28

Hij had altijd al gevonden dat ze een mooie stem had. Daarmee had ze hem betoverd, hoewel ze dat zelf niet had geweten. Een vrouw die er niet heel bijzonder had uitgezien, maar met een uiterst verleidelijke stem. Iemand om te beschermen. Iemand om voor te zorgen. Daarom had hij met haar willen trouwen, om altijd maar weer te worden verleid.

Haar stem was niet veranderd, maar zijzelf wel. Ze zag er heel sereen uit, en met haar hemelsblauwe ogen keek ze hem peinzend aan. Ze nam een slokje koffie en zette het kopje weer terug op het schoteltje.

Hij was de eerste die iets zei. ‘Wat doe jij hier?’

‘Ik drink koffie.’

Hij vroeg zich af of ze nerveus klonk. Ze zag er in elk geval niet zenuwachtig uit.

‘Ik bedoelde waarom je híér bent.’ Het kwam er feller uit dan de bedoeling was. ‘Waarom uitgerekend híér? Je weet toch dat we… dat ik… dat…’

‘Jemig, Aidan, uiteraard weet ik dat Nieve en jij hier gaan trouwen. Ik ben toch uitgenodigd?’

Nee, ze was niet nerveus. Ze klonk eerder krachtig. Zo had hij haar nog nooit gehoord. ‘Ben je daarom hier? Om een kijkje te nemen?’

Ze trok haar wenkbrauwen op. ‘Waarom zou ik?’

‘Weet ik niet,’ zei hij. ‘Ik dacht alleen…’

‘Dat ik hier ben, heeft niks met jou te maken,’ viel Darcey hem gauw in de rede. ‘Maak je geen zorgen, zo belangrijk ben je nou ook weer niet.’

Hij kneep zijn ogen tot spleetjes omdat ze ineens wél nerveus klonk. ‘Maar je komt toch op de bruiloft?’

Ze haalde haar schouders op.

‘Ik wil liever niet dat je komt,’ ging hij verder. ‘Waarom zou je?’

‘Nieve wil dat ik kom.’

‘Ze heeft heel veel vrienden en kennissen uitgenodigd. Ze wilde jou niet voor het hoofd stoten.’

Darcey zette grote ogen op. ‘Goh, dat is een hele verandering.’

‘Kom op, Darcey.’ Hij keek haar met een smekende blik aan. ‘Je bent er nu toch wel overheen?’

‘Dat zou het voor jou wel makkelijker maken, hè?’ merkte ze pinnig op.

‘Je bent hier toch niet om herrie te schoppen?’ vroeg hij. ‘Ik heb Nieve verteld dat je dat niet zou doen.’

‘Zeg, ik heb wel iets beters te doen, hoor!’ Ze schoot in de lach. ‘Je bent me de moeite toch niet waard.’

‘Ik heb gehoord dat het erg slecht met je ging toen het uit was.’

‘Je moet niet alles geloven wat ze zeggen,’ reageerde ze kalm. ‘Dit zal een hele schok voor je zijn, maar weet je, mensen komen er wel weer bovenop als ze gedumpt zijn.’

‘Ik heb iets heel anders gehoord…’

Met een kille blik keek ze hem aan.

‘Nou ja, misschien heb ik het verkeerd begrepen,’ zei hij. ‘Maar ik hoorde dat je totaal van slag was.’

‘Ik was verdrietig,’ zei ze. ‘Je ging ervandoor met mijn beste vriendin. Natuurlijk voelde ik me gekwetst. Maar dat is nu lang geleden. En dus kom ik op de bruiloft om Nieve en jou het beste te wensen en te hopen dat jullie krijgen wat jullie verdienen.’

Hij vroeg zich af waarom hij haar niet vertrouwde. Haar stem klonk warm en hartelijk, en toch had hij het gevoel dat alles wat ze zei, een dubbele betekenis had.

‘Dus eh… Alles is in orde?’

‘Ja, hoor.’ Ze lachte naar hem.

