***

Vrijdagochtend even na negen haalde Stride Serena op bij het motel. Hij klopte op haar deur. Toen ze opendeed was haar haar nog vochtig van een zojuist genomen douche. Haar huid glom nog. Ze had minder opvallende kleren aangetrokken; een gebleekte spijkerbroek, een nauwsluitend T-shirt en cowboylaarzen.

'Hallo, Stride,' zei ze. 'Kom binnen. Ik ben bijna klaar.'

Na het douchen was het vochtig en rook het aangenaam in de kleine kamer. De spiegel naast de tv was beslagen. Hij zag haar koffer open op het bureau liggen, met haar kleren netjes opgevouwen erin. Een tweepersoonsbed stond bijna klem tussen de muren.

'Het spijt me van de kamer,' zei hij. 'Maar in de zomer is het hier altijd druk.'

Serena zei schouderophalend: 'Dat geeft niet.'

Ze ging op de rand van het bed zitten en deed haar kleine zilveren oorbellen in. Haar vingertoppen leken haar oorlelletjes te liefkozen. Stride kon zijn ogen niet van haar afhouden. Serena keek op, zag dat hij keek en na enige tijd keek ze nerveus opzij.

'Toen ik hierheen reed, heb ik met mijn gsm Rachels moeder gebeld,' zei hij enigszins verlegen. 'Ik heb haar eindelijk kunnen bereiken. We kunnen daar eerst heengaan.'

'Heb je haar het nieuws verteld?'

Stride schudde het hoofd. 'Nee, ik heb alleen gezegd dat ik met haar wilde praten. Misschien vermoedt ze iets.'

Serena ging staan. Ze waren zo dicht bij elkaar dat ze elkaar konden kussen, en even voelde Stride een wild verlangen opkomen om dat ook te doen.

'We kunnen beter gaan,' zei hij.

Eenmaal buiten stapten ze in Strides pick-up. De zittingen van de stoelen waren versleten en hij had overal op het dashboard briefjes met notities geplakt, die op verscheidene onderzoeken betrekking hadden. Een beker met koffie van een dag oud stond in de bekerhouder en een deel van het dagblad van Duluth lag opengevouwen op de vloer.

Serena zag zijn verlegenheid en glimlachte. 'Maak je geen zorgen. Ik hou wel van een pick-up waarin geleefd wordt. Hoe oud is de koffie?'

'Oud.'

'Hebben jullie een Starbucks hier?'

'Nog niet. De meeste koffie halen we bij McDonald's. Wil je er even langs?'

'Natuurlijk.'

Ze kregen twee dampende bekers koffie, waarna Stride de oude koffie weggooide. Bovendien bestelde hij opgebakken aardappeltjes, die ze onderweg opaten. Serena liet haar arm buiten de pick-up bungelen. De wind waaide naar binnen en zorgde ervoor dat haar pasgeborstelde haren in de war raakten. Af en toe nam ze een slokje koffie. Stride keek nu en dan een beetje stiekem naar haar. Een paar keer keek ze ook in zijn richting. Ze zeiden niet veel.

Flarden mist zweefden over de weg. Tijdens het passeren van de mist stak hij zijn koplampen aan. Boven op de heuvel keken ze over de rest van de stad. Hij zag Serena naar voren leunen en omlaag kijken naar de contouren van het meer tussen de nevel door.

'Dat is geweldig,' mompelde ze. 'Als je zolang in de woestijn leeft, vergeet je alles over bomen en water.'

'Ik ben nog nooit in de woestijn geweest,' zei Stride.

'Nooit? Je zou eens moeten gaan. Op haar eigen manier is ze prachtig.'

'Kom je oorspronkelijk uit Las Vegas?' vroeg Stride.

'Nee, Phoenix.' Hij zag de afstandelijke uitdrukking in haar groene ogen verschijnen en vermoedde dat hij een gevoelige snaar had geraakt. 'Toen ik zestien was, ben ik met een vriendin naar Vegas vertrokken,' ging ze verder.

'Jong;' zei hij, terwijl hij zich afvroeg waarom ze was weggelopen. Serena zei verder niets.

, Stride volgde de bochtige weg naar de snelweg en reed in zuide- lijke richting verder. Het was de snelste weg naar de buurt, waar Emily en Dayton Tenby woonden. Toen Emily nog in de gevangenis zat, waren ze getrouwd. Zes maanden geleden werd ze voorwaardelijk vrijgelaten.

'Ik bevries zowat,' zei Serena, terwijl ze over haar armen wreef.

'Er ligt een sweater achterin. Wil je die soms aantrekken?'

Serena knikte. Ze trok haar neus op. 'Ik ruik sigaretten. Rook jij?'

'Ik heb gerookt,' bekende Stride. 'Maar een jaar geleden ben ik ermee opgehouden. De lucht hangt er nog steeds.'

'Was het moeilijk om ermee te kappen?'

Stride knikte. 'Maar ik zag een collega van me vorig jaar aan kanker overlijden. Hij was maar tien jaar ouder. Dat maakte me bang.'

'Goed zo,' zei Serena.

