27

Het vliegtuig landde op Shannon op een prachtige zomerdag, met een strakblauwe lucht en een warm zuidenwindje. Nieve stond ervan versteld dat Ierland zo mooi kon zijn. Eigenlijk had ze grauwe luchten en een ijzige wind verwacht. Terwijl ze met hun zware koffers en de kledinghoes met Nieves dure bruidsjurk door de douane gingen en de aankomsthal in, voelde het alsof ze in een warme omhelzing terechtkwam.

‘Ik zie onze namen nergens.’ Geërgerd keek ze naar de borden die taxichauffeurs omhoog hielden. ‘Lorelei zei dat ze een limousine zou regelen.’

Aidan deed er het zwijgen toe. Pas in het vliegtuig had Nieve iets over die limousine gezegd, en het stak hem dat ze zoiets voor hem had verzwegen, waarschijnlijk expres. Nieve wist best dat hij een limousine in Ierland overdreven zou vinden, en dat hij niet wilde worden afgehaald door iemand in uniform. Maar er waren zoveel anderen die door zo iemand werden afgehaald, dat hij zeker alleen stond in zijn afkeer van te dure en te grote auto’s.

‘Nieve!’

Met een ruk draaide ze zich om. Daar stond Gail in een elegant roze mantelpakje enthousiast te zwaaien.

‘Je liep zomaar langs ons heen,’ zei Nieves moeder.

‘Ik verwachtte jullie niet.’ Nieve drukte een plichtmatig kusje op Gails wang. ‘We hebben een auto geregeld.’

‘Weet ik,’ zei Gail. ‘Lorelei heeft me dat verteld. Ik zei dat dat niet nodig was en dat pap en ik jullie wel zouden afhalen.’

‘Is pap hier ook?’ Nieve keek om zich heen.

‘Je kent je vader, die kan nog geen minuut stilstaan. Hij is gaan rondlopen… O, daar zul je hem hebben.’ Gail lachte naar Stephen die er net aan kwam drentelen.

‘Nieve, lieverd.’ Stephen omhelsde haar en gaf Aidan een schouderklopje. ‘En hoe is het met de aanstaande bruidegom?’

‘Prima,’ antwoordde Aidan.

‘We verheugen ons er ontzettend op,’ zei Gail. ‘Het wordt echt geweldig.’

‘Nou en of,’ reageerde Nieve. ‘Ik heb er hard genoeg voor gewerkt. Maar waarom heb je mijn auto afbesteld?’

‘Alleen voor vandaag,’ antwoordde Stephen. ‘Ik wilde jullie zelf afhalen.’

‘Jawel, maar het zou leuk zijn geweest als de buren hadden gezien…’

‘Maar schat, er zijn geen buren,’ bracht Stephen haar in herinnering. ‘We hebben je toch een foto gestuurd van het nieuwe huis? Met al dat land eromheen?’

Een paar jaar geleden waren Stephen en Gail verhuisd. Dat had Nieve verbaasd, want ze had gedacht dat ze het naar hun zin hadden in de bungalow die toch een stuk beter was dan het tweeonder-een-kaphuis naast de familie McGonigle.

‘Jawel, maar ik besefte niet dat het zo afgelegen lag.’

‘Het ligt niet afgelegen, maar de weg is smal en ons huis is het eerste, dus niemand zou de auto zien,’ vertelde Gail. ‘Bovendien heeft je vader net een nieuwe auto waarmee hij graag wil pronken.’

Achter Gail en Stephen aan liepen Nieve en Aidan naar buiten het parkeerterrein op. Trots liet Stephen hun een glanzende bordeauxrode BMW zien.

‘Mooie wieldoppen,’ merkte Aidan bewonderend op.

‘Jezus, pap, wat opzichtig,’ zei Nieve. ‘Hoe kun je zoiets in ’s hemelsnaam betalen?’

‘Volgens mij heb je nog niet helemaal door dat hier veel is veranderd,’ reageerde Stephen terwijl hij de bagage in de kofferbak legde. ‘Ik heb goed geboerd, lieverd. Echt heel goed.’

Nieve keek van hem naar de auto. Zevenentwintig jaar geleden had hij bepaald niet goed geboerd. Toen was hij werkeloos geworden en daarom hadden ze moeten verhuizen. Hij was depressief geworden bij de gedachte nooit meer een baan te hebben. En wanneer haar ouders af en toe in Amerika op bezoek waren, hadden ze niets gezegd over deze veranderingen ten goede. Ze wist dat hij een baantje had gekregen bij een kleine garage buiten de stad als een soort manusje-van-alles.

‘Ik snap niks van auto’s,’ zei hij terwijl ze de grote weg op reden. ‘Maar ik kan goed verkopen. De garage is nu een belangrijke dealer, en ik ben de regionale salesmanager.’

Nieve knipperde met haar ogen. Ze wist dat haar vader verkoper was, maar dat had ze beschouwd als een onbelangrijk baantje, zonder vooruitzichten. Dat had ze kennelijk verkeerd ingeschat.

‘Geweldig, meneer Stapleton,’ zei Aidan.

‘Inderdaad.’ Stephen grijnsde breed. ‘Zoals het nu gaat, gaat het geweldig. Ik verdien geld als water, en ik ga nog lang niet met pensioen!’

Aidan schoot in de lach.

‘Maar het gaat toch niet iedereen zo voor de wind?’ vroeg Nieve.

‘Nee,’ beaamde haar vader. ‘Maar de meesten hebben het tegenwoordig goed. En dat is maar goed ook!’

‘Stinkend rijk zijn is beter,’ merkte Nieve op.

‘Nou, je bent zelf nu toch stinkend rijk?’ zei Stephen. ‘Tenminste, dat zou je moeten zijn met al dat dure gedoe.’

‘Wat bedoel je?’ vroeg Nieve.

