32

Het was een sprookjesachtig mooie dag. Om zes uur ’s ochtends stond de zon al te stralen aan een strakblauwe hemel. De veldbloemen en hagen vormden een kleurige lappendeken, en het rook naar gemaaid gras en wilde rozen.

Minette zat al te ontbijten in de keuken, met de tuindeur open om de heerlijke lucht binnen te laten.

‘Ze heeft er een mooie dag voor uitgekozen,’ merkte ze op toen Darcey binnenkwam, haar haar door de war na een slapeloze nacht.

‘Dat kun je wel zeggen,’ reageerde Darcey. Even later vertelde ze wat er was gebeurd, en Minette zette grote ogen op.

‘Ik wil niet denken dat Nieve er iets mee te maken heeft,’ zei Minette. ‘Maar het zou me ook niet verbazen. Nieve nam het vroeger ook al niet zo nauw.’

‘Ze sneed weleens een bochtje af,’ beaamde Darcey. ‘En ze gebruikte anderen. Maar ze is geen dief.’

Er verscheen een flauw glimlachje op Minettes gezicht. ‘Nee.’

‘Ze wil alleen heel erg graag succes hebben.’

‘En daarin is ze geslaagd.’

‘Maar om alles nou zomaar weer kwijt te raken…’ Darcey zuchtte eens. ‘Ik snap best hoe ze zich voelt. Niet dat ik uit ben geweest op zoveel succes, maar ik heb goed geboerd, en als er zoiets aan de hand was bij InvestorCorp, zou ik totaal van de kaart zijn.’

‘Zou je de bruiloft afblazen?’ vroeg Minette.

‘Kom op, dat gebeurt heus niet.’ Darcey lachte breed. ‘Eerst moet ik worden gevraagd.’

Minette schoot in de lach. ‘Klopt. Maar wat nu?’

‘We moeten maar rustig afwachten,’ antwoordde Darcey.

Ze had net een espresso op toen de telefoon ging.

Minette nam op en gaf de hoorn vervolgens met een duistere blik door aan Darcey. ‘Voor jou,’ zei ze. ‘Aidan Clarke.’

Nadat Darcey diep adem had gehaald, pakte ze de hoorn aan. ‘Hallo,’ zei ze.

‘Hoi Darcey.’ Aidan klonk alsof hij zich ellendig voelde. ‘Ik wist niet of dit nog wel het goede nummer was.’

‘Jawel, hoor,’ reageerde ze zo rustig mogelijk. ‘Wat kan ik voor je doen? Hoe is het met Nieve?’

‘Daar bel ik nou net over,’ antwoordde Aidan. ‘Ik weet het niet. Ze is bij me weg. Ik hoopte dat jij me zou kunnen helpen.’

Darcey sprak met Aidan af bij het kasteel, over een uurtje. Ze kon al zelf een auto besturen, hoewel haar enkel pijnlijk was. Tien minuten voor de afgesproken tijd kwam ze voorrijden in de van Minette geleende auto. Aidan was er al, hij stond met Malachy Finan op het bordes.

‘Is je moeder er niet?’ vroeg Malachy toen ze was uitgestapt.

Darcey schudde haar hoofd. ‘Ze dacht dat ze maar in de weg zou lopen, maar ze doet je de groeten.’

‘Ga maar naar het terras,’ zei Malachy. ‘Dan zorg ik dat jullie koffie krijgen.’ Hij ging hen voor door de nu vertrouwde gangen.

Eenmaal buiten moest Darcey haar ogen met haar hand beschermen omdat de zon zo schel werd gereflecteerd door de enorme witte partytent op het gazon. ‘Heb je nog iets gehoord?’ vroeg ze Aidan.

Hij zag er beroerd uit. Onder het gebronsde laagje zag hij bleek, en hij had kringen onder zijn ogen. Gelaten schudde hij zijn hoofd. ‘Nee, er was alleen een briefje.’

Daar had hij door de telefoon al iets over gezegd, en nu gaf hij het haar. Lang na middernacht was hij in slaap gevallen, en toen hij na een paar uur wakker was geworden, was Nieve verdwenen. Ze had alleen een briefje op het kussen achtergelaten, waarin stond dat ze alleen wilde zijn en dat ze best begreep dat het tussen hen was afgelopen. Ze wenste hem veel geluk en hoopte dat hij iemand anders zou vinden. Ze had geschreven dat Darcey waarschijnlijk nog van hem hield, en dat hij beter af zou zijn met haar.

Darcey slikte toen ze dat allemaal las. ‘Waarom doet ze dit?’ vroeg ze Aidan. ‘Het lijkt wel alsof ze ze niet meer op een rijtje heeft.’

‘Ik denk…’ Aidan sprak langzaam. ‘Ik denk dat je niet de enige bent die het onbevredigend vindt hoe het tussen ons drieën is gegaan. Nieve en ik zijn dan wel vertrokken, maar er heeft altijd een soort schuldgevoel aan haar geknaagd. En ik denk dat ze zich soms afvroeg of ik haar niet ook in de steek zou laten.’

‘Kom op, zoiets heeft ze vast nooit gezegd!’

‘Nou ja, je weet hoe ze is. Soms vroeg ze zich hardop af hoe het met je zou gaan, en dan vroeg ze me of ik vond dat ik de juiste beslissing had genomen door bij je weg te gaan. Ik vermoed dat het toch aan haar vrat.’

‘Zijn jullie daarom nog niet eerder getrouwd?’ vroeg Darcey.

Hij haalde zijn schouders op. ‘Niet echt. Ze wilde er eerst warmpjes bijzitten. Af en toe vroeg ik me af of ze dat wilde om me te laten zien dat ik de juiste keus had gemaakt…’

‘Weet je, Aidan, dit bevalt me niets.’ Darcey snoof. ‘Zo klinkt het net of je ons kon uitzoeken in de winkel. Het was niet alleen jóúw keus. Wij waren er ook nog!’

Hij lachte. ‘Dat vond ik het leukste aan je, dat je me tegensprak.’

