6

Nieve reisde graag businessclass. De paar uur durende vlucht naar Vancouver zou ze doorbrengen zonder lastig kind dat tegen de rugleuning schopte of jammerde dat het dorst of honger had, of zich verveelde. Ze nestelde zich in de met leer beklede stoel, strekte haar benen en was dankbaar dat Ennco werknemers altijd businessclass liet reizen, en dat er geen reden was om dat zelf ook niet te doen wanneer ze niet op zakenreis was. Waarom geld besparen? Waarom vrede hebben met iets goedkoops?

Ze wist heel goed dat niet iedereen dacht zoals zij. In Pueblo Bravo waren er genoeg gefortuneerde mensen die op internet naar koopjes zochten en opschepten over wat ze allemaal voor korting hadden bedongen. Ooit was Nieve ook op koopjes uit geweest, maar tegenwoordig was haar tijd te kostbaar om die te verspillen aan rondhangen op eBay.

‘Nog een glaasje champagne?’ vroeg de steward beleefd.

‘Nee, dank je.’ Ze schudde haar hoofd. ‘Maar jus d’orange zou fijn zijn.’

‘Een moment, mevrouw.’

In de businessclass waren ze beleefd tegen je. Logisch, want er waren minder passagiers, en zodra de gordels los mochten, ging iedereen aan de slag op een laptop.

Nieve nam het glas jus d’orange aan. Zou ze ook nog businessclass reizen als ze een kind had? Zou ze dat durven, een kind loslaten op passagiers die juist extra hadden betaald voor een kindvrije omgeving?

Ze was ooit naar Chicago gevlogen op een vlucht waarbij een man met zijn vijfjarig zoontje businessclass had genomen. Ze wist nog hoe erg ze geschrokken was bij het zien van dat kind. Ze wist nog dat ze zich had voorbereid op het onontkoombare moment waarop ze tegen de man zou moeten zeggen dat hij zijn kind stil moest houden. Maar het jongetje had zich voorbeeldig gedragen, ze was zelfs vergeten dat het er was.

Ons kind gaat zich ook zo voorbeeldig gedragen, dacht ze, hoewel ze zich afvroeg of ze wel het geduld had om een kind op te voeden. Maar een van nature rustig en stil kind… Misschien zou dat niet zo erg zijn. Ze werd er niet jonger op, en ze had altijd kinderen willen hebben. Maar er waren andere dingen, belangrijker dingen, en dat was nog steeds zo.

Ze dronk haar jus op en klikte de laptop open. Eigenlijk hoefde ze niet te werken, maar niets doen was ook geen optie met die man tegenover haar met dat pak papier waarop hij dingen met rood omcirkelde.

Je weet maar nooit wie er meereist, dacht ze. Ze kon een medepassagier zomaar terugzien achter een vergadertafel, en dan mocht die zich haar niet herinneren als dat luie mens op de vlucht van San Francisco naar Vancouver.

Ze klikte een document open, het rooster van de conferentie. Dat kende ze al uit haar hoofd, maar toch las ze het door. De conferentie begon pas de volgende dag, dus deze avond kon ze besteden aan dingen kopen voor de bruiloft. Ze wist alleen niet wat.

Eenmaal in haar fraaie hotelkamer met de grote ramen en het spectaculaire uitzicht had ze eigenlijk geen zin om nog ergens naartoe te gaan. Dus schopte ze haar schoenen uit, strekte zich uit op het bed en belde naar huis. Ze hoorde zichzelf zeggen dat ze een bericht moest inspreken. Ze hing op en toetste een mobiel nummer in. Weer kreeg ze de voicemail. Uiteindelijk stuurde ze maar een sms’je met de inhoud dat ze veilig was aangekomen en later nog eens zou bellen.

Om te ontspannen ging ze naar de fitnessruimte, waar ze een halfuur op een loopband liep en toen in het zwembad stapte, waarin door de speelse vorm niet echt kon worden gezwommen. Na een koude douche te hebben genomen ging ze terug naar haar kamer. Ze bestelde een belegd stokbroodje bij de roomservice en at dat op terwijl ze naar het economisch nieuws op tv keek. Je moest altijd goed op de hoogte blijven.

