18

Op de computer klikte Darcey door de bedrijven die in aanmerking kwamen om cliënt te worden. Hoewel ze het allemaal erg eng vond, vond ze het ook opwindend om een nieuwe markt aan te boren in Singapore. Het zou heel anders zijn dan even langs te wippen in Parijs of Milaan, maar ook bevredigender. Het kon wel even duren voordat ze resultaat boekte, maar het zou fijn zijn nieuwe cliënten aan te brengen en om ergens te zijn waar het totaal anders was. De mensen van InvestorCorp hadden gelijk, het vasteland van Europa was voor haar een makkie. Het werd tijd om de mouwen op te stropen.

Er floepte een mailtje binnen. Het was een uitnodiging voor de quiz die Global Finance altijd organiseerde voor de goede sfeer onder de werknemers. Leuk dat Anna dat na de overname ook nog mocht doen, zeker om de nieuwe mensen van InvestorCorp te laten integreren. Zo was Peter Henson naar Chicago vertrokken en had Douglas Lomax zijn taken op zich genomen.

Zodra ze klaar was met haar werk, belde ze Anna.

‘Douglas wilde dat we iets organiseerden,’ vertelde Anna. ‘En toen stelde ik een quiz voor. Dat vindt iedereen leuk, en het voorkomt dat iedereen bij de bar gaat hangen.’

Darcey schoot in de lach. ‘Onze collega’s kunnen best een quiz doen én rondhangen bij de bar.’

Ook Anna moest lachen. ‘Jawel, maar in elk geval is er ook iets te dóén. En er zijn mooie prijzen; die Schotten zijn bepaald niet krenterig. De eerste prijs is een overnachting in de K Club, met golfbaan. De tweede prijs is een etentje bij Patrick Guilbaud, en de derde prijs een fles champagne. En er zijn nog meer prijzen.’

‘Ik win liever de tweede prijs,’ merkte Darcey op. ‘Golfen is niets voor mij.’

‘In plaats van golfen kun je ook een schoonheidsbehandeling krijgen,’ zei Anna. ‘Dus doe je best maar.’

‘De vorige keer zat ik aan een tafel zonder sportkenners, en heel veel vragen gingen over voetbal,’ klaagde Darcey.

‘Nou, speciaal voor jou komen er vragen met hoofdrekenen,’ reageerde Anna.

‘Ja hoor, hoera.’

‘Waarom hang je nog aan de telefoon?’ vroeg Anna. ‘Als ik jou was, zou ik nu maar gauw een goede tafel organiseren.’

‘Het lijkt me nog beter als ik de telefoon opneem,’ zei Darcey met een blik op het andere toestel. ‘Ik spreek je nog.’

Ze had een gesprek met een van haar cliënten verwacht, maar het was John Keneally van accountancy die haar vroeg voor zijn tafel. Darcey kon goed opschieten met John, die haar deed denken aan James Hutton in Londen, maar dan met meer karakter en een snelle geest.

‘Als we niet winnen, eet ik de kasboeken op,’ zei hij. ‘Ik ga Sally van de receptie ook nog vragen, zij weet alles over films en soaps en zo. En ik heb Walter en Dec van investment management al voor muziek en sport, en Laura van het support team voor actualiteiten. Ik ben de literaire, jij de algemene ontwikkeling en alles waarbij rekenen van pas komt.’

‘Je hebt het al helemaal voor elkaar, hè?’ vroeg ze geamuseerd.

‘Ik wil winnen,’ antwoordde hij. ‘Ik wil naar de K Club. Ik golf graag.’

‘Ik doe mee,’ zei Darcey.

‘Zorg dat je de krant leest, en prent alle namen in je geheugen,’ zei John. ‘Er zijn altijd vragen over merkwaardige voorvallen, en jij onthoudt zulke dingen goed.’

De dag van de quiz ging Darcey vroeger naar huis om een verbleekte spijkerbroek en een oud wit T-shirt aan te trekken. Vervolgens ging ze naar Howth. Het was lang geleden dat ze op vrijdag was uitgegaan. Ze vond het prima om single te zijn, maar moest toch eens meer onder de mensen komen.

Binnen was het een drukte van belang. Werknemers van InvestorCorp verdrongen zich rond de bar voor een drankje om vervolgens plaats te nemen aan een van de vijftien tafels.

Darcey bestelde een biertje en zocht toen naar haar teamleden. Die zaten aan een tafel dicht bij zowel de bar als het scorebord. Helaas had John Sally niet kunnen strikken, die zat aan een andere tafel. Voor haar in de plaats had hij Thelma gekozen van de afdeling IT. Hij zei dat Thelma bijna net zo goed was als Sally.