‘Toch was dat niet leuk genoeg, blijkbaar,’ reageerde ze. ‘Wat wil je eigenlijk dat ik doe? Waarom heb je mij gebeld? Er zijn toch genoeg anderen die je kunnen helpen?’

‘Jij was haar beste vriendin,’ zei Aidan. ‘En zo denkt ze nog steeds aan je. Dus dacht ik dat jij misschien zou weten waar ze naartoe is gegaan.’

Peinzend schudde Darcey haar hoofd. ‘Er was geen bijzondere plek,’ zei ze. ‘Het leukst hadden we het in het buitenland, in Frankrijk en Spanje. En in Italië, maar vooral ik had het daar naar mijn zin.’

‘Ik weet niet wat ik moet doen…’ Het klonk verslagen. ‘Ze heeft het helemaal bij het verkeerde eind…’

‘Misschien zit ze er wat mij betreft niet naast.’ Met het briefje nog in haar hand liet Darcey zich op een van de terrasstoelen ploffen.

Aidan nam tegenover haar plaats en keek haar op zijn hoede aan. ‘Hoe bedoel je dat?’

‘Ik heb je nooit echt kunnen vergeten,’ vertelde Darcey. ‘Waarschijnlijk wist ze dat. Daarom heeft ze dat in dat briefje geschreven.’

‘Volgens mij ben je al heel lang over me heen,’ zei hij. ‘Je ziet er geweldig uit, en je was laatst behoorlijk kil tegen me.’

Ze glimlachte. ‘Och ja, wat moest ik anders? Maar we kunnen ons beter richten op het zoeken naar Nieve.’

‘Maak je over ons maar geen zorgen,’ reageerde Aidan. ‘Al heb ik er wel spijt van dat het zo is gelopen.’

‘Ik ook,’ zei Darcey. ‘Ik denk dat…’ Niet op haar gemak keek ze hem aan, maar het moest worden gezegd. ‘Ik wil één ding weten. Je was van plan met me te trouwen. Je had zelfs al een ring gekocht.’

Verrast keek hij haar aan. ‘Hoe weet je dat?’

‘Omdat ik toen op je verjaardag in je jaszak heb gekeken.’

Met grote ogen keek hij haar aan.

‘Dat was fout van me,’ gaf ze toe. ‘Maar dat had ik dus gedaan, en daarom was ik zo verschrikkelijk van de kaart.’

‘O, Darcey…’

‘Ik was zo ontzettend kwaad op jullie omdat het wel heel erg laag was om me te dumpen terwijl je me ten huwelijk had willen vragen, en zij… Weet je, Aidan, we verschillen erg van elkaar. Daarom kon ik echt niet begrijpen dat je mij liet vallen en er met haar vandoor ging.’

‘Jullie zijn allebei heel anders, maar lijken ook weer op elkaar,’ zei Aidan. Toen Darcey hem verwonderd aankeek, ging hij verder met: ‘Jullie zijn allebei slim en mooi en… en interessant. Jullie weten wat jullie willen. Dat bevalt me in een vrouw. Echt waar. Ik kan het wel gebruiken dat ik een beetje onder de plak zit. Je weet hoe ik ben, een beetje lui. Jij bent slim en mooi, maar niet bazig. En Nieve wel.’

Darcey knikte nadenkend.

‘En daarom past ze zo goed bij me. We liggen elkaar. Ik wil voor altijd bij haar zijn. Daarom is het zo ongelooflijk dat ze me dit aandoet.’

Darcey keek naar de partytent. De stoelen waren gehuld in witsatijnen hoesjes, en er stonden talloze kuipen vol bloeiende planten in de tuin. Het zag er allemaal superromantisch uit.

Daar kwam Malachy met de koffie. Toen Aidan zichzelf inschonk, zag Darcey dat zijn hand trilde. Ze leefde heel erg met hem mee.

‘Gaat het?’ vroeg hij.

Ze knikte. ‘Ja, hoor.’

‘Ik besef dat ik je heb gekwetst. Misschien had ik je beter niet kunnen bellen. Maar jij leek me op dat moment de juiste persoon.’

‘Och, gekwetst worden we allemaal weleens.’ Ze lachte naar hem. ‘Ik ben er allang overheen.’

En opeens besefte ze dat dat waar was. Het drong tot haar door dat ze zich om de verkeerde reden gekwetst had gevoeld. Goed, het was afschuwelijk geweest om haar bijna-verloofde en haar beste vriendin kwijt te raken. Maar het gekwetste gevoel waarmee ze had rondgelopen, kwam voort uit woede om het verraad van deze twee personen, niet omdat een daarvan haar grote liefde was. Het kwam ook voort uit schaamte omdat ze aan de dijk was gezet. Terwijl ze naar Aidan keek, zijn blonde haar dat glansde in de zon en een gekwelde blik in zijn ogen, besefte ze dat ze zich eigenlijk al jaren geleden over hem heen had gezet. Waar ze zich niet overheen had kunnen zetten, was het medelijden dat ze met zichzelf had.

Het was van het grootste belang dat Aidan en Nieve weer bij elkaar kwamen. Ze waren al tien jaar een stel. Tien jaar! Dat zou toch onmogelijk zijn als ze niet van elkaar hielden? Wat was ze stom geweest om te denken dat dat niet het geval was…

‘We moeten haar zien te vinden,’ sprak ze vastberaden. ‘Ze wil alleen zijn omdat ze dit beschouwt als een falen van haar kant. En ze wil niet falen.’

‘Vertel mij wat…’ verzuchtte Aidan. ‘Kon ik maar met haar praten. Gisteravond was ze in alle staten, ze luisterde naar niemand. Misschien is daar verandering in gekomen.’

‘Ik kan haar bellen.’ Ineens schoot Darcey die mogelijkheid te binnen. ‘Ze heeft mijn mobieltje nog. Ik kan haar daarop bellen. Misschien neemt ze op.’

‘Die mobiel van mij heeft hier geen bereik,’ zei Aidan.

‘Er is binnen vast wel een vaste lijn,’ zei Darcey. Ze stond op en liep het kasteel in. Op een tafeltje stond een telefoontoestel. Ze toetste het nummer in. Even later hoorde ze zichzelf zeggen dat ze een bericht moest inspreken. Ze vertrok haar gezicht en hing op.

