2

Na deze aankondiging van Peter Henson beraadslaagde Darcey met een paar collega’s over de toekomst van Global Finance en ging toen aan haar bureau bellen met een aantal cliënten die al op de hoogte bleken te zijn. De oerwoudtamtam werkt snel, dacht ze terwijl ze ophing.

Ze keek op haar horloge. Ze moest over een week of twee naar Barcelona, maar ze kon zich niet echt concentreren op het regelen van die trip. Ze kon alleen maar denken aan de hoge pieten van InvestorCorp die binnenkort hier zouden rondwandelen. Ze slikte moeizaam. Och kom, er zou niets gebeuren. Overnames waren aan de orde van de dag, en waarschijnlijk werkten daar al heel andere mensen. Er zou echt niets gebeuren. Ze hoefde zich heus geen zorgen te maken.

Het zijn gewoon twee bedrijven die samen één worden, dacht ze. Niets om bezorgd over te zijn. En toch beet ze op haar lip toen ze de computermuis bewoog.

Onzeker hield ze haar handen boven het toetsenbord. En toen werd het haar te machtig. Ze tikte de naam Neil Lomond in en keek naar de hits. Niks. Toen tikte ze achter die naam: Investor-Corp. Nog steeds niks. Vervolgens tikte ze: ProSure Neil Lomond. Weer niks. Ze haalde diep adem. Wat deed het er ook toe waar hij tegenwoordig werkte?

Ze tikte haar eigen naam in en glimlachte toen er hits waren. Dat had ze al verwacht, want Minette had dat ook eens gedaan en had haar trots de hits laten zien. Er was een hit bij Global Finance, met haar functie en e-mailadres. Er was ook een link naar een interview op tv. Gelukkig stond er niet bij dat ze maar in een panel had gezeten en nauwelijks een mond had durven opendoen. En dan was er nog iets over een debat over zakenvrouwen. Haar team had gewonnen.

Drie hits voor haar, nul voor Neil. Dat was een troostrijke gedachte.

Ze zou tot laat hebben doorgewerkt als Anna Sweeney haar niet tegen zessen had uitgenodigd iets te gaan drinken.

‘Het is nergens voor nodig om hier te blijven,’ zei ze tegen Darcey. ‘Je hoeft je verjaardag niet te vieren, maar overwerken is behoorlijk sneu. Bovendien gaat iedereen weg om het over de overname te hebben.’

Darcey zette de computer uit. Anna had gelijk, maar omdat ze toch geen andere plannen had en ze nog veel werk moest verzetten, had het haar logisch geleken op kantoor te blijven.

Er was inderdaad niemand meer op de zesde verdieping, en dat was hoogst ongebruikelijk.

‘Je hebt gelijk,’ zei ze. ‘Maar laten we het niet hebben over InvestorCorp. We weten er nog niks van, en ik heb de pest aan speculaties.’

Verwonderd keek Anna haar aan. Ze had verwacht dat Darcey het heerlijk zou vinden om te gissen naar wat hen boven het hoofd hing. Maar Anna vond een ander onderwerp ook best.

‘Zaterdag gaan we met een hele groep naar een nostalgisch concert,’ zei ze terwijl ze plaatsnamen bij het raam van de Excise Bar en witte wijn bestelden. ‘Er komt een Duran Duran-tributeband. Er zijn nog kaartjes over. Ga je mee?’

‘Ik zou wel willen,’ zei Darcey na een korte aarzeling, ‘Maar ik heb mijn moeder beloofd naar Galway te komen, en ik moet ook nog veel doen voordat ik naar Barcelona vertrek.’

‘Dat voor Barcelona kun je op kantoor doen,’ zei Anna. ‘Het wordt hartstikke leuk. Kom nou ook. Je gaat bijna nooit mee met een bedrijfsuitje.’

‘Omdat het voor mij niet echt belangrijk is,’ reageerde Darcey met een grijns. ‘Mijn cliënten zitten allemaal in het buitenland.’