‘Kastelen, partytenten, genodigden per vliegtuig laten overkomen, de duurste champagne, een duur etentje vooraf. Vooraf nog wel!’

‘Dat is gebruikelijk in Amerika,’ legde Nieve uit. ‘Een informeel etentje voor goede vrienden en mensen die van ver komen.’

‘Dat klopt, Stephen,’ beaamde Gail. ‘Ik heb erover gelezen. Zo’n etentje is heel modern.’

‘Hoor eens, ik heb er geen problemen mee,’ reageerde Stephen. ‘Als ze het geld wil laten rollen, moet ze dat doen. Indien nodig kunnen we altijd bijspringen.’

‘Hoezo?’ vroeg Nieve.

‘Nou, als er iets niet goed gaat met je baan,’ legde Stephen uit.

‘Hou toch op,’ zei Nieve. ‘Zeg jij maar niks over niet goed gaan met een baan.’

‘Werkeloos worden was het beste wat me ooit is overkomen,’ zei Stephen. ‘Toen besefte ik dat uiteraard niet. Maar als het niet was gebeurd, werkte ik nu vast nog in die fabriek voor een kwart van wat ik nu verdien. Dus eigenlijk was het een zegen.’

‘Nou ja, het is een prettige ontwikkeling.’ Nieve klonk nog steeds verbaasd.

Stephen lachte. ‘Je had vast niet gedacht dat je vader ooit in een BMW zou rijden, hè?’

Zwijgend bleef Nieve kijken naar het drukke verkeer en de vele industrieterreinen en kantoorgebouwen waar ze langs reden. Nu begreep ze wat er werd bedoeld met dat Ierland was veranderd. Maar ondanks de duidelijke welvaart had ze toch het prettige idee dat niemand hier zo fortuin had gemaakt als zij. Gail moest niet denken dat ook maar iemand in Galway meer succes had dan haar dochter.

‘Uiteraard zie ik ze nog maar weinig,’ antwoordde Gail toen Nieve naar hun vroegere buren vroeg. ‘Ik weet wel dat de dochter van Helen Coyle nu in Nieuw-Zeeland zit, en dat Conor Smith een baan heeft in Johannesburg. Er zijn er veel die in het buitenland zitten omdat het te duur is om terug te verhuizen naar hier. Maar Bernie Robertson doet het heel goed in Galway.’

‘Wat doet ze dan?’ vroeg Nieve. ‘Voor zover ik me kan herinneren, was ze zo lui als een varken.’

‘Ze doet metamorfoses,’ antwoordde Gail. ‘Je zou haar eens moeten zien, een en al glamour.’

‘Hoerig, zul je bedoelen,’ reageerde Nieve.

‘O nee!’ Gail schudde haar hoofd. ‘Heel smaakvol en mondain. Ze is visagiste, en weet alles van mode. Veel mensen hier wenden zich tot haar om advies. Weet je, ze verzorgt jouw make-up voor de bruiloft.’

‘Wát?’ Ontzet keek Nieve haar moeder aan. ‘Maar ik dacht dat Lorelei…’

‘Ze maakt gebruik van allerlei mensen, maar niet uit Galway,’ legde Gail uit. ‘Ik vond het niet nodig om nog weer iemand over te vliegen, vooral omdat je die visagiste toch niet persoonlijk kent. Bernie heeft haar bedrijf Elegant Expressions genoemd.’

‘Allemachtig!’ riep Nieve uit. ‘Ik betaal me blauw voor het beste van het beste, niet voor vage kennissen die alles gaan verpesten!’

‘Bernie deed de make-up voor de film die ze afgelopen jaar in Kerry hebben gedraaid,’ zei Gail. ‘Als ze goed genoeg was voor Nicole Kidman of wie ook de grote ster was, is ze ook goed genoeg voor jou. Bovendien is het fijn als mensen uit de streek goed werk verrichten.’

‘Ik heb geen probleem met mensen uit de streek,’ reageerde Nieve kortaf. ‘Ik vind het gewoon niet fijn als het een soort gunst is omdat jij ze toevallig kent.’

‘O, trouwens, Audrey McGuiness gaat trouwen,’ zei Gail alsof Nieve niets had gezegd.

‘O?’

‘Met een Let. Aardige man. Ze heeft hem in Dublin leren kennen. Hij is eigenaar van een keten in gezonde fruitsapjes. Heel succesvol. Het gaat haar dus voor de wind.’

‘Het gaat mij ook voor de wind, en ik ga ook trouwen.’ Dit gesprek ging helemaal de verkeerde kant op, vond Nieve. Waarom was Gail toch zo positief over al die anderen terwijl ze nog niet half zoveel succes hadden als Nieve? Typisch Gail. Die zeurde altijd door over wat anderen hadden bereikt, zodat Nieve steeds maar weer haar best moest doen om hen te overtreffen.

Maar dat hoefde nu niet meer. Ze had een enorme voorsprong op Bernie, Audrey en natuurlijk op Darcey. Eigenlijk wilde ze Gail vragen of die wist hoe het met Darcey ging, maar dat durfde ze niet.

‘Ja, kindje, met jou gaat het ook goed en jij gaat ook trouwen,’ zei Stephen. ‘Je moeder bedoelde niet dat het met die meisjes beter gaat dan met jou. Jij bent zo’n groot succes, iedereen zal alles willen weten over jouw bruiloft.’

‘Denk je?’

‘Natuurlijk.’ Gail draaide zich om en lachte naar Nieve. ‘Hoor eens, schat, bij jou verbleken ze allemaal. Iedereen heeft het over je.’

‘In dat geval had je ons beter kunnen laten afhalen door de limousine. Zoiets hadden ze misschien verwacht.’

