9

De aandelen Ennco werden steeds meer waard, zag Nieve op tv terwijl ze de dag na het congres haar thee dronk. Het had iets onwerkelijks dat zij, Nieve Stapleton, eigenaar was van aandelen die haar miljonair zouden maken. Uiteraard was het met vallen en opstaan gegaan, maar ze had het overleefd. Ze had haar droom verwezenlijkt. De droom van een heel vette bankrekening.

Zodra haar thee op was, ging ze naar haar auto. Nog een paar maanden, dan kon ze de aandelen verkopen en investeren in obligatietrackers en veilige schatkistpromessen, en nog het een en ander in een hedgefund of zo waarmee ze haar inleg kon verdub-belen. En als ze daarmee de mist in ging, was het nog niet heel erg, want ze wilde een gespreide portefeuille waardoor de winsten de verliezen zouden compenseren.

Max Christie had haar geleerd gespreid te beleggen. Max Christie had haar geleerd rijk te worden, een paar maanden nadat hij haar zijn personal assistent had gemaakt.

Natuurlijk wilde ze zijn personal assistent helemaal niet zijn. Dat was niet de baan die ze in gedachten had toen ze haar eisen stelde.

‘Ik wil een belangrijke baan,’ had ze gezegd.

‘Het ís een belangrijke baan,’ had hij gezegd. ‘Het is een felbegeerde baan. En je voorganger was er beter voor opgeleid.’

‘Dat is niet zo moeilijk,’ had Nieve gereageerd. ‘Ik heb economie gestudeerd, ik beschik niet over een typediploma.’

‘Daniel Weston kon uitstekend overweg met een toetsenbord,’ zei Max rustig. ‘Ik hoop dat jij dat ook leert.’

‘Daniel?’ Spottend keek ze hem aan. ‘Een mannelijke personal assistent? Ik dacht dat het Samantha Brooks was.’

‘Samantha is mijn personal organiser,’ zei Max. ‘Ze houdt mijn agenda bij en overlegt uiteraard met de personal assistent. De personal assistent is voor zakelijke dingen. Daniel staat nu aan het hoofd van een buitenlandse vestiging.’

‘O.’

‘Ik houd dus woord,’ zei Max. ‘Ik heb je een belangrijke baan gegeven. Ik verwacht van jou dat je ook woord houdt.’

‘Het zou knap stom zijn als ik dat niet deed,’ had Nieve gereageerd.

Het was alsof ze in een andere wereld was gestapt. Ze had in Spanje gezien hoe prettig de Christies leefden, maar ze had niet beseft dat ze zo steenrijk waren. En ze had ook niet beseft hoe het was om voor iemand als Max Christie te werken, en voor een dergelijk bedrijf. In de krant had ze gelezen over Liliths verjaardagsfeest, waarvoor Elton John was ingehuurd, maar ze had niet gedacht dat Max een serieuze zakenman was. Ze had gedacht dat hij gewoon geluk had gehad en snel rijk was geworden.

Onderweg naar een bespreking in Amsterdam was ze erachter gekomen dat het allemaal heel anders lag.

De reis ging per privéjet, en ze logeerden in een ongelooflijk duur hotel dicht bij de Dam. In de Daimler op weg naar de bespreking vroeg ze: ‘Hoe komt het dat je zo hebt geboft?’

Hij keek op van de documenten die hij aan het doornemen was. ‘Het is geen bof, maar zakelijk inzicht. En ik praat niet over koetjes en kalfjes wanneer ik werk.’

Ze knikte en keek uit het raampje naar de smalle straatjes.

‘Overnames,’ zei hij toen hij na een kwartier de map had dichtgeslagen. ‘Ik koop bedrijven op, ontmantel ze en verkoop er gedeelten van.’

‘Zoals Richard Gere in Pretty Woman?’

‘Nee, niet zoals Richard Gere,’ antwoordde hij gespannen. ‘Ik ga niet met hoertjes naar bed.’

Ze hield haar mond maar. Per slot van rekening was Maria huishoudster. Maria was trouwens meteen vertrokken, de dag nadat Nieve het stel had betrapt, en was in Malaga bij een kennis van Max gaan werken.

‘Jij hoeft niets te zeggen,’ zei hij toen ze het tweehonderd jaar oude pand in liepen waar het bedrijf was gevestigd dat hij wilde kopen. ‘Je hoeft alleen maar aantekeningen te maken en op het juiste moment te knikken.’