Nieve hoorde het geluid van een mobieltje, maar het duurde even voordat ze doorhad dat het geluid uit haar tasje kwam. Toen ze het mobieltje eruit had gevist, maakte het al geen geluid meer, en pas toen besefte ze dat het Darceys mobiel was.

Waarschijnlijk had Carol of Rosa Darcey willen spreken over hoe het nu verder zou gaan met de bruiloft. Dat zou iedereen zich wel afvragen. Nou, de bruiloft ging dus niet door. Het had de bruiloft van het jaar moeten worden, een schitterend feest waarbij Nieve kosten noch moeite had gespaard om iedereen jaloers op haar te maken. En in plaats van de grote ster te zijn op Rathfinan Castle, zat ze in haar uppie ergens in een pensionnetje.

Er trok een huivering door haar heen. Het speet haar dat ze was weggelopen. Weglopen was niets voor haar. Ze was zo in de war geweest, zo bang dat iedereen het ergste over haar zou denken… Maar iedereen had altijd al het ergste over haar gedacht. Dat hadden ze gedacht toen Nieve er met Aidan vandoor was gegaan. Max Christie had haar niet nog een kans gegeven na het faillissement van Jugomax, waarschijnlijk omdat hij haar daarvan de schuld had gegeven. Er zouden gasten op de bruiloft zijn die zij als vrienden beschouwde, maar die stiekem dachten dat zij net zo corrupt was als Mike en Harley. En omdat ze was weggelopen, zouden ze zich gesterkt voelen in hun vermoeden. Ze zou moeten teruggaan. Dat wilde ze ook graag, ze verlangde naar Aidan. Maar ze kon niet naar Rathfinan Castle gaan, waar alles klaarstond voor wat de mooiste dag van haar leven had moeten zijn. Dat was te moeilijk, zelfs voor haar.

Darcey en Aidan zaten nog steeds aan een terrastafeltje toen Lorelei arriveerde. Ze droeg weer zo’n Chanel-pakje, maar deze keer stond de enorme zonnebril niet op haar hoofd, maar op haar neus.

‘Ha,’ zei ze zodra ze Aidan zag. ‘De bruidegom. In elk geval is de helft van het gelukkige paar aanwezig. Waar is Nieve? Er is nog een hoop te doen.’

‘Eh… We weten niet waar Nieve is,’ zei Darcey.

Achter de zonnebril kneep Lorelei haar ogen tot spleetjes. ‘De andere vrouw,’ constateerde ze bits. ‘Wat doe jíj hier?’

‘Ze helpt me zoeken naar Nieve,’ antwoordde Aidan voor Darcey.

‘Ze is weg,’ zei Darcey. ‘Ze heeft een briefje achtergelaten voor Aidan.’

‘Godsamme!’ Lorelei schoof de zonnebril op haar hoofd. ‘Dat kan ze me niet aandoen!’

‘Ze was helemaal ondersteboven van het nieuws over haar bedrijf,’ legde Aidan uit. ‘Wat kun je ook anders verwachten?’

‘Nou, dat ze zich professioneel opstelt, zoals ik,’ snauwde Lorelei. ‘Ik heb nog nooit zo’n grootse bruiloft gedaan. Voor mij is het een belangrijk evenement. Niet alles draait om romantiek, hoor.’

Darcey lachte spottend. ‘Dit is een bruiloft, en bruiloften draaien om romantiek,’ zei ze tegen Lorelei. ‘Maar volgens mij voelt Nieve zich vandaag niet erg romantisch.’

‘Niet als jij haar aanstaande echtgenoot van haar aan het aftroggelen bent.’

Darcey keek kwaad naar Lorelei, en voelde toen Aidans hand op haar arm.

‘Darcey helpt me,’ zei hij. ‘Ik ben op zoek naar Nieve, en ik wil dat de bruiloft doorgaat.’

‘Ik ook,’ reageerde Lorelei. ‘Maar ik zie dat niet gebeuren als jij hier gezellig blijft smiespelen met je ex.’

‘Hou toch eens op!’ riep Darcey getergd uit. ‘Ik wil Aidan helemaal niet. Ik wil de bruiloft niet verstoren. Ik wil alleen maar dat alles in orde komt.’

‘Nou, dat lukt je dan niet erg, en het lijkt er ook niet op dat je erg je best doet.’ Lorelei bracht haar hand naar haar hoofd. ‘Ik heb haar gevraagd een mobieltje te nemen, maar ze zei dat ik haar prima thuis kon bellen. En nu heb ik een uur met de hysterische moeder van de bruid aan de lijn gezeten. Maar wat ik nou weleens zou willen weten: ís er nog wel een bruid over wie die moeder hysterisch kan doen?’

‘We vinden haar wel,’ zei Darcey. ‘En zodra we haar hebben gevonden, komt alles in orde. Doe jij nou maar wat je moet doen.’

‘Ik moet bij haar zijn terwijl haar haar wordt gedaan!’ snauwde Lorelei. ‘Alles staat op zijn kop.’

‘Dat haar doet er nu niet toe,’ zei Aidan. ‘En de make-up ook niet.’

Darcey lachte naar hem, en hij lachte terug.

‘Godallemachtig!’ riep Lorelei uit. ‘Ga me nu niet vertellen dat er niets is tussen jullie. En ga me nu ook niet vertellen dat jij het probleem niet bent. Als het alleen om dat gedoe met het bedrijf zou gaan, zou Nieve hier wel zijn. Maar ze is er niet omdat ze beseft dat er meer aan de hand is. Ik ga maar eens met Malachy praten. We hebben te maken met een groot probleem. Een heel groot probleem.’ Ze beende het kasteel in.

‘Sorry,’ zei Darcey toen Lorelei weg was. ‘Blijkbaar zorg ik alleen maar voor extra problemen voor je.’

‘Nee hoor, ik ben juist blij dat je er bent,’ reageerde Aidan.