‘Geld verspillen heeft geen zin,’ zei Stephen. ‘Bovendien zijn limousines behoorlijk ordinair. Een paar jaar geleden lag dat anders, en toen kreeg je helikopters… Maar de meesten vinden dat niet stijlvol.’

Nieve wilde iets zeggen, maar bedacht zich. De hele verdere rit bleef ze zwijgen.

Om het huis van haar ouders lag een groot stuk land, en het huis had uitzicht over de baai.

‘Geweldig,’ zei Aidan toen hij was uitgestapt. ‘Een schitterend uitzicht. Op een mooie dag als vandaag is het helemaal prachtig.’

‘In Palo Alto is elke dag mooi,’ zei Nieve.

Aidan lachte. ‘Daarom is het ook zo bijzonder als het hier ook mooi weer is.’

Nieve trok een gezicht, en hij grijnsde naar haar en drukte toen een kus op haar voorhoofd.

‘Kom maar mee,’ zei Gail. ‘Ik heb de logeerkamer voor jullie in gereedheid gebracht.’

Het was een schitterend huis. Het was geverfd in warme kleuren, het was ruim en leek totaal niet op het huis naast dat van de familie McGonigle. Nieve vond het fijn voor haar vader dat alles uiteindelijk zo goed had uitgepakt. Als iemand dat verdiende, was het haar vader wel. Toch zou ze het de directie van de fabriek nooit vergeven dat ze hem hadden ontslagen, ook al was dat achteraf een zegen gebleken, zoals haar vader beweerde.

‘Er kan uiteraard verandering in komen,’ zei Stephen na een opmerking van Aidan dat de zaken duidelijk beter gingen dan hij had gedacht. ‘Maar nu gaan de zaken uitstekend, en daar moeten we maar van genieten.’

Datzelfde zei hij ook toen ze die avond in een restaurant aten waar je geweest moest zijn.

Na het eten probeerde Nieve de rekening te betalen, maar daar wilde haar vader niet van horen. Terwijl ze er ruzie over maakten, lukte het Stephen de ober zijn creditcard in handen te drukken. Eenmaal weer buiten zei hij dat hij niet kon toestaan dat Nieve ergens voor betaalde zolang ze onder zijn dak verbleef. Ze had al genoeg onkosten met die extravagante bruiloft, vond hij.

Dat ontroerde haar, maar ze vond het niet prettig dat alles niet ging zoals ze het zich had voorgesteld. Ze had gedacht dat zij zou betalen in zulke dure restaurants. Ze wilde wapperen met haar creditcard. Ze wilde haar jurkje van Vera Wang achteloos op bed leggen, zodat haar moeder het kon zien. Gail had ook met ingehouden adem moeten kijken naar de Balenciaga-tas van Nieve. Maar Gail had alleen maar gezegd dat het een leuke jurk was, en de tas had ze niet eens opgemerkt. Waarom zou ze ook? Zelf liep ze immers met een tasje van Chloé.

‘Laatst heb ik met Lorelei de gastenlijst doorgenomen,’ zei Gail toen ze thuis nog even op de patio zaten. ‘En daar zag ik Darcey McGonigle op staan.’

‘Ik moest haar wel vragen,’ zei Nieve. ‘Ze was mijn beste vriendin.’

‘Dat wás ze, ja,’ reageerde Gail. ‘Maar nu zijn jullie geen vriendinnen meer.’

‘Ik moest haar wel vragen,’ herhaalde Nieve. ‘Ik heb ook anderen gevraagd met wie ik vroeger bevriend was. Ze zouden zich afvragen waarom Darcey er niet bij was.’

‘Je zou kunnen zeggen dat ze niet kon komen.’

‘Maar ik weet niet met wie ze nog contact heeft!’ riep Nieve uit. ‘Als ik vertelde dat ze niet kon komen en ze zou horen dat ik dat heb gezegd terwijl ik haar niet eens heb uitgenodigd…’

‘Wie kan het schelen?’ vroeg Gail.

‘Mij!’ antwoordde Nieve. ‘Bovendien wil ik dat ze ons ziet trouwen. Ze moet zien dat Aidan en ik heel veel van elkaar houden en dat het niet mijn schuld was dat hij haar heeft gedumpt.’

Niet op zijn gemak schuifelde Aidan met zijn voeten. Meelevend keek Stephen hem aan.

‘Vind je niet dat je een beetje hard bent tegen die arme meid?’ vroeg Stephen zacht. ‘Per slot van rekening heb jij de kerel, het geld en alles. En zij…’

‘Ze is gescheiden,’ viel Nieve hem in de rede.

Aidan leek nu nog minder op zijn gemak. ‘Misschien is het daarom beter dat ze er niet bij is,’ zei hij.

‘Ze kon toch al nooit een man aan zich binden,’ zei Nieve. ‘Daar kan ik toch niets aan doen? Daar kan ze me echt niet de schuld van geven.’

‘Misschien neemt ze het mij kwalijk,’ opperde Aidan.

‘We zijn allemaal ouder en wijzer,’ zei Nieve. ‘Toen waren we nog bijna kinderen. Sindsdien zijn we verstandig geworden.’

‘Ik hoop het maar,’ mompelde Stephen. ‘Ik hoop het van harte…’

Een paar uur later, toen ze samen in het grote logeerbed lagen, keek Nieve Aidan aan en vroeg: ‘Hou je van me?’

‘Natuurlijk hou ik van je.’

‘Meer dan van Darcey?’

‘Nieve! Wat een domme vraag!’

‘Hou je meer van mij dan van Darcey?’ vroeg ze weer.

‘Ik heb nooit van Darcey gehouden,’ antwoordde Aidan. ‘Ik gaf om haar. Ze intrigeerde me. Maar ik heb nooit van haar gehouden.’

‘Hoe kun je dat zeggen?’

‘Ik was toen zo jong. Ik wist niet wat liefde was.’

