34

De zon scheen in Palo Alto toen Nieve en Aidan thuiskwamen. Met haar handen diep in de zakken van haar wijde witte broek gestoken wachtte Nieve op de stoep terwijl Aidan afrekende met de taxichauffeur. Toen de taxi wegreed, zwaaide Sienna Mendez naar haar vanuit haar voortuintje. Nieve slikte iets weg en zwaaide toen terug.

Sienna, die anders nauwelijks een woord met Nieve wisselde, draafde op haar af. ‘Hoe is het met je?’ vroeg ze. ‘Ik heb het op het nieuws gezien. Gaat het wel goed met jullie?’

Echt Amerikaans, dacht Nieve, recht op de man af. ‘Ik weet het niet,’ antwoordde ze. ‘Uiteraard is het behoorlijk traumatisch. Maar omdat we weg waren, hebben we geen goed overzicht. Morgen ga ik naar kantoor, dan hoor ik vast meer.’

‘Het komt vast allemaal goed,’ zei Sienna.

‘Dank je,’ reageerde Nieve. ‘Heb je er zelf nog iets over gehoord?’

Sienna schudde haar hoofd. ‘De nieuwszenders laten niets heel van Mike Horgan. Een paar van je collega’s hebben interviews gegeven. En investeerders haken uiteraard af. Tja, wat kun je eraan doen?’

‘Ik weet het niet…’ verzuchtte Nieve. ‘Nou ja, ik kan nu maar beter gaan uitpakken.’

‘Hoe was de bruiloft?’ Tersluiks keek Sienna naar de kledinghoes met de Vera Wang-jurk erin. ‘Zorgde dit gedoe niet voor donkere wolken?’

Even keek Nieve Aidan aan. ‘Nee, helemaal niet,’ antwoordde ze vastberaden. Ze sloeg de jurk over haar arm en trok de Diana von Fürstenberg-koffer naar het huis.

‘Waarom heb je het haar niet verteld?’ vroeg Aidan terwijl hij de voordeur openzette.

‘Waarom zou ik?’ vroeg Nieve. ‘Bovendien, ik vóél me getrouwd.’

Aidan schoot in de lach. ‘En je schone lei dan?’ vroeg hij.

‘Zodra alles in orde is en is gebleken dat ik nergens schuld aan heb, dan gaan we trouwen. Maar niemand mag weten wat er is gebeurd.’

‘Daar komen ze heus wel achter,’ zei hij. ‘Dat horen ze wel van onze Amerikaanse vrienden.’

‘Nou ja, dat zien we dan wel weer.’

‘Ik zou gewoon hebben doorgezet,’ merkte hij op.

‘Dat weet ik. Maar zo wil ik niet trouwen,’ reageerde Nieve. Toen hij iets wilde zeggen, drukte ze haar vinger tegen zijn lippen. ‘Niet dat ik per se een grootse bruiloft wil, maar ik wil wel dat tussen ons alles oké is. Het moet iets betekenen.’

‘Het betekende toch al iets?’

‘Jawel,’ antwoordde ze. ‘Maar daar gaat het niet om. Ik kon niet net doen of alles in orde was terwijl dat niet zo was. Dat was me te veel. Maar ik beloof dat we binnenkort gaan trouwen.’

‘Nieve?’

‘Ja?’

‘Het hoeft allemaal niet perfect te zijn,’ zei hij. ‘Je hoeft geen schone lei. We hebben geen weddingplanner nodig. Trouwen is iets tussen twee personen die van elkaar houden.’

Met open mond keek ze hem aan, en in haar ogen blonken tranen.

‘Hé!’ riep hij uit. ‘Het spijt me, ik bedoelde niet…’

‘Er is niets om spijt van te hebben.’ Er klonk een snik in haar stem. ‘Je moet geen spijt hebben omdat jij weet wat er in het leven echt belangrijk is. Je moet geen spijt hebben omdat je achter me blijft staan, ook toen ik in Ierland de kluts volledig kwijt was. Ik bof verschrikkelijk met jou, Aidan. Ik geloof niet dat ik je ooit voldoende op prijs heb gesteld.’

‘Natuurlijk wel,’ zei hij.

‘Nee. Ik dacht dat ik de belangrijkste was, omdat ik al zoveel geld verdiende. Maar jij bent er voor me. Altijd.’

‘Weet ik.’

‘Ik hou van je,’ zei ze.

‘En ik zal altijd van jou houden,’ zei hij terwijl hij haar in zijn armen nam en over de drempel droeg.