‘Hoe bedoel je: bijna net zo goed?’ vroeg Thelma. ‘Ik weet veel meer over tv!’

‘Is dat goed?’ vroeg Dec.

‘Wel als er een quiz is,’ antwoordde Thelma dreigend, en Dec stak zijn handen in de lucht in een gebaar van overgave.

Het team van de tafel aan de overkant kwam binnen, en Neil Lomond zwaaide naar Darcey. Ze zwaaide terug, en toen viel het haar op dat Sally bij zijn team hoorde. Ze vroeg zich af wie hem had getipt.

Anna heette iedereen welkom, bracht hen in herinnering dat plezier in het spel hebben belangrijker was dan winnen, en dat zij het laatste woord had mocht er een meningsverschil over een vraag ontstaan. ‘En dan kunnen we nu beginnen!’ besloot ze.

De teams hadden het moeilijk met de vragen en maakten ruzie over wat het populairste drankje ter wereld was (dat bleek koffie te zijn, tot ongenoegen van Darceys team, dat op water had gegokt), en over wie in 1970 wereldkampioen voetbal was geworden (Brazilië, wist John). Halverwege laste Anna een pauze in. Op dat moment stond Darceys team drie punten achter op het team van Neil.

‘Kom op, we moeten hen verslaan,’ merkte John grimmig op. ‘We maken gehakt van ze.’

‘John!’ riep Thelma geschokt uit. ‘Is dat niet een beetje al te fel?’

‘Nou ja, die Lomond heeft me helemaal gek gemaakt door me te laten zoeken naar allerlei financiële verslagen. Ik vind dat Global Finance moet winnen.’

‘Uiteraard,’ zei Walter. ‘Ik gun die Lomond dat rondje golf niet.’

‘Precies,’ zei Dec.

De meisjes wisselden een blik.

‘Ik was vergeten dat kerels altijd zo op winnen gericht zijn,’ klaagde Thelma.

‘Nou, maar ik wil ook niet worden verslagen door Neil Lomond, hoor,’ merkte Darcey op. ‘John heeft gelijk. We halen een drankje en geven ze van katoen.’

‘Er heerst nogal een gespannen sfeer, hè?’

Darcey stond te wachten bij de bar toen Neil haar aansprak.

‘Ach ja, de lui van Global Finance zijn dol op een quiz,’ zei ze zonder zich om te draaien.

‘Toen ik een fout antwoord gaf, dacht ik dat mijn teamleden me zouden vierendelen,’ zei hij.

‘Welke vraag was dat?’

‘Over de negen diensters van Odin.’

‘Dat wist onze Walter,’ zei ze. ‘Hij is fan van de opera’s van Wagner.’

‘Amuseer je je?’

‘O ja.’

‘Je doet het verrassend goed.’

‘Pardon?’ Met een frons draaide ze zich om, maar in haar ogen blonken pretlichtjes. ‘Verrassend?’

‘Ik had niet gedacht dat dit iets voor je was.’

‘Neil, ooit heb je gezegd dat mijn hoofd vol nutteloze weetjes zat,’ merkte ze liefjes op. ‘Ik weet niet meer waarom je op me zat te vitten, maar je hébt het gezegd.’

‘Ik vitte nooit op je.’

‘Jawel, je vitte voortdurend,’ zei ze. ‘Dat weet je toch nog wel? Over dat ik moest solliciteren op die andere baan, of lid worden van de schaakclub, of…’

‘Je was geknipt voor die baan.’

‘Ik zou er niks van terecht hebben gebracht,’ zei ze. ‘En van schaken ook niet.’

‘Misschien niet, nee,’ reageerde hij. ‘Je deed heel merkwaardige dingen met je koningin, waardoor de arme koning open en bloot stond.’

‘Och, een kerel kan best voor zichzelf zorgen.’ Lachend pakte ze het blad vol glazen op. ‘En nu ga ik terug naar mijn tafel en gaan we je de grond in stampen.’

‘Zou je je daar beter door voelen?’ vroeg hij ineens ernstig.

Ze kneep haar ogen tot spleetjes. ‘Ik voel me best,’ zei ze. ‘Daarvoor hoef ik jou niet eerst te verslaan.’

‘Nee, waarschijnlijk niet.’ Het klonk gelaten, en nieuwsgierig keek ze hem aan. Maar toen knipoogde hij, en lachte ze maar naar hem.