‘Misschien kan ik beter weggaan,’ opperde Darcey. ‘Straks denkt iedereen nog…’

‘Het kan me niet schelen wat ze denken,’ onderbrak Aidan haar. ‘Ik ben blij dat we elkaar hebben gesproken. Om heel eerlijk te zijn was je altijd een soort onuitgesproken pijnpuntje in de relatie tussen Nieve en mij.’

‘Hoezo?’

‘Dat heb ik je toch verteld? Omdat zij zich schuldig voelde, en ik ook.’

‘Als jullie je zo schuldig voelen, hadden jullie jaren geleden je excuses moeten aanbieden,’ reageerde Darcey.

‘Dat hebben we geprobeerd.’

‘Nou ja, misschien was ik niet in de stemming om te luisteren,’ biechtte Darcey op. ‘En nu doet het er niet meer toe. Nu moeten we haar zien te vinden.’

‘Denk je dat ze het land uit wil? Dat ze ergens anders naartoe is? Ze heeft alles meegenomen, creditcards, paspoort, geld…’

Darcey schudde haar hoofd. ‘Ik weet het niet,’ antwoordde ze. ‘Sorry. Je vraagt me om hulp en ik weet niets…’ Ze slaakte een diepe zucht. ‘Ik ben kennelijk niet zo dynamisch en efficiënt als ik dacht.’

‘Ben je dynamisch en efficiënt?’ vroeg hij. ‘Wat doe je dan tegenwoordig?’

‘Ik werk bij een financieel bedrijf,’ antwoordde ze.

‘En die boerderij in Toscane dan?’ vroeg hij.

Darcey knipperde met haar ogen.

‘Daar had je het heel vaak over,’ zei hij.

‘Nou ja, misschien gebeurt het ooit,’ zei ze. ‘Maar ik ben veranderd. Ik hou van mijn werk en ik doe het goed.’

‘Ik ben ook veranderd,’ zei hij. ‘Mijn leven bevalt me wel. Ik hou van Nieve. Zij zou nooit een boerderij in Toscane willen.’

‘Nee. Ze wil met jou trouwen,’ zei Darcey. ‘Daar moeten we haar maar eens aan herinneren.’

‘Jij bent toch ook getrouwd geweest?’ vroeg hij nieuwsgierig. ‘Dat hadden we althans gehoord.’

‘Ja, maar dat liep niet goed af.’

‘Was daar nog een bijzondere reden voor?’

Ze schudde haar hoofd. ‘We pasten waarschijnlijk niet echt bij elkaar.’

Toen hij haar aankeek, besefte ze dat hij zich afvroeg of ze hem wel de waarheid vertelde.

‘Ik was niet volwassen genoeg voor een huwelijk,’ ging ze verder. ‘Ik heb er spijt van. Maar Aidan, mijn leven valt reuze mee. Ik reis veel, ik verdien goed, en ik heb heel veel vrienden.’

‘En toch ben je alleen naar de bruiloft gekomen.’

‘Och, Rocco zit in Italië, dus…’ Ze haalde haar schouders op.

‘Italië? Is je vriend Italiaan?’

Ze grijnsde breed. ‘Ja. Wat dacht je dan?’

Hij zuchtte eens. ‘Ik zei tegen Nieve dat ze je beter niet kon uitnodigen omdat je misschien over de rooie zou gaan. Ik was bang dat je het ons nog steeds kwalijk zou nemen en op wraak zinde. Ik dacht… Jezus, zo klinkt het echt alsof ik het hoog in de bol heb! Ik dacht dat je misschien nog gevoelens voor mij koesterde.’

‘Kom op, zeg,’ zei ze. ‘Dat is nu al zó lang geleden. Ik ben echt wel over je heen.’ Belangrijker nog, dacht ze erbij, ik ben over mezelf heen!

Darcey vertrok van het kasteel. Ze had tegen Aidan gezegd dat hij Lorelei ervan moest zien te overtuigen dat deze kink in de trouwkabel niets met Darcey te maken had, maar met het feit dat de hoofddirecteur van Ennco ergens in Californië wegkwijnde in een kerker. Of, waarschijnlijker, wegkwijnde in een luxueus appartement nadat hij op borgtocht was vrijgekomen. En Aidan moest Lorelei ook uitleggen dat Nieve in een paar uur tijd bijna aan de bedelstaf was geraakt.

‘Ik weet niet of ik wel iets over de bedelstaf moet zeggen,’ had Aidan gereageerd. ‘Lorelei maakt zich toch al zo druk over de betaling.’

‘Nieve zal haar toch niet veel schuldig zijn?’ had Darcey gevraagd. ‘Ze zei zelf dat ze al een ton had ontvangen.’

‘Volgens mij zit ze vooral met het feit dat de bruiloft waarschijnlijk niet doorgaat,’ had Aidan gezegd. ‘Dat is geen goede publiciteit voor haar.’

‘Nou, ik wens je succes met Lorelei,’ had Darcey gezegd. ‘Nieve heeft wel een haaibaai van een weddingplanner uitgezocht, zeg.’

‘Typisch Nieve. Zeg, als ik iets hoor, bel ik je.’

‘Oké, graag,’ had Darcey gezegd voordat ze naar huis ging, waar ze Minette aantrof in de tuin. Gauw bracht ze haar op de hoogte en belde toen Rosa en Carol.

‘Als Nieve niet komt opdagen en de bruiloft niet doorgaat, heb je dan zin om met ons mee te eten?’ vroeg Carol. ‘We hebben een tafeltje geboekt in het hotel.’

‘Graag,’ zei Darcey. ‘Maar eigenlijk hoop ik dat Nieve wél komt opdagen.’

Tegen vieren, het tijdstip waarop de huwelijksvoltrekking had moeten plaatshebben, was er nog steeds geen nieuws over Nieve. Aidan had met Lorelei gesproken en die had een beslissing genomen om de schade te beperken. Ze had alle gasten gebeld en gezegd dat er een lopend buffet zou worden gegeven op het kasteel, en dat ze welkom waren. De meesten kwamen opdagen omdat ze dolgraag van het laatste nieuws op de hoogte wilden zijn. Bovendien wisten ze dat Nieve voor uitstekende catering had gezorgd, en dat wilden ze niet missen. En dan was er nog een trekpleister: het roddelen.

