16

Nieve vond het prettig om haar verjaardag te vieren. Elk jaar dacht ze op de grote dag aan de hoogtepunten van het afgelopen jaar en stelde zich doelen voor het volgende. Dit jaar was het hoogtepunt de buy-out van Ennco, maar over een doel moest ze nog nadenken. Het zou moeilijk zijn iets te verzinnen wat beter was dan een bedrag met zes nullen te krijgen.

‘Misschien kun je een eigen bedrijf beginnen,’ stelde Courtney Crane voor, een van de vrienden en vriendinnen met wie Nieve en Aidan deze heuglijke dag vierden in Buck’s Diner. ‘Durf heb je genoeg.’ Ze keek naar de anderen in de kitscherige ruimte. ‘Misschien kun je hier nog iemand strikken om mee te doen.’

Nieve lachte. ‘Wie weet. Maar het moet dan wel iets zijn waar ik echt om geef.’

‘Dat wordt lastig,’ merkte Aidan op. ‘Want eigenlijk geef je vooral om jezelf.’

Er viel een pijnlijke stilte, maar Nieve moest hard lachen.

‘Nee, hoor,’ zei ze. ‘Ik geef het allermeest om jou. Ik heb toch pas nog een Prius voor je gekocht?’

Er werd gegniffeld.

Met een grijns zei Aidan: ‘Klopt.’ Hij drukte een zoen op haar wang. ‘Ik bedoelde niet dat je een egoïstische bitch bent, maar dat je altijd goed voor jezelf zorgt.’

‘Wie zou dat anders moeten doen?’ vroeg ze. Iedereen knikte instemmend. Het was prima om tegen een uitstekend salaris voor een bedrijf te werken, maar wat er ook gebeurde, je moest ervoor zorgen dat je je eigenbelang niet uit het oog verloor.

‘Hoe is het met de voorbereidingen voor de bruiloft?’ vroeg Mischa Jewell. ‘Ik popel om op z’n Iers te feesten!’

‘Het wordt top.’ Nieve vertelde er nog meer over aan Mischa en Courtney, die bruidsmeisje zouden zijn.

‘Dat kasteel is geweldig,’ zei Mischa, die er op internet naar had gekeken. ‘En het restaurant voor het etentje vooraf ziet er ook prima uit.’

‘Lorelei, mijn weddingplanner, zegt dat het een uitstekend restaurant is,’ zei Nieve. ‘Ik maakte me zorgen omdat het zo afgelegen ligt, maar blijkbaar heb je tegenwoordig overal goede restaurants.’

‘En we slapen in een echt Iers kasteel!’ riep Courtney uit. ‘Ik verheug me er erg op.’

‘Verwacht er niet te veel van.’ Nieve keek een beetje bezorgd. ‘Per slot van rekening is het een oud kasteel, dus misschien niet heel erg comfortabel.’

‘Misschien moet je dát doen met je geld,’ stelde Mischa voor.

‘Wat? Een kasteel kopen?’ vroeg Nieve.

‘En er een luxe hotel van maken,’ zei Courtney.

‘Zien jullie me al ’s ochtends het ontbijt klaarmaken?’ Nieve lachte, en haar vriendinnen lachten met haar mee.

‘Niet echt,’ zei Mischa. ‘Zeg, hopelijk gaan de aandelen Ennco gauw weer omhoog, zodat je het allemaal kunt betalen.’

Nieve trok een gezicht. De afgelopen weken ging het niet best met de beurs en het aandeel Ennco stond elke dag een beetje lager. Och, tegen de tijd dat ze kon verkopen, een paar weken na de bruiloft, zou het aandeel vast weer zijn gestegen. Met een verlies van een paar duizend dollar zat ze niet, al zou ze er liever iets meer voor krijgen. Ze had met The Bear en The Stuffer gesproken over wat zij dachten dat de beurs zou doen, en zij geloofden in een herstel. Omdat ze zich geen zorgen maakten, deed Nieve dat ook maar niet.