Nieve moest zich ook altijd veilig voelen. Maar echt veilig zou ze zich pas voelen als ze eindelijk haar aandelen te gelde kon maken en de opbrengst op de bank stond. Nog een paar maanden… Terwijl ze aan al dat geld dacht, speelde er een glimlach om haar lippen en hief ze haar glas op zichzelf. Ik heb al die tijd al gelijk gehad, dacht ze. Ik weet hoe ik voor mezelf moet zorgen. Ik ben alles en iedereen altijd een stapje voor. Ik grijp altijd mijn kans.

Eerst had ze niet beseft dat ze haar kans kon grijpen. Het was de dag geweest voordat Darcey opeens terugging naar Ierland. ’s Middags waren ze iets gaan drinken, want Darceys Duitse familie maakte een uitstapje, en het was Nieves vrije middag. Ze herinnerde zich nog dat ze samen op een terrasje hadden gezeten en de zon zagen schijnen op het blauwe water van de Middellandse Zee. Daar zaten ze, gekoesterd door de zonneschijn en het heerlijke briesje, maar eigenlijk had Nieve het gevoel gehad dat ze iets moest dóén. Niet dat Marbella niet fijn was, en de Christies waren best aardig, maar dit leventje was niet wat ze echt wilde. Ze had mensen gezien die veel geld bezaten, en ze vond dat zij ook zo’n leven verdiende.

Maar Darcey was anders. Nieve dacht weleens dat Darcey heel gelukkig zou zijn als ze hier kon blijven, om op de kinderen te passen, heel veel te lezen en alle puzzels te maken die maar in de Spaanse en Engelse kranten stonden. Nieve zelf dacht erover terug te keren naar Ierland en op zoek te gaan naar een ‘echte’ baan. Daar dacht ze nog steeds over toen ze terugging naar het schitterende huis waar ze nu al een paar maanden verbleef.

Binnen was het merkwaardig stil. Normaal gesproken kon je de kinderen horen joelen bij het zwembad of horen hollen over de tegelvloer, maar zodra ze voet over de drempel had gezet, besefte ze dat de kinderen er niet waren. Ze fronste haar voorhoofd. Waar waren ze? Ze had niet ook nog de avond vrij.

Op haar teenslippertjes liep ze naar de keuken. Wanneer de kinderen erg stil waren, zaten ze meestal daar. Maar deze keer lag er alleen een briefje van Lilith Christie waarin stond dat ze met Guy en Selina naar een vriendin was gegaan en dat de kinderen daar zouden blijven logeren, en dat Nieve dus deze avond vrij had in plaats van de volgende.

‘Stom mens,’ mopperde Nieve terwijl ze het briefje verfrommelde en in de vuilnisbak mikte. ‘Snapt ze dan niet dat ik ook een eigen leven heb? Ze kan echt niet zomaar mijn vrije avonden omwisselen.’ Ze schonk een glas water in. ‘Hoe heeft ze die kinderen eigenlijk mee gekregen? Zeker na twee uur van drammen en jengelen.’ Ze dronk het glas leeg en zette het in de vaatwasser. Het was hoogst irritant dat de Christies dachten dat ze altijd maar voor hen klaarstond. Het kon hun vast niet schelen dat ze plannen had voor de volgende avond. Ze vroeg zich af of ze het afspraakje met Diego naar deze avond kon verzetten en besloot hem te bellen.

Net toen ze de hoorn van de haak wilde nemen, schrok ze van een geluidje. Ze had gedacht dat ze alleen thuis was. De keuken was brandschoon, dus nam ze aan dat Maria, de huishoudster die ook de maaltijden verzorgde, al naar huis was. Max Christie was rond deze tijd meestal aan het golfen. En zonder Lilith en de kinderen zou er hier niemand moeten zijn. Ineens schoot haar te binnen dat het alarmsysteem niet ingeschakeld was geweest. Daar had ze daarnet niet over nagedacht omdat ze iemand thuis verwachtte.

