Zesendertig

TEGEN DE TIJD DAT HET MIDDERNACHT WAS OPKERSTavond had Henry schoon genoeg van de twee kleerkasten die hem nu constant gezelschap hielden. Had hij eerst de lol nog wel ingezien van deze absurde actie, nu was het lachen hem wel vergaan. Ze hielden zelfs in de gaten hoeveel champagne hij dronk, hoewel ze daarin wat minder nauwkeurig waren dan in hun taak als bewakers, want hij had al een paar glazen op. Zijn das stond nu een beetje scheef en zijn glanzende donkere haar zat niet helemaal netjes meer. Zijn wilde ontsnappingsdrang was ietwat afgezwakt en was nu nog slechts een pijnlijke, onvervulde behoefte. Hij wist dat Diana in de zaal was, en wanhopig probeerde hij een glimp van haar op te vangen. Het afgelopen uur was hij helemaal geobsedeerd geraakt door het idee dat ze misschien wel met iemand anders zou dansen.

En hoewel het niet direct in hem was opgekomen, begon hij zich te realiseren dat zij vast ook wel behoefte had aan wat geruststellende blikken, waar ze zich dan ook mocht bevinden tussen de mensenmassa in de balzaal van zijn familie. Ze had alles voor hem op het spel gezet en nu kon hij haar niet eens ten dans vragen. Pas nu zag hij in wat voor risico’s ze voor hem had genomen, en hij begon zich behoorlijk schuldig te voelen. Hij wist dat ze daar stond, ergens aan de kant, omringd door al die sociale hyena’s met hun hoge verwachtingen en bekrompen ideeën, met hun waaiers en hun bitse opmerkingen, met hun kille harten. Ze zou om zich heen kijken met een zekere tere onschuld in haar blik. Ze zou zo diep zuchten dat haar hele lichaam meebewoog, zoals hij haar wel vaker had zien doen.

Toen hij haar weer zag, stond ze op het punt om weg te gaan. De man met wie ze was gekomen – dat was vast de oude zakenpartner van haar vader over wie ze hem had verteld – bood haar zijn arm aan om haar naar buiten te begeleiden. Het lukte haar nog net om één keer door de balzaal naar Henry te kijken. Hij stapte naar voren, weg van de plek onder de boogvormige deuropening waar hij en zijn vaders mannen zwijgend hadden rondgehangen. De avonddauw glinsterde in haar ogen en glansde op haar lippen. Al voor ze de zaal verliet, werd zijn uitzicht belemmerd door een andere vrouw met feestelijke groene accessoires in haar opgestoken haar. Penelope Hayes liep op hem af, en zijn stiefmoeder liep vlak achter haar.

Hij boog opzij in een poging om haar heen te kijken, en deed toen net of hij een soort buiging had willen maken naar Penelope. Ze had twee glazen champagne in haar handen.

‘Meneer Schoonmaker zegt dat jullie twee wel tien minuten pauze kunnen nemen als jullie willen,’ zei Isabelle tegen de bewakers, terwijl ze naar hen toe liep. Ze was met zoveel sieraden behangen, dat ze blonk als een kluis vol goud. Ze bleef even staan en deed Henry’s das recht. Toen de twee grote mannen haar aanbod hadden aangenomen en naar de deur liepen, kneep ze even in Penelopes pols en knipoogde ze naar Henry. Vervolgens knoopte ze snel een gesprek aan met een of andere oudere dame die toevallig voorbijkwam, en zo glipte ze weer terug de zaal in.

Henry leunde tegen de eiken deurpost die de balzaal scheidde van de reeks kleine kamers daarachter. Hij keek de zaal weer in, met alle lichtjes en het lawaai en de glinsterende sieraden, in de hoop dat Diana er nog was, maar ergens wist hij wel dat ze al weg was. ‘Ik heb geen tijd om spelletjes met je te spelen, wat voor spelletjes dan ook.’

‘Geen spelletjes,’ reageerde Penelope luchtig. Ze hield een glas omhoog en gebaarde dat hij haar moest volgen als hij het wilde hebben. Toen liep ze de gang in, zo soepel als mogelijk in haar rode jurk die aan alle kanten stevig om haar heen was gesnoerd. Henry volgde haar, al wist hij niet precies wat ze van hem wilde. Hij dacht niet dat het haar slechts om de champagne ging, want er sprak een duidelijke bedoeling uit haar houding. Maar hij wist dat hij haar maar beter niet kon negeren. ‘Bovendien moet je nu toch wel weten dat het voor mij nooit een spelletje is geweest, Henry.’

