19

Van de tweehonderd mensen die voor de bruiloft waren uitgenodigd, zouden er honderdzesenzeventig komen. Al hun Amerikaanse vrienden en vriendinnen waren al druk bezig de reis naar Ierland te regelen. Nieve wist dat Gail het allemaal reuze spannend vond en stuurde haar alle mailtjes door van de weddingplanner. Van een afstand vond ze het altijd makkelijker om met haar moeder om te gaan. Gail was naar het kasteel gaan kijken en had gezegd dat iedereen overdonderd zou zijn, zo mooi was het.

Nieve vond dat iedereen inderdaad maar beter diep onder de indruk kon zijn, want ze deed ontzettend veel moeite om iets geweldigs van de bruiloft te maken. Bij het diner konden de gasten kiezen uit van alles en nog wat, ook vegetarisch en halal. En voor degenen die waren uitgenodigd voor het etentje vooraf, had ze presentjes gekocht: hartvormige hangertjes voor de dames en manchetknopen voor de heren.

Ze nam de lijst met namen nog eens door. Rosa en Carol, de meisjes met wie Darcey en Nieve over het vasteland van Europa hadden gezworven, zouden komen. Rosa had gemaild dat ze het fantastisch vond Nieve weer eens te zien, en dat ze altijd wel had geweten dat Nieve het ver zou schoppen, en dat ze blij was dat Nieve nu ook nog ging trouwen. Het was een ellenlange, blije mail, heel uitputtend om allemaal te moeten lezen. Nieve kon zich niet herinneren dat Rosa vroeger ook zo opgetogen en kletserig was. Carol had een keurig, handgeschreven kaartje gestuurd. Rosa kwam met haar echtgenoot, Carol kwam alleen.

Na een poosje sloot ze het document met de gasten af en keek naar de koers van Ennco. The Bear en The Stuffer hadden gelijk gehad, de koersen stegen, en die van Ennco ook. Algauw zouden ze weer op het oude niveau zijn, en hopelijk hoger. Eigenlijk vond ze de aandelenkoersen bijhouden opwindender dan het regelen van de bruiloft. Dat kwam natuurlijk omdat een bruiloft slechts één dag duurde, en de winst die ze zou behalen na verkoop van de aandelen was blijvend.

Ze rekte zich uit. Het zou vervelend zijn om niet meer voortdurend de vinger aan de pols te kunnen houden, maar even ertussenuit zou prettig zijn. Ze was nog nooit een hele maand weggeweest van het werk, en ze verheugde zich erop, maar vond het ook een naar idee. Aidan echter stond te popelen om naar Ierland te gaan, en hij had ook voorgesteld nog een poosje rond te reizen. Er echt even helemaal uit zijn, had hij gezegd. Hij vond dat ze iets in te halen hadden, want toen hun leeftijdgenoten met rugzakken rondtrokken, hadden zij het daarvoor te druk gehad bij Jugomax. Een maandje eenvoudig leven zou haar goeddoen, dacht hij. Ze snapte niet hoe hij daarbij kwam. Ze had hem eraan herinnerd dat ze met Darcey had rondgetrokken, en dat hij nu toch wel moest weten dat ze het niet fijn zou vinden om in een hotel te verblijven dat niet minstens vijf sterren had, badkamers met marmer en in elke kamer een snelle internetverbinding.

Tien jaar, dacht ze. Zo lang zijn we al samen, het duurt al langer dan menig huwelijk. We kunnen best rondtrekken van het ene vijfsterrenhotel naar het andere. Wij gaan het niet verpesten, wij houden van elkaar.

Ze klikte de gastenlijst weer aan. Honderdzesenzeventig gasten, maar onder hen geen Darcey McGonigle. Darcey had niet eens gereageerd. Dat ergerde haar, dat haar vroegere hartsvriendin niet de moeite had genomen te reageren.

‘Hoi Nieve.’ Murphy Ledwidge, een collega, slenterde haar werkkamer in. ‘Hoe gaat het?’

‘Goed.’

‘Op onze afdeling gaat het altijd goed,’ zei Murphy opgewekt. ‘Zeg, heb je gezien dat we in BusinessWeek staan?’

Nieve schudde haar hoofd.

