19

Kustgebergte, Oregon 

Donderdag, 23.47 uur

Patrice werd uit een onrustige slaap wakker omdat ze Jody hoorde roe­pen. Op haar smalle brits in de enige slaapkamer van het huisje ging ze rechtop zitten. Ze gooide de muf ruikende dekens van zich af. 'Jody!'

Het huisje was donker en veel te stil - maar toen blafte de hond even. Met haar ogen knipperend verjoeg ze haar slaperigheid en veegde ze haar rossig blonde haren naar achteren. Toen bevrijdde ze zich definitief van de wirwar van dekens, die haar bij haar zoon weg wilden houden. Hij had haar nodig.

Op weg naar de huiskamer botste ze tegen een oude, houten stoel. Ze bezeerde haar voet toen ze het ding wegschopte en rende toen zon­der iets te zien door het donker. 'Jody!'

Toen ze eenmaal wist welke kant ze op moest, bleek de maan net genoeg zilverwit licht te geven om te kunnen zien waar ze liep. Op de bank in de huiskamer lag haar zoon te zweten. De laatste as van het vuur in de haard gloeide donkeroranje en stond meer geur dan hitte af. In het don­ker kon gelukkig niemand de rook zien.

Heel even deed de smeulende as haar denken aan de krantenfoto van het uitgebrande DyMar, waar haar man in de laaiende vlammen om het leven was gekomen...

Darth zat als een zwarte wachtpost rechtop naast Jody en snuffelde be­zorgd aan de borst van de jongen. Toen hij Patrice zag, sloeg hij met zijn staart op de hardhouten vloer naast een van de kussens die van het bed was gevallen. De zwarte labrador stak jankend zijn snuit tussen de de­kens.

Jody kreunde en uitte opnieuw een angstig geluid.

Patrice bleef staan en keek op haar zoon neer. Darth staarde haar met

zijn vochtige bruine ogen aan en jankte opnieuw, alsof hij zich afvroeg

waarom ze niets deed. Maar ze liet Jody slapen.

Alweer nachtmerries.

De afgelopen week was Jody in het eenzame, doodstille huisje vaak bang en gedesoriënteerd wakker geworden. Sinds het begin van hun wanhopi­ge vlucht had hij alle reden voor nachtmerries gehad. Maar kwamen die dromen voort uit zijn angst... of uit iets anders in zijn lichaam? Patrice knielde. Darth kronkelde energiek, duwde zijn neus in haar zij en wilde met alle geweld dat ze hem geruststelde. Ze klopte hem stevig op zijn kop, precies zoals hij dat lekker vond. 'Niks aan de hand, Darth,' zei ze, eerder tegen zichzelf dan tegen de hond.

Ze legde haar vlakke hand op Jody's voorhoofd en voelde de hitte. De jongen bewoog en ze vroeg zich af of ze hem wakker moest maken. In zijn lichaam woedde een oorlog. Het was een cellulair slagveld. David had herhaaldelijk ontkend wat hij gedaan had, maar ze wist heel goed waar deze koorts vandaan kwam.

Soms vroeg Patrice zich af of de jongen niet beter dood had kunnen zijn - maar dan schaamde ze zich diep voor zulke gedachten... Darth trippelde bezorgd naar de haard, neusde rond de voet van een ver­schoten, te dik beklede stoel en liep naar Jody's bed terug met een door kwijl doorweekte tennisbal tussen zijn tanden. Hij wilde spelen alsof hij zeker wist dat alles dan in orde kwam.

Patrice keek Darth fronsend aan en draaide zich bij de sofa om. 'Jij hebt

veel te veel energie, weet je dat?'

Darth jankte en begon op de bal te kauwen.

Ze herinnerde zich hoe ze vroeger eens met David in de woonkamer van hun oude huis in Tigard had gezeten - dat nu geplunderd en kort en klein geslagen was. Jody's kanker was toen vreselijk pijnlijk. Hij had een gloeiend heet bad genomen en zijn voorgeschreven pijnstillers geslikt, en was vroeg naar bed gegaan. Zijn ouders bleven alleen achter. Maar Darth was nog lang niet moe, en als de jongen niet wilde spelen, dan viel hij de volwassenen wel lastig. David ging zonder veel overtui­ging met hem touwtrekken en Patrice keek met een mengeling van fasci­natie en onbehagen toe. Hun huisdier was al twaalf - even oud als Jody - en hoorde niet meer zo energiek te zijn.