Eenmaal terug aan haar tafel was ze zich bewust van zijn blikken. Toen Anna de volgende vraag stelde, zat ze nog steeds aan hem te denken, en pas toen er werd geruzied over waar Pascal precies beroemd om was, drong het tot haar door dat er een vraag moest worden beantwoord. Meteen wist ze te vertellen dat Pascal niets te maken had met computers en dat hij iemand was die het belang had ingezien van een wiskundig concept dat oorspronkelijk uit China kwam.

‘Weet je dat heel zeker?’ vroeg John omdat het zo lang had geduurd voordat ze met een antwoord kwam.

‘Absoluut zeker.’

Het klopte, en ze kreeg schouderklopjes omdat alleen hun tafel het goede antwoord had gegeven en ze nog maar één punt achterliepen op tafel 9.

‘Hou het vast,’ zei John toen Anna begon aan de fotoronde. ‘Neem er de tijd voor.’

Ze deden het goed, en de volgende ronde verliep ook voorspoedig. Ze stonden gelijk met tafel 9.

‘Sudden death,’ verkondigde Anna. ‘Wat wordt het: K Club of Patrick Guilbaud? Twee mooie prijzen. Maar het gaat uiteraard ook om de eer, en wie wil nou niet de quizkampioen van Investor-Corp zijn?’

De mensen van tafel 6 keken naar die van tafel 9. Darcey ontmoette Neils blik.

‘Eerste vraag,’ zei Anna. ‘Wie heeft Singapore gesticht?’

Iedereen keek naar Darcey. ‘Jij gaat daarnaartoe,’ zei Laura een tikkeltje jaloers. ‘Jou kennende heb je alles over Singapore gelezen.’

Met een grijns schreef Darcey het antwoord op.

‘Allebei goed beantwoord,’ zei Anna nadat ze de antwoorden had bekeken. ‘Sir Stamford Raffles. Een makkelijke vraag, want zelfs ik wist dat.’

De stand bleef maar gelijk. De andere werknemers wilden graag naar de bar, maar de spanning aan de tafels 6 en 9 was om te snijden.

‘Ik heb even overlegd,’ zei Anna. ‘En nu willen we strafschoppen gaan nemen. Dus kies maar een persoon uit die de volgende vraag moet beantwoorden.’

‘Darcey,’ zei John meteen.

‘O nee!’ riep ze uit. ‘Het gaat vast over entertainment, en daar weet ik niks van. Laat Thelma het maar doen.’

‘Er komen vast van die raar-maar-waar-vragen, Darcey,’ zei Walter. ‘Daar ben jij goed in.’

Ze kreunde.

‘We zijn het er allemaal over eens. Jij bent ’m.’

John trok haar overeind, en ze liep naar Anna. Zoals ze al had verwacht, kwam Neil Lomond van tafel 9 aan Anna’s andere kant staan.

Met een glimlach zei Anna: ‘Darcey McGonigle tegen Neil Lomond.’ Ze schraapte haar keel. ‘Om de beurt een vraag, wie de meeste goed heeft van de drie. Kop of munt?’

‘Kop,’ zei Darcey toen Anna het muntje opgooide.

‘Munt,’ zei Anna. ‘Jij mag kiezen, Neil.’

‘Ik wil graag eerst,’ zei hij.

Anna pakte een kaart van de stapel. ‘Op welke dag schiep God de zon, de maan en de sterren?’

Zonder aarzelen antwoordde Neil: ‘De vierde.’

‘Goed!’ Nadat het gejuich aan tafel 9 was verstomd, vroeg Anna: ‘Darcey, de hoeveelste president van de Verenigde Staten was George W. Bush?’

Darcey sloot haar ogen en ging aan het tellen. Haar vader had haar alle Amerikaanse presidenten uit het hoofd laten leren om haar geheugen te trainen. Maar sindsdien waren er presidenten bij gekomen. ‘De drieënveertigste?’

‘Goed!’ riep Anna uit, en deze keer werd er aan tafel 6 gejuicht. ‘Neil, wie was de Griekse godin van de overwinning?’

‘Te makkelijk!’ riep Thelma. ‘Dat weet iedereen!’

‘Nike,’ antwoordde Neil.

Anna knikte en vroeg Darcey vervolgens: ‘Waarom staan de grotten van Lascaux bekend?’

Opgelucht antwoordde Darcey: ‘De schilderingen.’