‘Zeg, Darcey…’ Hij draaide zich om naar het kasteel, want hij dacht dat hij Stephen hoorde. Shit. Als Stephen hem hier betrapte met Darcey… Wat zou hij daarvan denken? Na wat Stephen had gezegd over Aidan vermoorden als hij Nieve kwetste, zou het niet best zijn als hij zijn aanstaande schoonzoon aantrof met zijn ex. Ook al was het gewoon dom toeval.

‘Ik moet naar binnen,’ zei hij gauw. ‘Stephen mag ons niet samen zien.’

‘Aidan…’

‘Echt, ik moet gaan.’ Hij klonk ongerust. ‘Dat moet.’

Hij snelde weg door de deur, en Darcey slaakte een zucht van verlichting. Haar handen trilden zo dat ze geen slokje koffie durfde te nemen. Nooit had ze kunnen vermoeden dat ze Aidan Clarke hier tegen het lijf zou lopen. Toen Minette had gezegd dat ze terug moest naar het kasteel omdat ze haar lippenstift daar had laten liggen, had Darcey plagerig gevraagd of het soms een smoesje was om Malachy Finan weer te zien.

‘Nee hoor,’ had Minette onschuldig geantwoord. ‘Ik heb mijn lippenstift daar echt laten liggen, en het is nog wel een dure van Clarins.’

‘Maar mam, hij kan wel overal zijn. Het is zo’n groot kasteel…’

‘Ik wil toch zoeken,’ had Minette koppig volgehouden.

Eerst had Darcey niet mee gewild, maar Minette had volgehouden. En toen Minette en Malachy overal aan het zoeken waren, was Darcey op het terras gaan zitten om koffie te drinken.

Ze had wel stemmen gehoord, maar ze had gedacht dat het de broers van Malachy waren.

Toen Aidan opeens naar buiten was gestapt, had ze gedacht dat ze zou flauwvallen. Haar hart was wild tekeer gegaan en ze had haar hand voor haar mond geslagen. Ze had hem onmiddellijk herkend. Goed, hij zag er ouder uit, steviger ook. En aantrekkelijker met die gebronsde huid, het moderne kapsel en de dure spijkerbroek en het dure jasje.

Eerst had ze maar niets gezegd, en toen ze dan toch iets had durven zeggen, klonk het alsof iemand anders had gesproken. Ze was blij dat hij ook geschrokken was. En dat ze hem had kunnen kwetsen. Misschien. Ze had er nog buikpijn van. Ze had hem gezien, en hij was nog steeds knap en hij had haar hart op hol doen slaan. Ze huiverde in het middagzonnetje.

Met de nodige moeite wist Aidan Stephen te overreden dat het geen zin had naar buiten te gaan, en dat ze beter konden teruggaan naar huis. Nieve en Gail konden weleens boos worden als ze niet op tijd thuis waren voor de lunch. Aidan wist dat Stephen van eten hield en bang was voor zijn echtgenote. Hij wist ook dat hij brabbelde als een waanzinnige terwijl ze naar de auto liepen. Het was dan ook een hele opluchting toen Stephen wegreed.

Toch kon hij Darcey niet uit zijn hoofd zetten. Hij zag haar nog voor zich, zo elegant aan dat tafeltje. Met haar arm in het gips en haar enkel verpakt in zwachtels. Ze was dus nog steeds even onhandig…

Hij had wel degelijk van Darcey gehouden. Ze had hem altijd al geïntrigeerd met haar intelligentie en haar onkunde wat dagelijkse dingen betreft. Hij vond het geweldig dat ze in allerlei talen had kunnen zeggen dat ze van hem hield. Hij had zich heel beschermend gevoeld, en dat was fijn geweest.

Maar toen had Nieve op de stoep gestaan. Nieve hoefde hij niet te beschermen. Het was fijn geweest om beschermer te zijn, maar het was nog fijner om te worden meegesleurd door Nieves enthousiasme. Hoewel hij af en toe vond dat ze het weleens rustiger aan mocht doen. Ze mocht best een beetje meer op Darcey lijken.