‘Een profiel van onze baas en zijn team. Er wordt ook iets gezegd over onze afdeling. Ze zeiden dat die uitstekend werd geleid door een vooraanstaande zakenvrouw.’

‘Echt?’ vroeg Nieve gestreeld.

‘Kijk maar op internet.’

‘Fijn dat er ook eens aandacht aan óns wordt besteed,’ zei Nieve.

Murphy lachte. ‘Ja, want meestal noemen ze de afdeling compliance alleen als er iets mis is.’

‘Zolang ik hier aan het roer sta, gaat er niets mis,’ reageerde ze zelfverzekerd.

‘Hoe is het met de voorbereidingen voor de bruiloft?’ vroeg hij, terwijl hij een paar paperassen verplaatste op het bureau in de hoek.

‘Achtentachtig procent komt,’ zei ze.

‘Het wordt vast geweldig.’

‘Dat hoop ik.’ Ze vertrok haar gezicht tot een grimas. ‘De weddingplanner weet wat ze doet, maar er zijn zoveel kleine dingetjes die mis kunnen gaan…’

Murphy grijnsde. ‘Dat is de lol ervan.’

‘Dat meen je niet!’ riep ze uit. ‘Je weet toch dat ik daar niet tegen kan, dat er iets misgaat?’

‘Op je werk misschien,’ beaamde hij. ‘Maar kom op, Nieve, til er toch niet zo zwaar aan. Je ziet er moe uit, je hebt zelfs wallen onder je ogen.’

‘Nietes.’ Ze keek in het spiegelende staal van de archiefkast.

‘Het zijn spannende tijden,’ zei Murphy. ‘En je hebt vast dagelijks contact met die weddingplanner. Laat ze toch eens hun gang gaan.’

Nieve glimlachte. ‘Je hebt vast gelijk.’

‘Trouwens, Duke en ik verheugen ons er al op. We hebben pakken van groen fluweel gekocht.’

‘Nee toch!’ Met gespeelde ontzetting keek ze naar hem op.

‘Natuurlijk,’ zei hij. ‘We gaan naar Ierland, en ik heet Murphy, een echte Ierse naam. Dan moet ik ook in het groen.’

‘De meeste Ieren lopen niet in het groen rond, hoor,’ zei ze. ‘Ik denk dat je een teleurstelling te wachten staat.’

‘Nee, hoor,’ reageerde hij. ‘Ik heb onderzoek gedaan naar mijn voorouders, en die komen uit Tipperary. Is dat ver van dat kasteel?’

‘Een paar uur met de auto,’ antwoordde ze.

‘O, vlakbij dus.’ Hij keek blij.

Ze glimlachte. Murphy was altijd kinderlijk enthousiast. Ze vroeg zich af wanneer zij haar enthousiasme was kwijtgeraakt voor dingen die niet met geld te maken hadden.

‘We gaan vier dagen op zoek naar familie,’ vertelde hij. ‘En dan kom ik terug om je rijk over te nemen.’

‘Het is geen rijk,’ zei ze.

‘Nee, maar je vindt het vreselijk om het over te dragen.’

‘Sorry,’ zei ze.

‘De boel stort heus niet in omdat jij er niet bent,’ zei hij. ‘Echt niet.’

Ze lachte. Ze was dol op Murphy, die haar altijd wist op te vrolijken.

Haar computer liet een piepje horen, en ze zag dat een transactie niet correct was ingevoerd. Ze was daar nog mee bezig toen Paola Benedetti op de deur klopte. Paola was een paar jaar jonger dan Nieve en leek uiterlijk op haar, met haar lengte, haar donkere haar en goede smaak op kledinggebied. Paola werkte ook op de afdeling compliance.

Toen Nieve opkeek, merkte ze dat Paola er vermoeid uitzag en dat haar buikje dikker werd nu ze al vijf maanden zwanger was.

‘Ja?’ vroeg Nieve.

‘Sorry.’ Paola klonk nerveus. ‘Freddies school heeft gebeld. Hij is ziek, ik moet hem gaan ophalen.’

Peinzend keek Nieve Paola aan. Dit was al de tweede keer in deze maand dat Freddie Benedetti ziek was geworden op school.

