21

Lijkenhuis van het Mercy Hospital

Vrijdag, 5.09 uur

Edmund was verbaasd over de snelheid waarmee de gezagsdragers ter plaatse waren. Ze kwamen immers, naar ze zeiden, helemaal uit Atlanta. Maar hij vond hun gedrag zo intimiderend dat hij hun geloofsbrieven niet in twijfel durfde te trekken. Hij was blij dat eindelijk iemand zijn verhaal geloofde. Na het incident van die nacht had Edmund de verdachte en angstaanja­gende la 4E verzegeld, hoewel niemand stond te trappelen om de mon­sters op te zoeken die hem zo de stuipen op het lijf hadden gejaagd. Hij had de temperatuur diep onder het vriespunt gezet en wilde de la door niemand laten aanraken totdat hij met zijn mentor Frank Quinton had gepraat, die het slijmmonster van de autopsie aan het analyseren was. Quinton had zijn telefoontjes tot dusver niet beantwoord. Misschien had ik de forensische arts vroeger niet zo vaak met domme medische vragen lastig moeten vallen, dacht Edmund. Een uur voor zonsopgang arriveerden de officiële onderzoekers. Het waren er drie. Ze liepen op precies dezelfde manier en hadden donkere pakken met dassen aan. Ze zagen eruit om door een ringetje te halen maar keken grimmig. Als ze ook maar met iets verraden hadden dat ze konden glimlachen, had Edmund hen voor bijbelventers aangezien. Maar het vreemd identieke drietal kwam met vierkante schouders en intimi­derende blikken naar binnen marcheren.

Toen Edmund hen zag, moest hij aan klonen denken. Hij had zijn medi­sche handboeken gelezen en op het nieuws over gekloonde schapen ge­hoord, maar geloofde niet dat de overheid het al met mensen geprobeerd had. Bovendien leken deze mannen zeker geen schapen. 'We komen van het Centrum voor Epidemiebestrijding,' zei de man. Hij haalde een badge met een verguld schild en een vage foto te voorschijn, maar stak zijn identiteitsbewijs zo snel weer in zijn zak dat Edmund er niets van kon lezen.

'Het Centrum?' stamelde hij. 'Bent u hier voor...'

'Het is van het grootste belang dat wij het organische weefsel in uw koelinstallatie in beslag nemen,' zei de man links. 'We hebben begrepen dat u gisteren een onaangenaam voorval hebt meegemaakt. Het kan een ernstige bedreiging voor de nationale veiligheid en de openbare gezond­heid betreffen.'

'Denkt u?' vroeg Edmund. 'Het leek me inderdaad heel gevaarlijk. Dat moet ik toegeven. Hebt u zoiets wel eens eerder gezien? Ik heb in al mijn medische handboeken gekeken...'

'We moeten het vernietigen. Alle sporen uitwissen,' zei de man in het midden.

'Het zekere voor het onzekere nemen,' zei de man rechts. 'Weet u dan wat het is?' vroeg Edmund. 'Ik kon er geen enkele uitleg voor vinden.' Inmiddels was zijn nieuwsgierigheid gewekt, en het was een opluchting te weten dat iemand de leiding overnam, dat iemand an­ders het verder voor zijn rekening zou nemen. Hij zette zijn borstkas uit... een beetje tenminste.

'Voorts dienen we alle kopieën van dossiers aangaande het slachtoffer, de autopsie en de bewaarde monsters in beslag te nemen,' zei de man in het midden. 'We zullen ook de uiterste voorzorgsmaatregelen moeten treffen en elke vierkante centimeter van de koelinstallatie hier sterili­seren. Er mag volstrekt niets ontsnappen.' 'Ontsnappen!?' riep Edmund. 'Denkt u dat ik besmet ben?' 'Dat is hoogst onwaarschijnlijk, meneer. In dat geval zou u direct symp­tomen hebben vertoond en stonden we hier niet met u te praten.' Edmund slikte.

'U hoeft zich over uzelf geen zorgen te maken, maar zonder de juiste be­heersingsmaatregelen kan deze uitbarsting levensgevaarlijk zijn.' 'U kunt het verder aan ons overlaten,' zei de man rechts. 'Daar kunt u op vertrouwen.' 'Maar eh... daar moet ik toestemming voor hebben,' antwoordde Edmund. 'Lijkschouwer Quinton is de verantwoordelijke man.' Nu nam de man links het woord alsof ze om beurten iets moesten zeg­gen. 'Laat u de heer Quinton maar aan ons over. Ik verzeker u dat wij hier het gezag vertegenwoordigen.'

'Nou eh... als u voor het Centrum werkt...' mompelde Edmund ietwat overdonderd. 'Ik vind het alleen een beetje vreemd.' 'Meneer,' zei de man in het midden, 'aan deze situatie kleven veel vreemde aspecten. U hebt dat zelf kunnen waarnemen. We laten een hele ploeg komen om het... biomateriaal uit de koeling te halen en zul­len u zo weinig mogelijk lastigvallen.'

Edmund friemelde zenuwachtig met zijn vingers en pakte zijn stapel handboeken. 'Nou eh... oké dan.' Hij legde de mannen uit waar ze in de lijkenhuis dossiers de vereiste papieren konden vinden, en de drie man­nen van het Centrum wilden niets liever dan dat hij zo snel mogelijk de stille en schone zaal verliet.

Edmund nam de lift en ging een tijdje in de cafetaria van het ziekenhuis zitten om van zijn schok te herstellen, maar kon het beeld van dat ten­takelmonster, dat uit de la van de koelinstallatie probeerde te ontsnap­pen, niet van zich afzetten...

Toen hij een uur later terugkwam om zich af te melden van zijn dienst, zag Edmund dat het lijkenhuis was uitgekamd en gesteriliseerd. La 4E was in zijn geheel verwijderd en de inhoud meegenomen. Hij zag geen reçu's of formulieren, en pas toen besefte hij dat hij ook geen visite­kaartjes en geen namen had - geen enkele manier om met de mannen van het Centrum in contact te komen. 'O, shit,' mompelde hij.

Die vreemde gebeurtenis van de vorige avond was angstaanjagend ge­weest... maar op dit moment was Edmund nog banger dat Quinton weer tegen hem ging schreeuwen.