Anna lachte. ‘Jawel, maar je kunt hier toch ook een sociaal leven hebben? Er bestaat meer dan werk alleen, zoals andere mensen leren kennen en lol maken.’

‘Ik hoef niet nog meer lui van Global Finance te leren kennen,’ zei Darcey. ‘Ik ken er al genoeg.’

‘Dat bedoel ik niet,’ zei Anna.

‘Wat bedoel je dan? Vorig jaar ben ik meegegaan voor dat weekend. Kerry McLaughlin snurkt en Norman Quentin gebruikt geen deodorant. Meer hoef ik niet over ze te weten.’ Triomfantelijk keek ze Anna aan.

‘Nou, maar je zou best meer lol kunnen maken.’

‘Ik heb geen behoefte aan lol,’ reageerde Darcey. ‘Ik vind het prima zo.’

Bezorgd keek Anna op.

‘Wat nou weer?’ vroeg Darcey iets te bits.

‘Soms maak ik me zorgen over je.’

‘Nergens voor nodig.’

‘Nou ja, je werkt zo hard,’ zei Anna. ‘En ik ben nu eenmaal de manager van HR.’

‘Geweldig, je maakt je zorgen om de werknemers!’ riep Darcey uit. ‘Kom op, Sweeney, we zijn toch vriendinnen?’

‘Nou ja, ik zou niet willen dat je een burn-out kreeg en daar Global Finance de schuld van gaf,’ zei Anna verdedigend.

‘Ik stort heus niet in,’ stelde Darcey haar gerust. ‘En ik ben dol op mijn baan.’ Nou ja, niet echt dól, maar toch…

‘En je bent hartstikke goed,’ zei Anna. ‘Je kunt met iedereen opschieten, alleen…’

‘Alleen wat?’

‘Nou, je hebt geen echte vrienden of vriendinnen.’

‘Ik heb jou toch?’ reageerde Darcey verwonderd.

‘Jawel.’ Het speet Anna dat ze dit niet handiger kon aanpakken. ‘Je lijkt soms zo ver weg.’

‘Jij zou ook ver weg lijken als je aldoor moest reizen voor Global Finance!’ riep Darcey uit. ‘Wat heb je toch ineens?’

‘Misschien omdat je jarig bent en wilde overwerken en… Nou ja.’

‘Dan vind je me maar sneu.’ Darcey grijnsde breed. ‘Maar echt, ik vind het niet erg. Over een poosje zit ik in Barcelona, wat wil een mens nog meer?’

‘Misschien heb je wel gelijk.’ Toch had Anna het gevoel dat ze niet echt tot Darcey was doorgedrongen. Waarom vierde Darcey toch niet uitbundig haar verjaardag? Waarom vond ze het belangrijker om die trip naar Barcelona tot in de puntjes voor te bereiden?

‘Ik kan niet net als jij een heleboel dingen tegelijk doen,’ ging Darcey verder. ‘Jij hebt je kind en je baan, en je bent een echt feestbeest.’

‘Dat zeggen ze toch niet over me? Dat ik een feestbeest ben?’ vroeg Anna geschrokken. ‘Want dat ben ik niet, ik wil alleen maar…’

‘Rustig nou maar,’ zei Darcey. ‘Ik wilde er alleen maar mee zeggen dat jij veel dingen tegelijk in de lucht kunt houden.’

Anna trok een gezicht.

‘Jeetje, soms is het me al te veel om mijn werk te doen en mijn huis netjes te houden, en jij doet veel meer.’

‘Ik heb geen keus,’ merkte Anna droog op.

‘Hoe is het met Meryl?’ vroeg Darcey na een korte stilte.

‘Goed,’ antwoordde Anna. ‘Ze wordt zo snel groot dat het eng is. En een eisen die ze stelt…’ Ze haalde haar schouders op. ‘Weet je, juist vanwege Meryl maak ik me zorgen om de overname. Je kent de reputatie van InvestorCorp. Stel dat ze me ontslaan?’

‘Waarom zouden ze?’ vroeg Darcey. ‘Je doet je werk toch goed?’

