3

De zon scheen al door de jaloezieën van het huis in Palo Alto toen Nieve de waterkoker vulde en aanzette. Haar vriendinnen dronken ’s ochtends meestal koffie, maar zij had liever thee. Gewone thee, geen groene of met fruitsmaakje. Gewone thee, lekker sterk en met een scheut melk en soms een schepje suiker. Ze zat er totaal niet mee dat anderen dat maar raar vonden; als ze geen kopje thee had gehad, was de dag nog niet echt begonnen.

Terwijl ze wachtte totdat het water kookte, trok ze de jaloezieën open. De lucht was al blauw, en de bougainville naast het raam bewoog een beetje in het briesje. Aan de overkant reed Sienna Mendez haar gloednieuwe Lexus de straat op en tufte weg. Iedereen reed altijd heel langzaam omdat ze moesten oppassen voor de kinderen, hoewel er in Pueblo Bravo nauwelijks kinderen waren. De meeste inwoners hadden het veel te druk met hun werk in Silicon Valley om gezinnen te stichten, maar ze wilden ook niet op het plaatselijke nieuws komen omdat ze andermans hartendief hadden overreden.

Nieve keek naar haar vuurrode Acura NSX. Dat was geen kindvriendelijke auto. Maar die had ze dan ook niet nodig, aangezien zij een van die mensen was die het te druk hadden om een gezin te stichten.

Ze zette de tv aan. Die stond afgestemd op Bloomberg Business News, en ze luisterde naar het nieuws over de Europese en Aziatische beurzen terwijl ze de theepot omspoelde met warm water. Vervolgens deed ze er twee schepjes theeblaadjes in. De beurzen waren hoger gesloten, en China had een handelsovereenkomst met de Verenigde Staten getekend. Ze goot water over de theeblaadjes. Van theezakjes hield ze niet, en deze ochtendthee was een heel ritueel.

Terwijl ze wachtte totdat de thee was getrokken, zag ze nog drie auto’s wegrijden. Ze beschouwde zichzelf als een rebel omdat ze niet snel het huis verliet in de ochtend en op haar werk verscheen met een kartonnen beker in de hand. Ze ging op tijd van huis en wanneer ze naar binnen liep bij Ennco, waar ze werkte, deed ze dat kordaat en efficiënt, en dat bleef ze de hele dag.

Dat moest ook wel. Als hoofd van de juridische afdeling moest ze nagaan wat traders die zichzelf The Bear of The Stuffer noemden, en die nog niet de moderne zakenethiek omarmden, allemaal uitspookten. Traders zoals The Bear en The Stuffer waren luidruchtig en ouderwets, en seksistische macho’s. Toch mocht ze hen wel. In het begin hadden ze geprobeerd haar uit haar tent te lokken, maar toen ze erachter kwamen dat dat niet lukte, kregen ze respect voor haar.

Respect, dacht ze terwijl ze eindelijk een slokje thee nam. Respect was belangrijk. Er reden nog twee auto’s langs. Twee gloednieuwe Mercedessen. Iedereen in Pueblo Bravo had altijd wel het nieuwste model van iets.

Ze dronk haar kopje leeg en zette het in de afwasmachine. Vervolgens ging ze naar buiten, stapte in de auto en reed naar het kantoorgebouw waar ze werkte. De afdeling compliance, waar ervoor werd gezorgd dat niemand gekke dingen deed met de biljoenen dollars die hier omgingen, was niet erg glamoureus, maar Nieve had als leidinggevende al heel wat bonussen opgestreken. En die konden ze goed gebruiken, want het huis in Palo Alto was niet goedkoop geweest, en het luxe leven daar ook niet. Natuurlijk leidden ze allebei dat luxe leven, maar zij bekostigde het voornamelijk. Ze had altijd goed verdiend, afgezien van de periode waarin de technologie-lui zo goed hadden geboerd, maar voor de meesten was dat slecht afgelopen. Nieve was er al snel achtergekomen dat financiële dienstverlening veiliger was, en misschien ging het dan minder goed met effectenmakelaars, maar de cliënten betaalden nog prima.