Ze liepen van de ene galerij naar de volgende, langs oude Nederlandse schilderijen van glimmende blauwe druiven, schedels en halfvolle wijnkannen. Hij keek om naar de drukte in de balzaal en hoopte dat niemand hem had zien wegglippen. Hij dwong zichzelf naar Penelope te kijken en zag dat haar ogen koortsachtig over de rand van haar glas uitkeken terwijl ze een slok nam. ‘Voor mij wel,’ zei hij. Als ze al ineenkromp, dan herstelde ze zich snel.

‘Het was een leuk spelletje, voor even, maar toen was de lol er wel vanaf. Ik heb al een tijd niet meer gespeeld, Penny.’

Penelope haalde haar met kant bedekte schouders iets op, liet ze weer zakken, en dronk haar glas in één teug leeg. Toen het leeg was, gooide ze het over haar schouder, waardoor het kapotsloeg tegen de eiken lambrisering. Henry was geschokt, hoewel hij probeerde zijn reactie te verbergen. Penelope reageerde echter nauwelijks, alsof het net zo goed rozenblaadjes hadden kunnen zijn die neervielen in de sneeuw.

‘Ik dacht dat je misschien wel weer wilde spelen.’ Haar stem klonk zacht, maar zeker niet beheerst, en het deed Henry’s maag omdraaien.

‘Ik dacht het niet,’ antwoordde hij beslist.

Ze giechelde zachtjes, achter in haar keel, en keek toen koortsachtig om zich heen. Vervolgens liet ze haar blik rusten op haar handen, maar dat was niet waar ze zo om moest lachen. ‘O Henry, weet je nu nog niet dat je je beter eerst kunt afvragen of je niet iets vergeet als je met mij te maken hebt?’

Plotseling voelde Henry zich erg vermoeid. Hij was nog nooit zo moe geweest. Dit was wel de laatste plaats waar hij nu wilde zijn. Hij kon de woorden bijna niet meer uit zijn mond krijgen. ‘Wat vergeet ik dan?’

‘Ik had moeten weten dat het niet Elizabeth was om wie je zoveel geeft,’ zei Penelope, ieder woord benadrukkend.

Henry keek naar Penelope, maar ze had haar ogen afgewend naar de grond en ontweek zijn blik. De kamer waar ze in stonden, had donkerblauwe muren boven de lambrisering en hing vol met schilderijen die zijn vader bewonderde, maar die hij vaak veel te somber vond om naar te kijken. Ze liepen verder weg van het uitzicht op de balzaal omdat ze het er in ieder geval over eens waren dat ze meer privacy nodig hadden. ‘Pardon?’

‘Ik had moeten weten dat je altijd valt op brunettes, dat weet de hele stad inmiddels wel.’

Henry had de neiging om te antwoorden met een grapje, al had hij op dat moment met geen mogelijkheid geamuseerd over kunnen komen. ‘Ik heb wel een bepaalde voorkeur.’

‘Ja, en een bepaalde aanpak.’

‘Als je probeert te suggereren dat ik –’

‘Suggereren? Ik suggereer niets. Ik zou onze kostbare tijd niet verspillen met suggesties.’

Nu keek Penelope hem wel aan. Haar ogen stonden behoorlijk fanatiek en waren gevuld met trots. Uitdagend bleef ze hem aanstaren.

‘Ik weet het van jou en Diana Holland, Henry.’

‘Ik heb geen idee –’

‘De meid heeft je gezien Henry, ’s ochtends, in Diana’s slaapkamer. Nogal roekeloos, vind je niet? Je bent slordig geworden, Henry. Met mij was je nooit zo slordig.’

Henry nam niet de moeite om deze opmerking te bevestigen. Hij hield zijn glas champagne stevig vast, zoals hij ook zou hebben gedaan op andere ongemakkelijke momenten, en wachtte af wat er nog ging komen.

‘Ik heb de meid in mijn zak, moet je weten. Ze is een brave meid en ze wil liever niets zeggen, maar iedereen is om te kopen en dit is informatie waar sommige mensen veel geld voor zouden betalen. Mensen die schrijven voor de krant, bijvoorbeeld.’