‘Jawel, maar misschien hebben ze iemand anders,’ zei Anna. ‘Of misschien kan ik niet meer zo flexibel zijn. Ik bedoel, mijn moeder haalt Meryl dan wel uit school, maar ik moest deze maand twee keer weg omdat Meryl ziek was geworden. Misschien stelt InvestorCorp dat niet op prijs, en wat moet ik dan?’ Het klonk angstig.

‘Anna, ze ontslaan je heus niet. Bovendien zijn er zat andere banen.’ Het drong tot Darcey door dat ze tegen Anna zei wat ze eerder die dag zichzelf had voorgehouden.

‘Jawel, maar hoeveel werkgevers zitten te wachten op een alleenstaande moeder?’ jammerde Anna.

‘Wat maakt het eigenlijk uit of een moeder alleenstaand is of niet?’ vroeg Darcey. ‘Een vrouw met een partner is meestal ook degene die gauw naar huis moet als er iets is.’

Anna lachte zuur. ‘Klopt.’

‘Kom op, er gebeurt je niks.’

‘Dat hoop ik dan maar.’

‘Ik ben ervan overtuigd.’ Darcey keek op haar horloge. ‘Nemen we er nog eentje?’

Anna knikte. ‘Eigenlijk zou ik dit niet moeten doen. Ik vind het niet prettig dat mijn moeder steeds moet inspringen, maar zelf zegt ze dat ze het niet erg vindt.’

Darcey stak haar hand op en bestelde nog twee wijntjes.

‘In elk geval steunt ze je,’ zei ze toen hun drankjes op tafel werden gezet.

‘Ja.’ Anna nam verlekkerd een slokje van de koude witte wijn. ‘Maar kijk, ik ben zesendertig en woon met mijn tienjarige dochter bij mijn moeder omdat er iemand voor mijn kind moet zorgen. Ik wil niet thuis wonen, ik wil een man en een eigen huis. Het is allemaal zo moeilijk.’

‘Dat is het altijd,’ zei Darcey. ‘Het is veel lastiger om de Ware te vinden dan een goede baan.’

Anna lachte. ‘Ja. En toch vind ik het erg dat ik wel een goede baan heb, maar geen liefdesleven.’

‘Jij hebt Meryl,’ merkte Darcey op. ‘En Meryl is top.’

‘Ik hou zielsveel van haar,’ zei Anna na nog een slokje wijn. ‘Ze is geweldig, maar ik zou liever geen alleenstaande moeder zijn. Het was allemaal mijn schuld. Eén nachtje… Ik bedoel, het is toch ongelooflijk dat je in één nachtje alles kunt verpesten?’

‘Je hebt het niet verpest,’ zei Darcey zacht.

‘O jawel,’ zei Anna. ‘Ik kan nu geen carrièrevrouw meer zijn, zoals jij. En ik ben ook niet zo’n appeltaart bakkende moeder zoals die bij mij in de buurt. En ik kan ook niet echt op zoek naar een man. Ik moet aan Meryl denken…’ Ze schudde haar hoofd. ‘Dat meen ik allemaal niet, hoor. Ik ben dol op Meryl en er is niks mis met mijn leven. Alleen, die overname maakt me zo onzeker.’

‘Dat geldt voor wel meer mensen,’ merkte Darcey op.

‘Jou gebeurt niets,’ stelde Anna haar gerust. ‘Jij bent superefficiënt.’

‘Doe niet zo mal.’ Niet op haar gemak verschoof Darcey op haar stoel.

‘Doe niet zo bescheiden,’ zei Anna. ‘Je bent al twee keer achter elkaar tot Medewerker van het Jaar uitgeroepen.’

‘Dat betekent niets. Bovendien was er weinig concurrentie.’ Darcey vertrok haar gezicht. ‘Mark Johnson had de pech dat er zoveel cliënten weggingen, anders was hij het geworden.’

‘Hou op!’ zei Anna op felle toon. ‘Niet zo bescheiden! Mark Johnson is gewoon lang niet zo goed als jij.’

Darcey grinnikte. ‘Oké, ik ben geniaal.’

