33

‘En toen?’ Vol verwachting keek Anna Sweeney Darcey aan. Het was middag, en ze zaten in een Italiaans koffietentje tegenover elkaar, met op het tafeltje twee schuimige kopjes cappuccino en twee croissantjes.

‘Ik ben naar de toiletten gegaan om een potje te janken,’ biechtte Darcey op. ‘En toen ik terugkwam, was hij al op weg om haar te halen.’

Eigenlijk was ze niet helemaal uit zichzelf teruggekomen, Rosa en Carol waren haar gaan halen. Ze hadden zich zorgen om haar gemaakt omdat ze zo lang was weggebleven. In het wc-hokje had ze diep nagedacht en was tot de conclusie gekomen dat ze tien jaar van haar leven had verspild. Goed, ze had hard gewerkt en carrière gemaakt, ze wás iemand. Wat dat betreft had ze haar tijd niet verspild. Maar wel doordat ze zich had gewenteld in zelfmedelijden, alleen maar omdat de man van wie ze dacht dat hij haar grote liefde was, haar in de steek had gelaten voor een ander. Daar had ze zich niet overheen kunnen zetten, en daardoor had ze heel wat verpest. Daardoor was ze emotioneel tot stilstand gekomen.

‘Is ze met hem meegegaan?’ vroeg Anna.

Darcey knikte. ‘Het schijnt een innige hereniging te zijn geweest. Allebei in tranen. Ze hebben elkaar eeuwige trouw beloofd.’

‘Nou ja, dat is dan wel weer heel romantisch.’

‘Het zou nog romantischer zijn geweest als ze eerder met hem had gesproken en ze gewoon waren getrouwd,’ reageerde Darcey.

‘Zijn ze nou getrouwd?’

‘Nee. Ze wilde terug naar Amerika om dat gedoe met Ennco uit de weg te ruimen. Ze zei dat ze pas wilde trouwen als ze een schone lei had. Ze wil weten of er een aanklacht tegen haar bestaat, en mocht die er zijn, dan wil ze in verweer gaan. Aidan wil uiteraard sowieso met haar trouwen, maar Nieve wil per se eerst haar naam zuiveren.’

Darcey had Nieve gesproken op de avond nadat de bruiloft had moeten plaatsvinden. Nieve was Darceys mobieltje komen brengen, en Darcey had opengedaan omdat Minette boodschappen aan het doen was. Het was een hele schok geweest om Nieve op de stoep te zien staan.

Het was een heel andere Nieve geweest, zonder make-up, en met haar donkere haar losjes uit haar gezicht geborsteld. Ze had eruitgezien als de Nieve van voor Max Christie, maar hoewel ze eenvoudig gekleed ging in een spijkerbroek en een T-shirt, vond Darcey haar toch een verrassend mooie vrouw. Waarschijnlijk was Nieve altijd mooi geweest, maar was haar dat nooit zo opgevallen.

Ze had Nieve uitgenodigd om binnen te komen.

‘Er is niets veranderd,’ had Nieve gezegd terwijl ze om zich heen keek. ‘Nou ja, wel een beetje. Andere kleur op de muur, nieuwe meubels, maar… Het voelt nog hetzelfde.’

‘Niet iedereen is net zoals jij opgeklommen.’

‘Darcey, toe…’

‘Ik plaag je niet. Thee?’

Nieve had haar hoofd geschud. ‘Nee, dank je. Mijn moeder geeft me voortdurend thee, ik klots helemaal.’

Er was een brede grijns op Darceys gezicht verschenen.

‘In elk geval, ik kom je je mobieltje teruggeven, en ik wil je graag bedanken omdat… Omdat je je over Aidan hebt ontfermd, en er niet met hem vandoor bent gegaan.’

‘Dat zou ik ook helemaal niet willen. En hij ook niet,’ had Darcey geantwoord. ‘Hij is dol op je. Je boft.’

‘Weet ik.’ Nieve had haar schouders opgehaald. ‘Ja, nu voelt het niet of ik bof, met alles wat er is gebeurd, maar ik bof wel met hem. Hij was geweldig gisteravond…’

‘Hij is trots op je,’ had Darcey gezegd. ‘Hij bewondert je omdat je zo’n doorzetter bent.’