Er waren allemaal gerechtelijke onderzoeken gaande bij Ennco. De bureaus lagen bezaaid met paperassen, en niemand mocht zonder toestemming inloggen op een computer. Volgens Paola Bene-detti had het bedrijf surseance van betaling aangevraagd, maar was er al een bod binnengekomen van Decker Benson, een belangrijke concurrent, en het zag ernaar uit dat Ennco zou worden overgenomen. Het was een nominaal bod en niet echt interessant voor aandeelhouders, maar voor het personeel betekende het iets meer vastigheid.

‘Je hebt het goed gedaan, Paola,’ zei Nieve terwijl ze wachtte tot ze ondervraagd zou worden.

‘Stom toeval,’ reageerde Paola. ‘Ik had dat rapport niet eens in moeten kijken. Ik wilde iets printen, klikte iets verkeerd aan en toen trok dat rapport ineens mijn aandacht.’

‘Een gelukkig toeval,’ zei Nieve.

Paola haalde haar schouders op.

‘Maar niet alleen een gelukkig toeval,’ ging Nieve verder. ‘Want toen je het eenmaal had gezien, besefte je meteen dat er iets mis was. En toen heb je gedaan wat je moest doen.’

‘Dank je,’ zei Paola.

‘Ze zullen je na de overname wel willen behouden,’ merkte Nieve op. ‘Misschien openen ze wel een crèche, speciaal voor jou.’

Paola trok een gezicht. ‘Ze zullen jou ook willen houden.’

‘Ik weet het niet, hoor,’ reageerde Nieve.

Vijf uur later, na een diepgaand verhoor, wist ze niet zeker meer of ze ooit nog wel voor een financial wilde werken. De onderzoekers wilden vooral graag weten waarom Paola de fraude had ontdekt en niet Nieve. Voor de zoveelste keer vroeg Nieve zich af hoe vaak ze nog zou moeten vertellen dat Harley Black de verantwoordelijkheid droeg over dat gedeelte, en dat Paola daar niets te zoeken had gehad.

Na afloop praatten Murphy Ledwidge en zij na over de toekomst.

‘Ik vind het verschrikkelijk dat al dat geld voor mijn neus is weggekaapt,’ zei Murphy. ‘Toen ik nog geen geld had, deed ik mijn best het te krijgen. En nu was het zo dichtbij…’

‘Ik leef met je mee.’ Nieve had thee voor hen gezet. ‘Ik dacht al dat er nooit geld geweest is, dat het maar een droom was.’

‘Voor ons is er inderdaad geen geld,’ beaamde Murphy. ‘Wist je dat er doodsbedreigingen zijn geuit aan Mikes adres?’

‘Nee!’ Ontzet keek ze hem aan.

‘O ja,’ zei hij. ‘En als ik de kans kreeg…’ Hij haalde zijn schouders op. ‘Nou ja, misschien ook niet. Maar hij verdient het dat hem iets vreselijks overkomt.’

‘Dat ben ik met je eens.’

‘Wanneer ik die zakenlui hoor zeggen dat hij het bedrijf heeft opgebouwd en dat hij zo geweldig is…’ Murphy trok een gezicht. ‘Dankzij ons is hij rijk geworden, en hij zou zich nog verder hebben verrijkt. Het was helemaal niet nodig om het bedrijf te tillen.’

‘Wanneer zou het zijn uitgekomen dat hij er een dubbele boekhouding op nahield?’

‘Ooit,’ zei Murphy. ‘En als het niet was uitgekomen, zou hij waarschijnlijk die schuld hebben voldaan, en dan had er geen haan naar gekraaid.’

Nieve zuchtte eens diep. ‘Dat dacht ik ook al. Ik vind ook dat het toch min of meer mijn schuld is, want ik dramde maar door dat Paola de uren moest inhalen die ze kwijt was aan oppassen op haar kind, of bezoekjes aan de gynaecoloog… Als ik dat niet had gedaan, had ze niet alles nog eens doorgenomen.’ Even zweeg ze. ‘Nou ja, ooit moest het uitkomen. Een bedrijf hoort niet te frauderen. Maar het is jammer dat het uitgerekend op dát moment uitkwam.’

‘Voor zoiets bestaat geen juist moment,’ meende Murphy.

‘Toch heb ik het idee dat het een les voor me is. Er gaan geruchten dat ze Paola tot hoofd van de afdeling compliance willen benoemen.’

Murphy lachte. ‘Je vraagt je af of die nieuwe lui beter zullen zijn dan de vorige.’

‘Ik vraag me af of ik hier ooit nog aan de slag zal komen.’ Ze zette haar lege kopje neer en keek haar collega somber aan.

Weer lachte Murphy. ‘Niet zo pessimistisch! Natuurlijk komen we weer aan de slag. Waarschijnlijk komen er van de week nog aanbiedingen.’