Aidan bleef maar bellen naar Darceys mobieltje en kreeg steeds de voicemail. Gail en Stephen belden hotels en pensionnetjes af, maar zonder resultaat.

‘Het is toch ongelooflijk.’ Gail stond in Nieves kamer naar de Vera Wang-bruidsjurk te kijken. Aidan stond tegen de deurpost geleund. ‘Waarom komt ze niet gewoon terug? Ze heeft toch niets verkeerd gedaan? Nu is al dat harde werken voor niets, en het heeft haar genoeg gekost ook.’

‘Ja…’ verzuchtte Aidan.

‘Ze zou wel overal kunnen zijn… Ik wou dat ze me eens belde!’

Aidan zei maar niet dat Gail waarschijnlijk de laatste zou zijn die Nieve wilde bellen. Nieve zou vinden dat ze haar moeder verschrikkelijk had teleurgesteld doordat het spectaculaire evenement niet doorging. Maar, dacht hij, misschien ziet Nieve dat wel verkeerd. Gail was niet overstuur omdat de bruiloft niet doorging, maar omdat haar dochter was verdwenen.

‘Waarom werd je niet wakker toen ze opstond?’ vroeg ze. ‘Je bent verdorie haar vriend, haar aanstaande! Je had moeten beseffen dat ze totaal van de kaart was.’

‘Daarvan was ik op de hoogte,’ reageerde Aidan. ‘Ik wist precies hoe ze zich voelde toen ze het hoorde. Het was een enorme schok. En ze was er vooral ondersteboven van omdat ze vond dat ze iedereen teleurstelde. Jou vooral.’

‘Wat bedoel je daarmee, mij vooral?’

‘Je hebt haar altijd voorgehouden dat ze de beste moest zijn. En daarom ís ze de beste. Ze kan er niet tegen om niet de beste te zijn.’

‘Daar kan ik toch niets aan doen?’ zei Gail met stemverheffing. ‘Ik wilde alleen maar dat ze eruit haalde wat erin zat. Voor haar eigen bestwil.’

Stephen kwam de trap op gestormd. ‘Rustig nou maar,’ zei hij. ‘Dit is niet het einde van de wereld. Het gaat erom dat we haar vinden en haar laten zien dat we van haar houden.’

‘Precies,’ zei Aidan.

Nieve dacht dat het het beste zou zijn geweest om terug te gaan. Ze had zich in haar bruidsjurk moeten hijsen en gewoon moeten trouwen. Dat zou een echte topper hebben gedaan. Maar zij was weggelopen. Nooit eerder was ze voor iets weggelopen. En nu zat ze in de woonkamer van een maf pensionnetje tv te kijken omdat ze niets anders durfde. Ze was van een topper in een loser veranderd. Normaal gesproken zou ze nooit een kamer in zo’n idioot pensionnetje hebben genomen, maar ze had geen keus gehad. Ze had de kamer, die eigenlijk best mooi was, genomen voor twee nachten, en ze had met contant geld betaald omdat ze niet via haar creditcard opgespoord wilde worden.

De eigenares, een opgewekt type dat Mary Mackle heette, had gevraagd of ze toeristische brochures wilde hebben, maar Nieve had gezegd dat ze moe was en alleen maar wilde slapen. En toen ze zich had uitgestrekt op het bed, was ze inderdaad zomaar in slaap gevallen.

Die middag had ze in de tuin gezeten, in het zonnetje, en gekeken naar de schapen verderop in de wei. Ze had zich afgevraagd of Lorelei nog voor schapen had gezorgd, en ze had zich afgevraagd of de gasten naar het kasteel waren gekomen, en of Aidan hun een glaasje had aangeboden, en of iedereen het over haar had.

Natuurlijk hadden ze het over haar. Waarover anders? Ze had toch zo graag in het middelpunt van de belangstelling willen staan? Maar dan niet op zo’n manier, niet als een loser. Wel als iemand die het ver had geschopt. Iedereen beweerde nu vast dat hoogmoed voor de val komt en zo…

Ze had zich afgevraagd hoe Aidan hiermee omging. Ze vond het verschrikkelijk dat ze hem zomaar in de steek had gelaten. Eigenlijk zou ze hem moeten bellen, maar dat kon ze gewoon niet. Hij zou proberen haar op te beuren, en dat wilde ze niet. Hij zou zeggen dat een stapje terug niet zo erg was, maar zíj vond dat wel erg. Hij zou iets zeggen van na regen komt zonneschijn, maar ze wist heel goed dat deze keer de zon niet meer voor haar zou schijnen. Ze was geruïneerd. Iedereen zei dan wel dat geld niet gelukkig maakt, en dat een goede gezondheid en een liefhebbende familie veel belangrijker zijn, maar zij vond geld minstens zo belangrijk. Zonder geld voelde ze zich verloren.

Jezus, wat was ze toch een oppervlakkig en egocentrisch wezen. Ze was precies wat anderen van haar dachten. Wat Darcey van haar dacht. Zou Darcey dan altijd al gelijk hebben gehad?

Om halfvijf waren een jongetje en een meisje de tuin in gerend, en waren blijven staan toen ze haar hadden gezien. Ze hadden even overlegd en vervolgens was het jongetje op Nieve af gestapt en had verteld dat hij Davey heette en dat hij hier woonde. Het meisje bleek zijn zusje Eimear te zijn, en had verteld dat ze gevechtspiloot wilde worden. Toen had Davey Eimear een duw gegeven, waarop zij haar broertje had geknepen, en even later hadden ze over het gras gerold terwijl Nieve had gezegd dat ze daar onmiddellijk mee moesten ophouden. Ze had de stem opgezet die ze had gebruikt toen ze nog au pair was, en dat had gewerkt. Davey en Eimear waren onmiddellijk opgehouden en hadden haar afwachtend aangekeken.

‘Waar is jullie moeder?’ had Nieve gevraagd.

‘Aan het praten, voor het huis,’ had Davey geantwoord.