Daarom was haar baan bij Ennco ook zo geweldig. De afgelopen maand was de waarde van Nieves aandelen verdrievoudigd. Ze hadden nu – op papier – voldoende geld om hun hele verdere leven te kunnen bekostigen.

Ze had altijd geweten dat ze het ver zou schoppen. Sinds haar vader was thuisgekomen met het bericht dat ze naar een kleiner huis moesten verhuizen omdat hij was ontslagen bij de banketbakkerij, had ze op haar kans gewacht. Het was vreselijk geweest om haar moeder te zien huilen, terwijl haar vader haar geruststelde en zei dat hij heus wel ander werk zou vinden.

Ze huiverde. In de jaren tachtig was er in Ierland geen ander werk geweest. In elk geval niets voor een man van middelbare leeftijd, en zeker niet voor hetzelfde salaris als eerst. Hoewel hij altijd hoopvol was gebleven, had ze gezworen dat zij nooit in een dergelijke positie zou terechtkomen.

Daar had ze aan moeten denken toen het mis ging met de technologiejongens, maar het was toch niet zo beangstigend geweest als toen. In de jaren tachtig ging iedereen ervan uit dat een baan iets voor het leven was, en in Silicon Valley werd veel geswitcht.

Maar deze ochtend had ze op tv gezien dat de aandelen Ennco alweer hoger stonden. Dat betekende dat de werknemers hun aandelen minimaal vier maanden moesten vasthouden, maar uiteraard wilde niemand verkopen. Er werd gefluisterd dat de waarde nog kon verdubbelen. Dat was het moment waarop ze wilde verkopen.

Het enige extravagante wat ze vast had gedaan, was het organiseren van de bruiloft. Ze glimlachte bij de gedachte aan haar terugkomst in Ierland, als ware heldin, voor een bruiloft in een exclusief, tot hotel verbouwd kasteel. Kosten nog moeite zouden gespaard blijven. Iedereen moest weten dat Nieve Stapleton het helemaal had gemaakt.

Ze wilde niet zo iemand zijn die na een periode in het buitenland terugkwam in Ierland en merkte dat niemand haar meer kende en dat niemand onder de indruk was van haar verhalen over de Verenigde Staten of Australië. Want Ierland was nu ook een van de rijke landen geworden. Hoewel er daar nu ook goede banen waren, waren de huizenprijzen erg hoog en kon je je van je salaris geen dure sportauto veroorloven. Dus was ze zelf nooit teruggegaan. Waarom zou ze ook?

Haar vrienden en vriendinnen die wel af en toe een bezoekje aan Ierland brachten, kwamen terug met verhalen over uitgaansgelegenheden die ze niet kende, en soms vroeg ze zich af of ze wel juist had gehandeld. Maar ze verdiende uitstekend bij Ennco, en dat zou ze bewijzen met de dure bruiloft.

Sommigen verbaasde het misschien dat ze niet al eerder was getrouwd. Ze had gezegd dat ze met hem zou trouwen wanneer ze haar droom had verwezenlijkt, wanneer er een bedrag met zeven nullen veilig op de bank stond en ze een bruiloft kon betalen die helemaal over de top was. Hij had haar uitgelachen en gezegd dat er meer aan een huwelijk vastzat dan een extravagante bruiloft. Dat was ze met hem eens. Maar ze had ook gezegd dat geld het leven een stuk prettiger maakte. En dat deze bruiloft haar eigen sprookje moest worden.

Ze draaide de parkeerplaats van Ennco op. Daar stond het al vol. Om halfacht was ze een van de laatsten. Ze vroeg zich vaak af of haar collega’s eigenlijk wel ooit thuis waren.

Alles was al in volle gang toen ze binnenkwam. The Bear en The Stuffer stonden tegen elkaar te schreeuwen, maar dat was niet ongebruikelijk. Jasmine Becker deelde koffie en donuts uit aan de traders.

