***

Hij trof Andrea alleen in haar kantoor op de eerste verdieping, in de doodse stilte van de school keek ze proefwerken na. Haar deur stond open. Met gebogen hoofd was ze diep geconcentreerd bezig, want ze had zijn voetstappen op de trap niet gehoord.

Hij kon het niet helpen, maar moest aan hun eerste ontmoeting hier denken. Toen waren ze beiden zo kwetsbaar geweest, twee mensen die opeens alleen waren, nadat ze beiden hadden gerekend op een heel leven met iemand anders. Op dat moment had hij echt geloofd dat hij haar pijn zou kunnen wegnemen. Maar haar bitterheid scheen haar niet te willen verlaten, hoeveel tijd ze ook samen doorbrachten, zelfs nadat ze min of meer het huwelijk waren in gestruikeld. Ze hadden een vergissing gemaakt. Maar hij had nooit gedacht dat die vergissing zo duur zou zijn.

'Hallo, Andrea,' zei hij.

Ze keek op van haar papierwerk op het bureau. Hij wist niet zeker wat hij in haar ogen zou zien: angst misschien, of boosheid, of verdriet. In plaats daarvan zag hij niets, alsof ze in die korte tijd een vreemde voor hem was geworden.

'Welkom thuis,' zei Andrea met toonloze stem. 'Ik had je niet zo gauw terug verwacht.'

Ze zag er ouder oud, maar dat kon ook door de afwezigheid van make-up op haar gezicht zijn. Ze droeg een grijze sweater, die ze al jaren had. Haar blonde haren waren naar achteren gekamd en met een pen vastgehouden. Ze had een leesbril op, die op het puntje van haar neus rustte.

'En ben je het te weten gekomen?' vroeg Andrea met steeds killer wordende stem. 'Was dat het waard?'

Stride merkte dat ze de schuld in zijn richting spuwde, alsof het zijn schuld was.

Hij liep het kantoor in en liet zich op de houten stoel tegenover haar bureau zakken. Hij vond het verschrikkelijk om het haar te moeten vertellen.

'Hij is dood, Andrea.'

Ze hield haar adem in en duwde de stoel met een ruk bij het bureau vandaan. Ze zette haar bril af, zodat hij haar verschrikte ogen kon zien.

Ze wachtte tot hij het zou zeggen.

Stride knikte. 'Robin.'

Bijna wilde hij dat ze zou liegen, dat ze geschokt zou kijken bij het nieuws dat Robin, haar voormalige echtgenoot, Rachels minnaar was.

Maar er was geen enkele verrassing te zien. Andrea sloot haar ogen. 'Die stomme klootzak,' fluisterde ze. 'Hoe is het gebeurd?'

In het kort vertelde Stride wat er in de caravan was gebeurd. Andrea stortte niet in, maar een eenzame traan maakte zich los uit haar oog en gleed langzaam over haar wang omlaag. Hij gunde haar enige momenten van stil verdriet, voordat zijn boosheid weer de overhand kreeg. 'Jij wist het,' zei hij. 'Verdomme, jij wist het en je zei niets tegen mij. Jij liet me erheen gaan, terwijl je wist wat ik daar zou vinden.'

'Ik zei je dat je niet moest gaan,' reageerde Andrea, terwijl ze langs haar wangen wreef. 'Jij was het die het niet wilde loslaten.'

'Omdat dat mijn job is!' zei Stride. Hij stond op, liep de kamer door en smeet de deur dicht. Hij ging weer voor haar staan. 'Hoelang? Hoelang wist je het al? Wist je het toen al? We zochten overal, terwijl jij wist dat Robin er met Rachel vandoor was gegaan.'

'Nee, dat wist ik niet,' hield Andrea vol. 'Eén maand voor de verdwijning van Rachel verdween hij. Begrijp je het niet? Op die manier wilde ze het. Geen enkele link. Het was allemaal volgens haar plan. Ze zei tegen hem dat hij in de herfst moest terugkomen.'

'Wanneer ben je het dan te weten gekomen? Hoe?'

Andrea keek strak naar haar bureau. 'Hij stuurde me vorige maand een brief.'

'En daarin vertelde hij alles over Rachel?' 'Maak je een geintje?' Haar mond vertrok zich alsof ze in iets vies had gebeten. 'Het ging alleen maar over Rachel, Rachel, Rachel. Hoe ze hem had verleid. Hoe ze hem had gedumpt. Die pathetische klootzak was volkomen van haar bezeten.'

'Waar is de brief?'

Andrea aarzelde even. 'Die heb ik verbrand.'

'Waarom?' vroeg Stride. 'Waarom zou je dat doen?' Hij vermoedde dat hij de brief zou vinden als hij de bureaulade zou opentrekken.