‘Als jullie je niet gedragen, zal ik het haar vertellen,’ had Nieve gezegd.

‘We zullen heel lief zijn,’ had Eimear beloofd. ‘Als hij maar niks stoms doet.’

En toen waren ze gaan spelen in de zandbak.

Dit is wat Aidan wil, had Nieve gedacht. Twee kinderen die het samen uitvechten terwijl ik een oogje in het zeil houd. Dat zou hij een fijn leven vinden, hier in Ierland. Misschien is het juist goed voor hem dat ik niet ben komen opdagen. Want eigenlijk wil hij dít, en ik… Ze had naar de kinderen gekeken en iets moeten wegslikken. Ineens had ze niet meer geweten wat ze wilde.

Ze had Mary horen komen aanlopen en had opgekeken toen die haar begroette.

‘Wil je iets eten?’ had Mary gevraagd.

‘Nee, dank je,’ had Nieve geantwoord.

‘Kopje thee?’

‘Nee, dank je.’

‘Ik maak het graag voor je. Van het huis.’ Mary had stralend naar haar gelachen. ‘Ik maak toch ook thee voor mezelf. En ik heb sodabrood. Wil je daar wat van?’

‘Nee, dank je, ik heb het hier prima naar mijn zin.’

‘Dat is ook goed,’ had Mary gezegd. ‘Denk er wel aan dat de zon vandaag behoorlijk krachtig is. Je hebt je toch wel ingesmeerd?’

Nieve had zich niet ingesmeerd. Jeetjemina, ze woonde in Californië! Daar scheen de zon pas! Toch was ze even later naar binnen gegaan om met de gordijnen dicht tv te kijken.

De Mackles hadden geen schotelantenne, dus kon ze geen buitenlandse zenders ontvangen. Maar om zes uur schakelde ze door naar het nieuws. Er was niets over Ennco. Typisch Iers, geen belangstelling voor grote gebeurtenissen buiten de grenzen, dacht ze. Maar toen slaakte ze een gesmoorde kreet omdat de kerk van Rathfinan opeens in beeld verscheen.

Een verslaggever deed het woord. ‘In ons land hebben we ook te maken met de gevolgen van de onregelmatigheden bij het Amerikaanse bedrijf Ennco. Een belangrijke medewerker, Nieve Staple-ton, oorspronkelijk afkomstig uit Galway, zou vanmiddag in Rathfinan in het huwelijk treden. Maar na de arrestatie van de heer Horgan van Ennco is mevrouw Stapleton niet meer gezien. Vrienden en familie maken zich zorgen. Na de huwelijksvoltrekking tussen Nieve Stapleton en Aidan Clarke, eveneens afkomstig uit Galway, zou de bruiloft groots worden gevierd op Rathfinan Castle.’

Het kasteel verscheen in beeld, badend in het zonlicht. Er lag een rode loper naar de partytent, en overal stonden kuipen met witte rozen. Nieve zag mensen in de partytent. Dus Aidan had de feestelijkheden niet helemaal afgeblazen… Ze glimlachte gelaten.

De verslaggever liep naar de partytent, de microfoon in de aanslag.

‘Ik sta hier bij Darcey McGonigle, een van de genodigden,’ zei hij. ‘Mevrouw McGonigle, waar denkt u dat mevrouw Stapleton is? En heeft u nog een reactie op het gerucht dat mevrouw Stapleton ervandoor is met een groot deel van het bedrijfskapitaal?’

Nieve slaakte een kreetje. Kreeg zij nu overal de schuld van? Maar ze was totaal niet op de hoogte geweest… En nu was daar Darcey, die haar reputatie om zeep kon helpen, simpelweg door het gerucht niet te ontkennen.

‘Ik weet niet waar ze is.’ Darcey keek recht in de camera. ‘Niemand weet waar ze is. We zijn allemaal erg bezorgd. We weten dat ze niets met de onregelmatigheden te maken heeft, en we verwachten dan ook dat haar naam binnenkort zal worden gezuiverd.’

Met open mond bleef Nieve naar het scherm kijken, ook toen er allang een ander onderwerp aan de orde was gekomen. Pas na een poos merkte ze dat Mary Mackle naast haar stond.

Tegen zevenen waren alle gasten vertrokken uit het kasteel. Aidan had nog meer hotels gebeld en voelde zich langzamerhand verslagen.

‘Ik word nu pas echt ongerust,’ zei hij. ‘Ze is dan wel verstandig, maar nu ze zo van de kaart is… Ze zal toch niets doms hebben gedaan?’

Nee,’ reageerde Darcey geruststellend. ‘Zeg, ga mee naar het Radisson, daar heb ik met Carol, Rosa en Roy afgesproken.’

‘Ik ga naar het vliegveld,’ zei Aidan. ‘Kijken of ze misschien een vlucht probeert te boeken. Er gaat vanavond een vlucht naar Amerika, misschien neemt ze die.’

‘Wat een gedoe…’ verzuchtte Darcey.

‘Dat kun je wel zeggen. Maar Nieve is slachtoffer.’

‘Nou, dat is dan een heel nieuwe ervaring voor haar,’ merkte Darcey op.

Later, toen ze met Rosa, Carol en Roy aan tafel zat, dacht ze aan Nieve in de rol van slachtoffer. Ze had echt medelijden met haar, en ze deed haar best haar eigen gevoelens te analyseren. Deed het haar echt geen deugd dat Nieve haar neus had gestoten? Ze dacht van niet, en dat kwam waarschijnlijk door het lange gesprek dat ze met Aidan had gehad.

Hoewel iedereen geschokt was door wat er bij Ennco was gebeurd, maakte Aidan zich veel drukker over de verdwijning van zijn verloofde dan over die van haar geld. Darcey stond ervan versteld dat hij het verlies van zo’n enorm bedrag wegwuifde, ook al wist ze dat hij niet veel om geld gaf. Toch, ieder ander zou ondersteboven zijn van zoiets.

En daardoor besefte Darcey pas goed hoeveel Aidan van Nieve hield.