'Darth is net weer een jong hondje,' zei Patrice. De zwarte labrador had zich voordien tot de routine van de middelbare leeftijd beperkt: veel sla­pen, veel likken en veel kwispelstaarten als ze thuis kwamen van hun werk. Maar de laatste tijd was de hond levendiger en speelser dan in jaren het geval was geweest. 'Ik vraag me af wat er met hem gebeurd is,' zei ze.

David zag er met zijn kwieke grijns, zijn korte, donkere haar en zijn dikke wenkbrauwen hartveroverend uit. 'Alle kleinigheden in zijn lichaam die een hond een oud gevoel geven, worden nu opgelapt. Pijnlijke gewrichten, stijve spieren, slechte bloedsomloop. Net of een miljoen reparateurs een renovatie uitvoeren. Zo goed als nieuw.' Patrice ging rechtop zitten en trok haar hand bij hem weg. 'Heb je Darth weer meegenomen naar het laboratorium? Wat heb je met hem gedaan?' vroeg ze met stemverheffing en kille woede. 'Wat heb je met hem ge­daan?'

Darth liet het touw vallen en staarde haar aan alsof ze gek was gewor­den. Waarom zat ze daar te gillen terwijl ze probeerden te spelen? David bekeek haar aandachtig en trok zijn wenkbrauwen op. Hij keek heel oprecht. 'Niets. Echt niet.'

Darth stortte zich weer blaffend op zijn speelgoed. Grommend en kwis­pelstaartend zette hij zijn voorpoten in het tapijt. David vocht terug en leunde tegen de sofa om beter houvast te hebben. 'Kijk zelf maar. Waarom denk je dat er iets mis is?'

Maar in de vele jaren van hun huwelijk had Patrice iets geleerd, iets dat ze afschuwelijk vond. Ze wist altijd wanneer hij loog... Haar man had zich op zijn onderzoek geconcentreerd en alle regels en voorschriften als een bulldozer genegeerd. Veel dingen besprak hij nooit met haar. Hij denderde gewoon door en deed wat hij volgens hem moest doen. Zo was David Kennessy nu eenmaal.

Hij was te geconcentreerd geweest, was te veel opgegaan in zijn werk en zag de verdachte gebeurtenissen bij DyMar pas toen het te laat was. Zelf had ze die wél opgemerkt. Mensen hielden hun huis in het oog, de tele­foonlijn klikte vreemd... maar David had haar bezorgdheid weggewuifd.

Zo briljant, en toch zo kortzichtig. Gelukkig had hij haar op het laatste moment gebeld en gewaarschuwd.

Ze had Jody gepakt en was gevlucht. Ze had David achtergelaten om met Jeremy in een vlammenzee te sterven. Zij en haar zoon - haar gezonde zoon - hadden met moeite hun schuilplaats hier bereikt. Van David had ze niets meer gehoord.

Op de bank viel Jody weer in een rustige slaap. Zijn lichaamstempera­tuur bleef hoog, maar Patrice wist dat ze daar niets aan kon doen. Ze stopte zijn dekens weer in en streek de klamme, bezwete pony op zijn voorhoofd glad.

Darth liet de tennisbal op de grond vallen. Zijn kans om te spelen was verkeken. Met een diepe zucht draaide hij drie rondjes voor de bank, liet zich toen behaaglijk op de grond zakken en begon de jongen te be­waken. Opnieuw uitte hij een lange, diepe dierenzucht. Gerustgesteld over de toewijding van de hond liep Patrice weer terug naar haar bed. Ze was blij dat ze haar zoon niet gewekt had. Gelukkig had ze ook geen licht aangedaan... want dat had iemand in het donker kunnen zien.

Ze liet Jody slapen en lag zelf klaarwakker op haar bed. Soms had ze het heet, soms lag ze te huiveren. Patrice wilde dolgraag uitrusten, maar wist dat haar waakzaamheid niet mocht verslappen. Nog geen moment. Met haar ogen dicht vervloekte ze zwijgend haar man en luisterde ze naar geluiden buiten...