***

'Nou?' vroeg Maggie.

Ze schopte de sneeuw van haar laarzen op de vloermat van Strides pick-up, sloeg haar armen over elkaar en keek hem verwachtingsvol aan.

'Wat?' vroeg Stride, die onwillekeurig toch even moest lachen.

Maggie begon te juichen. Ze stompte Stride tegen zijn arm. 'Ik ken die glimlach,' zei ze stralend. 'Dat is de glimlach van een man die gisteravond geluk heeft gehad. Heb ik het niet gezegd? Heb ik geen gelijk gehad?'

'Mags, doe me een lol.'

'Kom op, chef, details, details,' drong Maggie aan.

'Goed, goed. We zijn laat opgebleven, we zijn dronken geworden en ten slotte in bed land. Het was fantastisch. Ben je tevreden?'

'Nee, maar het is duidelijk te zien dat jij het wél bent.'

Stride keek haar een beetje geïrriteerd aan, waarna hij de parkeerplaats bij Maggies gebouw verliet. De banden slipten in de versgevallen sneeuw. Gedurende de nacht was er slechts een paar centimeter zware, natte sneeuw gevallen. Genoeg om voorzichtig door de gevaarlijke straten te rijden, maar niet genoeg om de sneeuwploegen uit de garages te halen. Stride knipperde even met zijn rode ogen.

'En hoe voel je je nu?' vroeg Maggie.

Stride greep het stuur steviger beet en remde heel voorzichtig om bij een stopbord tijdig stil te staan. 'Als je het per se wilt weten, ik voel me verdomd schuldig.'

'Luister, je bedriegt Cindy niet,' zei Maggie. 'Waarschijnlijk is ze pisnijdig omdat je zo lang gewacht hebt.'

'Dat weet ik,' gaf Stride toe. 'Dat heb ik mezelf ook steeds voorgehouden. Maar mijn hart gelooft dat eigenlijk niet.'

Maar hij had van Cindy gedroomd en toen hij bij het wakker worden voor de eerste maal na één jaar een warm lichaam naast hem voelde, had hij er heel even van genoten omdat hij dacht dat het Cindy was die naast hem lag. Hij was zo duf geweest dat hij dacht dat de tragedie van het afgelopen jaar de echte droom was geweest en dat het leven nog steeds goed en normaal was. Maar toen zag hij Andrea en voelde iets van spijt. Het was niet eerlijk. Andrea was aardig en lief. Haar naakte lichaam, dat half boven de dekens lag, wond hem enorm op. Maar hij moest de tranen wel terugdringen.

'Het was voor jou de eerste keer,' zei Maggie. 'Je doet weer mee. Hoe meer afspraakjes je maakt, hoe prettiger je je daarbij gaat voelen.'

'Misschien. Andrea en ik zien elkaar morgenavond weer.'

Maggie glimlachte ondeugend. 'O ja? Ik snap het. Als je eenmaal je pistool hebt getrokken, kun je niet meer ophouden met schieten, hè?'

Stride keek haar even zijdelings aan. 'Je bent wreed, Mags. Wie heeft je geleerd zo wreed te zijn?'

'Jij-'

'Ja, ja,' grinnikte Stride.

'Je loopt toch niet te hard van stapel, hè?' vroeg Maggie. 'Jij bent nog bezig Cindy's dood te verwerken, en zij haar scheiding. Jullie zijn beiden weer aan het opkrabbelen.'

'En sinds wanneer ben je de expert op het gebied van relaties?' vroeg Stride een beetje zuur. Meteen kreeg hij spijt van nijdige klank in zijn stem.

'Laten we het erop houden dat ik iets over mislukkingen weet, oké?'

Stride zei niets. Zwijgend reden ze verder.

Het doel van hun reis lag in het zuiden van de stad. Ze reden vlak langs de haven, die links van hen lag, en staken de rails over die naar en van de haven leidden. Hier vonden weinig activiteiten plaats, op een paar kroegen zonder ramen, slijterijen en benzinestations na. Anderhalve kilometer verder bereikten ze de buitenwijken van de stad, waar een groot aantal oudere huizen vlak bij de snelweg lag. De meeste huizen waren nog van voor 1940, toen ze als eenvoudige, maar comfortabele woningen voor de scheepsarbeiders fun- geerden. Maar nu waren de meeste huizen vervallen en was de buurt een magneet voor de handvol drugsdealers, die Duluth hun thuis noemden.