‘Ben je klaar voor een huwelijk met mij?’ vroeg ze.

‘Al jaren.’

‘Waarom zijn we dan niet eerder getrouwd?’ vroeg ze.

‘Jij wilde niet.’

‘Weet je wel zeker dat het aan mij lag en niet aan jou?’

‘Ik heb altijd al met je willen trouwen,’ reageerde hij ernstig. ‘Vanaf het moment dat ik je voor het eerst zag. Echt waar.’

‘Echt?’

‘Echt.’

‘En je verandert niet van gedachten als je Darcey weer ziet?’

‘Ben je nou helemaal van lotje getikt?’ zei hij op heftige toon. ‘Ik heb Darcey in de steek gelaten vanwege jou.’

‘En je hebt daar nooit spijt van gehad?’

‘Waarom zou ik?’

Nieve schudde haar hoofd. ‘Ik weet het niet…’ zei ze. ‘Nu ik weer hier ben, vraag ik me af of…’

‘Hou daar dan maar mee op,’ zei hij terwijl hij zijn arm om haar heen sloeg. ‘Wen er maar aan dat je over een paar dagen Nieve Clarke bent.’

Ze giechelde. ‘Ik ga echt mijn naam niet veranderen.’

‘Dat vraag ik ook niet van je.’ Hij drukte een kusje op haar borst. ‘Ik weet dat je de mijne bent, en meer heb ik nooit gewild.’

De volgende dag hadden Nieve en Lorelei afgesproken bij Rathfinan Castle om nog het een en ander door te nemen. Stephen en Aidan waren samen kleiduiven gaan schieten. Eerst had Aidan gedacht dat Nieve hem er wel bij zou willen hebben, maar algauw besefte hij dat ze liever zelf alles regelde.

‘Niet dat ik jou er niet bij wil betrekken,’ had ze tijdens het ontbijt gezegd. ‘Maar omdat het toch gaat zoals ik wil, heeft het weinig zin als je erbij bent. Toch?’

Hij had daarom moeten lachen, en zij ook. Alles ging altijd zoals zij dat wilde. En dat vond hij nooit erg. Dus was hij opgewekt meegegaan met Stephen, terwijl zij in Gails auto naar het kasteel was gereden.

Gail daarentegen had het niet goed opgevat dat ze werd buitengesloten. Tenslotte was zij degene geweest die met Lorelei had moeten overleggen wanneer er probleempjes waren geweest. Dus zou het alleen maar terecht zijn als ze mee mocht. Maar Nieve had volgehouden dat dit iets was tussen haar en de weddingplanner. Ze zei niet hardop dat ze geen nee zou durven zeggen wanneer haar moeder erbij was.

Gail had snibbig gezegd dat ze toch naar de schoonheidsspecialiste zou gaan en dat het haar niets uitmaakte. Nieve had gezegd dat ze blij was dat haar moeder iets ontspannends ging doen. En allebei hadden ze zich afgevraagd waarom ze zoveel beter met elkaar konden opschieten wanneer er een oceaan tussen hen lag.

Het was weer zo’n stralende dag. Nieve zette de autoradio aan en zong mee met alle bekende nummers. Gek, dacht ze, alles is hier veel blauwer of groener dan in Californië. Daar was het ook mooi, maar het was ook prettig om weer thuis te zijn. Tijdelijk, uiteraard. Ze nam een scherpe bocht en dacht dat het dan wel fijn was om weer eens in Ierland te zijn, maar dat de wegen hier hopeloos waren.

Ze miste de afslag naar het kasteel en moest keren op het smalle landweggetje, doodsbang dat er een auto om de bocht zou komen die op de hare zou inrijden. Gelukkig gebeurde dat niet. Ze hoorde alleen het loeien van koeien en het zingen van de vogels in de hoge heggen.

Bij de kasteelpoort was een intercom. Ze drukte op het knopje en zei wie ze was. Langzaam gleed het hek open.

Toen ze voorreed bij het kasteel, kwam een lange vrouw de treden af om haar te begroeten. Ze droeg een zachtblauw Chanel-pakje, had haar honingblonde haar opgestoken, en daarbovenop een enorme zonnebril gezet.

‘Hé, ha-ai,’ zei ze. ‘Ik ben Lorelei.’

Nieve had uitsluitend via e-mail contact met haar gehad, en verwachtte eigenlijk een professioneler begroeting. Verrast zei ze: ‘Dag, ik ben Nieve.’

‘Ja, dat raadt je de koekoek,’ zei Lorelei. ‘Ik herken je van de foto bij de mail. In het echt zie je er leuker uit.’ Haastig voegde ze eraan toe: ‘Niet dat die foto niet deugt, maar in het echt is het toch vaak anders, hè? Je wordt een prachtige bruid. Je hebt een goed gezicht.’

‘Dank je.’ Nieve voelde zich ineens erg gespannen. Dit meisje was totaal niet wat ze had gedacht. Ze gedroeg zich veel te familiair. Hoe kon zo iemand de bruiloft regelen die Nieve voor ogen had?

‘Echt, hoor,’ ging Lorelei verder. ‘Hoor eens, Nieve, jouw bruiloft wordt de mooiste ooit.’

‘Ja?’ Het klonk weifelend.

‘Maak je maar niet druk,’ zei Lorelei opgewekt. ‘Het komt allemaal goed. Malachy heeft de bibliotheek voor ons in orde gemaakt. Goh, ik heb zoveel om je te laten zien! Kijk nou maar niet zo bezorgd.’ Ineens klonk haar stem niet meer zo vriendelijk. ‘Ik ben hier heel goed in, ik weet precies wat ik doe.’

Gelaten liep Nieve achter Lorelei aan de treden op.