Anna moest ook lachen, en toen kneep ze haar ogen tot spleetjes. ‘Zeg, heb jij nog een man op het oog?’

‘Nee.’

‘Niet dat ik je goede raad kan geven, hoor.’ Anna sprak een beetje met dubbele tong na twee wijntjes, en nadat ze de lunch had overgeslagen. ‘Maar het enige waar je niet zoveel succes hebt gehad, is op het gebied van de liefde.’ Ze stak een hand op toen Darcey iets wilde zeggen. ‘Goed, je hebt het veel te druk en je bent de Ware nog niet tegen het lijf gelopen. Maar als je de lat te hoog legt, gebeurt dat ook niet. Kom op, Darcey, begin iets. Laat je gaan!’

Darcey lachte. ‘Ik laat me niet gaan. Ik heb geen zin in gezeur.’

‘Nee,’ verzuchtte Anna, ‘één wilde nacht kan een hoop gezeur opleveren…’

‘Alle mannen zijn gezeur.’ Darcey leegde haar glas wijn. ‘Ik moet weg,’ zei ze. ‘Ik wil eerst in bad en dan naar een suffe film kijken.’

‘Een prima manier om je verjaardag te vieren,’ reageerde Anna. Ze propte haar mobieltje in haar tas. ‘Maar als er toch een man je pad kruist, laat je dan vooral gaan.’

Er stond een straffe wind, en allebei liepen ze rillend naar het station.

‘Het wordt vast weer zo’n natte zomer,’ zei Anna terwijl ze haar jas stevig dichtknoopte. ‘Dat vind ik nou zo stom aan de opwarming van de aarde; het wordt helemaal niet warmer!’

‘Nee, hè?’ Darcey stak haar handen diep in haar zakken. ‘Ooit emigreer ik naar een lekker warm land.’

‘Zwitserland?’ opperde Anna. ‘Daar heb je familie wonen.’

‘Maar daar is het ’s winters steenkoud.’

‘Maar het regent er niet zo vaak,’ zei Anna. ‘Het is er niet grijs en grauw, en je kunt er skiën.’

‘Daar kan het ook grijs en grauw zijn, en ik kan niet skiën,’ reageerde Darcey. ‘Nee, niet Zwitserland. Italië misschien. Een mooi huis in Toscane. Dan ga ik olijfolie verkopen en schildercursussen organiseren.’

‘Hè ja, nóg een schildercursus in Toscane,’ merkte Anna geamuseerd op toen ze het station in liepen.

Darcey lachte. ‘Och, ik kan toch niet schilderen.’

‘Nou, tot morgen.’ Anna, die in Drogheda woonde, liep naar het ene perron, en Darcey naar het andere.

‘Tot morgen, en de groeten aan Meryl.’

‘Veel plezier in bad en met de film.’

‘Dank je.’

‘En nog een fijne verjaardag verder.’

‘O, ja…’ Toch liep Darcey glimlachend over het perron.

Het was bijna acht uur toen Darcey thuiskwam, en het was een heel stuk frisser geworden. Huiverend in haar wollen jasje toetste ze de code in om de deur naar de lobby te openen, en het was een hele opluchting om uit de kille wind te zijn.

Ze haalde de post uit de brievenbus. Er waren de vier kaarten die ze al had verwacht, en nog drie enveloppen. Een afschrift van haar creditcard, een brief van de beheerders van het appartementencomplex, en een roomwitte envelop met een geprint adres erop en een Amerikaanse postzegel. Het adres was dat in Galway, haar moeder had hem doorgestuurd.

Een Amerikaanse postzegel… Ze verstijfde en klemde haar kaken op elkaar. Minette had niets extra’s op de envelop geschreven. Had zij zich ook afgevraagd wat het kon zijn?