‘Dat hoop ik dan maar,’ zei Nieve. ‘Maar eerlijk gezegd weet ik niet of ik de energie kan opbrengen om opnieuw te beginnen.’

Murphy zei dat ze uiteraard over voldoende energie beschikte, en dat ze uitstekend was in haar werk, en zo dynamisch.

Maar Nieve vroeg zich af of dat nog wel zo was.

Tegen het weekend was ze uitgeput. Ze wist nu zeker dat ze nergens van kon worden beschuldigd, en Decker Benson, de nieuwe eigenaar, had gezegd dat ze na de overname waarschijnlijk wel een rol zou kunnen spelen op de afdeling compliance. Ze had gedacht dat ze daar blij mee zou zijn, maar toen Aidan die avond thuiskwam, zei ze dat ze niet zeker wist of ze dat wel wilde.

‘Gek, hè?’ zei ze terwijl ze samen op de schommelbank op het terras zaten. ‘Ik heb dat geld nodig. Wij hebben dat geld nodig. En toch kan het me eigenlijk niet zoveel schelen.’

‘Lieverd, we hebben geld nodig, maar niet zo heel veel,’ zei hij. ‘Vergeet niet dat ik ook een goedbetaalde baan heb. Met mijn salaris kunnen we de hypotheek betalen.’

‘Ze nemen mijn Acura in beslag,’ merkte ze somber op.

‘Nou en?’

‘Ik kan toch niet zonder auto?’

‘We hebben altijd de Prius nog.’ Hij grijnsde breed. Toen werd hij opeens ernstig. ‘We zouden terug kunnen gaan naar Ierland,’ opperde hij.

Ze trok haar knieën op en keek hem peinzend aan. ‘Dat is een optie,’ zei ze. ‘Maar zoals ik al zei, is Ierland tegenwoordig erg duur. Het zou prima zijn als ik nog gewoon kon kopen wat ik wilde, maar zoals het er nu naar uitziet, kunnen we ons nog geen kippenhok in de stad veroorloven.’

‘Je zou weer thuis zijn,’ zei hij. ‘Dat is misschien beter voor ons.’

‘Als je echt terug wilt naar Ierland, ga ik met je mee,’ zei ze. ‘Ik wil wat jij wilt. Maar om heel eerlijk te zijn, voel ik me nu hier thuis. In Ierland voelde ik me als een vreemdeling. Ik wil niet terug, ik heb het hier naar mijn zin. Ik wil ons gezin hier stichten. Ooit.’

‘Een gezin?’

‘Nog niet,’ zei ze snel. ‘Ik ben er nog niet helemaal klaar voor. Weet je, een goede baan is fijn, maar mensen die van je houden, zijn nog veel fijner. En we krijgen vast heel slimme kinderen.’

Hij lachte. ‘Nou en of!’

‘Kom op,’ zei ze. ‘Laten we vast een beetje gaan oefenen.’

‘Daar dacht ik nou ook net aan,’ zei hij, en achter haar aan liep hij naar binnen.

Ook al was ze moe, en ook al voelde ze zich heerlijk loom na het vrijen, toch kon ze de slaap niet vatten. Sinds die dag met het verschrikkelijke nieuws over Ennco had ze niet meer echt goed geslapen, en ze begon zich al af te vragen of ze ooit weer lekker zou kunnen slapen. Ze duwde het dekbed van zich af.

Aidan bewoog. ‘Gaat het?’ mompelde hij.

‘Ja, hoor,’ antwoordde ze. ‘Maar ik kan niet slapen.’

Hij legde zijn hoofd weer op het kussen.

Ze sloop naar haar werkkamer en zette de computer aan.

Ze had geen toegang meer tot het systeem van Ennco. Maar dat is misschien ook niet zo erg, dacht ze terwijl ze naar de homepage keek die door Decker Benson al in een nieuw jasje was gestoken. Waarschijnlijk heb ik veel te lang naar die rapporten zitten turen. Jammer dat het de verkeerde waren…

Maar goed, ze had haar eigen rapporten nog. Daar hadden de onderzoekers niet naar gevraagd, en dat had haar verbaasd. Dat hadden ze wel moeten doen. Niet dat het iets uitmaakte, deze keer droeg ze echt geen schuld.

Er stonden nog allemaal mailtjes en andere informatie op haar computer. Daarvan zou ze hen in kennis stellen. Echt waar, nadat ze eerst alles elders had opgeslagen.

Ze kopieerde de hele boel op een dvd. Vervolgens verstuurde ze een paar mailtjes en sloot de computer af. En toen ze weer in bed stapte, viel ze meteen in slaap.