‘De gang,’ zei Lorelei. ‘Hier komen bloemen, en hier en hier ook.’ Ze maakte een weids gebaar. ‘Witte rozen. Ik weet dat je liever rode hebt, maar omdat het hier toch al zo donker is… We willen niet dat het eruitziet als een mausoleum.’

Nieve knikte.

‘En hier in de hoek komt een strijkkwartet. Ze spelen smaakvolle nummers, vooral Vivaldi. Ja, dat is een cliché, maar wel het beste voor de gelegenheid.’

Met snelle stap liep ze verder.

‘Het is niet ver naar de achteruitgang,’ zei ze. ‘Er komen van die rode touwen om de gasten de weg te wijzen.’

Even later zei ze: ‘In deze ruimte wordt de receptie gehouden. Daar komt nog een strijkkwartet met hetzelfde repertoire. De gasten krijgen champagne geserveerd. Als we echt pech hebben en de regen met bakken uit de hemel komt, moeten ze hier blijven en in de ruimte hiernaast. Maar als het net zo’n mooie dag wordt als vandaag, gaan we hierdoor en daardoor en voilà! Dan staan we buiten.’

Ze ging Nieve voor, en even later stonden ze buiten op de plavuizen achter het kasteel, waar ook gietijzeren tafels en stoeltjes stonden.

‘Uiteraard komen daar witzijden kussentjes op,’ vertelde Lorelei. ‘En witte linten. Het wordt echt helemaal tof. En er komt een loper naar de partytent daar.’ Ze gebaarde naar het land dat zich voor hen uitstrekte. ‘Ik weet dat we het hebben gehad over alles in het kasteel doen, maar in de zomer willen mensen buiten zijn. Bovendien is het behoorlijk somber binnen. Dus komt er een plankier met een rode loper erop. Als het regent, wordt de loper elk uur vervangen. Aan weerskanten komen bloemen. Witte rozen, niks beter dan witte rozen, veel chiquer dan een kleur. En je wilde toch dat alles chic was?’

‘Ja, maar ik wil ook kleur.’ Nieve wilde de regie niet helemaal kwijtraken aan de weddingplanner. ‘Ik heb je nog gemaild over kleuren, dat ik geen geel wilde.’

‘Dat is luid en duidelijk overgekomen,’ reageerde Lorelei. ‘En op de tafels in de partytent komen boeketten met kleur. Prachtige boeketten, een soort tropische mix. Maak je daar maar geen zorgen over, schat.’

‘O.’

‘Ik ken die bruidjes,’ zei Lorelei. ‘Vooral bruiden zoals jij, die precies weten wat ze willen. Kom op, dan gaan we naar de bibliotheek.’

De vierkante ruimte met wanden vol boeken stond vol met dingen voor de bruiloft. Lorelei had echt van alles uitgestald. Op de grote tafel in het midden stonden glazen en boeketten, en er lagen vorken, messen, lepels, borden, servetringen, opgevouwen tafellakens en servetjes. Er stonden ook stoeltjes met kussentjes en linten, en de cadeautjes voor degenen die waren uitgenodigd voor het etentje vooraf.

‘Mooi,’ mompelde Nieve terwijl ze naar een medaillonnetje keek.

‘Ik ben blij dat ze je goedkeuring kunnen wegdragen.’ Lorelei zette alles anders neer, Nieve raakte ervan in de war. ‘Zo gaat de gedekte tafel eruitzien.’ Lorelei was klaar, en toen zag Nieve een porseleinen bord met een zilveren randje, met daarnaast het zilveren bestek, een linnen servetje in een zilveren houdertje, en de mooie glazen, precies zoals ze dit alles had gezien op de foto’s. Ernaast stond ook nog een menukaart met een foto van Aidan en haarzelf erop. Het was schitterend.

Lorelei schoof ook nog een antieke stoel aan. ‘Het tropische boeket is er nog niet,’ zei ze tegen Nieve. ‘Maar dat wordt ook top.’

‘Al het andere is prachtig,’ zei Nieve. ‘Precies zoals ik het me had voorgesteld.’

Lorelei straalde. ‘Uiteraard. Je was heel duidelijk.’

‘Jawel, maar toch verbaast het me dat alles zo perfect is.’

‘Moppie, daar betaal je me toch voor? En goed ook.’

‘Klopt. Dus ik hoef me geen zorgen te maken over de partytent?’

‘Nee, hoor. Kom, dan gaan we buiten kijken, op de plek waar de tent komt te staan. Dan krijg je vast een indruk.’

Ze liepen de zon weer in.

‘En je draagt een Vera Wang?’ vroeg Lorelei met een blik op Nieves jurk.

Nieve knikte.

‘Van het ontwerp dat je me hebt gestuurd?’

‘Natuurlijk.’

‘Want dat fluwelen lintje komt terug op de plaatskaartjes,’ zei Lorelei. ‘Ik wilde het even zeker weten, zodat ze naar de drukker kunnen.’

‘Klinkt goed.’

‘En je draagt ook die sluier met het tiaraatje?’

Nieve knikte. Ze had zich afgevraagd of ze niet zonder sluier kon, met bloemen in haar haar. Een sluier leek erg kinderlijk, en ze was al in de dertig en hokte al tien jaar met haar aanstaande echtgenoot. Maar ze had altijd al verlangd naar een sluier.

‘Het wordt beeldig,’ zei Lorelei.

‘De diamantjes op de tiara zijn echt.’

‘Jezus!’

Nieve vond het fijn dat Lorelei zo onder de indruk was. ‘Het is een cadeautje van mezelf voor mezelf,’ zei ze.

‘Mooi cadeautje!’

‘Och, het is geen erg grote tiara,’ zei Nieve snel. ‘Hij ziet er duurder uit dan hij is.’

Waarom doe ik ineens zo bescheiden, dacht Nieve. Wat kan mij het schelen als die meid denkt dat ik geld over de balk smijt? En waarom zou ik daar niet over mogen opscheppen?