'Ik weet niet waarom, ik heb het gewoon gedaan. Ik wilde hem uit mijn gedachten bannen. Ik wilde vergeten wat hij met me gedaan heeft.'

Stride schudde het hoofd. 'Nu lieg je. Lieg niet tegen me. Was Robin geobsedeerd? Mijn god, en jij dan? Hij heeft jou voor een zeventienjarig meisje ingeruild. En je houdt nog steeds van hem.'

Ze ontkende het niet. Hij zag een koppige uitdrukking op haar gezicht verschijnen.

'Leg het me maar uit, Andrea,' drong Stride aan. 'Hij schrijft jou een brief en wrijft je die affaire stevig onder je neus. En wat doe jij? Je rent naar hem toe. Kruipend ga je in Vegas naar hem toe om hem proberen terug te krijgen.'

Nu zag hij dat ze bang werd.

'Ik ben niet - ' begon ze.

Stride legde haar het zwijgen op. 'Beledig me niet. Denk je dat ik dom ben? Om te beginnen smeek je me om niet te gaan. En als ik ga, vind ik je voormalige echtgenoot die zich in een caravan dooddrinkt. Wat is dan mijn eerste gedachte, Andrea? Jij. Ik ben naar het vliegveld gegaan. Ik heb de creditcardmaatschappij gebeld. Ik weet dat je vorig weekend van je zuster in Miami naar Las Vegas bent gevlogen.'

'Het is niet wat je denkt,' zei Andrea tegen hem. 'Ik wilde hem niet terug. Maar ik was bang. In zijn brief schreef hij over zelfmoord. Ik kon hier niet blijven zitten en niets doen. Daarom ben ik gegaan - om met hem te praten.'

'Dat kan me niets schelen,' onderbrak hij haar. 'Dit gaat niet over jou en Robin.'

De plotselinge stilte tussen hen werd opeens benauwend.

'Ik wil weten wat er tussen jou en Rachel is gebeurd,' zei Stride.

Hij bekeek haar als verdachte en keek naar het geringste teken in haar gezicht. En hij zag wat hij verwachtte te zien.

Schuld.

'Ik wil weten waarom je haar hebt vermoord.'

Andrea bleef kalm. 'Heb ik een advocaat nodig?'

'Denk je dat ik je ga arresteren? Je kent me ook helemaal niet. Wat de politie in Las Vegas betreft, heeft een zwerver, Jerky Bob, Rachel vermoord. Zaak gesloten.'

'Hoe weet je dat het niet op die manier is gebeurd?'

Stride snoof minachtend. 'Alsjeblieft, geen spelletjes, Andrea. Robin zou nog eerder zelfmoord plegen, dan dat hij Rachel zou vermoorden. Dat weten we beiden. En je hebt een kilometer breed spoor achtergelaten. Ik heb de auto opgespoord, die je hebt gehuurd. We hebben bloed en een haar in de kofferbak gevonden, waarin je Rachels lichaam naar de woestijn hebt gereden.'

'Ik wilde dat hij haar zou zien,' zei ze bitter. 'Hij wilde haar zo graag hebben. Dan kon hij haar ook krijgen.'

'Vertel het me,' zei Stride. 'Ik moet de waarheid weten.'

Andrea knikte. Nerveus stopte ze een lok van haar haar achter haar oor en beet op haar lip. 'Het was mijn bedoeling niet dat het zo zou gebeuren.'

Ze stond op en kwam achter haar bureau vandaan. Ze kwam dicht bij Stride staan, maar keek hem niet aan. In plaats daarvan staarde ze naar de foto's aan de muur. Van haar en Stride. Van haar en Robin. Zelfs nu bewaarde ze die foto's nog.

Hij rook tabak. Ze rookte weer.

'Die brief werd me bijna te veel, Jon,' zei ze. 'Ik wist dat jij en ik problemen hadden. Daar probeerde ik al een oplossing voor te vinden. Of geen oplossing voor te vinden. Toen hoorde ik van Robin en kwam te weten wat er werkelijk was gebeurd. Ik moest hem gewoon zien. In godsnaam, ik ging er niet heen om haar te ontmoeten. Daar heb ik zelfs nooit bij stilgestaan. Ik ben gegaan om hem te ontmoeten.'

Ze draaide zich om en keek Stride aan. 'Jij bent er geweest. Jij hebt gezien hoe hij eraan toe was. Ik kon mijn ogen niet geloven. Ik kon niet geloven wat zij met hem had gedaan.'

'Dat heeft hij zelf gedaan,' zei Stride.

