Meditatie van het rollende nijlpaard

Wanneer we het te druk hebben voor onze kinderen, vergeten we hoe belangrijk het is om gewoon bij hen te zijn.

– Daniel Siegel en Mary Hartzell

Soms vinden we een geestelijk leraar op de meest onverwachte plekken. De mijne vond ik tussen dat wat de Dalai Lama ‘die wonderbaarlijke natuurprogramma’s’ op tv noemt. (Tot mijn vreugde vindt hij het net als ik leuk om vlak voor het slapen documentaires over dieren te kijken.)

Het was aan het eind van zo’n dag dat je je afvraagt ‘wat de zin van het leven is’ en of mijn enige doel in het leven écht het oprapen van vuile sokken is. Ik kroop op mijn kussen en zette een documentaire over nijlpaarden op. Ik keek gebiologeerd toe. Die grote watermonsters zijn mooi!

Mama nijlpaard staat tot aan haar nek in de rivier, terwijl haar baby zijn tonronde lijf in het water rolt. Het kleine nijlpaardje draait misschien wel tien, twintig keer rond zijn as naast zijn moeder. Mama staat daar maar, met een grote nijlpaardgrijns. Eens in de zoveel tijd haalt ze diep adem en verdwijnt onder water om haar jong te zogen. Zo brengen ze hun dag door: rollen, zogen, rollen, zogen.

Terwijl ik lag te kijken, besefte ik dat ik het heel moeilijk vind om niets te doen behalve naar mijn nijlpaardje kijken. Als ik niet iets ‘productiefs’ doe, word ik onrustig. Ik verveel me ook. Een tijdje op de grond zitten met mijn kind kost me de grootste moeite. Mijn lichaam kan misschien wel op de grond zitten, maar mijn hoofd is bij alles wat ik nog moet doen en is niet eens in de kamer.

Ik kan me gemakkelijker ontspannen overgeven aan mijn rol als ‘moederdier’ als ik begrijp wat er in mij en in mijn kind gebeurt. Wat mijn eigen brein betreft, het is normaal dat dat rusteloos wordt. Mensen zijn geprogrammeerd om op zoek te gaan naar nieuwe dingen. Met die wetenschap kan ik oefenen in mindfulness en teruggaan naar het bestaande moment, zonder dat mijn gedachten afdwalen. Ik kan ademen, glimlachen, mijn geest weer verbinden met mijn lichaam en terugkeren naar dit moment met mijn kind. Dat moet ik oefenen, steeds opnieuw.

In het brein van mijn kind is er een ongelooflijk proces gaande terwijl we samen op de grond zitten. Elke seconde worden er miljoenen synapsen (de verbindingen tussen neuronen) aangemaakt. Deze verbindingen worden sterker in een rijke omgeving met voldoende stimulans. Wanneer ik mijn baby aanraak, vasthoud en ertegen praat en zing, help ik letterlijk mee aan het vormen van mijn kind, in lichaam en ziel.

En als mijn babynijlpaard dat dus nodig heeft, oefenen we de meditatie van het rollende nijlpaard: rollen, zitten, knuffelen, rollen, zitten, knuffelen.

Kijken naar je spelende kinderen

In deze oefening hoef je alleen maar toe te kijken hoe je kinderen spelen.

•Bemoei je niet met hun spel; laat ze gewoon hun gang gaan.

•Kijk. Luister.

•Vergeet hoe ze volgens jou moeten zijn en zie wie ze werkelijk zijn.

Wat zijn hun talenten?

Waar houden ze van?

•Kijk naar hun gezicht als hun ogen oplichten of als ze glimlachen.

•Kijk als ze fronsen.

•Luister naar het geluid van hun lach of gepraat.

•Stel je voor hoe zij de wereld zien.

•Zie ze als de unieke wezens die ze zijn.