‘Wat mij betreft, mag je een reuzentiara op,’ zei Lorelei. ‘Dit wordt de mooiste dag van je leven.’

‘Precies,’ reageerde Nieve met een grijns.

‘Tot nu toe wordt jouw bruiloft mijn grootste,’ merkte Lorelei vertrouwelijk op toen ze op de plek waren gekomen waar de partytent moest staan. ‘De laatste jaren worden bruiloften steeds groter, maar de jouwe overtreft alles. Nou ja, misschien niet die van beroemdheden, maar ik doe geen beroemdheden. Deze is veel fijner. En voor mij is zoiets ook top. Wat zullen ze onder de indruk zijn als ik vertel dat ik Stapleton-Clarke heb gedaan!’

Nieve werd helemaal warm vanbinnen.

‘Ken je hem al lang?’

‘Wie?’ vroeg Nieve.

‘De bruidegom.’

‘O, Aidan,’ zei Nieve. ‘Ik ken hem al jaren. We wonen al jaren samen. Daarom moet dit een geweldige bruiloft worden.’

‘We moeten de gastenlijst nog doornemen,’ zei Lorelei. ‘En plannen maken voor het etentje vooraf. Er moet geoefend worden in de kerk. De kerk van Rathfinan is maar klein, dus die zal stampvol zitten. Het zijn maar een paar stapjes naar het altaar. Maar iedereen moet weten wat hij of zij moet doen.’ Ze keek op de lijst. ‘Je bruidsmeisjes heten Mischa en Courtney, ze komen uit Amerika overvliegen en ze logeren in het kasteel.’

Nieve knikte. ‘Ze komen twee dagen van tevoren aan.’

‘De avond voor het etentje gaan ze naar Glenkilty Spa,’ vertelde Lorelei. ‘Opdat ze er fris en uitgerust uitzien. En hun jurken zijn ook Vera Wang?’

Weer knikte Nieve.

‘Ik ben dol op haar ontwerpen,’ zei Lorelei. ‘Ooit wil ik ook trouwen in een jurk van haar.’

‘Dat kan ik me indenken,’ reageerde Nieve. ‘Mijn jurk is geweldig.’

Ze sloot haar ogen en dacht aan de prachtige bruidsjurk. Hij was uiterst smaakvol, zoals alles van Vera Wang. Nieve had haar dromen gevolgd en geen soepel vallend gevalletje gekozen, maar eentje met een wijde rok met daaronder een petticoat. De jurk was zowel meisjesachtig als betoverend, en zag er heel duur uit. Dat was hij dan ook.

‘Ik heb hier zo’n lol aan,’ zei Lorelei. ‘Trouwens, buiten komt ook een orkestje, en natuurlijk een dansvloer. Er komen overal anti-muggenlampen, zodat het eruit gaat zien als een sprookjesgrot. Echt, het wordt de mooiste dag van je leven.’

‘En de catering?’ vroeg Nieve.

‘O ja… Je hebt de menukaart al gezien. Ik wachtte op jouw goedkeuring om die naar de drukker te sturen. De cateraar is helemaal top, iedereen wil ze hebben. Het was een bof dat ik ze kon vastleggen, meestal zijn ze maanden van tevoren volgeboekt.’

‘We hebben ze ook maanden van tevoren geboekt,’ bracht Nieve haar in herinnering.

‘Nou, jaren dan.’ Lorelei grijnsde. ‘Als je het er nog mee eens bent, is het voorafje zalm met pastrami. Het is echt heerlijk. En dan een keuze uit gegrilde tonijn met een groene currysaus, lamskoteletjes of nasi himpit met rijstnoedels, groenten en chili. Als dessert vers fruit, gevolgd door petits fours. Daar is nog niets over beslist, maar ik stel voor die met banaan, chocola, kiwi en abrikoos te nemen. De cateraar is zich ervan bewust dat er gasten met allerlei culturele achtergronden komen, dus er wordt niets met varkensvlees gepresenteerd, en al het vlees is halal, precies zoals je had gevraagd.’ Ze lachte stralend naar Nieve. ‘Uiteraard hebben we hele kratten Moët besteld, en zoals je had gevraagd ook pouilly fumée en sauvignon blanc, en als rode wijn cabernet en shiraz. De oude en de nieuwe wereld verenigd.’

‘Er valt, geloof ik, niets te klagen,’ merkte Nieve op.

‘Ik doe gewoon mijn werk,’ reageerde Lorelei. ‘Ik wist wat je wilde, dat had je me in je mailtjes verteld.’

Eigenlijk had Nieve verwacht dat ze de hele dag op Lorelei zou moeten kankeren. Ze bloosde dan ook.

‘Weet je, het is mijn doel dat de bruid alleen maar hoeft te komen en er stralend uitziet. Ze mag zich nergens zorgen over maken,’ zei Lorelei. ‘Nieve, je hebt betaald voor het beste van het beste, en dat krijg je dus ook.’

‘Jawel,’ zei Nieve. ‘Maar soms krijg je niet waarvoor je hebt betaald.’

‘Bij mij wel,’ reageerde Lorelei. ‘Kom op, een glaasje zal je goeddoen. Ik heb al iets klaargezet, en het komt voor míjn rekening! Maak je dus geen zorgen.’

‘Dat doe ik niet,’ zei Nieve terwijl ze achter Lorelei aan terugliep naar het kasteel.

De weddingplanner verdween naar binnen om even later terug te komen met een fles champagne en twee glazen. ‘Op een prachtige bruiloft,’ zei ze terwijl de kurk in de lucht vloog.

‘Op een prachtige bruiloft,’ herhaalde Nieve.

Ze gingen op het terras zitten en keken uit over het gazon.

‘Bloemen,’ zei Nieve opeens. ‘Er moeten bloeiende planten komen.’