Nieve zat nog steeds in de woonkamer van Mary Mackle, maar nu met een laptop voor zich. Mary had haar die aangeboden, zodat ze op internet kon kijken of er nog nieuws was over Ennco. Mary had ook vol medeleven naar Nieves verhaal geluisterd en lelijke dingen gezegd over Mike Horgan en diens handlangers. Dat had Nieve ontroerend gevonden, en ze was blij dat Mary haar voetstoots geloofde.

‘Waarom zou ik denken dat je een soort crimineel bent?’ vroeg Mary. ‘In dat geval zou je wel naar een luxueus hotel zijn gegaan.’

‘Waarschijnlijk zou ik ergens zijn waar ik niet gevonden zou worden,’ zei Nieve. ‘Zoals in dit pensionnetje.’

‘Hou toch op, ik zie zo ook wel dat je geen crimineel bent,’ reageerde Mary lachend.

Meteen sprongen er weer tranen in Nieves ogen. Daar raakte ze al aardig aan gewend.

‘Zeg, je zou dat mobieltje eens moeten opnemen,’ zei Mary toen de ringtone weer klonk. ‘Je arme verloofde is vast in alle staten.’

‘Vast,’ zei Nieve terwijl ze doorklikte naar nog weer een artikel over Ennco. ‘Maar het is mijn mobieltje niet, waarschijnlijk wordt er gebeld naar degene van wie het wel is.’

‘Nou, dan zou ik het maar teruggeven,’ zei Mary. ‘Iemand wil haar dolgraag spreken.’

‘Ik zet het zo meteen wel af.’ Met een frons las Nieve het artikel door. ‘Nu hebben ze Harley Black ook al opgepakt! Ik wist het wel, ik wíst dat ze samen onder één hoedje speelden. Mike zou dit nooit in z’n eentje voor elkaar hebben gekregen. Die rotzak van een Black! Hij beweerde dat als er iets misging, dat de schuld van mijn afdeling zou zijn! De klootzak! O, sorry…’ Verontschuldigend keek ze naar Davey en Eimear, die beschuldigend terugkeken.

‘Ze moet iets in het lelijke-woordenpotje doen,’ zei Davey. ‘Een hele euro.’

Nieve haalde haar portemonnee uit haar tas. ‘Ik heb alleen een biljet van vijf euro,’ zei ze. ‘Als ik dat in het potje doe, heb ik vooruitbetaald voor nog meer lelijke woorden.’

Vragend keek Davey zijn moeder aan, en Mary lachte.

‘Weet je, na alles wat er is gebeurd, krijg je een paar lelijke woorden gratis,’ zei ze. ‘In jouw geval zou ik ook schelden en tieren.’

Tegen negenen kwam Aidan naar het Radisson. Darcey, Rosa, Roy en Carol zaten in de bar. Zodra Darcey hem zag, stond ze op en zwaaide naar hem.

‘Nog iets gehoord?’ vroeg ze toen hij bij hen kwam zitten.

Verslagen schudde hij zijn hoofd. ‘Waarom doet ze me dit aan? Ze moet toch weten hoe ongerust ik ben?’

‘Ze denkt altijd alleen aan zichzelf,’ zei Rosa. Ze slaakte een gilletje toen Carol haar een por gaf. ‘Au! Nou ja, vroeger deed ze dat.’

‘Het klopt dat ze dingen vanuit haar eigen standpunt bekijkt,’ beaamde Aidan. ‘Maar dat betekent nog niet dat ze een egoïst is.’

‘Ik vind het heel egoïstisch om ervandoor te gaan zodat jij de rotzooi mag opruimen,’ vond Roy.

‘Zeg, als jullie alleen maar lelijke dingen over haar kunnen zeggen, stap ik op.’ Aidan keek hen kwaad aan.

‘We willen haar niet de grond in boren.’ Darcey legde haar hand op zijn arm. ‘We kennen haar alleen al heel lang, we weten hoe ze is.’

‘Dat weten jullie helemaal niet!’ Aidan was nog steeds kwaad. ‘Jullie weten niet hoe hard ze de afgelopen jaren heeft gewerkt. Jullie weten niet dat we eerst platzak waren, maar dat zij ervoor heeft gezorgd dat we nu een schitterend huis hebben in een uitstekende buurt. Ze heeft gevochten voor wat we hebben, en ik ben haar veel verschuldigd. Ik wil niet luisteren naar praatjes over haar. Jullie doen net alsof jullie haar beter kennen dan ik. We waren bijna getrouwd, en ik wil niet dat jullie zulke lelijke dingen over haar zeggen.’

Iedereen keek beteuterd.

‘Sorry,’ zei Darcey na een poos. ‘Je hebt gelijk. We hebben haar in geen tijden meer gesproken. We baseren onze mening op hoe ze toen was, niet op hoe ze nu is.’

‘Verdomme!’ Aidan wreef over zijn voorhoofd. ‘Ik weet best dat ze een beetje egocentrisch kan overkomen. Zo is ze nu eenmaal. Ik zou graag willen dat ze het wat rustiger aan deed. Ik wilde terug naar Ierland om een gezin te stichten. Dat vond ze goed, maar vanbinnen was ze er misschien niet helemaal klaar voor. Misschien zou het ook zo zijn afgelopen als die ellende bij Ennco niet was gebeurd. Misschien gaf dat haar een excuus.’

‘Dat lijkt me niet erg waarschijnlijk,’ merkte Rosa meelevend op. ‘Als ze de bruiloft had willen afblazen, had ze dat heel anders gedaan. Je kunt niet meer helder denken, Aidan.’

‘Geef me je mobiel eens,’ zei Darcey. ‘Dan probeer ik haar nog eens te bellen. Misschien neemt ze deze keer wel op.’

‘Ik had nu op de dansvloer moeten staan.’ Nieve keek op haar horloge. ‘Eerst zouden er overal strijkorkestjes zitten, en in de avond zou er een grote band komen die jazz zou spelen, en nummers van Glenn Miller. En dat meisje dat Idols heeft gewonnen zou optreden, en nog later zou er een deejay zijn.’

‘Goh,’ reageerde Mary. ‘Klinkt goed.’