Dat aantekeningen maken en knikken had ze goed gedaan. Later die avond, toen ze op bed lag te denken of ze iets moest bestellen van de roomservice of dat Max van haar verwachtte dat ze naar het restaurant beneden zou komen, werd er op de deur geklopt. Het was Max, met een fles champagne en twee glazen.

‘De zaak is rond,’ zei hij blij. ‘Dat gaan we vieren.’

Na de champagne was ze een beetje licht in het hoofd en behoorlijk giechelig. Ze vroeg zich af of hij met haar naar bed wilde en vroeg op de man af wat hij van plan was. Geschokt zei hij dat als ze niet tegen champagne kon, ze die maar nooit meer moest drinken. Hij zei dat hun verhouding puur zakelijk was. En dat als hij er ooit achter kwam dat ze met cliënten of collega’s naar bed ging, ze op staande voet zou worden ontslagen. Nieve had graag willen zeggen dat hij met twee maten mat, maar omdat ze haar baan graag wilde houden, deed ze dat maar niet. En ze zei ook niets toen hij haar nog eens inschonk en beweerde dat ze het samen ver konden schoppen.

Natuurlijk bedoelde hij dat zij aantekeningen moest maken en knikken terwijl hij het geld verdiende. Hij was van plan te gaan investeren in nieuwe technologieën. Hij had al aandelen in Amazon en in andere pas opgestarte internetbedrijfjes, maar die zou hij verkopen voordat die markt zou instorten. Zodra de luchtbel dreigde te worden doorgeprikt, moest je maken dat je wegkwam. Een paar jaar later had ze zich dat herinnerd toen haar aandelen in de technologiesector daalden, en ze had ze gauw verkocht. Met winst, maar niet zoveel als ze had gehoopt. Toch gaf het haar een veilig gevoel iets achter de hand te hebben voor als het bedrijf waarvoor ze werkte onverhoopt ineens failliet ging.

Dat ze zich had laten verleiden door de aandelenmarkt deed haar beseffen dat ze niet zoveel van Max Christie had opgestoken als ze had gedacht. Maar dat deed er niet toe, ze waren een goed koppel geweest, ook al had ze niet zoveel ervaring als Daniel Weston. Maar zij had over meer glamour beschikt, en dat was een prettige gedachte.

‘Mannen kunnen behoorlijk stom zijn,’ had Max ooit gezegd toen de directeur van een bedrijf erop had gestaan naast haar te zitten tijdens een etentje en haar meer had verteld over zijn bedrijf dan verstandig was. Gewapend met al die informatie had Max een betere deal kunnen krijgen dan hij had verwacht. ‘Het lijkt wel of sommigen nooit eerder een vrouw hebben gezien.’

‘Er zijn niet genoeg vrouwen die een hoge functie bij Christie’s bekleden,’ had ze gezegd. ‘Allemaal mannelijke directeuren. Geen wonder dat ze gaan kwijlen wanneer er een vrouw de vergaderzaal in loopt.’

‘Ik hou niet van zakenvrouwen,’ zei Max.

‘Ook niet van eentje zoals ik?’ vroeg Nieve.

‘Dat is iets anders,’ antwoordde hij. ‘Jij bent mijn personal assistent, geen rivaal.’

Daar had hij gelijk in, en toch stak het haar. Niet dat ze zijn rivaal wilde zijn, maar wel zoiets. Daar wilde ze echter geen moeite voor doen, het moest net zo gaan als in de romannetjes die ze zo graag las, met heldinnen die hele bedrijven erfden en in het bestuur kwamen te zitten. Ze wist ook dat er veel aan het veranderen was in de zakenwereld. Je hoefde geen superzakenman te zijn om veel te verdienen, je hoefde alleen maar op het juiste moment op de juiste plek te zijn. En dat wilde ze. Het ging haar om het geld, niet om plezier in het werk, en als je niet heel veel verdiende, was je stom bezig. Je werkte je niet uit de naad als daar niet iets tegenover stond. Geld, dus.

Niet dat ze niet genoeg verdiende als Max’ personal assistant, maar Daniel had aanzienlijk meer verdiend. Toen ze daarachter kwam en Max erop wees, moest hij hard lachen.

‘Ik zei toch dat Daniel beter gekwalificeerd was?’ zei hij. ‘Vergeleken met hem stel jij niks voor.’

‘Ik heb economie gestudeerd,’ reageerde ze kwaad. ‘En ik doe mijn werk toch goed?’

