8

Autopsieafdeling van het Mercy Hospital, Portland, Oregon 

Dinsdag,  14.24 uur

Ondanks haar dikke, lompe handschoenen voelde Scully de gladde zachtheid in de lichaamsholte van het lijk. Haar bewegingen waren er­gerlijk onhandig en onnauwkeurig - maar haar dikke kleding verhinder­de in ieder geval blootstelling aan datgene waaraan Vernon Ruckman overleden was.

Haar persluchtapparaat pompte koude, verschaalde lucht in haar ge­zicht. Haar ogen waren droog en brandden. Ze wou dat ze erin kon wrij­ven, maar ze zat opgesloten in haar beschermende pak en moest het on­gemak verdragen totdat ze haar autopsie van de dode nachtwaker voltooid had.

Haar bandrecorder stond opnameklaar op tafel en wachtte op het ge­detailleerde verslag van wat ze zag. Maar dit was geen normale autopsie. Al op het eerste gezicht zag ze tientallen dingen die medisch volstrekt abnormaal waren, en de even geheimzinnige als afschuwelijke sympto­men werden alleen nog maar verbijsterender naarmate haar grondige in­spectie vorderde.

De stap-voor-stapprocedure van een autopsie was om goede redenen voorgeschreven. Ze wist nog hoe ze die had uiteengezet aan haar stu­denten in Quantico in de korte periode dat de X-dossiers gesloten waren en zij en Mulder uit elkaar waren gehaald. Sommige van die studenten hadden hun opleiding aan de FBI-academie nu voltooid en waren speci­aal agent geworden zoals zijzelf.

Maar ze betwijfelde of een van hen ooit een zaak als deze onderhanden kreeg.

Op dit soort momenten was terugvallen op haar routine de enige manier om haar geest helder en geconcentreerd te houden. De eerste stap. 'Test,' zei ze, en het rode lampje van de door haar stem­geluid geactiveerde bandrecorder begon te knipperen. Ze praatte met haar gewone stem door, zij het gedempt achter haar gezichtsplaat van doorzichtig plastic.

'Naam: Vernon Ruckman. Leeftijd: tweeëndertig, gewicht: ruim tachtig kilo. Goede algemene lichamelijke toestand. Totdat de ziekte toesloeg, blijkt hij goed gezond te zijn geweest.'

Ze bekeek het vlekkerige lichaam van de man en de donkerrode sporen teerachtig bloed die in holtes onder zijn huid waren opgehoopt. Het ge­zicht was van pijn tot een verwrongen masker verstard en zijn lippen waren van zijn tanden weggetrokken.

'De mensen die het lijk aantroffen en de forensische arts hebben geluk­kig direct quarantainemaatregelen genomen. Niemand heeft het lijk met onbeschermde handen aangeraakt. Ik vermoed dat deze ziekte, wat haar aard ook is, uitzonderlijk besmettelijk is. De uiterlijke symptomen, de vlekken en de onderhuidse zwellingen doen aan builenpest denken, maar de Zwarte Dood die in de middeleeuwse bevolkingscentra van Europa woedde, was weliswaar voor negentig procent van de bevolking dodelijk, maar zelfs zijn fataalste vorm - de longpest - had daar ver­scheidene dagen tot een hele week voor nodig. Deze man is blijkbaar vrijwel op slag gedood. Afgezien van een direct toegediend zenuwgif ken ik geen enkele ziekte die zo extreem dodelijk is.' Scully raakte Ruckmans armen aan. De huid hing als losse plooien rubberig weefsel aan de botten. 'De opperhuid vertoont veel slip, alsof de binding met de spieren op de een of andere manier vernietigd is. Wat het spierweefsel zelf betreft...' Ze drukte met haar vingers in het vlees van het lijk en voelde iets ongewoon zachts en zompigs. 'Het lijkt wel ont­bonden... bijna melig.'

Een deel van de huid barstte open en Scully deinsde verrast terug. Een helderwitte vloeistof sijpelde naar buiten. Scully raakte het met haar ge- handschoende vingertoppen voorzichtig aan. De vloeistof was kleverig, dik, stroperig.

'Ik heb een ongewoon soort... slijm uit de huid van de man zien komen. Dat heeft zich kennelijk in het onderhuidse weefsel opgehoopt. Door mijn aanrakingen is het vrijgekomen.' Ze legde haar vingertoppen tegen elkaar. Het slijm plakte, maar droop toen weer op het lijk. 'Ik begrijp hier geen jota van,' gaf Scully tegenover de bandrecorder toe. In haar rapport zou ze die zin waarschijnlijk weglaten.

