Zesentwintig

HENRY SLOEG ZIJN BENEN OVER ELKAAR EN WIEGDE heen en weer in de houten schommelstoel, die hij zo had neergezet dat hij nonchalant de ingang van de oranjerie in de gaten kon houden. Hij droeg een broek met flinterdunne krijtstrepen en een crèmekleurig overhemd met manchetknopen waar zijn initialen op stonden. Henry ging altijd al goed gekleed, maar deze vrijdagavond had hij extra zorg besteed aan zijn uiterlijk. Dit ondanks het feit dat hij onder huisarrest stond, nadat hij met een groep dronken straatzangers had gevierd dat er weer hoop was op een leven met Diana Holland. Hij had een paar extra dekens meegenomen naar de oude slaapkamer van de tuinman en had de kleine houtbrander aangestoken, maar nog maakte hij zich zorgen dat Diana het misschien niet warm genoeg zou hebben, als ze zou komen.

Hij was al twee dagen opgesloten geweest in huis, en in die tijd was hij steeds gefrustreerder geraakt en had hij weinig anders gedaan dan dagdromen over Diana. Hij had al zijn vindingrijkheid moeten aanwenden om haar een briefje te kunnen sturen zonder dat zijn vader erachter zou komen.

Uiteraard was het afgesproken tijdstip inmiddels allang verstreken, maar ze was nog nergens te bekennen. Hij was al twee keer buiten langs het hek geslopen om te kijken of ze er al aankwam, maar hij kon daar niet al te lang blijven staan, want dan zou hij zichzelf verraden. Sindsdien had hij al zeker een uur de tijd gehad om zich af te vragen of hij ooit al eens eerder zo lang had moeten wachten op een vrouw. Hoewel het al veel langer duurde dan menig andere keer, kwam deze avond slechts op de tweede plaats. Op nummer één stond een zomerse avond in Newport, toen hij had gewacht op een vrouw wier glimlach net zo hard straalde als haar trouwring. Pas vele lange uren later had hij geconcludeerd dat de dame in kwestie niet meer zou komen opdagen. Diep in zijn hart had hij al geweten dat ze niet zou komen en had hij al zoveel gedronken dat hij haar toch vast geen gezelschap meer had mogen houden. Dus was hij maar gaan liggen in het gras en had hij verbitterd nagedacht over de liefde en het huwelijk, en had hij zich voorgehouden dat hij nooit meer iets met die twee zaken te maken wilde hebben.

Nu was hij in een compleet andere stemming. Hij wist zeker dat Diana naar hem op weg was, dat ze net zoveel aan hem dacht als hij aan haar en dat het niet lang meer zou duren voor ze weer samen waren. Niet zo lang meer.

Toch was hij het niet gewend om te moeten wachten. Hij was er dan ook niet zo goed in. Hij stond op, legde zijn hoofd in zijn nek en staarde even naar het schuine dak met de glasplaten in hun witte ijzeren web. Vervolgens liep hij een rondje om het eenvoudige bed, dat was bedolven onder dekens. Hij snoof de naar aarde ruikende lucht op en deed zijn kraag goed. Hij keek in een kleine spiegel om te zien of de lichtgebruinde huid op zijn hoge jukbeenderen wel helemaal gladgeschoren was en vroeg zich af of hij nog tijd had om een fles wijn uit de kelder te halen. Uiteindelijk ging hij weer zitten in zijn stoel, sloeg zijn benen weer over elkaar en begon vervolgens te bladeren door een stapel kranten die op een witgeverfd ijzeren tafeltje lagen. Hij nam aan dat de tuinman ze daar had neergelegd zodat hij wat te lezen had tijdens de lunch. De tuinman woonde inmiddels in de dienstvertrekken met een van de naaisters van Isabelle. Henry prentte zichzelf in dat hij hem eens moest opzoeken om te vragen hoeveel tijd hij nog in de oranjerie doorbracht, voor hij nog meer afspraakjes met Diana maakte, want hij was van plan om hier nog veel vaker met haar af te spreken.

Dat was tenminste zijn plan geweest voor hij doelloos door de oude kranten begon te bladeren, in een poging de tijd te doden. Henry was van nature niet erg geïnteresseerd in het wereldnieuws, crisissen op de beurs, theaterrecensies of het probleem van openbare dronkenschap onder de koetsiers en chauffeurs van de stad. Hij was geïnteresseerd in boten en paarden, onderwerpen die nauwelijks aan bod kwamen in de kranten van afgelopen week en waar hij anders misschien wel over had willen lezen. Maar op dit specifieke moment, zoals de zaken er nu voor stonden, was hij eigenlijk alleen bereid om een artikel te lezen waar de woorden Diana en Holland in voorkwamen. En nadat hij even vluchtig de pagina had bekeken, vond hij er ook één.