‘Jawel, maar je voegt niets toe, zoals hij dat wel deed.’

‘Wat maakt dat nou uit?’ vroeg ze boos. ‘Je weet altijd precies wat je gaat doen. Ik kan je nooit op andere gedachten brengen, en Daniel kon dat vast ook niet.’

‘Misschien voeg je weinig toe op het gebied van analyse,’ merkte Max op, ‘maar soms lijkt het leven hier wel heel erg op het leven thuis. Je zeurt voortdurend aan mijn kop, zoals iedere vrouw.’

‘Ik zeur niet,’ zei ze. ‘Ik maak je op dingen opmerkzaam. Dat doe ik veel vaker dan Weston. Ik wijs je erop dat je veel meer autoriteit uitstraalt in een donker pak met een rode stropdas dan met een blauwe. En ik wijs je erop dat het heel onverstandig is om een bedrijf te kopen dat speelgoed met loodhoudende verf verkoopt. Dat was jou niet opgevallen, maar mij wel. Ik heb je behoed voor een miljardenfout. Dus zeg nou maar niet dat ik niets toevoeg!’

‘Miljoenen,’ wees hij haar terecht. ‘En het zou mij ook wel zijn opgevallen.’

‘Miljoenen, miljarden… Ik heb er geen cent van gezien. Mooie manier om je dankbaarheid te betuigen.’

‘Jij denkt altijd dat je recht hebt op een aandeel van wat er hier wordt verdiend,’ zei Max. ‘Jezus, je bent een onervaren meid van begin twintig!’

‘Jawel, maar tegenwoordig is de jeugd in opkomst,’ reageerde ze. ‘Die technologiebedrijven, de internetbedrijven waarin je belegt? Allemaal opgericht door jongeren, jonger zelfs dan ik. Maar allemaal kerels. Is dat het grote verschil?’

‘Kerels met talent,’ zei hij. ‘Dát is het grote verschil.’

‘En ik beschik niet over talent?’ Nu werd ze echt kwaad.

‘Voor een vrouw beschik je over ballen,’ zei hij. ‘Jammer dat je niet altijd over hersens beschikt.’

‘Hufter,’ reageerde ze woedend.

Met grote ogen keek hij haar aan. ‘Daarvoor moet je me onmiddellijk je excuses aanbieden,’ zei hij gespannen.

Bijna had ze gezegd dat hij kon opzouten. In plaats daarvan bood ze haar excuses aan.

Later die avond, toen hij een bespreking had met een vastgoedmagnaat, zat ze in haar werkkamer te overpeinzen wat ze kon doen om haar rol als personal assistent uit te bouwen. Ze wilde niet toegeven dat Daniel Weston beter was geweest dan zij omdat hij MBA achter zijn naam mocht zetten. Zoiets kon zij ook bereiken, maar daar zou ze hard voor moeten werken. Bovendien betwijfelde ze of het wel zin had, want met ervaring en gezond verstand kon je ook een heel eind komen.

Ze ging over de derde verdieping drentelen. Er waren nog een hoop mensen aan het werk, ze lazen dossiers door, analyseerden en waren bezig presentaties voor te bereiden. Misschien moet ik ook zoiets doen, dacht ze. Misschien moet ik niet steeds aan geld denken, maar harder gaan werken. Eigenlijk hou ik wel van aanpakken, dat was ik een beetje vergeten.

Ze liep terug haar werkkamer in en keek naar de stapel dossiers op haar bureau. Die bevatten informatie voor Max, rapporten die hij moest lezen, kostenramingen, van alles en nog wat dat die andere werknemers voor hem bij elkaar hadden gesprokkeld. En zij moest geen medelijden met zichzelf hebben omdat Weston meer had verdiend dan zij, maar iets dóén met die dossiers, de belangrijkste punten eruit lichten zodat Max dat niet hoefde te doen.

Ze sloeg het eerste dossier open. Dat ging over hedgefunds in Zuid-Europa. Ze geeuwde.

Tegen middernacht had ze zich door een stuk of vijf dossiers geworsteld. Tot haar verbazing kon ze ze goed samenvatten en het belangrijkste eruit lichten. Ze was net bezig een mogelijk zwakke plek bij een Zuid-Amerikaans nutsbedrijf toe te lichten toen Max binnenliep.

Verwonderd keek hij haar aan. ‘Ben je hier nog?’