‘Is er iets mis met hem?’ vroeg ze.

‘Nee, hoor,’ ontkende Paola nadrukkelijk. ‘Hij heeft een groei-spurt. Niets bijzonders, maar ik moet hem wel ophalen.’

‘We zijn bezig met een diagnostische toets.’ Nieve keek op het scherm. ‘Het komt nu niet zo goed uit.’

‘Daar heb ik begrip voor,’ zei Paola. ‘Natuurlijk haal ik de uren in.’

‘Weet je…’ Nieve tikte met een pen op het bureaublad. ‘Je bent wel erg vaak weg.’

‘Mijn zoon heeft me nodig,’ zei Paola.

‘Maar het is niet eerlijk tegenover je collega’s,’ zei Nieve. ‘We zijn een team. We moeten optreden als een team.’

‘Dat doe ik ook!’ riep Paola uit. ‘Echt waar. Maar dit is een noodgeval.’

Nieve slaakte een zucht. Dit was wat haar zo stoorde aan mensen met kinderen. Dit was waarom ze er zelf nog geen wilde. Met niet goed verhulde ergernis keek ze Paola aan. ‘Nou, ga dan maar.’

‘Ik haal de uren heus in,’ herhaalde Paola.

‘Uiteraard,’ zei Nieve.

Nieve was laat thuis vanwege de incorrecte transactie. Ze had moeten controleren of er verder niets mis was. Na afloop was ze een kopje koffie gaan drinken in de kantine, waar ze tot haar verrassing Mike Horgan, de directeur, in een tijdschrift had zien bladeren. Ze had hem begroet, hij had naar haar gelachen en gevraagd hoe het ging, en zij had geantwoord dat alles op rolletjes liep. Ze had iets laten vallen over BusinessWeek, en hij had zelfingenomen geglimlacht en gevraagd hoe het was met haar plannen om transacties beter te kunnen controleren. Ze had verteld dat ze het allemaal had besproken met Harley, de chief financial officer, en dat ze hoopte binnenkort iets van hem te horen. Hij had geknikt en gezegd dat ze de laatste tijd veel op haar bordje kreeg met het regelen van de eerste emissie, en dat ze een uitstapje naar Ierland absoluut had verdiend. Zij had gezegd dat ze zich er erg op verheugde en dat ze blij was dat de koers van het aandeel weer steeg. Mike had gegrinnikt en gezegd dat dit nog maar het begin was. En dat als ze ze vasthield, ze een gefortuneerde dame zou worden. Dat alles had haar een fijn gevoel gegeven over zichzelf en over Ennco, en ze was dan ook in een zonnig humeur toen ze door de deur kwam.

Aidan zat in de woonkamer met zijn voeten op de salontafel naast een pizzadoos en een blikje bier naar een aflevering van The Simpsons te kijken op de breedbeeld-tv.

‘Sorry dat ik zo laat ben,’ zei ze. ‘Ik raakte in gesprek met Mike Horgan.’

‘Hoe is het met Machtige Mike?’ vroeg Aidan.

‘Machtig,’ zei ze. Ze keek naar de lege pizzadoos. ‘Is er nog iets voor mij over?’

‘Ik dacht dat je op dieet was vanwege de bruiloft,’ zei hij. ‘Je zei toch dat je alleen nog maar sla ging eten?’

‘Jawel, maar dan moet jij me steunen,’ reageerde ze. ‘En het ruikt hier erg lekker naar pizza.’

‘Ik weet wel iets anders lekkers,’ merkte hij grijnzend op.

‘Eerst iets eten.’

Aidan stond op van de bank en duwde haar er zachtjes op neer. ‘Rust jij maar fijn uit,’ zei hij. ‘Dan maak ik een van mijn befaamde clubsandwiches voor je.’

‘Graag!’

‘En ik pak een ijskoud biertje uit de ijskast.’

‘Wacht eens…’ zei ze. ‘Waarom word ik ineens zo in de watten gelegd? Moet ik me ergens zorgen over maken?’

‘Kom op, lieverd, je hebt hard gewerkt, en dan ook nog al dat geregel voor de bruiloft… Je ziet er moe uit.’