'Haar huwelijk met Graeme betekende voor Emily een grote stap omhoog op de sociale ladder,' zei Maggie. 'Je kunt haar wel feliciteren met dat feit dat ze hem gevangen heeft. Ik vraag me af hoe ze dat geflikt heeft.'

'Nou, de goede dominee vertelde me dat ze een paar jaar geleden nog een stuk was.'

'Zei hij dat?'

'Ik gebruik mijn eigen woorden. Maar Emily heeft nog steeds veel op met Dayton. En volgens mij weet hij meer over haar en Rachel dan iemand anders.'

'Maar zal hij ons iets vertellen?' vroeg Maggie.

'Hij vindt het goed dat we hem komen bezoeken. Dat is in ieder geval een begin.'

Stride reed door de besneeuwde straten van de rustige wijk. De geparkeerde auto's waren kleine, witte heuveltjes geworden die hij in de nauwe straten moest ontwijken.

De kerk, waar Dayton als dominee stond, fungeerde als bruggenhoofd van waaruit de buurt misdaad en vandalisme bestreed. Het kerkplein was onberispelijk schoon. Hier en daar stonden keurig bijgehouden struiken met een witte hoed, die zorgvuldig in het grote grasveld waren geplant. Er stond een flinke schommel van cederhout en er was een grote speelplaats voor de kinderen. De kerk zelf was pas geverfd en de sponningen van de grote, smalle ramen waren vuurrood.

Ze zagen dat hun bandensporen de eerste waren in de sneeuw op de parkeerplaats. Toen ze uitstapten was het gemeen koud. Door de sneeuw zochten ze hun weg naar de grote deur van de kerk. In de grote hal was het kil, omdat de hete lucht naar boven stroomde. In elkaar gedoken keken ze rond. Stride zag een bulletinbord met mededelingen over afkicken, preventie van misbruik en begeleiding bij scheidingen. Midden op het bord hing een mededeling van een vermiste persoon met een opvallend grote foto van Rachel.

'Hallo?' riep Stride.

Ergens in de kerk hoorden ze iemand lopen, even later gevolgd door een gedempte stem. Enige ogenblikken later kwam Dayton

Tenby uit de schaduwen van een lange gang tevoorschijn en kwam in de hal bij hen staan.

Dayton droeg een zwarte pantalon en een grijze, wollen trui met leren stukken op de ellebogen. Hij begroette hen met een nerveuze glimlach en zijn handdruk was evenals bij de eerste ontmoeting met Stride een beetje klam. Ook zijn voorhoofd was met een laagje zweet bedekt. Hij droeg een geel notitieblok met klein handschrift onder zijn arm en een pen achter zijn oor.

'Het spijt me dat ik er niet was om u te begroeten;' zei Dayton. 'Ik was druk bezig met de preek voor morgen, daarom was ik een beetje afgeleid. Laten we naar achteren gaan waar het warmer is.'

Hij liep voor hen uit door de gang. Daytons spreekkamertje in de kerk was een vierkant uit donker hout opgetrokken vertrek. Boven de eenvoudige schoorsteen hing een groot olieverfschilderij van Christus. De kachel was aan, zodat het plezierig warm was in de kamer. Dayton ging zelf in een groene, gestoffeerde stoel bij de kachel zitten en legde zijn gele notitieblok op het barokke bijzettafeltje naast hem. Hij wees naar een antieke, niet erg comfortabele bank. Stride en Maggie gingen zitten. Maggie zat prima, maar Stride schoof net zo lang heen en weer tot hij een makkelijke houding voor zijn lange lichaam had gevonden.

'Tijdens onze eerste ontmoeting vertelde u me dat Rachel volgens u was weggelopen,' zei Stride. 'Denkt u dat nog steeds?'

Dayton perste zijn lippen op elkaar. 'Zelfs voor Rachel duurt het nu wel erg lang voor een grap. Ik zou het nooit tegen de Stoners durven zeggen, maar ik ben bang dat dit meer dan een kinderachtig spelletje is.'

'Maar u hebt geen enkel idee wat het dan wel zou kunnen zijn?' vroeg Maggie aan hem.

'Nee, totaal niet. Denkt u dat iemand haar ontvoerd heeft?'