‘Het zou geweldig worden.’ Nieve keek uit het raam naar de tuin. ‘En het was nog wel zo’n prachtige dag…’

‘Het is niet het einde van de wereld,’ zei Mary. ‘Je kunt het altijd nog eens overdoen.’

Nieve lachte lichtelijk hysterisch. ‘Ik kan zoiets niet nog eens betalen.’

‘Nou ja, dan een bruiloft zonder tierelantijntjes,’ zei Mary. ‘Trouwen is iets tussen twee mensen, de rest is maar opvulling.’

Opeens barstte Nieve in tranen uit. Eerst zachtjes, toen met gierende snikken. Mary sloeg haar arm om haar heen en trok haar tegen zich aan.

En toen klonk het mobieltje weer.

‘Volslagen nutteloos,’ zei Darcey terwijl ze naar de toon luisterde. ‘Ik kom vast weer uit op de voicemail. Misschien heeft ze het toestel wel uitgezet en weet ze niet eens dat… O… O, hallo, ben jij dat, Nieve?’

‘Nee, met Mary Mackle. Nieve logeert bij me. Met wie spreek ik?’

‘Met Darcey McGonigle,’ antwoordde Darcey. ‘Nieve is eh… een vriendin van me. En dat mobieltje is eigenlijk van mij, dat heeft ze per ongeluk meegenomen. Mag ik haar even spreken?’

‘Momentje.’

Er klonk gemompel. Vol verwachting keek Darcey de anderen aan.

‘Hallo?’

‘Nieve?’ Het kwam er opgelucht uit. ‘Waar ben je? Gaat het wel goed met je? Aidan is hier, hij is verschrikkelijk ongerust.’

‘Het gaat prima met me,’ zei Nieve. ‘Ik zit in een pensionnetje buiten de stad. Ik ben gaan liften.’

‘Nieve!’

‘Kom op, dat deden wij vroeger toch ook? Door heel Europa!’

‘Jawel…’

‘Maar met mij gaat het dus prima. Ik moest er even tussenuit.’

Aidan zat te wippen op zijn stoel en wees naar het toestel om duidelijk te maken dat hij Nieve wilde spreken. Maar Darcey schudde fronsend haar hoofd.

‘Je hebt ons allemaal de stuipen op het lijf gejaagd. Vooral Aidan.’

‘Is hij daar ook? Bij jou?’

‘We zijn hier allemaal: Rosa, Carol, Aidan en ik,’ antwoordde Darcey voorzichtig. ‘We zijn allemaal erg bezorgd.’

‘Zeg maar dat het me spijt.’

‘Zeg hem dat zelf maar.’

‘Ik heb hem een manier aan de hand gedaan om zich terug te trekken,’ zei Nieve snel. ‘Ik ben bij hem weg, Darcey. Dat is het beste voor iedereen.’

‘Helemaal niet!’

‘Hij zou besmet raken. Het maakt niet uit of ik iets met die fraude te maken heb of niet. Zoiets blijft hangen. Hij is beter af zonder mij.’

‘Daar denkt hij heel anders over.’

Nieve lachte hees. ‘Ik heb gezegd dat hij jou kon krijgen. Dat is toch wat je wilt?’

Darcey slikte moeizaam. ‘Maar dat is niet wat híj wil,’ zei ze. ‘En Nieve, ik wil het ook niet.’

‘Echt niet?’ Nieve klonk alsof ze dat niet echt geloofde.

‘Het is allemaal lang geleden gebeurd,’ zei Darcey. ‘We zijn veranderd.’

Het duurde een hele poos voordat Nieve weer iets zei. ‘Heeft hij nu een hekel aan me?’

‘Nee,’ antwoordde Darcey. ‘Helemaal niet.’

‘Waarom niet? Ik heb alles verpest. Ik heb die fraude laten gebeuren. Het is mijn schuld. Ik had het moeten zien. Waarschijnlijk denk jij nou dat ik ervan wist, want jij weet hoe ik aan die baan bij Christie Corp ben gekomen, jij weet hoe… Nou ja, ik neem het je niet kwalijk als je me verdenkt. Maar echt, ik wist er niets van.’

‘Dat geloof ik.’

‘Waarom geloof je me?’ vroeg Nieve. ‘Je kent me toch?’

‘Daarom juist,’ antwoordde Darcey. ‘Je bent geen fraudeur.’

‘Dank je.’ Het klonk bibberig. ‘En dank je wel dat je dat op tv hebt gezegd. Het betekent veel voor me dat je zo over me denkt.’

‘Het doet er niet toe wat ik denk,’ zei Darcey. ‘Het gaat erom wat jij denkt en wat Aidan denkt.’

Aidan zat nog steeds druk te gebaren dat hij Nieve wilde spreken.

‘Het spijt me,’ zei Nieve weer.

‘Het geeft niet,’ zei Darcey. ‘Het spijt ons dat we niet de geweldige dag hebben gehad waarnaar we reikhalzend hebben uitgekeken. Maar och, we hebben toch het glas geheven en op je gedronken.’

‘Ik had het niet over de bruiloft, domkopje. Het spijt me van… van Aidan.’

Darcey zei niets.

‘Darcey… Ben je daar nog?’

‘Jawel,’ zei Darcey zacht.

‘Echt, ik bedoelde het niet zo slecht. Ik vind het vreselijk dat het zo gelopen is. Het was een rotstreek van me, maar weet je, ik hield van hem.’

‘Soms loop je de ware tegen het lijf wanneer je het totaal niet verwacht,’ zei Darcey.

‘Ik hou echt van hem,’ zei Nieve. ‘Misschien geloof je dat niet, maar het is wel zo.’

‘Dat kun je hem maar beter zelf vertellen.’

‘Jezus, Darcey, ik weet het niet, hoor. Ik ben er vlak voor de bruiloft vandoor gegaan! Ik dacht alleen maar aan mezelf. Hij heeft vast de pest aan me.’

‘Doe toch niet zo dom, Nieve,’ zei Darcey streng. ‘Hij is gek op je. Nou, hier komt hij. Jullie moeten er maar samen uit zien te komen.’ Ze duwde het mobieltje in Aidans hand en liep weg.