Darcey nam de lift naar boven. Eenmaal binnen sloot ze de gordijnen, hoewel niemand naar binnen kon kijken. Ze deed het eerder om de druilregen buiten niet te zien, en het binnen gezelliger te maken. Vervolgens haalde ze diep adem en maakte de post open, te beginnen met de verjaarskaarten. Het kraslot van Nerys legde ze weg, zonder te krassen, om langer de gedachte te hebben dat ze misschien iets had gewonnen. De kaarten zette ze netjes neer in de boekenkast. Toen was de beurt aan de andere post. Het afschrift van de creditcard viel mee, en de brief van de beheerders van het appartementencomplex ging over het verbod op huisdieren. Maar Darcey wist dat minstens drie bewoners stiekem een kat hadden. In de laatste envelop zat ook een kaart, dat voelde ze door de envelop heen. Ze kende niemand in Amerika die haar een kaart zou willen sturen. Misschien moest ze de envelop maar eens openmaken, waarschijnlijk was het gewoon reclame. En toch wist ze dat het geen reclame was.

Deze envelop hoefde ze niet open te maken. Ze wilde hem niet openmaken. Ze gooide hem in de vuilnisbak. Toen ging ze in bad, waar ze met gesloten ogen naar de muziek luisterde en haar geest probeerde leeg te maken, zodat ze niet aan enveloppen uit Amerika hoefde te denken, of aan overnames. Toen ze uit bad was gekomen, bestelde ze eten bij de Chinees en at dat gehuld in een dikke badjas op voor de tv. Daarna belde ze haar vader om hem te bedanken voor de kaart, maar moest een berichtje inspreken op zijn voicemail. Toen deed ze de kruiswoordpuzzel in de krant, ook al was ze daar niet erg goed in, en ging vervolgens naar bed met de bestseller die ze een paar dagen geleden had gekocht. Na een paar hoofdstukken kroop ze diep onder de dekens en knipte het lampje uit. Toen sloot ze haar ogen en deed haar best nergens aan te denken.

Een uur later ging ze rechtop zitten. Ze had gewoeld dat het een lieve lust was en kon absoluut de slaap niet vatten. Ze stapte uit bed, aarzelde even en haalde toen toch maar die envelop uit de vuilnisbak. Die rook een beetje naar foeyonghai, en ze trok haar neus op.

Ze maakte de envelop open en haalde daar de verjaarskaart uit.

Er stond op: Sorry dat ik je verjaardag ben vergeten.

Verrast keek ze daarnaar, en toen sloeg ze de kaart open. Er viel een wit envelopje uit. Dat raapte ze op en las toen wat er op de binnenkant van de kaart stond geschreven.

Natuurlijk ben ik je verjaardag niet vergeten, stond er. Maar de afgelopen jaren heb ik er heel wat gemist. Het is jammer dat we geen contact hebben gehouden. Ik hoop zo dat je dit leest! Er is veel tijd verstreken, en ik hoop heel erg dat je op onze bruiloft komt. Je bent trouwens ook uitgenodigd voor het etentje vooraf. Hierbij stuur ik je de verdere details. Het is allemaal behoorlijk Amerikaans, maar ja, zo gaat dat nu eenmaal. En uiteraard mag je iemand meenemen!

Vol ongeloof keek Darcey naar de kaart. Toen opende ze het andere envelopje, en daar zat de uitnodiging in.

Er stond: Na al die tijd wagen we de sprong. En we geven jullie alle tijd om jullie voor te bereiden op onze bruiloft.

In zilveren letters stonden er twee namen onder. Darceys hart klopte in haar keel toen ze ze las, en pas toen besefte ze dat haar hand trilde.

Ze las de tekst nog eens door. Ze gingen trouwen. Nou, dat had ze altijd wel verwacht. Eigenlijk had ze gedacht dat ze jaren geleden al waren getrouwd. Dat was toch de bedoeling geweest? Ze koesterden hartstochtelijke gevoelens voor elkaar en wilden altijd bij elkaar zijn. Dan ging je toch trouwen? En nu ineens deze uitnodiging… Het was ongelooflijk dat dat kreng haar durfde uit te nodigen. En toch verbaasde het haar niet. Dat mens schrok nergens voor terug.

Maar als ze soms dacht dat Darcey op haar verdomde bruiloft zou komen, of naar dat verdomde etentje vooraf, dan had ze het goed mis!