'We sluiten niets uit,' zei Stride. 'Op dit moment proberen we meer over Rachels relaties en verleden te weten te komen. We proberen een schets van haar te maken. Omdat u haar en haar familie al heel lang kent, dachten we dat u ons zou kunnen helpen.'

Dayton knikte. 'Juist.'

'U klinkt nogal terughoudend,' zei Maggie.

Dayton legde zijn gevouwen handen in zijn schoot. 'Het is geen terughoudendheid, rechercheur. Ik probeer vast te stellen wat ik wel en wat ik niet kan zeggen. Er zijn dingen die ik in mijn functie als religieus raadsman heb gehoord, die vanzelfsprekend vertrouwelijk moeten blijven. Ik weet zeker dat u dat zult begrijpen.'

'U bedoelt dat u Rachel raad hebt gegeven?' vroeg Stride.

'Eventjes. En dat was heel lang geleden. Ik ben meer met Emily bezig geweest. Samen hebben we jarenlang geprobeerd de problemen met Rachel op te lossen. Zonder veel succes, ben ik bang.'

'Alles wat u ons kunt vertellen, kan ons daarbij helpen,' verzekerde Maggie hem.

'Natuurlijk heb ik met Emily over uw bezoek gesproken,' zei Dayton. 'Weet u, ik had het vermoeden dat dit onderwerp ter sprake zou komen. Emily was zo vriendelijk mij toestemming te geven om vrijuit met u over onze gesprekken te praten. Vanzelfsprekend heb ik Rachels toestemming niet, maar ik doe er geen goed aan om onder deze omstandigheden dingen achter te houden. Natuurlijk moet ik er direct aan toevoegen dat Rachel me weinig heeft verteld om meer duidelijkheid over haar innerlijk te verschaffen.'

'Misschien moet u bij het begin beginnen,' stelde Stride voor.

'Ja, inderdaad. Nou, u weet dat veel problemen tussen Emily en Rachel tijdens haar eerste huwelijk met Tommy Deese zijn ontstaan. Hij schiep een kloof tussen Rachel en Emily die na Tommy's dood alleen maar dieper is geworden. Natuurlijk hoorde ik het meeste pas later. Ik kende hen beiden uit de kerk, maar geen van beiden deed een poging om me in vertrouwen te nemen.'

'Woonden ze hier vlakbij?' vroeg Maggie.

'O, ja. Verderop in deze straat, om precies te zijn.'

'Had Rachel veel vriendinnetjes?' vroeg Stride.

Dayton trommelde met zijn vingers op het bijzettafeltje. 'Ze was nooit echt close met iemand. Behalve misschien met Kevin. Hij heeft haar altijd erg leuk gevonden, maar de liefde kwam altijd van één kant.'

'Is dat dezelfde Kevin die de laatste avond bij haar in Canal Park was?' vroeg Maggie.

'O, ja. Kevin en zijn familie wonen nog steeds hier. Volgens mij wordt hij ooit nog eens advocaat of directeur, een echt succesverhaal. Ik ben bang dat zijn enige zwakke punt Rachel is. Hij was altijd van plan haar te redden. Maar Rachel had niet veel interesse om gered te worden. Nou, dat komt goed uit, want nu is hij veel beter af met Sally, het meisje met wie hij nu omgaat. Het spijt me, maar dat klinkt een beetje hardvochtig, hè? Niet dat ik een hekel aan Rachel had, maar ze zou nooit de juiste persoon voor Kevin zijn geweest.'

Maggie knikte. 'Ik neem aan dat u niet gelooft dat Kevin bij Rachels verdwijning betrokken is?'

Dayton bleek oprecht geschokt te zijn. 'Kevin? O, nee, nee. Onmogelijk.'

'Laten we het nu over Emily en Graeme hebben,' zei Stride. 'Had Rachel een hekel aan Graeme? Had ze er een hekel aan dat Emily een nieuwe man in hun leven bracht?'

'Dat zou u denken, hè?' zei Dayton. 'Maar dat scheen niet het geval te zijn. Ze konden goed met elkaar opschieten, in het begin tenminste. Volgens mij dacht Rachel dat ze Graeme als wig tussen haar en Emily kon gebruiken, zoals Tommy met haar had gedaan. Weet u, Graeme en Emily tegen elkaar opzetten. En misschien heeft dat wel gewerkt. Het huwelijk is niet erg gelukkig geweest.'