Waarom was hij van zulke heel verschillende vrouwen gaan houden? En waarom liep hij vlak voor de bruiloft zijn geliefde van toen tegen het lijf? Was dat soms een teken?

Darcey vertelde Minette maar niet dat ze Aidan had gesproken. Een kwartier nadat Aidan was weggegaan, kwamen Minette en Malachy het terras op. Darcey trilde nog, maar ze hoefde niets te zeggen omdat Minette maar bleef ratelen over hoe jammer het was dat die lippenstift echt kwijt was, en dat het stom was geweest te denken dat ze die nog zou kunnen vinden.

‘Ga een keer met me uit eten, dan kan ik het verlies goedmaken,’ zei Malachy.

Minette lachte naar hem. ‘Graag, maar niet als goedmakertje. Alleen omdat je graag met me uit eten wilt.’

Malachy schoot in de lach en zei dat ze heel verfrissend was. Hij beloofde haar te bellen. Daar verheugde ze zich al op, zei Minette. En toen werd het tijd om te gaan.

Zwijgend liep Darcey achter haar moeder aan naar de auto. Ze stapten in, Minette toeterde bij wijze van afscheid, en daar gingen ze.

‘Gaat het?’ vroeg Minette. ‘Je bent zo stil.’

‘Het gaat prima.’

‘Pijn aan je arm?’

‘Nee.’

‘Je enkel dan?’

‘Mam, ik voel me best,’ antwoordde Darcey kregelig.

Minette keek haar eens aan. ‘Je ziet bleek.’

‘Niet blozend vanwege alle romantiek zoals jij,’ merkte Darcey op.

‘Jezus!’ Minette schakelde en de auto bokte. ‘Je bent toch niet jaloers omdat ik het leuk heb met Malachy?’

‘Natuurlijk niet!’ riep Darcey uit. ‘Ik heb je toch altijd aangemoedigd leuke dingen te doen nadat pap zich had ontpopt als een klootzak?’

‘Zulke dingen zeg je niet over je vader.’

‘Hoezo niet?’ vroeg Darcey. ‘Hij is een klootzak. Alle mannen zijn rotzakken.’

Minette kneep haar lippen op elkaar. Na een poosje vroeg ze: ‘Is het omdat ik je heb meegenomen naar het kasteel? Had ik dat niet moeten doen omdat de bruiloft daar plaatsvindt? In dat geval spijt het me.’

‘Welnee.’ Darcey schudde haar hoofd. ‘Let maar niet op mij, ik heb gewoon een bui.’

‘Zet het van je af,’ raadde Minette haar aan. ‘Het leven is toch al zo kort.’

Maar Darcey had niet alleen last van een slechte bui.

Hij vond dat Darcey er geweldig had uitgezien. Hij wist dat ze zichzelf niet mooi vond, en dat was ze ook niet, maar ze was wel aantrekkelijk. Ze zag er nu beter uit dan toen ze nog in de twintig was. Eigenlijk vond hij haar erg mooi zoals ze daar had gezeten, met haar haar zo blond in de zon, en haar ogen zo hemelsblauw. Het had hem verbaasd dat zijn hart was overgeslagen bij het zien van deze verleidelijke vrouw.

Jezus, in Californië had hij wel meer verleidelijke meisjes gezien met blond haar en blauwe ogen. Hij was immuun geworden voor blonde vrouwen met blauwe ogen. En hij was ook immuun geworden voor Darcey McGonigle. Hij had haar gedumpt omdat hij als een blok was gevallen voor Nieve. Maar door de onverwachte ontmoeting kwamen er allerlei herinneringen naar boven.

Herinneringen aan hun eerste nacht samen, toen ze dingen in het Italiaans tegen hem had gezegd, hetgeen heel erg sexy had geklonken. Die nacht had ze hem betoverd. Sindsdien beschouwde hij vrijen als iets romantisch, niet alleen als iets om zijn gerief te halen. Die nacht had hij nooit kunnen vergeten.