‘Ik voel me nog helemaal geen vierendertig,’ zei ze toen het bord met krab en gesmolten cheddar voor haar werd neergezet. ‘Het lijkt nog pas gisteren dat ik vierentwintig was.’

‘Je bent geen spat veranderd,’ zei Aidan.

‘Dank je.’ Stralend keek ze hem aan.

‘Op de volgende vierendertig jaren!’ Hij hief zijn glas. ‘Vooral omdat ze zo vol opties zijn.’

Later die avond, toen ze tegen elkaar aan op de schommelbank op de veranda zaten, vroeg ze wat hij had bedoeld met die opties. De laatste tijd had hij het vaker over de toekomst, en ze wilde weleens weten wat hij daarmee wilde zeggen.

‘O, niks specifieks,’ zei hij. ‘Maar zoals Courtney al zei, misschien wil je zelf iets opstarten.’

‘Misschien, als het maar geen pensionnetje in Galway is! Als ik een goede keus maak, zouden we er dik aan kunnen verdienen.’

Hij knikte, maar ze merkte aan hem dat hij iets anders op het hart had. ‘Maar dat is het niet, hè?’

Hij zette zijn margarita neer en keek haar aan. ‘Nee.’

‘Wat is het dan?’

‘We gaan terug naar huis,’ zei hij. ‘Misschien wordt het tijd er te blijven.’

‘Wat?’ Ontzet keek ze hem aan. ‘Ben je helemaal gek geworden? In Ierland blijven? Waarom?’ Ze schudde haar hoofd. ‘Dat kan ook helemaal niet, ik moet nog een halfjaar bij Ennco blijven.’

‘Maar daarna zouden we naar huis kunnen gaan. Dit is thuis niet,’ zei hij met een weids gebaar om zich heen. ‘Dit is waar we van droomden. We hebben onze droom waargemaakt, dus nu is het tijd om naar huis te gaan.’

‘Dit ís ons thuis,’ reageerde ze fel. ‘Het is geen droom, maar werkelijkheid. Ik heb er verdomme hard voor moeten werken, en nu vind je het niet genoeg?’

‘Dat zeg ik niet,’ zei hij. ‘Ik zeg alleen maar dat nu je het grote geld gaat binnenhalen, we het een beetje rustiger aan zouden kunnen doen. We zouden een huis in Galway kunnen kopen en daar doen wat we willen.’

‘Jeetjemina, jíj wilde weg uit dat “achtergebleven gebied”, zoals je het noemde!’ riep ze uit. ‘Waarom zou je dan nu terug willen?’

‘Omdat het hier altijd zo druk is,’ antwoordde Aidan. ‘Alles draait om geld, ze gaan over lijken. We willen alleen nog maar meer en groter en mooier…’ Hij haalde zijn schouders op. ‘Er moet toch méér zijn in het leven?’

‘Heb je de laatste tijd nog iets over Ierland gelezen?’ vroeg ze kil. ‘Het financiële centrum van Europa. Dacht je dat het er daar anders aan toe ging?’ Ze snoof. ‘Het is daar precies hetzelfde, maar dan in de kou.’

Hij schoot in de lach. ‘Misschien heb je wel gelijk. Maar wordt het niet eens tijd om aan een gezin te denken?’

‘We gaan toch trouwen?’

‘Jawel,’ reageerde hij geduldig. ‘Maar een gezin bestaat uit meer dan twee.’

Niet-begrijpend keek ze hem aan.

‘Kinderen, Nieve. We hebben altijd gezegd dat er ooit kinderen zouden komen.’

‘Daarvoor is nog tijd genoeg,’ zei ze afwerend.

‘Nou ja, je bent vandaag wel vierendertig geworden…’

‘Bedoel je soms dat ik te oud ben?’ vroeg ze kwaad.

‘Natuurlijk niet,’ zei hij snel. ‘Maar als je echt graag kinderen wilt, zouden we daar eens rekening mee moeten gaan houden.’