‘Dat zouden ze nooit publiceren –’

‘O, misschien niet. Misschien ook wel. Maar als ze het eenmaal zouden weten, zouden ze er ongetwijfeld over gaan praten. En dat is net zo erg. Dan zou het spelletje echt afgelopen zijn voor jou, Henry. En ook voor dat kleine meisje dat we allebei zo liefhebben…’ Penelope stopte met praten en zette haar dreigement kracht bij door subtiel met haar schouders te rollen.

‘Dat kun je niet maken, Penny.’ Er waren rimpels verschenen op Henry’s anders zo gladde voorhoofd. Hij werd compleet in beslag genomen door het verlangen om Diana te vinden, waar ze ook was, en haar te verstoppen. ‘Dat zou haar ondergang zijn.’

Penelope barstte in een hoog, schor gelach uit. Het klonk niet eens zo heel anders als vroeger, toen Penelope nog zijn ideale partner had geleken en hij haar bijna dagelijks zag. ‘O, Henry, voor iemand die mij zo goed kent, begrijp je me maar heel slecht. De ondergang van Diana Holland! Dat zou pas leuk zijn.’ Ze klapte in haar handen. ‘Eindelijk weer wat om te lachen. Maar ik denk dat jij het grootste deel van het werk zelf al hebt gedaan. Het enige wat ik nog hoef te doen, is het overal rond te bazuinen.’

‘Het is mijn fout, Penelope, mijn schuld.’ Hij was zo alert als hij maar zijn kon na een aantal slapeloze nachten. Dit was zijn kans om er iets aan te doen. Nu, nu hij hier alleen met Penelope stond en ze het geheim nog niet had doorverteld. Hij kende haar, bracht hij zichzelf in herinnering, dus hij kon wel een manier bedenken om haar tegen te houden. ‘Ik ben toch degene die je wilt straffen? Straf mij dan.’

‘Ik zou jullie allebei wel willen straffen,’ antwoordde ze met een luchtig gebaar. ‘Maar ik ben geen slecht persoon, Henry. Ik weet dat het jouw schuld is. Dus ik geef je de kans om je te gedragen als een gentleman en het op te lossen.’

Henry’s hele lichaam stond stijf van woede en hij moest zijn ogen dichtdoen om al zijn gewelddadige gevoelens te verbergen. Het duurde even voor het hem zelfs maar lukte te knikken.

‘Ten eerste mag je Diana niet meer zien. Maar dat zal niet zo moeilijk zijn, want mijn tweede voorwaarde is dat je mij ten huwelijk vraagt.’

Zonder erbij na te denken deed Henry een stap naar voren en stond hij ineens erg dicht bij Penelope. Zijn ademhaling klonk gejaagd en hij kookte van woede. Hij werd niet zo snel boos – dat was een zinloze emotie, zoals hij zou hebben opgemerkt als hij in een andere stemming was geweest – maar als hij boos werd, dan kwam het snel en onherroepelijk op. Nu was hij witheet en hij stond zo dicht bij Penelope dat hij wist dat ze kon voelen hoe verhit hij was. Penelope deed net of ze koket wegkroop tegen de muur, maar haar echte reactie was af te lezen aan het kuiltje dat in haar wang verscheen.

‘O, dat vind je niet leuk, hè?’ fluisterde ze. Er scheen een kwaadaardig licht in haar ogen en haar mond hing iets open terwijl ze hem aankeek. Haar blauwe irissen gingen van links naar rechts. ‘Maar bedenk eens even, Henry, hoeveel beter het zou zijn om te trouwen met een meisje waar iedereen je toch al graag mee zou willen zien. Bedenk eens hoe vrolijk en prettig, hoe schitterend en fijn, hoe oneindig veel beter dat zou zijn dan om het kleine zusje van je vorige verloofde ten onder te zien gaan. Maar dat vind ik ook goed, hoor, als dat is wat je wilt.’ Ze haalde haar schouders op. ‘Ik geef je wel even de tijd om erover na te denken.’

Toen Penelope de kamer uit liep, leek het of ze alle lucht met zich meenam. Verderop, onder de koepel van de balzaal, klonken de stemmen nu schril. De gasten waren vergeten dat het kerstavond was, en nu was het net als ieder ander feest. Maar natuurlijk was het ook geen kerstavond meer, bedacht Henry somber. Het was Kerstmis, maar voor Henry was er geen enkele reden tot een feestje. In slechts een paar minuten was zijn leven veranderd in een verschrikkelijke nachtmerrie waar hij niet meer uit kon ontwaken.