Maar dit alles betekende niet dat hij nog van haar hield. Want dat was niet zo. Nieve had hem echter nooit betoverd. Nieve had zijn hart gestolen en dat moest zo blijven.

Het zijn de zenuwen voor de bruiloft, dacht hij terwijl hij in de keuken zat te luisteren naar Gail en Nieve die het over make-up hadden. Die hele bruiloft wordt me te veel, dacht hij. Daardoor ga ik verlangen naar eenvoudiger tijden. Maar ik heb nooit naar eenvoud verlangd, dacht hij. Niet echt. Ik wilde Nieve, en nu heb ik haar.

Hij keek naar zijn aanstaande bruid. Ze had een frons op haar gezicht. Hij had liever een lach gezien. Het was lang geleden dat hij haar echt had zien lachen.

Het zou fijn zijn om weer in Dublin te zijn, dacht Darcey. Als ze naar de bruiloft ging, zou ze de volgende week pas weer naar Galway moeten. Maar Minette wilde niet dat ze wegging, en de tweeling had door de telefoon gezegd dat ze wel gek zou zijn om die treinreis nogmaals te maken.

‘Neem meer dagen op!’ raadde Tish haar aan. ‘Ze verwachten heus niet dat je op je werk komt als een soort figurant uit The Mummy.’

‘Rust toch eens lekker uit,’ zei Amelie. ‘Goh, ik zou zelf ook wel een paar weken vrijaf willen nemen.’

‘Je zou helemaal gek worden,’ reageerde Darcey. ‘Ik word ook langzaam gek. Sorry, mam,’ zei ze toen Minette beledigd keek. ‘Maar ik ben gewend om alleen te wonen, en…’

‘Ga dan maar terug naar je appartementje,’ merkte Minette luchtig op. ‘Echt, dat vind ik niet erg.’

Darcey kreunde, en de tweeling giechelde.

‘Misschien ben je dan niet meer zo slecht gehumeurd,’ zei Minette.

‘Ben je slecht gehumeurd? Waarom?’ vroeg Amelie.

Darcey deed er het zwijgen toe.

‘Nou, jij zou ook in een slecht humeur zijn als je arm in een mitella zat en je voortdurend moest hinkelen,’ zei Tish tegen haar zuster. ‘Red je het wel in de grote stad, Darcey?’

‘Ja, hoor,’ stelde Darcey haar gerust. ‘Ik moet trouwens toch terug voor nieuw gips.’

Ze was de dag daarop blij weer thuis te zijn, blij met de stilte. Minette was geweldig geweest, maar Darcey had er genoeg van om te worden betutteld. Ze verheugde zich erop weer naar haar werk te gaan, al zou ze daar ook worden betutteld. Maar dat zou vast niet lang duren en dan was alles weer gewoon. Daar kon ze nauwelijks op wachten, en ze was ook erg benieuwd hoe het was afgelopen met de contacten die ze in Singapore had gelegd.

Vanuit Galway had ze naar kantoor gebeld en gevraagd naar Neil. Helaas had zijn assistente Jenni gezegd dat hij op zakenreis was. Toen had Darcey gevraagd te worden doorverbonden met Anna, maar daar kreeg ze de voicemail omdat Anna een paar da-gen weg was. Zouden ze soms samen op pad zijn, had Darcey zich afgevraagd. En zou het dan wel zakelijk blijven?

Neil en Anna. Aidan en Nieve. Darcey en… Darcey en Rocco, Francisco, Louis-Philippe, Jose en heel misschien Jason White. Misschien was het maar beter zo.

Ze pakte een fles wijn uit de ijskast en trok die open. Vervolgens zette ze de tv aan en zapte langs alle kanalen. Het programma over het Engelse gezin in Toscane werd herhaald. Ze nestelde zich op de bank om nogmaals te kijken.