‘Och…’ Nieve had een diepe zucht geslaakt. ‘Ik weet niet of ik nog wel een doorzetter ben. Het is doodvermoeiend.’

‘Je gaat vast je best doen.’

‘Misschien,’ had Nieve gezegd. ‘Maar weet je, ik heb deze keer wel verdomd veel geld verloren.’ Ze had iets weggeslikt. ‘Ik had mijn droom waargemaakt, ik had alles wat mijn hartje begeerde. En nu is de boel ingestort. Ik vind het heel erg moeilijk om opnieuw te beginnen.’

‘Ging je droom dan over geld?’ had Darcey gevraagd.

‘Voor het grootste gedeelte wel,’ had Nieve geantwoord. ‘Geld is heel belangrijk voor me. Misschien omdat het een gemakkelijke manier is om aan te tonen dat je iets hebt bereikt. Darcey, ik zou miljoenen verdienen bij Ennco! Miljoenen! Ik, Nieve Stapleton, die ooit kleiner moest gaan wonen omdat haar vader was ontslagen. Ik zou miljoenen op de bank hebben staan. Dat gaf me een echte kick. Ik voelde me geweldig, en daarom werd die bruiloft zo idioot groot. Omdat ik wilde opscheppen.’

‘Als ik zoveel geld had, zou ik er ook mee willen opscheppen,’ had Darcey toegegeven. ‘Maar wat nu met al die spullen? Die weddingplanner ging totaal door het lint. Toen ze doorkreeg dat je ’m gesmeerd was, dacht ik dat ze zou ontploffen. Ik zag haar ervoor aan dat ze je naar het altaar zou slépen, alleen maar om haar bruiloft te laten doorgaan.’

‘Het spijt me echt voor haar,’ had Nieve gezegd. ‘Ze heeft er zoveel werk aan gehad om alles helemaal perfect te laten zijn, en ik heb alles verpest. Bovendien ben ik haar nog heel veel geld schuldig, want ik had niet alles vooruit betaald, voor het geval er toch iets niet in orde zou zijn. Maar goed, dat is nu allemaal geregeld.’ Nieve had haar keel geschraapt. ‘Mijn vader heeft haar betaald. Hij zei dat hij al vanaf mijn geboorte voor mijn bruiloft aan het sparen was. Hij vond het fijn om me dat geld te geven. Ik hoop dat ik die stomme tiara op eBay kan verkopen, dan kan ik het hem terugbetalen.’

‘En ben je nu tot de conclusie gekomen dat geld niet gelukkig maakt?’ had Darcey gevraagd.

Nieve was in de lach geschoten. Een echte, oprechte lach. ‘Nou ja, geld helpt wel erg mee.’ Ineens was ze vertrouwelijk geworden. ‘Weet je, ik heb in elk geval bewezen dat ik geen kille, harteloze, op geld beluste bitch ben.’

‘Pardon?’

‘Ik wilde op huwelijkse voorwaarden trouwen met Aidan.’

Darcey had haar wenkbrauwen opgetrokken.

‘En toen ben ik naar een advocaat gegaan.’

‘En toen?’

‘En toen heb ik Aidan niet gevraagd te tekenen. Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen.’

Er was een glimlach rond Darceys mond verschenen. ‘Dus toch een klein hartje.’

‘Misschien. Hij is altijd zo lief dat ik kippenvel krijg als ik eraan denk. Je gaat het hem toch niet vertellen, hè?’

‘Natuurlijk niet,’ had Darcey geantwoord. ‘Trouwens, nu alles weer in orde is tussen jullie, hoef ik hem toch niet meer te spreken.’

‘Toen ik ervandoor was gegaan, was ik bang dat jullie ineens zouden inzien dat jullie voor elkaar waren gemaakt.’

‘Nou, Nieve, hij heeft me goed duidelijk gemaakt dat dat niet het geval is.’