‘Ik ben aan het werk,’ zei ze. ‘Je had gelijk, ik moet harder werken.’

Hij trok zijn wenkbrauwen op.

Met een glimlach ging ze verder. ‘Je zult zien dat ik meer waard ben dan ik nu verdien.’

Daar moest hij om lachen. ‘Hier heb ik iets van de concurrent van die lui met wie ik in bespreking ben over dat project aan de Côte d’Azur. Morgenochtend wil ik daar een samenvatting van op mijn bureau hebben liggen.’ Het was een hemelsblauwe brochure.

Nadat ze er even in had gekeken, zei ze: ‘Het is in het Frans.’

‘Hè?’

‘Frans,’ verhelderde ze. ‘De taal die ze in Frankrijk spreken.’

‘Als je niet oppast, snijd je je nog eens aan die scherpe tong van je,’ merkte hij op. ‘En in het Frans? Is er geen Engelse versie?’

‘Nee.’ Ze stak hem de brochure toe.

‘Shit,’ zei hij. ‘Ik wilde dat morgenochtend rond hebben.’

‘Is het belangrijk?’ vroeg Nieve. ‘Je gaat morgen toch naar Genève? Ze zullen niet verwachten dat je morgen al met een reactie komt.’

‘Ik wil het rond hebben voordat ik vertrek,’ zei hij. ‘Ze zijn in gesprek met een ander consortium, en ik wil niet betrokken raken bij een strijd om het hoogste bod, maar ik wil ook niet een te laag bod uitbrengen.’

‘Dus als ik een Engelse vertaling op je bureau kan leggen voor…’ Ze keek in haar agenda. ‘Voor zevenen, dan zou het in orde zijn?’

‘Als je om deze tijd nog een vertaler denkt te vinden.’

‘O, dat lukt me wel,’ reageerde ze vol vertrouwen.

Lachend zei hij dat als hij de vertaling voor zevenen had en hij een weldoordacht bod kon uitbrengen, ze een bonus van tien procent van haar salaris kon verwachten.

‘Oké,’ zei ze. ‘Afgesproken.’

Max ging naar huis, en Nieve belde naar Darcey.

Minette nam op. ‘Leuk je stem weer eens te horen, chérie,’ zei ze tegen Nieve. ‘Maar Darcey ligt al in bed. Ze moet morgen vroeg op haar werk zijn.’

‘Maar dit is echt heel belangrijk,’ zei Nieve. ‘Mag ik haar alstublieft spreken?’

‘Een zaak van leven of dood?’ vroeg Minette.

‘Nou, dat niet,’ gaf Nieve toe. ‘Maar ik weet zeker dat Darcey het zal begrijpen.’

Darcey begreep niet echt waarom Nieve wilde dat ze midden in de nacht door de telefoon zes pagina’s van een brochure vertaalde, maar Nieve legde uit dat het echt heel belangrijk was voor haar carrière, en dat ze Darcey een beetje van de bonus zou toespelen.

‘Ik hoef er niets voor te hebben,’ zei Darcey slaperig. ‘Ik wil alleen maar slapen, ik ben bekaf.’

‘Had je een afspraakje met je nieuwe vriend?’ vroeg Nieve plagerig. Het had haar verbaasd toen Darcey belde met dat grote nieuws, maar ze was blij voor haar, al kon ze zich nauwelijks voorstellen dat Darcey hoteldebotel van iemand was.

‘Eh… ja,’ antwoordde Darcey. Maar ze vertelde Nieve niet dat ze zo doodmoe was van het heerlijke potje vrijen. ‘Kan het niet wachten tot morgen?’

‘Toe, Darcey,’ smeekte Nieve. ‘Ik moet het echt nu hebben.’

‘Nou, vooruit dan maar.’ Darcey deed haar best de slaap te verdrijven. ‘Kom maar op.’

Nieve tikte Darceys vertaling simultaan uit op de computer. Ze waren er een uur mee bezig, en af en toe klaagde Darcey dat het allemaal wel heel erg bijzonder saai was. Maar Nieve stond erop dat ze het helemaal afmaakte.

‘Merci beaucoup,’ zei ze toen het eindelijk klaar was. ‘Je bent helemaal top.’

‘Ja hoor.’ Toch was Darcey blij dat ze had kunnen helpen.

Nieve was nog veel blijer. Per koerier liet ze de vertaling naar Max’ huis brengen. Twee weken later kreeg ze haar bonus.