'Nee, dat was zijn schuld niet. Robin is altijd een zwakkeling geweest. Dat wist ik van hem. En Rachel zag het ook. Ze heeft hem gebruikt. Hij vertelde me dat zij zijn gedichten had gelezen en hem verteld dat hij een genie was. Hoe ze hem liet geloven dat zij voor elkaar bestemd waren. Dat was gewoon een leugen, maar hij geloofde die klakkeloos. Toen Graeme dood was, heeft ze hem eruit gegooid. Ze sneed hem gewoon uit haar leven. Het was alsof ze zijn hart uit zijn lichaam rukte. Hij begon te drinken en vanaf dat moment ging het bergafwaarts. Hij had niets meer om voor te blijven leven.'

'Vertel me over Rachel,' drong hij aan.

'Ja, goed. Het gekke is dat ik nooit van plan ben geweest om haar te ontmoeten. Robin vertelde me waar ze werkte, maar dat interesseerde me niet. Ik was daar niet voor haar. Robin en ik hebben een paar uur met elkaar gepraat, als je het tenminste praten kunt noemen. Hij was al te ver heen. Ik kon er niet meer tegen.'

'Dus toen ben je naar Rachel gegaan?'

'Nee, zo is het niet gegaan. Ik was op weg naar het vliegveld om naar huis te gaan. Maar steeds meer en meer moest ik aan Rachel denken en wat ze ons had geflikt. Mij. Ik heb niet bewust besloten om naar haar toe te gaan. Maar onderweg merkte ik dat ik helemaal niet naar het vliegveld reed. Ik kwam in haar club terecht. Ik wilde haar gewoon ontmoeten, zien wat er van haar geworden was. Haar rechtstreeks in het gezicht zien. Toen ze op het toneel verscheen, wist ik het meteen. Ik wist dat zij het was. En ze was alles wat Robin over haar beweerde. Prachtig. En zo koud als ijs.

'Op dat moment wist ik dat het niet genoeg was om haar alleen maar te zien. Ik wilde dat ze me zou aankijken en toegeven wat ze had gedaan. Dus heb ik op de parkeerplaats gewacht en ben haar achternagereden. Toen ik haar appartement bereikte, was ik bijna niet in staat om verder te gaan. Wat zeg je tegen iemand, die je nog nooit hebt ontmoet, maar die je hele leven heeft verwoest? Maar toen dacht ik aan Robin in de caravan, die zijn hele leven vergooide, wat onze levens waren geworden en toen werd ik weer enorm boos.'

'Herkende ze jou?' vroeg Stride.

'O, ja. Meteen. Ze begon te lachen. Ze zei: "Als je Robin nu mee wilt nemen, mag je hem wat mij betreft hebben". En ze wist alles over het onderzoek. Over jou en mij. Ze vond het wel grappig. "Ik ving een echtgenoot voor jou en een moordenaar voor hem". Dat zei ze. En dat we haar dankbaar moesten zijn.'

Andrea hield het bijna niet meer vol.

'Ik weet niet wat - ik bedoel, het ging helemaal niet op de manier die ik wilde. Ze kende geen enkele spijt, totaal geen schaamte. Ze keek me met die verschrikkelijke groene ogen aan alsof ik een insect was. Iets om mee te spelen en vervolgens weg te gooien.'

Stride zag Andrea's handen trillen. Hij wist niet hoever hij haar kon pushen, voordat ze totaal zou instorten.

'Wat zei ze verder nog?' vroeg hij.

'Ze loog,' antwoordde Andrea met gebalde vuisten. 'Ze loog alleen maar.'

'Waarover loog ze?'

'Over alles! Ik vertelde haar dat ze het recht niet had om een breuk tussen ons te veroorzaken. Robin hield van me.'

Haar ogen werden nauwe spleetjes, bijna reptielachtig. 'En weet je wat ze zei? Ze zei dat Robin eigenlijk allang van plan was geweest om van me te scheiden. Het was zo verdomd makkelijk geweest om hem te verleiden, want hij kon het bijna niet meer bij mij in bed uithouden. Als hij met me neukte, was het net alsof hij op een lijk lag. Omdat er niets tussen mijn benen leefde, kon ik geen kinderen krijgen.'

'Verdomme,' mompelde Stride.

'Op dat moment wist ik het. Ze loog niet. Het was allemaal waar. Ik heb mezelf al die tijd voor de gek gehouden. Robin. En mezelf. Dus stond ik daar. Er borrelde een woede in me op die ik nog nooit eerder heb gevoeld, terwijl zij alleen maar naar me stond te grijnzen. Alsof mijn leven in haar ogen een grote grap was geweest. Alsof alles wat ze van me had afgepakt, niets te betekenen had.'

'Wat heb je toen gedaan?' vroeg Stride rustig.

'Er stond een vaas op de boekenplank. Ik greep hem en zwaaide ermee. Ik wilde hem kapotgooien. Ik wilde dat de glasscherven door het appartement vlogen. Maar ik liet hem niet los. Ik hield hem vast en toen raakte hij iets. Ik had mijn ogen dicht. Ik wist zelfs niet wat ik gedaan had. Maar ik had iets geraakt, en toen was er die zware bons, alsof iets op de grond viel...'