Lorelei trok een gezicht. ‘Dat is me helaas niet gelukt,’ zei ze. ‘De kasteeleigenaar zei dat hij niet van bloeiende planten houdt. We mogen dus niets planten in het gazon. Er komen plantenbakken.’

‘Hij kan toch een nieuwe grasmat laten leggen?’ Nieve was blij dat er eindelijk iets te mopperen viel.

‘Dat stelde ik ook voor, maar hij liet zich niet ompraten.’

Nieve dacht erover de man onder druk te zetten. Maar de champagne had een ontspannend effect. Plantenbakken waren vast ook goed. ‘Och, wat maakt het ook uit?’ zei ze.

‘Precies! Echt, Nieve, het wordt helemaal top! En het etentje vooraf ook. We hebben gereserveerd in het beste restaurant van de streek. Veel vis, maar ook vegetarisch. Uiteraard informeler dan het bruidsdiner, maar dat hoort ook zo.’

‘Ik vertrouw je volledig,’ zei Nieve.

‘Fijn.’ Lorelei hief het glas. ‘Zo hoort het ook.’

Nieve was niet van plan de hele middag champagne te drinken op Rathfinan Castle, maar toch gebeurde dat. En toen drong het ineens tot haar door dat ze niet in staat was naar huis te rijden.

‘Maak je niet druk,’ zei Lorelei. ‘Mijn partner Archie zet me af in de stad. Hij is nu nog een paar dingen aan het regelen, maar straks komt hij hier en kan hij ons naar huis brengen.’

‘Maar de auto dan?’ jammerde Nieve. ‘Die is van mijn moeder. Ze zal ontzettend kwaad worden als ik die hier laat staan.’

‘Archie en ik overnachten in Galway. Morgen kun je met hem meerijden om de auto op te halen. Maak je maar niet druk.’

Nieve maakte zich er wel druk om, maar met al die champagne viel het ook wel weer mee.

Gail vond het niet fijn dat haar auto nog bij het kasteel stond, maar ze was blij met de fles champagne die Nieve voor haar had meegenomen.

‘Ik snap best dat je het met champagne hebt gevierd,’ zei ze toen Nieve wankelend de trap op liep naar haar kamer.

Aidan moest lachen. ‘Je bent het niet gewend om ’s middags champagne te drinken,’ zei hij. ‘Eén drupje champagne en je bent straalbezopen.’

‘Het was niet één drupje,’ zei Nieve met dubbele tong. ‘Het was een hele fles. En we hadden reuze lol.’

‘Fijn.’ Het kwam er warm uit. ‘Het wordt tijd dat je eens leert dat je in het leven ook lol kunt hebben.’

‘Maar ik heb altijd lol!’

‘Nou ja, een ánder soort lol. Iets anders dan grafieken en cijfertjes.’

‘Daar ben ik dol op.’ Er ontsnapte haar een boertje, en daar moest ze erg om giechelen.

‘Dat weet ik,’ zei hij. ‘Maar het is ook fijn om eens een ander soort lol te hebben. Vandaag raakte je de regie kwijt en je had het toch leuk.’

‘Kom eens hier,’ zei ze. ‘Dan zal ik je eens laten zien wat er gebeurt als ik de regie in handen neem.’

Lachend tilde hij haar op en legde haar op bed, waar ze meteen in slaap viel.

De volgende ochtend had ze bonkende hoofdpijn en voelde haar mond als de bodem van een vogelkooi. Kreunend stond ze op, en ze bleef wel een kwartier onder de krachtige straal van de douche staan. Ze was niet meer gewend aan grote hoeveelheden alcohol. Ze dacht aan vroeger, toen Darcey en zij rustig samen een goedkope fles rioja soldaat hadden kunnen maken in een tentje aan het strand, zonder enig nadelig gevolg. Wat is er met me gebeurd, vroeg ze zich af toen ze uit de douche kwam. Ben ik een saaie tuttebel geworden? Later, toen ze de biologische muesli at die ze had meegenomen uit Amerika, dacht ze dat ze misschien geïndoctrineerd was om haar lichaam te beschouwen als een tempel waarin je niets slechts of verslavends mocht stoppen.

Weer kreunde ze. In Palo Alto dronk ze wijn uit de streek. En margarita’s en bier. Alleen niet veel en niet vaak. Ze leefde daar gezond.

‘Blijf jij maar thuis,’ zei Aidan. ‘Ik haal de auto van je moeder wel op. Stephen kan me naar het kasteel brengen.’

‘Ik kan best zelf gaan,’ zei Nieve.

‘Doe niet zo mal. Bovendien kan ik dan ook eens zien waar we gaan trouwen.’

‘Dat is pas over tien dagen,’ zei ze. ‘Ik wilde er samen met jou naartoe.’

‘Weet ik, en dat gaat ook gebeuren. Maar nu ga ik alleen.’

Nieve knikte, en kreeg daar meteen spijt van. Haar hoofd voelde als een wiebelend brok beton op haar schouders.

Aidan vond het prettig om met Stephen naar Rathfinan te rijden. Hij mocht Stephen graag. Ze praatten over auto’s en autoverkopen totdat ze bij de poort kwamen.

‘Wauw,’ zei Stephen. ‘Gail had al gezegd dat het indrukwekkend was, maar zoiets had ik niet verwacht.’

‘Nieve heeft me foto’s laten zien,’ zei Aidan. ‘Maar in het echt is het toch anders.’

Stephen drukte op het knopje van de intercom, en even later schoof het hek open. Langzaam reden ze over de oprijlaan naar het zestal auto’s dat naast het kasteel geparkeerd stond. Ze stapten uit de BMW en keken bewonderend omhoog.