'Hoezo?' vroeg Maggie. 'Ruzies? Ontrouw?'

Dayton stak een hand op. 'Ik ben bang dat ik dorst heb gekregen. Ik heb een glas water nodig. Ik kan het me niet veroorloven om voor de preek een zere keel te krijgen. Wilt u soms iets drinken?'

Stride en Maggie schudden beiden het hoofd. Glimlachend verontschuldigde Dayton zich en verdween in een andere kamer. Ze hoorden zijn voetstappen op de harde vloer, gevolgd door het luide tikken van de waterleiding. Enige ogenblikken later keerde hij terug met een rood kopje, waaruit hij af en toe een klein slokje nam.

'Het spijt me,' zei hij, terwijl hij weer ging zitten. Hij was nu niet meer zo gespannen. 'Waar waren we gebleven?'

'Emily en Graeme,' zei Maggie.

'Ja, ja. Nou, volgens mij heeft er geen geweld plaatsgevonden in het huwelijk. Ik denk juist het tegenovergestelde. Er was geen enkele hartstocht. Er bestaat volgens mij weinig liefde tussen hen.'

'Waarom zijn dan in vredesnaam met elkaar getrouwd?' vroeg Stride.

Dayton zei met een frons op zijn gezicht: 'Graeme had veel succes. Ik vermoed dat Emily een beetje verblind is geraakt door al die dollartekens op zijn salarisstrook. Als je je hele leven met veel moeite de eindjes aan elkaar hebt geknoopt, is het heel verleidelijk om je een wereld voor te stellen waarin je je niet meer zo druk hoeft te maken. Misschien zag ze door haar dromen de werkelijkheid niet meer.'

'En Graeme?' vroeg Maggie. 'Ik bedoel er niets mee, maar Emily lijkt me nu niet bepaald zo'n goede partij voor de topman van een bank.'

Met een vreemde glimlach keek Dayton Maggie onderzoekend aan, alsof hij de vraag erg amusant vond. 'Nou, wie weet waarom de een zich tot de ander voelt aangetrokken? Emily is een lieve vrouw. Rachel kreeg haar knappe uiterlijk niet alleen van Tommy, wat Emily ook mag beweren. Bovendien zijn er heel veel mannen die zich aangetrokken voelen tot vrouwen voor wie gezorgd moet worden. Misschien is dat bij Graeme het geval geweest.'

Volgens Stride klopte dat niet met het beeld dat hij van Graeme had. 'Hoe hebben ze elkaar ontmoet?' vroeg hij.

'O, zoals Emily dat vertelt, klinkt het heel lief,' zei Dayton. Opeens werd zijn stem luider en heftiger. Het klonk geforceerd. 'Graeme werkte een jaar bij de bank en ik vermoed dat de meeste medewerksters hem als een begerenswaardige vrijgezel beschouwden. Hij zag er goed uit, was erg zelfverzekerd en had een goedbetaalde functie bij de bank. Wie zou hem niet leuk vinden? Maar hij scheen in niemand geïnteresseerd te zijn. Emily noemde zijn naam een paar keer tegen mij, maar ze verwachtte nooit dat hij haar zou opmerken. Ze deed zelfs geen pogingen contact met hem te zoeken. Ze was een van de weinigen die dat niet deed. Misschien heeft dat in haar voordeel gewerkt. Misschien was zij volgens hem de enige die immuun was voor zijn charmes. In ieder geval, op een dag sprak Graeme haar na kantoortijd aan op de parkeerplaats. Hij vroeg of ze iets met hem wilde drinken. Het bleek dat hij zich al enige tijd tot haar aangetrokken voelde, maar haar niet durfde mee uit te vragen. Vreemd, vindt u ook niet? Maar je kunt nooit weten.'

'Dat is zo,' zei Stride. Hij keek naar een fronsende Maggie.

'En niet lang daarna waren ze getrouwd,' ging Dayton verder. 'Het was een stormachtige romance.'

Maggie zei hoofdschuddend: 'En een paar jaar later bestond er geen enkele hartstocht meer?'

'Dat kan,' zei Dayton. 'Ik zie het veel te veel gebeuren.'

Stride knikte. 'Vergeef me, dominee, maar iets is me nog steeds niet duidelijk. Zelfs al heeft Graeme Emily gevraagd, dan vind ik het toch nog moeilijk te geloven dat ze zoveel met elkaar gemeen hebben dat hij zich meteen in het huwelijk wilde storten. Het klinkt misschien een beetje gevoelloos, maar heeft Emily hem in de val gelokt?'