‘Maar jij… Heb jij nog…’

Darcey had ontkennend haar hoofd geschud. ‘Ik vond het leuk hem weer eens te zien,’ had ze gezegd. ‘Toen drong het tot me door dat ik het echt achter me had gelaten.’

Nieve had er niet uitgezien of ze Darcey geloofde.

‘Zo, en wat nu?’ had Darcey gauw gevraagd.

‘Morgen gaan we terug naar Amerika,’ had Nieve verteld. ‘Er is daar zoveel te regelen. Ik moet met de politie praten over die fraude. Het zit me nog steeds dwars dat een van mijn ondergeschikten die onregelmatigheid heeft ontdekt en niet ik.’ Ze had haar gezicht vertrokken tot een grimas. ‘Jou zou het meteen zijn opgevallen, Darcey.’

‘Dat weet je niet.’

‘Kom op, zeg!’ Nieve had weer diep gezucht. ‘Als jij een boel getallen ziet, zie je een opgeloste puzzel. Het zou je zeker zijn opgevallen, net zoals het Paola opviel. En dan zou jij de klokkenluider zijn geweest, en iedereen zou je hebben toegejuicht, zoals altijd.’

‘Ik? Toegejuicht?’ Met opgetrokken wenkbrauwen had Darcey haar aangekeken. ‘Nieve, jíj werd toegejuicht.’

‘Niets van waar,’ had Nieve gereageerd. ‘Op school, tijdens onze studie… Ook als ik betere resultaten behaalde dan jij, wist ik dat jij het nog beter had kunnen doen. Je was me altijd een stapje voor. Je was geweldig toen ik voor Max Christie werkte en jij die vertalingen voor me maakte. Daar heb ik je nooit echt voor bedankt.’

‘Je hebt me oorbelletjes gegeven,’ herinnerde Darcey haar.

‘En toen pikte ik je vriend in.’

Darcey had diep ademgehaald. ‘Ja, dat deed je. En ik weet dat je mijn gevoelens voor hem nog steeds niet helemaal vertrouwt, maar uiteindelijk was het wel het beste,’ had ze na een poosje gezegd. ‘Ik heb er de laatste tijd veel over nagedacht. Dat kon natuurlijk ook niet anders. Nieve, ik was hopeloos verliefd op Aidan. Hij was mijn eerste echte vriend. Maar wie trouwt er nou met haar eerste vriend? Bijna niemand. Ik vond dat het zo geweldig was met hem, dat het voor altijd zo moest blijven. Maar zo gaat dat niet.’

‘Darcey, hij wilde met je trouwen.’

‘Weet ik. En het zou een vergissing zijn geweest.’

Onderzoekend had Nieve haar aangekeken. ‘Denk je dat echt?’

‘Ja,’ had Darcey vol overtuiging geantwoord. ‘Dat denk ik echt.’

Deze keer had Nieve niet meer zo ongelovig gekeken.

‘Echt waar,’ had Darcey nog maar eens bevestigd.

‘Dank je,’ had Nieve gezegd. ‘Dank je wel, voor alles.’

‘En het komt allemaal goed,’ had Darcey gezegd. ‘Met jou komt het altijd weer goed.’

Er was een bezorgde blik in Nieves ogen verschenen. ‘Deze keer misschien niet.’

‘Nou, ik denk van wel. En je hebt altijd Aidan nog.’

Nieve had geknikt. ‘Ja, toen de droom in duigen viel, stond hij voor me klaar. Dat bedoelde je zeker toen je vroeg of geld gelukkig maakt. Nou, Aidan heb ik niet gekocht, en hij is waar mijn leven om draait.’

Anna lepelde het schuim van haar cappuccino. ‘Zijn jullie nu weer vriendinnen?’

‘Zeg, wat denk je wel?’ Darcey trok een gezicht. ‘Ze heeft wel mijn vriend afgepakt!’

‘Maar na alles…’

Darcey schoot in de lach. ‘Ik meende het toen ik zei dat ze daar waarschijnlijk goed aan had gedaan. Uiteindelijk zou het toch op de klippen zijn gelopen.’