Piepend zwaaide een deur open, en een vrouw begroette hen hartelijk. ‘Ik ben Andrea Finan,’ zei ze. ‘Welkom! Willen jullie nog even rondkijken voordat jullie de auto meenemen?’

Aidan knikte, en even later liepen Stephen en hij door de vertrekken die Nieve en Lorelei de dag daarvoor hadden geïnspecteerd. Opeens leek de bruiloft wel erg dichtbij te komen voor Aidan, en onwillekeurig huiverde hij.

‘Koud?’ vroeg Stephen.

Aidan schudde zijn hoofd. ‘Het is binnen behoorlijk somber, maar goed, alles speelt zich buiten af. Er komt een partytent.’ Hij liep de bibliotheek in, waar alles nog net zo op tafel lag als toen Nieve hier was geweest. Hij pakte een kussentje op in een witzijden hoesje. Een mooi kussentje, en al die borden en dat bestek waren ook mooi. Nieve had verteld dat ze alles had gekocht, niet gehuurd. Ze wilde geen gebruikte spullen. Maar Aidan vroeg zich af wat ze in ’s hemelsnaam moesten met tweehonderd borden en glazen. Het was maar goed dat Nieves portemonnee geen bodem kende. Dit moest haar heel wat kosten. En toen hij de menukaart las, voelde hij zich schuldig omdat hij zelf geen bijdrage leverde aan dit alles.

Hij vond het niet erg dat ze meer verdiende dan hij. Echt niet. Hij wist dat ze een workaholic was, en dat ze haar succes afmat aan het saldo op haar bankrekening. Ze had altijd gezegd dat hij heel andere maatstaven hanteerde, maar pas nu, bij het zien van al die weelde, drong het tot hem door hoe anders hij was.

Hij vroeg zich af waarom ze van hem hield. Hij wist wel waarom hij van haar hield. Dat had hij geweten zodra hij haar die eerste keer had gezien. Omdat ze mooi was natuurlijk, en zo energiek, en omdat ze in zichzelf geloofde. En uiteraard ook omdat ze goed was in bed, heel ondeugend. Het was misschien niet fijn dat ze nooit eens de tijd nam om van het leven te genieten, om eens echt te ontspannen, maar hij had iemand als zij nodig om hem te motiveren. Toen hij nog met Darcey was, had hij zich tevreden gevoeld. Hij had er toen over gedacht om een andere baan te nemen, maar dat hield eigenlijk in dat hij graag een paar jaar door Australië en Nieuw-Zeeland zou trekken. Darcey zou vast met hem mee zijn gegaan. Maar Nieve niet. Nieve moest een doel hebben, en Aidan wist dat het beter voor hem was om met een doelbewust iemand te zijn. Maar hier in de bibliotheek van Rathfinan Castle drong het pas goed tot hem door hoe doelbewust Nieve eigenlijk was.

‘Is er iets?’ vroeg Stephen, die uit een van de ramen had staan kijken.

‘Och, ik was aan het denken,’ antwoordde Aidan.

‘Denk er wel aan dat mijn dochter mijn alles is,’ merkte Stephen ineens fel op. ‘Ze is slim en heeft heel veel opgebouwd, helemaal zelf. Als je haar kwetst, vermoord ik je.’

Aidan trok zijn wenkbrauwen op.

‘Ze is een gevoelig meisje,’ zei Stephen. ‘Soms kan ze een beetje hard overkomen, maar ze is niet zo hard als het lijkt. Toen ik werkeloos werd, zei ze dat ze geen zakgeld meer hoefde, en als ik iets wilde lenen, moest ik het maar zeggen, want haar spaarvarken zat vol.’ Aangedaan schraapte hij zijn keel. ‘Ze is mijn meisje, en ik wil niet dat ze wordt teleurgesteld.’

‘Ik ben al tien jaar met Nieve,’ reageerde Aidan. ‘En ik heb haar nog niet teleurgesteld.’

‘Weet ik,’ zei Stephen. ‘Maar samenwonen is iets heel anders dan getrouwd zijn. En mijn dochter is mijn alles. Je boft maar met haar. Vergeet dat niet.’

‘Sommigen vinden dat zij boft met míj,’ zei Aidan, die de toon van dit gesprek niet erg prettig vond.

‘Hoor eens, je bent een prima kerel en je maakt haar gelukkig. Maar zij is heel rijk.’

‘Je wilt toch niet beweren dat ik met Nieve trouw vanwege haar geld?’ Aidan werd echt kwaad. ‘Ik heb haar geholpen te worden wat ze is. Ik was er voor haar wanneer het moeilijk was.’

‘Maar ik begrijp dat het juist Nieve was die ervoor heeft gezorgd dat het beter ging.’

‘Ik stond achter al haar beslissingen. Ik ben haar wederhelft, niet een… een accessoire!’ Woedend keek Aidan zijn aanstaande schoonvader aan, vervolgens beende hij de bibliotheek uit en ging ijsberen op het terras. Hij wist best dat Stephen dol was op zijn dochter, maar nu haalde hij Aidan wel het bloed onder de nagels vandaan door te suggereren dat hij met haar trouwde om haar geld, niet omdat hij van haar hield. Dat was niet waar, het was oneerlijk en…

Met een ruk draaide hij zich om. Hij was niet alleen op het terras. Aan een van de tafeltjes zat een vrouw met een dampende kop koffie voor zich. Ze bedekte de onderste helft van haar gezicht met haar hand, zodat hij alleen haar hemelsblauwe ogen kon zien. Haar blonde haar viel over haar voorhoofd, en krulde in haar hals.

Met grote ogen keek hij haar aan. En toen sprak hij haast zonder het te merken haar naam uit. ‘Darcey?’

Haar ene arm zat in het gips, en die rustte op de tafel. Haar andere hand haalde ze weg van haar gezicht. ‘Dag Aidan,’ zei ze. ‘Welkom thuis.’