Nieve rilde toen The Bear een hap van zijn donut nam, een slok koffie dronk, iets naar The Stuffer riep en de telefoon beantwoordde, allemaal tegelijkertijd. Die twee waren hier een soort anachronisme, dacht ze terwijl ze naar haar glazen hokje liep. Tegenwoordig waren traders geen opvliegende zonderlingen meer. Mensen zoals Nieve waren juist heel voorzichtig, zodat ze geen gekke dingen konden doen. Ze zou blij zijn als die twee met pensioen gingen. Moderne traders waren heel anders, die droegen dure pakken en hadden zichzelf goed in de hand. Zoals Jaden Andersen bijvoorbeeld, die de donut en koffie had afgeslagen en nipte van een beker kruidenthee. Jaden had meer geld ingebracht dan The Bear en The Stuffer samen, en dat was te zien aan zijn bonus.

Eigenlijk was Nieve daar wel jaloers op geweest, en ze had zich afgevraagd of als zij ooit zo’n bonus kreeg, ze nog wel op haar werk zou verschijnen. Maar Jaden had de volgende dag gewoon weer achter zijn bureau gezeten, met zijn dure jasje over de rugleuning en de mouwen van zijn dure overhemd opgehouden door ouderwetse mouwophouders.

Ze zag hem een telefoongesprek beëindigen, de headset afdoen en zijn hals masseren. Toen zette hij de headset weer op. Zij had ook trader kunnen zijn, maar dat soort werk had haar interesse niet. Bovendien waren traders een heel ander soort mensen. Zij was een pietje precies. En traders, ook beheerste traders zoals Jaden, hadden toch iets roekeloos in zich.

Nieve was niet roekeloos. Nooit geweest ook. Zij zorgde er op een vastberaden manier voor dat er geld binnenkwam.

Op haar zesde had ze voor het eerst winst gemaakt, toen ze nog in het grote huis woonden, voordat haar vader werkeloos was geworden. Hij had een doos grappige chocoladerepen meegenomen voor Nieve en Gail. Nieve wist wat die repen kostten in de buurtsuper waar de kinderen snoep kochten. Ze verkocht de repen voor net iets minder aan die kinderen. Toen Gail op een avond vroeg waar de repen waren, gaf Nieve haar een handje geld.

‘Maar pap had ze ons gegeven,’ zei Gail. ‘Het was niet de bedoeling dat we ze zouden verkopen.’

‘Maar het is wel beter dan ze allemaal opeten,’ reageerde Nieve. ‘En zo kan ik sparen voor dingen die ik echt graag wil.’

Steeds weer had ze dingen verzonnen om haar zakgeld aan te vullen. Ze liet de honden van de buren uit, ze wiedde onkruid en ze deed boodschappen. Voor geld. Als tiener ging ze ook oppassen.

In de bovenbouw van de middelbare school had ze leiding gegeven aan een project waarbij de leerlingen iets moesten bedenken om geld in te zamelen voor de school. Het jaar daarvoor hadden leerlingen sleutelhangers verkocht. Dat vond Nieve behoorlijk uit de tijd. Ze vroeg de anderen dan ook iets beters te bedenken. Carol, Rosa en Darcey hadden haar met een lege blik aangekeken.

Dat was niet omdat ze dom waren. Absoluut niet, zelfs. Ze waren allemaal slim, maar ze konden niets beters bedenken dan sleutelhangers of haarspeldjes. Nieve was met het idee gekomen een video te maken, vol tips over hoe zonder al te veel moeite te slagen voor het eindexamen. Nieve dacht dat veel leerlingen die video wel zouden willen kopen, want niemand wilde echt graag blokken voor het examen. Ze zou er dan ook een pittige prijs voor vragen. Ze bood aan haar eigen geld te steken in het reclame maken, in ruil voor een gedeelte van de opbrengst. De anderen stemden daarmee in.

De video was een groot succes. De school had nog nooit zoveel verdiend aan een project, en ook Nieve maakte flink winst. Alle leerlingen hadden de video gekocht, en leerlingen van andere scholen wilden hem ook graag hebben.

Dat was Nieves eerste commerciële project geweest. Een doorslaand succes.

Ze glimlachte hij de herinnering. Toen logde ze in op de computer en ging aan de slag. Ondertussen hield ze de ticker in de gaten. Haar aandelen Ennco waren met twee procent in waarde gestegen, dus was ze op papier een paar duizend dollar rijker. Haar glimlach werd breder.