolina verbaasd op hoe makkelijk het was om haar westerse afkomst te gebruiken als excuus voor haar gebrek aan manieren en als excuus om zich te laten leiden. En als ze werd geleid, kon Carolina Broad prima dansen.
‘Ik hoop niet dat u van plan bent ons binnenkort alweer te verlaten,’ zei haar partner, zijn volle, glanzende lippen een stukje optrekkend. Ze realiseerde zich dat dit haar eerste dans was op een feestje, en nog wel met een vrijgezel van ongeveer haar eigen leeftijd. Dat was veel beter dan te moeten dansen met meneer Longhorn, hoe aardig hij ook voor haar was.
‘O, dat denk ik niet.’ Carolina’s ogen werden groot bij het besef wat dit antwoord betekende. De kamer, gevuld met gouden versieringen en geplamuurde gezichten, met hard gelach en zacht gefluister, met dennenbomen en glinsterende kerststerren, draaide met grote snelheid om haar heen. Net zo snel als haar eigen leven, dacht ze bij zichzelf. Het zou zonde zijn om de stad nu te verlaten, redeneerde ze, net nu ze eindelijk iets had bereikt. Het zou veel slimmer zijn om nog even te blijven en haar manieren nog wat meer bij te schaven. ‘Ik heb het hier naar mijn zin, en bovendien, waar zou ik anders heen moeten?’
Grayson keek haar begrijpend aan. ‘Ik ben meer dan vier jaar weg geweest en ik ben het helemaal met u eens. En ik ben blij dat u hier blijft. Als u een vriendin bent van Penelope, dan zijn er een aantal jongemannen aan wie ik u wil voorstellen…’
En even later deed hij dat ook. Aan het eind van de avond had ze zere voeten van het dansen en rode wangen van alle complimentjes die ze had gekregen. Als Will Keller hier was geweest, dan had ze hem vast niet eens zien staan. En dan zou hij zich eindelijk realiseren hoe dom hij was geweest toen hij haar had weggestuurd die avond in het koetshuis. Want ze had gedanst met Nicholas Livingston, Abelard Gore en Leland Bouchard, een erfgenaam van het fortuin van de Bouchard-bank. Zijn hand had erg laag op haar rug gerust en hij had haar meerdere keren gevraagd wanneer hij haar weer zou zien.
Later, in de koets terug naar het hotel, merkte Carolina oprecht op dat het een zeer zalig kerstfeest was geweest. De straat ging schuil onder een laag verse sneeuw, met slechts wat sporen van een enkel rijtuig dat voor hen reed. Langzaam reden ze verder door de straat, langs de grote herenhuizen, die waren opgetrokken uit geïmporteerd steen en waren versierd met allerlei gipsen ornamenten. Hun opritten waren felverlicht en er hingen kerstversieringen voor de ramen. Op dat moment wist Carolina zeker dat Will haar naam in de krant zou zien staan als alles zo goed bleef gaan. En dan zou hij terugkomen om háár te zoeken, in plaats van andersom. Ze moest haar hand voor haar mond slaan om haar glimlach te verbergen, toen ze zich bedacht hoe schitterend het nieuwe jaar beloofde te worden.