Nieve zweeg. Ze had er spijt van dat ze dit gesprek was begonnen. Aidan had gelijk, ze wilden kinderen. Ooit. Wanneer ze daar klaar voor was. Goed, haar biologische klok tikte door, maar ze voelde zich nog net zo fit als tien jaar geleden. Ze kon best wachten.

‘Eerst draaide alles om het werk,’ zei Aidan, die begreep dat hij de eventuele kinderen maar moest laten rusten. ‘Nu word je daarvoor beloond. Kun je het dan niet wat rustiger aan doen?’

‘En jouw carrière dan?’ vroeg ze.

‘O, maar ik ben niet zo gedreven als jij. Ik ben te lui voor het grote geld. Er zijn mensen binnen de IT die bakken geld verdienen, maar niet met wat ik doe.’

‘Jij verdient ook goed.’

‘Maar dat valt in het niet bij wat jij gaat krijgen. Mijn carrière speelt geen rol.’

‘Nee,’ zei ze koppig. ‘Toen we hier kwamen, zei je dat je het werk hier zo interessant vond. Goed, we verdienen niet evenveel, maar je hebt plezier in je werk. Dat kun je toch niet zomaar weggooien?’

‘Ik heb inderdaad plezier in mijn werk, maar het is maar een baan, hoor. Ik speel een beetje met programma’s, maar niet vanwege het geld, want dat verdien jij al. Ik wil niet de strijd met jou aangaan. En jij zou het nu rustiger aan kunnen doen.’

‘Maar mijn carrière dan?’ vroeg Nieve.

‘Schat, je hebt al carrière gemaakt,’ zei hij. ‘We zouden kunnen gaan rentenieren.’

‘Kom nou, dan zouden we zuinig moeten zijn,’ reageerde ze fel. ‘Van een paar miljoen kun je niet meer net zoveel doen als vroeger. En bovendien heb ik nog niet echt iets bereikt. Ik wil mezelf bewijzen.’

‘Je hebt jezelf toch al bewezen?’ Dit keer klonk hij wel ongeduldig. ‘Allemachtig, Nieve, wat moet je dan nog meer doen?’

Ze stond zo plotseling op van de schommelbank dat Aidan zich moest vastgrijpen om er niet af te vallen. Hij keek naar haar terwijl ze door de keurige tuin beende en bleef staan naast de marmeren fontein die ze een jaar geleden hadden aangeschaft.

Ze was nog mooi, met een gladde huid, en de donkere krullen die om haar schouders vielen en die hem zo hadden ontwapend toen hij haar tien jaar geleden voor het eerst had gezien. Ze was nog steeds even energiek en ambitieus, de eigenschappen die Darcey hadden doen verbleken. Het waren ook de redenen waarom hij van haar hield, dat ze hem meetrok in haar kielzog en nooit klaagde dat hij meer dit moest doen of minder dat. Ooit had ze gezegd dat hij haar rots in de branding was. Dat ze alles aankon zolang hij er maar voor haar was. Maar hij had beseft dat hij niet altijd plankgas kon geven, en dat het tijd werd voor een rustiger leven. Hij had gedacht dat een huwelijk een eerste stap zou zijn, maar nu begon hij daar vraagtekens bij te zetten.

Zij was de baas, want zij verdiende het meest en nam de juiste beslissingen. Zij had hem gered toen het misging met de internetluchtbel. Ze hadden destijds schulden gehad omdat ze een groot huis hadden gekocht in de verwachting dat het geld zou binnenstromen. Zij had hen toen gered door een andere baan te vinden. Aldoor was ze optimistisch gebleven terwijl hij wanhoopte. Er waren zoveel mensen op zoek naar een baan, hij was een van vele duizenden. Het was een nachtmerrie geweest. Hij wist dat zij er ook littekens aan had overgehouden, dat het belangrijk voor haar was om zich veilig te voelen. Maar met de deal met Ennco zaten ze hun hele verdere leven snor, dat moest zij toch ook begrijpen.

Hij stond op en slenterde naar haar toe. ‘Sorry,’ zei hij, ‘ik wilde je niet onder druk zetten.’