Er deden verhalen de ronde over inbraken in deze dure buurt. Meestal werd er ingebroken aan het begin van de avond. Er zou hier toch geen inbreker rondsluipen? Op haar tenen liep ze naar de keukendeur en zette die op een kiertje. Als er inbrekers waren, kon ze die maar beter niet storen; de Christies waren toch verzekerd.

En toen hoorde ze giechelen. Het kwam uit Max Christies werkkamer. Inbrekers giechelen niet, maar kleine kinderen wel. Waren ze thuisgekomen en speelden ze in Max’ werkkamer? Max zou een hartverzakking krijgen als hij daarachter kwam.

Niet meer bang beende ze door de gang en gooide de deur open. Verwonderd bleef ze staan. Max zat op zijn dure leren bureaustoel met Maria op schoot. Max droeg een wit overhemd en zijn broek hing om zijn enkels. Maria had helemaal niets aan.

‘Godallemachtig,’ zei Nieve terwijl ze zich vastklampte aan de deurknop.

Met een ruk draaide Max de stoel. Ze keken elkaar aan. ‘Wat doe jij nou hier?’ vroeg hij. Ondertussen verborg Maria haar gezicht in zijn hemd, alsof ze daardoor onzichtbaar zou worden.

‘Lilith heeft mijn vrije avonden omgewisseld,’ zei Nieve, die haar best deed hem te blijven aankijken en haar blik niet op iets anders te richten. ‘Ik wist niet…’ Gauw vluchtte ze weg, en om meer vaart te kunnen maken trok ze haar slippertjes uit en rende daarmee de treden voor het huis af, stapte in haar auto en reed weg. Ze stopte bij een cafeetje, waar ze wijn bestelde en haar best deed haar gedachten op orde te brengen.

Ze had nooit kunnen vermoeden dat Max Lilith bedroog. Maar ze wist dan ook niets over hun relatie. En Max zou het misschien geen ontrouw noemen dat hij wipte met de huishoudster. Droit de seigneur. Dat had ze op school geleerd. Het betekende dat de baas alles mocht doen wat hij maar wilde met zijn ondergeschikten. Ze vroeg zich af of Max Christie haar ook als ondergeschikte beschouwde. Bij die gedachte dronk ze haar glas in één teug leeg en bestelde nog een wijntje.

Toen ze terugging naar het huis, was het al donker. De tuinverlichting stond aan, en er kwam ook licht uit een raam op de bovenverdieping. Nadat Nieve diep adem had gehaald, ging ze naar binnen.

Het alarmsysteem was nog steeds uitgeschakeld. Dat betekende zeker dat Max nog thuis was. Ze vroeg zich af of Maria al naar huis was gegaan.

Ze sloop de trap op naar haar kamer, en toen de deur piepte, vertrok ze haar gezicht. Vervolgens ging ze op bed zitten en haalde diep adem.

Tien minuten later werd er op de deur geklopt. Toen ze opendeed, stond Max in de gang. Hij droeg een vrijetijdsbroek en een poloshirt, en hij had gedoucht, want ze rook de Fa-douchegel die Lilith haar altijd vroeg te kopen als ze boodschappen moest doen.

Hij stapte naar binnen en ging op de enige stoel zitten. Nieve was liever blijven staan, maar nam toch maar plaats op het bed en keek haar werkgever nadenkend aan.

‘Dat was een ongemakkelijk moment,’ zei hij. ‘Ik wist niet dat je thuis zou zijn.’

‘Gaat u me nou ontslaan?’ vroeg ze. Er stond een harde blik in haar ogen.

Hij aarzelde. ‘Waarom zou ik?’

‘Omdat ik te veel weet,’ antwoordde Nieve.

‘Nou overdrijf je,’ reageerde Max. ‘Je weet van niets.’

‘Ik weet dat Lilith het niet fijn zou vinden als ze wist dat u met de huishoudster rommelt.’

‘Denk je dat ze je zou geloven?’

‘O ja.’ Nieve glimlachte. ‘Ze zou me zeker geloven.’

‘Wat wil je van me?’ vroeg Max.