‘Denk je?’

‘Ik weet het niet.’ Darcey werd weer ernstig. ‘Misschien zouden we een geweldig stel zijn geweest. Maar dat zullen we nooit weten. Ik wil niet meer steeds denken aan wat geweest had kunnen zijn. Ik moet leren leven met hoe het is. En om je de waarheid te zeggen is hij stapelgek op haar. Het maakt niet meer uit of ze hem heeft afgepakt of niet. Ze passen bij elkaar, en ik heb mezelf voor de gek gehouden door het tegendeel te denken.’

Die middag was Darcey druk bezig met haar e-mails. Er was er eentje van Rocco waarin stond dat de nieuwe manager business development voor Italië aardig was, maar lang niet zo aardig als Darcey. Hij vroeg of ze binnenkort van plan was weer eens naar Milaan te komen. Er was een nieuw restaurant geopend waar het eten werkelijk voortreffelijk was, en daar wilde hij graag met haar naartoe.

Ze glimlachte. Een reisje naar Milaan zou fijn zijn. Het zou ook fijn zijn Rocco weer eens te zien. Maar haar gevoelens voor hem, en voor al haar ‘schatjes’, waren veranderd. Het was leuk hen te hebben gekend, ze had hen echt nodig gehad. Maar ze wist niet goed of ze hen nu ook nog nodig had. Ze wist niet goed meer wat ze wilde. De afgelopen maanden was er iets veranderd; dingen die eerst heel belangrijk voor haar waren, waren dat niet meer.

‘Druk?’

Geschrokken keek ze op van het scherm. Ze had hem niet meer gesproken sinds hij haar de rekening in het Harbourmaster had laten betalen. Ze was toen ontzettend kwaad op hem geweest, maar nu wilde ze geen ruzie meer met hem.

‘Hoi.’

‘Heb je even?’

‘Ja, natuurlijk.’

‘Het gaat over je volgende reis.’

‘Ja?’ Verdomme, dacht ze, na dat gedonder in Singapore durft hij me niet naar Tokio te laten gaan. Misschien gaat hij liever zelf.

‘Er is iets veranderd.’

Haar maag kromp samen. ‘O?’ vroeg ze achteloos.

‘Die lui in Amerika hebben iemand uit Japan aangenomen. Hij heeft daar al contacten, dus als we jou naar Japan sturen, is het alsof we het wiel opnieuw willen uitvinden…’

‘Jezusmina!’ riep ze uit. Uit angst voor de toekomst klonk ze scherper dan de bedoeling was. ‘Wat is er toch mis met jullie? Stippel een strategie uit en houd je daaraan!’

‘Ik snap best dat dit niet de beste manier is om ermee om te gaan. Daarom willen we graag dat je naar Edinburgh gaat zodat het kan worden besproken.’

‘Alweer?’

‘Ja. Als je geen bezwaar hebt.’

‘Wanneer?’

‘Volgende week?’

Ze raadpleegde haar agenda. ‘Oké. Laat het me wel op tijd weten, hè?’

‘Waarschijnlijk wordt het begin van de week. Ik stuur je nog een mailtje ter bevestiging.’

Ze knikte.

‘Gaat het een beetje?’ vroeg hij.

Weer knikte ze, en toen lachte ze bedeesd naar hem. ‘Eh… Er is nog iets…’

‘Ja?’ Op zijn hoede keek hij haar aan.

‘Toen we laatst in het Harbourmaster waren… Toen hadden we het over Aidan en Nieve, en over de bruiloft. Jij zei toen dat ik egocentrisch was en alleen aan mezelf dacht…’

‘Daar heb ik spijt van,’ viel hij haar in de rede. ‘Ik ging over de schreef.’

‘Nee,’ zei ze. ‘Dat deed je niet. Ik wil graag even zeggen dat je gelijk had. Ik dacht inderdaad alleen aan mezelf. Misschien doe ik dat al veel te lang. En dat spijt me.’

‘O.’

‘Dus kunnen we dat incident nu vergeven en vergeten? Per slot van rekening moeten we samenwerken. Er is heel veel te doen, en ik wil liever op een vriendschappelijke manier met je omgaan.’