Dayton beet op zijn lippen en keek een beetje ongemakkelijk. 'Ik weet niet wat u precies bedoelt.'

Maggie glimlachte. 'Een val. U weet dat vrouwen ontzettend goed zijn in het manipuleren van mannen, zodat ze alles doen wat ze zeggen. Nou, Stride doet bijvoorbeeld alles wat ik zeg. Het is een truc.'

Dayton glimlachte zenuwachtig. 'Nou, volgens mij volgde Emily geen enkele strategie. Daarvoor was ze te veel in de zevende hemel. Zoals ik al zei, het geld heeft er misschien voor gezorgd dat ze niet merkte dat er bij haar weinig hartstocht aanwezig was. Maar ik geloof niet dat ze hem opzettelijk verleid heeft.'

'Dominee, we moeten echt de waarheid weten,' zei Stride tegen hem. 'Het is duidelijk dat er meer was.'

'Waarschijnlijk wel.' Dayton veegde zijn gezegd af, dat droop van het zweet. 'Nou, weet u, nadat ze een paar weken met elkaar waren omgegaan, merkte Emily dat ze zwanger was. En dat was de ware reden voor hun vlugge huwelijk.'

'Ik weet zeker dat Graeme het fantastisch vond,' mompelde Stride.

'Nauwelijks,' zei Dayton. 'Hij wilde dat ze zich liet aborteren. Ze weigerde. Volgens mij wilde hij alles terugdraaien, maar in een stad als Duluth en in zijn positie kan men zich geen publiek schandaal veroorloven. Dus is hij met haar getrouwd.'

'En de baby?'

'Een miskraam na zes maanden. Emily is er bijna aan gestorven.'

'Graeme heeft daarna geen pogingen gedaan om als goede vrienden te scheiden?' vroeg Stride.

'Nee, dat heeft hij niet gedaan,' zei Dayton. 'Hij scheen zich bij het huwelijk te hebben neergelegd. En ik vermoed dat een scheiding hem veel geld gekost zou hebben. Dus hield hij zich aan de afspraak. Maar vergist u zich niet, hij heeft nooit gedaan alsof hij ervan genoot. Het kwam hem gewoon goed uit om getrouwd te zijn. En een tijdje later was dat ook bij Emily zo. Liefde schijnt niet meer zo belangrijk te zijn als je jaren hebt geploeterd om rond te komen.'

'Een tijdje?' vroeg Maggie.

'Nou, geld is geen medicijn voor eenzaamheid.' 'Wat is de afspraak nu?' vroeg Stride.

'Volgens mij is het beter dat u dat met hen zelf bespreekt, rechercheur.'

'Intussen bevond Rachel zich in het midden van deze gelukkige situatie, hè?' vroeg Maggie.

Dayton slaakte een zucht. 'Die drie mensen in dat huis,' zei hij. 'En er bestond niet veel liefde tussen hen. Het is verschrikkelijk. Daarom was ik er zo zeker van dat Rachel was weggelopen. In haar ogen was er veel om voor weg te lopen.'

'Heeft ze ooit met u over weglopen gesproken?' vroeg Stride.

'Nee, ze heeft me nooit in vertrouwen genomen. Ik vermoed dat ze mij zag als iemand die Emily's kant had gekozen, met als gevolg dat ze mij als vijand beschouwde.'

'En is er verder nog iets dat volgens u helderheid kan verschaffen over haar verdwijning? Iets dat u heeft gehoord of gezien?'

'Ik ben bang van niet,' zei Dayton. 'Ik wilde dat het wel zo was.'

Ze gingen staan en schudden elkaar ongemakkelijk de hand, maar Stride had het gevoel dat de dominee graag wilde dat ze weggingen. Hij liep met hen weer terug door de gang, naar de koude hal van de kerk. Toen de deur achter hen in het slot viel, bleven Stride en Maggie even staan om hun jassen dicht te knopen en sjaals voor hun gezicht te houden. De wind had hun voetafdrukken in de sneeuw weggeblazen.

'Wat denk je?' vroeg Maggie.

Stride keek met samengeknepen ogen in het koude zonlicht. 'Volgens mij moesten we maar eens een pauze inlassen.'