Nieve geeuwde. ‘Ik ben ook moe,’ gaf ze toe. ‘Het klinkt vast raar uit mijn mond, maar ik verheug me op een maandje luieren.’

‘Mooi zo.’ Aidan verdween in de keuken. ‘Ik hoop dat je eindelijk inziet dat je ook eens van het leven moet genieten.’

‘Jawel,’ zei ze, ‘maar ik weet niet of ik dat wel kán.’

Ze zakte onderuit op de bank en legde haar voeten op de salontafel. Met een glimlach keek ze naar de tv en vroeg zich af hoe het zou zijn om bij zo’n familie te horen. Of zoals die van Rosa. Nieve was de naam van Rosa’s man al vergeten, en ze kon zich Rosa nauwelijks voorstellen als moeder van drie kinderen. Ze herinnerde zich een voorval van vroeger, toen Rosa haar broertje in de bus had laten zitten omdat ze met haar neus in een boek had gezeten. En nu zorgde ze voor drie kinderen? Nieve vond eigenlijk dat aanstaande ouders eerst een examen zouden moeten afleggen voordat ze aan kinderen begonnen.

Carol had niets over kinderen geschreven, en omdat ze alleen naar de bruiloft zou komen, veronderstelde Nieve dat ze nog single was en geen kinderen had.

‘Hier.’ Aidan zette een rijkelijk belegde sandwich voor haar neer. Vervolgens trok hij het lipje van een bierblikje en overhandigde haar dat.

Dankbaar nam ze een paar slokken. ‘Lekker koud,’ zei ze.

Hij grijnsde breed. ‘Op alle andere gebieden heb je een dure smaak, maar een biertje gaat er altijd wel in.’

‘Houd je mond,’ reageerde ze minzaam. ‘Thuis drink ik bier, en buitenshuis wijn.’

‘Je hebt post,’ zei hij nadat ze een paar slokken had genomen.

‘O ja?’

‘Nog twee mensen die op de bruiloft komen.’

‘Echt?’ Ze keek geërgerd. ‘Ze hadden uiterlijk vorige week moeten reageren.’

‘De ene is een tante van mij die in Wales woont en alle besef van tijd en ruimte kwijt is,’ zei Aidan. ‘En de ander…’

Het viel Nieve op dat zijn stem ineens anders klonk. ‘De ander is zíj, hè?’ Ze stak haar hand uit. ‘Geef eens?’

Hij gaf haar een envelop met een keurig kaartje erin. Er stond op dat Darcey aanwezig zou zijn op de bruiloft van Nieve Stapleton en Aidan Clarke. Meer niet.

‘Nou, daar heeft ze lang over gedaan,’ mopperde Nieve. Ze keek op de achterkant. ‘Geen e-mailadres, geen telefoonnummer.’

Aidan haalde zijn schouders op.

‘Ze komt dus alleen,’ ging Nieve verder. ‘Blijkbaar is ze nog steeds hopeloos met mannen.’

‘Dat ze alleen komt, hoeft nog niet te betekenen dat ze geen vriend heeft,’ wees Aidan haar terecht. ‘Ze is ooit getrouwd.’

‘En gescheiden.’

Aidan keek bezorgd. ‘Ik had liever gewild dat je haar niet had uitgenodigd.’

‘Je hoopte dat ze niet zou komen.’

‘Natuurlijk hoopte ik dat,’ zei hij. ‘Zelfs als we als vrienden uit elkaar waren gegaan… Het blijft merkwaardig mijn ex-vriendin uit te nodigen.’

‘Zet je daar toch eens overheen,’ zei Nieve terwijl ze het kaartje terugstopte in de envelop. ‘Ze was mijn beste vriendin, en ze moet weten dat ik er niet met je vandoor ben gegaan om haar te pakken. En ik wil ook niet sentimenteel zijn, maar ik zou het prettig vinden als ze erbij is. Bovendien zijn we sindsdien allemaal volwassen geworden, en zij is altijd al een verstandige meid geweest.’

Aidan knikte, hoewel hij zich niet op zijn gemak voelde. Goed, ze waren volwassen, maar soms voelde hij zich net een joch van zeventien dat was verdwaald in een volwassen wereld. Hij kon zich niet voorstellen hoe het zou zijn om tegenover Darcey te staan.