‘Nee?’

‘Nee,’ bevestigde hij. ‘Ik geef toe dat ik graag een gezin zou willen. Maar het kan me niet veel schelen waar, hier of in Ierland. Hoewel ik het fijn vind om weer eens in Ierland te zijn.’

‘Er komen kinderen,’ zei ze. ‘Beloofd.’

Hij zoende haar op haar wang en sloeg een arm om haar heen. ‘Je wordt vast een geweldige moeder.’

Later die avond, toen Aidan sliep, glipte Nieve het enorme bed uit en sloop naar hun schitterend ingerichte werkkamer, waar ze de computer aanzette en naar de koers van de aandelen Ennco keek. Aidan had gelijk, ze konden zich best kinderen veroorloven, ze kon best huismoeder worden, ook al was de koers iets gezakt.

Ze liet haar hoofd tegen het scherm rusten. Ze had gehoopt dat Aidan door de voorbereidingen voor de bruiloft niet meer steeds aan kinderen zou denken, maar hij dacht er juist meer aan. Zij was er alleen nog niet klaar voor. Ze had bij andere carrièrevrouwen gezien dat babylotion en luiers hun leven waren gaan beheersen. Zij was niet geïnteresseerd in scholen en ouderavonden, en ze vond het oneerlijk om je werk af te schuiven op je collega’s omdat een kind waterpokken had of zoiets.

Konden ze niet een kindermeisje nemen? Ineens dacht ze aan haar tijd als au pair bij de Christies, en hoe blij ze was geweest om niet meer voor die verwende koters te hoeven zorgen. Zou ze wel een geweldige moeder zijn? Ze was geen beste au pair geweest, ze had altijd reikhalzend uitgekeken naar haar vrije middag, wanneer ze weg kon uit dat huis om met Darcey op een terras een wijntje te drinken.

Zouden Darcey en Aidan al eerder aan kinderen zijn begonnen? Dat was een schokkende gedachte. Ze had niet meer aan die twee als koppel gedacht sinds de eerste keer dat ze met Aidan naar bed was geweest en ze zeker wist dat hij niet meer zou teruggaan naar Darcey. Maar ze vroeg zich toch af of als Aidan en Darcey wel waren getrouwd, ze bij elkaar zouden zijn gebleven en een gezinnetje zouden hebben gesticht.

Nee, vast niet.

Ze had nog niets van Darcey gehoord, en dat verbaasde haar, want Darcey had op z’n minst kunnen schrijven dat ze was verhinderd voor de bruiloft. Dat zou Nieve best begrijpen, al zou ze Darcey er graag bij hebben gehad.

Ze leunde naar achteren. Aidan hoopte dat Darcey niet zou komen en was over de rooie gegaan toen hij erachter kwam dat Nieve haar had uitgenodigd. Nieve had iets gemompeld over vergeven en vergeten en zand erover. Ze zei maar niet dat ze haar vroegere vriendin iets wilde bewijzen, want dat zou Aidan toch niet begrijpen.

Zou ze Aidan kwijtraken als ze het kinderen krijgen uitstelde? Ze beet op haar nagel. Ze hield echt van hem, hij gaf haar het gevoel dat ze alles goed in de hand had. En het was fijn dat hij altijd bereid was met haar mee te gaan, want op zijn zesendertigste was hij nog aantrekkelijker dan vroeger. Ze wilde hem niet kwijt, hij was van haar en dat moest zo blijven.

Ze zette de computer weer uit. Eerst moesten ze maar eens trouwen, en dan kon ze hem aan het lijntje houden wat die kinderen betrof. En terwijl hij wachtte, moest ze zorgen dat hij blij en gelukkig was.

Tot nog toe was dat haar gelukt. Ze wist precies hoe ze met hem moest omgaan. Zij was dan ook degene die een huwelijk had voorgesteld. Maar, vroeg ze zich af, was het misschien verstandig om op huwelijkse voorwaarden te trouwen? Voor het geval het later misging?