De paragraaf begon onschuldig met een verslag van een of ander diner van Florence Cutting – nu mevrouw Darroll. Er volgden nog wat meer details, maar Henry las dat stuk niet zo aandachtig. Even verderop stond dat Diana, zijn Di, ook aanwezig was geweest. Niet in haar eentje, maar in het gezelschap van zijn vriend Teddy. Het ‘intieme’ gezelschap. Dit woord herinnerde Henry aan het irritante gedrag van zijn vriend als hij een bepaald meisje leuk vond: dan streelde hij haar hand, haalde alles voor haar wat ze maar wilde en schonk haar over het algemeen veel meer aandacht dan waarvoor een weldenkend man ooit het geduld zou hebben. Henry las het artikel nog vier keer, maar het bleef hetzelfde.

Nu begreep hij waarom Teddy zo had geprotesteerd tegen zijn relatie met Diana. Hij wilde haar gewoon voor zichzelf. Henry maakte een prop van de krant en gooide die op het bed.

Omringd door de altijd bloeiende hyacinten en orchideeën, liep hij over het lange pad door de oranjerie terug naar het huis, met maar één gedachte in zijn hoofd. Hij moest Diana vinden en eisen dat ze vertelde wat er was gebeurd. Voor ze hem te veel details zou vertellen, zou hij uitleggen wat een onuitstaanbare braverik Teddy was, dat hij zich altijd aan de regels van de elite hield, zelfs tegen zijn eigen gevoel en het advies van zijn beste vriend in. Hij zou haar vertellen hoe Teddy hun liefde had veroordeeld, als een oude dame die te veel thee had gedronken… Maar dit soort gedachtes herinnerden Henry er uiteraard alleen maar aan dat zijn vriend een flinke voorsprong had gekregen door hem de pas af te snijden.

Henry liep verder door de smalle galerijen op de begane grond, vastberaden om een bediende te vinden die hem zou kunnen helpen bij het zoeken naar een mantel. Het was koud buiten, dat had hij wel gemerkt, en hij had geen tijd om helemaal naar boven te lopen naar zijn eigen vertrekken. Hij vroeg zich net af of hij misschien niet beter eerst naar Teddy kon gaan, toen hij een van de privésalons binnenviel en zag dat deze bezet was. Door zijn vader, zijn stiefmoeder (hoewel hij het nog steeds moeilijk vond om haar zo te noemen) en door Penelope Hayes.

‘O, Henry!’ riep zijn stiefmoeder uit terwijl ze zich omdraaide in haar stoel en wuifde met haar waaier in een mengeling van listigheid en blijdschap. Ze droeg een jurk van zwart chiffon die plooide bij de boezem als een Griekse toga en die vanaf haar schouders naar beneden viel als een paar vleugels. Wit kant bedekte haar dunne armen en haar hals, helemaal tot aan haar kin. ‘Wat ben ik blij je te zien. We hebben een klein intiem samenzijn, waar wij stijlvolle mensen de voorkeur aan zouden geven dit seizoen, maar ik verveel me dood. Aangezien jij degene was die onze familie onlangs nog voor schut heeft gezet, kun je ons toch op zijn minst gezelschap komen houden.’

‘O, ja, graag,’ viel Penelope haar bij op een verleidelijke toon, die Henry maar al te goed kende. Ze ging geheel gekleed in gebroken wit, wat haar totaal niet stond. Ze zag er kil uit en haar huid leek lijkbleek.

‘Het spijt me,’ begon Henry terwijl hij achteruit naar de deur liep. Isabelle trok haar blonde wenkbrauwen op en Penelope legde haar waaier met een zwaai op haar schoot. Henry zag meteen dat de twee dames onder één hoedje speelden. ‘Ik moet helaas weg naar –’

Hij werd onderbroken door het geluid van de glanzende poten van de stoel van zijn vader, die krassend over de vloer naar achter schoven. De stevig gebouwde man stond op en liep toen naar de deur. Hij pakte Henry bij zijn arm en zei kil: ‘O, nee. Jij gaat helemaal nergens heen. Of ben je soms vergeten dat je huisarrest hebt?’ Henry keek naar het knappende vuur en naar de dames die ervoor zaten, terwijl hij hardhandig terug de kamer in werd geleid. ‘Wat ben je toch vergeetachtig,’ ging zijn vader verder, bijna grappend, terwijl hij hem op de bank duwde naast Penelope.

Vroeger had hij hier maar al te graag willen zitten, naast het beste wat de familie Hayes te bieden had, maar nu stond het hem flink tegen. Toen had Penelope de perfecte partner geleken, een meisje dat net als hij lak had aan alle regeltjes waar de rest zich zo angstvallig aan hield. Nu zag hij in dat ze die regeltjes alleen maar overtrad als dat aansloot bij haar eigen plannetjes. Misschien deelde ze zijn minachting voor alle anderen wel, maar tegelijkertijd wilde ze wel door hen worden aanbeden. Dit leek een ontzettend saai en fantasieloos streven nu zijn hart zo vol was van Diana Holland. Hij balde zijn vuisten en wierp een boze blik op de mensen die hem bij haar vandaan hielden.