Stride had dergelijke verhalen al zo vaak gehoord, van mensen die hij had gearresteerd, van verdachten die om genade smeekten. Hij had er nooit op gereageerd. Maar niet deze keer.

'... toen was ze dood. Ik kon het niet geloven, maar ze was dood. Ik had haar vermoord.'

'Rachel was al een hele tijd dood,' mompelde hij.

Andrea keek hem met smekende ogen aan. 'Ik heb nooit gedacht dat jij er weer bij betrokken zou worden, Jon. Dat moet je geloven. Ik had nooit gedacht dat iemand de link met Rachel zou leggen.'

Stride wist dat er in deze zaak geen grijs gebied was. Als ze voor de rechtbank stond, werd ze schuldig verklaard. Maar het begon tot hem door te dringen dat Andrea niet als enige verantwoordelijk was. En Robin evenmin. Ook hij, Stride, had voor een deel schuld. Misschien was dat de reden waarom hij nooit het geheim zou vertellen. Wie had er baat bij ?

'Wat nu?' vroeg Andrea.

Ja, wat nu, vroeg ook hij zichzelf af.

'Nu moeten we er beiden mee leren leven.'

'Ik weet dat het erg moeilijk voor je is om te doen,' fluisterde ze. 'Om weg te lopen.'

'De waarheid is dat het helemaal niet moeilijk is. Volgens mij zegt me dat genoeg.'

Hij wilde nu gauw weggaan, afscheid nemen, om alleen met zijn schuldgevoel te zijn. Maar hij wist dat hij nog iets tegen haar moest zeggen om haar enig houvast te geven. Zodat het verleden niet alleen uit leugens zou bestaan.

'Robin wist dat je Rachel hebt gedood,' zei hij tegen haar, terwijl hij zich omdraaide om weg te gaan. 'Hij nam de schuld op zich. Hij wilde dat wij hém ervan zouden beschuldigen. Dat was voor jou, Andrea. Hij heeft het voor jou gedaan.'

Stride besefte dat hij nergens heen kon gaan. Hij was dakloos in zijn eigen stad.

Hij bereikte de brug over het kanaal, stond op de plek waar Rachel tijdens haar laatste avond in de stad had gestaan. Voordat ze naar huis ging en de bewijzen in Graemes busje had neergelegd. Voordat ze Graemes schoenen meenam. Voordat ze Robin ontmoette, die in een zijstraat op haar stond te wachten en hem mee naar de schuur lokte om hun spelletje te spelen.

Waar hij haar achternazat. Haar kleren kapotsneed. Haar verwondde. Bloed. Stof. Aanwijzingen.

Ik heb het helemaal volgens hun plan aangepakt, dacht hij.

Stride staarde in het donkere water, dat nauwelijks door de koele wind vanaf het meer bewoog. Hij greep de leuning met beide handen stevig beet en zag in gedachten Rachel op de rand balanceren. Als ze die koude avond door een windvlaag in het kanaal was beland, had zijn leven er vandaag heel anders uitgezien. Beter of slechter, dat wist hij niet.

In ieder geval kende hij Rachels geheimen. Behalve één. Hij wist nog steeds niet waarom.

Waarom dat spelletje? Waarom die bittere strijd tussen Graeme en Rachel? Het verbaasde hem dat Rachel geen aanwijzing had achtergelaten, terwijl ze voor alle andere dingen een spoor van broodkruimels had achtergelaten. Tenzij de cryptische ansichtkaart als haar boodschap voor hem diende. Hij verdiende om te sterven.

Stride draaide zich om en leunde tegen het hekwerk. Hij keek naar de auto's die tussen de stad en de Point reden. Omdat hij nu wist dat Robin de missing link was, reconstrueerde hij in gedachte het tijdpad. Hij dacht aan Rachel, die in september in Robins klas zat. En haar plot beraamde.

Voor jou een echtgenoot en voor hem een moordenaar.

Het begon hem steeds duidelijker te worden. Hij voelde zijn verwarde gedachten oplossen, als een mistbank boven het meer.

Stride hoorde het zoemen van de banden over het stalen wegdek van de brug. Hij was verbaasd toen hij een rode Volkswagen van de Point zag komen, met een donkerharig meisje achter het stuur. In het voorbijrijden keek ze hem grinnikend aan. Even kwam de wilde gedachte bij hem op dat het Rachel was. Dat ze ondanks haar dood een manier had gevonden om bij hem te komen spoken.

Maar het was Rachels auto niet. Het was...

... de Bloedkever niet.

Opeens was Stride in staat om door de mist heen te kijken. En hij wist het. De gehele tijd had Rachel een boodschap naar hem gestuurd.