‘Uiteraard.’ Hij keek haar aan alsof hij haar nog nooit had gezien.

‘Fijn,’ zei ze. ‘Nou, ik verheug me al op het reisje naar Edinburgh.’

Hij bleef daar maar staan. Pas na een hele poos vroeg hij: ‘Ben je nog naar de bruiloft geweest?’

‘Pardon?’

‘De bruiloft. Ben je geweest?’

‘Heeft Anna het je niet verteld?’

Hij schudde zijn hoofd. ‘Ik heb haar de afgelopen paar dagen niet gesproken.’

Darcey fronste haar voorhoofd.

‘Nou?’ vroeg hij.

‘Er is geen bruiloft geweest.’

Verwonderd keek hij haar aan.

Ze legde uit wat er bij Ennco was gebeurd, en wat voor gevolgen dat had voor Nieve. ‘Hopelijk komt het allemaal goed,’ besloot ze haar verhaal.

‘En jij hebt er vrede mee?’

‘Natuurlijk,’ antwoordde ze.

‘Zeker weten?’

‘Heel zeker.’

‘Goh…’ Hij draaide zich om. ‘Dus wonderen gebeuren écht!’

Toen ze die avond thuiskwam, zette ze de ramen wijd open om frisse lucht binnen te laten. Ze ging midden in de woonkamer staan en vroeg zich af of het niet eens tijd werd haar appartement leuk aan te kleden. Niet dat het haar niet beviel zoals het was, maar sinds ze hier was komen wonen, had ze niets meer veranderd. Deze zachte kleuren waren prima, maar misschien werd het tijd voor een beetje meer kleur. Paars, dacht ze, net als die schoenen die ik in Singapore heb gekocht.

Ze liep de slaapkamer in en haalde ze uit de kast. Aarzelend stak ze haar voeten erin. Haar voet was nauwelijks meer dik, de schoenen pasten. Misschien kan ik ze ergens anders dragen, dacht ze. Misschien tijdens een afspraakje met een nieuwe vriend. Iemand met wie het echt klikt, niet iemand voor wie ik eigenlijk niet veel voel.

Ze liep terug de woonkamer in. Ze voelde zich rusteloos. Dat kwam natuurlijk omdat alles op zijn kop was komen te staan na het ongeluk in Singapore en vervolgens Nieves bruiloft die geen bruiloft was. Daarom vond ze het zo moeilijk om de oude, vertrouwde routine weer op te pakken. Bovendien had ze zich verheugd op het reisje naar Tokio, maar dat ging nu hoogstwaarschijnlijk niet door. Ze vermoedde dat ze het er goed vanaf zou hebben kunnen brengen, maar tegen een Japan-deskundige kon ze natuurlijk niet op. Neil Lomond zou de beste op Japan zetten. Een ervaren iemand tegenover een ijdele en egocentrische bitch… Ze was gewoon geen partij.

Misschien vond hij haar geen bitch meer. Misschien was hij erachter gekomen dat ze aan het veranderen was.

Toen hij pas in Dublin was, had ze het best gevonden dat hij haar beschouwde als het niet helemaal sporende blondje dat hem zoveel verdriet had gedaan. Maar na Singapore had ze het idee gekregen dat ze een beetje naar elkaar toe waren gegroeid. Ze vond het geen prettig idee meer dat hij de pest aan haar had. Als hij haar niet naar Japan liet gaan omdat hij een afkeer van haar had, zou ze dat echt erg vinden. Had ze in dat geval nog toekomst bij InvestorCorp? Ze had zich plotseling echt helemaal over Aidan Clarke heen gezet. Misschien moest ze dat ook doen met Neil Lomond. Misschien moest ze opnieuw beginnen.

Misschien wilde ze wel niet meer steeds de halve wereld rondreizen. Het was een interessante ervaring geweest, maar eigenlijk bleef ze liever in Europa.

Een olijvenboomgaard in Toscane, dacht ze, misschien is dat toch mijn grote droom.