'Ik vervolg nu met de lichaamsholte,' zei ze, terwijl ze de roestvrij stalen schaal met zagen, scalpels, spreiders en tangen naar zich toe trok. Heel voorzichtig, om het weefsel van haar handschoenen niet te vernie­len, sneed ze met het scalpel de lichaamsholte van de man open en zette die met een spreider vast. Het was hard werken. Het zweet druppelde van haar voorhoofd en jeukte in haar wenkbrauwen. Met een blik op de ravage in de open borstkas van de nachtwaker stak ze haar hand in de holte en tastte met haar beschermde vingers rond. Daarna ging ze aan het werk. Allereerst maakte ze een inventaris op. Ze verwijderde de longen, de lever, het hart en de darmen en woog ze allemaal op een balans.

'De afzonderlijke organen zijn moeilijk te herkennen vanwege de over­vloedige aanwezigheid van tumoren. Misschien is plaag zelfs wel een beter woord.'

In en rond de organen verspreidden de bulten, gezwellen en tumoren zich als een nest dikke, valse, slangachtige wormen. Ze zag ze bewegen, wegglijden en tot rust komen. Ze leken op een onthutsende manier te kronkelen.

Maar in een zo toegetakeld, zo zwaar beschadigd lijk veroorzaakte on­getwijfeld het simpele proces van een autopsie al een sterke reactie, om nog maar te zwijgen van de mogelijkheid van spiercontracties door het temperatuurverschil tussen de koelinstallatie in het lijkenhuis en deze verwarmde ruimte.

Bij de verwijderde organen vond Scully andere grote slijmproppen en in de borstholte onder de longen ontdekte ze ook een grote concentratie van die vloeibare substantie - net een biologisch eiland of een opslagplaats. Ze nam een monster van de ongewone vloeistof en verzegelde het in een bakje met levensgevaar erop. Ze wilde het zelf analyseren en een ander monster naar het Centrum voor Epidemiebestrijding sturen. Daar zaten specialisten op het gebied van ziekteverwekkers. Misschien hadden zij zoiets al eens eerder gezien.

'Mijn eerste conclusie,' vervolgde Scully, 'Is dat dr. Kennessy's biologisch onderzoek bij DyMar een ziekteverwekkend organisme kan hebben voortgebracht, maar dat is nog steeds pure speculatie. We hebben nog geen volledig overzicht van zijn experimenten of technieken kunnen krijgen, en ik leg me dus niet graag op gedetailleerdere gissingen vast.' Ze staarde onzeker naar Ruckmans geopende lijk. De bandrecorder wachtte tot ze weer iets zei. Als de situatie inderdaad zo ernstig was als ze vreesde, zou er zeker veel meer hulp nodig zijn dan zijzelf of Mulder kon bieden.

'De bulten en misvormingen in Vernon Ruckmans lijk geven de indruk dat celwoekeringen zijn lichaam verbazingwekkend snel overspoeld heb­ben. Dr. Kennessy deed kankeronderzoek. Heeft hij misschien op de een of andere manier een genetische of microbiële basis voor die ziekte tot stand gebracht? Heeft hij misschien een afschuwelijke, virale vorm van kanker ontketend?'

Ze slikte, geschrokken van haar eigen idee. 'Dit is allemaal heel ver­gezocht, maar moeilijk weg te wuiven gezien de symptomen die ik in het lijk aantref - zeker als deze man enkele uren voordat zijn lijk gevonden werd, nog zichtbaar gezond was.'

Scully had al met Ruckmans vriendin, de aspirant-dichteres, gepraat. Het meisje was diepbedroefd en ratelde maar door. Ze jammerde over het feit dat zij en Vernon zondagavond, vlak voordat hij naar zijn werk ging, nog met elkaar naar bed waren geweest. Een vluggertje vond hij vaak prettig om met goeie zin aan het werk te gaan, zoals hij zei. Zijn nacht­dienst was lang en eenzaam.

Het meisje werd boos toen Scully vroeg of ze die onderhuidse woekerin­gen over het hoofd gezien kon hebben. 'Ik heb Vernon écht gezien, elke vierkante centimeter van hem. Hij had geen enkele vlek of bult, niets dat er niet hoorde te zijn, en wat er wél was, deed het prima.' Scully was geneigd haar te geloven. Als ze nu naar Vernon Ruckman keek, nam ze maar al te graag aan dat zijn vriendin het gemerkt zou moeten hebben.

Scully moest dus wel aannemen dat zijn ziekte in hoogstens een paar uur - en misschien in nog wel veel minder tijd - tot de dood had geleid. Er was geen tijd geweest voor behandeling, niet eens om zijn lot te beseffen... Ook Scully's eigen kanker - de niet te opereren woekering in haar keel- en neusholte - was dodelijk, maar zij had gelukkig veel langer te leven. Nog maanden, misschien wel jaren.

Vernon Ruckman had maar enkele minuten gehad voordat een dodelijke ziekte hem velde.

Dat was nauwelijks genoeg tijd om te bidden.