‘De stand is 2-2,’ zei Anna. ‘Neil, laatste vraag: het product Marmite is vernoemd naar een Frans voorwerp. Welk?’

Plotseling rezen er beelden uit het verleden voor Darcey op. Ze stond in de keuken van hun huis in Londen in het keukenkastje te kijken en vroeg Neil waarom er in vredesnaam een potje Marmite in stond. Ze zei dat dat spul niet te vreten was. Hij zei dat hij er gek op was en er zowat op was grootgebracht. Zij had gezegd dat het dan wel kon zijn vernoemd naar een kookpot, maar dat zij er nooit iets van in háár kookpotten zou doen. Waarop hij had gezegd dat ze toch nooit kookte en een kusje in haar hals had gedrukt.

Ze deed haar ogen weer open en keek recht in die van Neil. Meteen wist ze dat hij het zich ook herinnerde, en ze wachtte totdat hij het goede antwoord zou geven.

‘Saus,’ zei hij.

Stomverbaasd keek Darcey hem aan.

‘Het spijt me,’ zei Anna terwijl er gekreun klonk aan tafel 9. ‘Het antwoord is: kookpot.’

Neil haalde zijn schouders op.

‘Darcey, je kunt nog winnen voor tafel 6,’ zei Anna. ‘Wat betekent het woord hypocaustum?’

Darcey keek Neil aan. Ze wilde niet winnen omdat hij expres een fout antwoord had gegeven. Hij had zich dat incident met de Marmite vast nog herinnerd, vooral omdat hij na dat kusje had gevraagd hoe het zou zijn als hij haar insmeerde met Marmite om dat vervolgens weer af te likken. En toen had zij gezegd dat ze niet met zoiets smerigs wilde worden ingesmeerd, maar misschien wel met iets anders… Omdat het zomer was, had hij roomijs voorgesteld. En in de diepvries had een beker Häagen-Dazs gestaan. Het was een heel erotische ervaring geworden, en ze hadden erg moeten lachen omdat het ijs op haar lichaam smolt. Het was dolle pret geweest, en toen had ze gedacht dat ze van hem hield. Maar dat was een vergissing geweest, al ging het erg goed in bed.

‘Darcey?’ vroeg Anna.

Darcey keek naar de mensen aan haar tafel. John zag er gespannen uit, Laura stak haar duimen op, Thelma had haar ogen gesloten, en Walter en Dec duimden.

‘Vloerverwarming,’ zei Darcey.

Anna keek verbaasd. ‘Dat is goed.’ De mensen aan tafel 6 sprongen juichend op, en die aan tafel 9 troostten elkaar.

‘Mijn complimenten,’ zei Neil.

‘En de mijne ook,’ zei Anna. ‘Ik had niet gedacht dat je die laatste vraag zou weten.’

‘Het kwam van heel ver,’ zei Darcey.

Neil stak zijn hand uit. ‘Gefeliciteerd.’

Met een frons nam ze zijn hand aan. ‘Jij wist het antwoord ook,’ mompelde ze terwijl Anna iedereen bedankte voor hun komst. ‘Marmite, toen we… Dat herinner je je toch nog wel?’

‘Wat moet ik me herinneren?’ Hij hield nog steeds haar hand vast.

‘Ik…’ Onderzoekend keek ze hem in de ogen. ‘Marmite. En Häagen-Dasz.’

‘Sorry.’ Schouderophalend liet hij haar hand los. ‘Ik weet niet waar je het over hebt. Goed, vroeger leefde ik daar zowat op, maar dat is lang geleden.’

Ze knikte. ‘Ja…’

‘Nou, gefeliciteerd,’ zei hij. ‘Ga maar gauw naar je tafel, ze willen je feliciteren. Volgens mij is John Keneally erg blij dat hij mag gaan golfen.’

Inderdaad was John opgetogen. Toen hij Darcey omhelsde, zei hij dat hij niet wist waar hij blijer om was: dat ze Lomond hadden verslagen of dat hij kon gaan golfen. De meisjes waren blij met de schoonheidsbehandeling. Darcey was blij dat ze hun dit plezier had kunnen doen, maar zelf had ze een nare smaak in haar mond over de onterechte overwinning.

Opeens trilde haar mobieltje, en ze viste het uit haar zak.

‘Met mij,’ zei Tish.

‘Wacht.’ Darcey ging naar buiten, waar het stil was. ‘Wat is er?’ vroeg ze, huiverend in het briesje.

‘Zit je?’ vroeg Tish. ‘Er is iets heel merkwaardigs gebeurd: pap is terug.’