Hij is bang, dacht ze. Hij is bang voor de problemen die ik zou kunnen veroorzaken. Dat gaf haar een veilig gevoel, maar het maakte haar ook angstig. Ze moest dit goed aanpakken.

‘Ik wil een baan,’ zei ze na een poosje.

Hij fronste zijn wenkbrauwen. ‘Je hebt al een baan.’

‘Ik wil een andere baan,’ verduidelijkte ze. ‘Ik denk dat u zich prettiger zou voelen als ik hier niet meer rondliep. Ook al had ik beloofd niets te verklappen. U zou toch altijd bang zijn dat ik iets losliet.’

‘Misschien zou dat me niets kunnen schelen,’ zei Max.

‘In dat geval zou u hier niet zijn.’

Hij haalde zijn schouders op.

Na een tijdje schraapte ze haar keel. ‘Ik wil een baan binnen een van uw bedrijven. Maakt niet uit welk. Een goede baan, met verantwoordelijkheden. Een baan waarbij ik mijn deskundigheid kan gebruiken.’

‘We hebben weinig banen voor oppassers,’ zei hij.

‘Kom op, Max,’ zei Nieve. ‘Ik ben niet achterlijk.’ Ze had hem nog nooit Max genoemd. De Christies waren behoorlijk formeel. ‘Ik heb economie gestudeerd. Ik ben slim, en dit jaar was gewoon om er even uit te zijn. Ik ben heus niet van plan mijn hele leven op kinderen te passen. Ik ben van plan senior manager te worden.’

Hij zette grote ogen op.

‘Ik dacht dat een salarisverhoging wel voldoende zou zijn,’ zei hij. ‘En een soort gouden handdruk.’

‘Maar ik wil niet weg,’ zei ze. ‘Ik heb geen andere baan.’

‘Je zei toch dat je economie had gestudeerd en dat je niet eeuwig op kinderen wilt passen?’

‘Ik vertrek wanneer ik dat zelf wil,’ zei ze.

‘Volgens mij hecht je te veel gewicht aan de zaak. Lilith en ik…’

‘Nee, hoor,’ onderbrak Nieve hem. ‘Ik vraag alleen maar om een baan, en dat is helemaal geen slecht voorstel. Als ik voor jou ga werken, is het niet waarschijnlijk dat ik mijn baan op het spel ga zetten door Lilith het een en ander te vertellen. Ik zou een aanwinst zijn voor welk bedrijf dan ook. Max, dit is een goede deal. Je zou erop in moeten gaan.’

‘Dit is chantage,’ zei Max.

‘Nee, hoor,’ reageerde Nieve. ‘Dan zou ik om geld vragen. En ik vraag om een baan. Iets heel anders.’

‘En als je er niets van bakt?’

‘Dan ontsla je me,’ antwoordde ze.

Een hele poos bleef hij haar aankijken, toen knikte hij. ‘Geef me twee weken om het een en ander te regelen,’ zei hij. ‘Ik vertrouw erop dat je in de tussentijd geen stomme dingen tegen Lilith zegt. Want dan…’

‘Hou maar op,’ viel ze hem weer in de rede. ‘En je krijgt een week.’

Ze wist niet zeker of hij echt flauwtjes glimlachte.

‘Misschien zou je inderdaad een aanwinst kunnen zijn,’ merkte hij zuur op. ‘Je bent bikkelhard, hè?’

‘Je hebt geen idee,’ zei ze.

Nieve kreeg niet de kans Darcey dit allemaal te vertellen, want Darcey had net gehoord dat haar vader Martin het gezin in de steek had gelaten. Dat was niet het moment.

Toen haar mobieltje geluid maakte, kwam ze terug in het heden. Ze las het sms’je: Wordt laat. Spreek je morgen. Veel plezier tijdens het congres. XXX.

Ze wiste het bericht en keek weer naar het laptopscherm. De volgende dag zouden ze beginnen met risicowaardering in de huidige markt. Ze had een paar vragen, maar wilde er eerst helemaal zeker van zijn dat ze het antwoord niet over het hoofd had gezien. Soms was het echt moeilijk alles en iedereen een stapje voor te blijven.