Stride vond zonder enige moeite het huis van Dayton en Emily, slechts op twee blokken van de kerk die hij en Maggie drie jaar geleden in de sneeuw hadden bezocht. Hij parkeerde de auto in de straat en haalde een roestkleurige, wollen sweater uit de achterbak. Terwijl ze de oprit opliepen, trok Serena hem over haar schouders en trok de mouwen zo ver omhoog dat haar onderarmen onbedekt waren.

'Je bent een reddende engel,' zei ze en kneep in zijn arm.

Meteen nadat ze hadden aangebeld, deed Emily de deur open. Hij had verwacht dat ze in de gevangenis oud was geworden, maar ze leek zelfs jonger dan tijdens de donkere periode van het proces. Haar make-up was netjes en haar lippenstift regelmatig en rood. Haar blauwe ogen, die ooit een onverschillige, dode uitdrukking hadden gehad, stonden nu helder en haar donkere haar was op een leuke manier geknipt. Ze droeg een bruine pantalon en een loshangende, witkatoenen blouse.

'Dag, inspecteur,' zei ze. 'Dat is lang geleden.'

'Ja, dat is zeker. U ziet er goed uit, mevrouw Tenby.'

'Toe, noem me gewoon Emily,' zei ze vriendelijk.

'Graag. En dit is Serena Dial. Ze werkt op het bureau van de sheriff van Clark County in Las Vegas, Nevada.'

Emily trok een verbaasd gezicht. 'Las Vegas?'

Serena knikte. Emily trok een zorgelijk gezicht. Ze trok de deur verder open en nodigde hen uit binnen te komen.

'Dayton is in de woonkamer. Het spijt me dat we gisteravond niet te bereiken waren. We hebben uw boodschap beluisterd, maar we waren pas vrij laat thuis. Onze vlucht naar de Cities had twee uur vertraging, waarna we nog twee uur naar het noorden moesten rijden.'

'Was u op vakantie?'

'Gedeeltelijk, en gedeeltelijk was het werk voor Dayton. Er was een nationaal congres van de kerk in San Antonio, bij de Riverwalk. We zijn een paar dagen langer gebleven om de week vol te maken.'

Ze ging hen voor naar de woonkamer. Dayton Tenby zat op de bank. Onmiddellijk stond hij op om hen te begroeten. Daytons haar was nu helemaal grijs geworden, hoewel er nog maar weinig was overgebleven, op een randje na bij de kruin van zijn smalle schedel. Hij was iets zwaarder geworden, genoeg om niet meer zo mager te zijn als tijdens hun eerste ontmoetingen. Hij droeg een grijze pantalon, een gestreken wit overhemd en een zwart acryl vest.

Emily en Dayton gingen naast elkaar op de tweezitsbank zitten en hielden eikaars hand vast. Stride en Serena gingen tegenover hen op de bank zitten. Stride kon zien dat het huwelijk beiden goed had gedaan. Ondanks het leeftijdsverschil van tien jaar, schenen ze erg gelukkig te zijn.

'U moet weten, inspecteur, dat ik nog steeds geen spijt heb van mijn daad,' zei Emily. 'Ik vind het niet erg om tegenover de samenleving mijn schuld te voldoen, maar als ik het over zou moeten doen, deed ik hetzelfde weer,'

Stride aarzelde even. 'Dat begrijp ik.'

Dayton keek hen aan. 'We vermoeden dat dit geen beleefdheidsbezoek is. U moet nieuws voor ons hebben.'

'ja, dat klopt,' zei Stride. 'Ik kan me voorstellen dat het erg vervelend nieuws kan zijn.'

'U hebt haar gevonden,' zei Emily.

'Ja, dat klopt. Maar niet onder de omstandigheden die u verwacht zou hebben. In het begin van deze week werd mevrouw Dial naar een plek in de woestijn geroepen, net buiten Las Vegas. Het lichaam van een jong meisje was daar gevonden. Ik ben bang dat het Rachel was.' Hij pauzeerde even en ging toen verder. 'Ze was pas kort daarvoor gestorven. Een paar dagen slechts. Het blijkt dat Rachel de laatste drie jaar nog gewoon in leven was.'

'In leven was?' fluisterde Emily met grote schrikogen. 'Al die tijd?'

Hij zag dat Emily hard in Daytons hand kneep. Ze sloot haar ogen en liet langzaam haar hoofd tegen zijn schouder rusten.

'Hoe is ze gestorven?' vroeg Dayton.

'Het spijt me,' zei Serena zachtjes tegen hen. 'Ze is vermoord.'

Hoofdschuddend zei Dayton: 'Ach, nee.'

Emily ging rechtop zitten en wreef in haar ogen. Ze haalde een zakdoek uit een doos op de bijzettafel en snoot haar neus. Ze knipperde met haar ogen en probeerde zich te vermannen. 'Wilt u beweren dat Graeme mijn dochter niet heeft vermoord?'

'Dat klopt,' zei Stride.

'O, mijn god.' Ze keek Dayton aan. 'Ik heb hem vermoord. En hij heeft het niet gedaan! Ze leefde nog!'

'Hij mag haar dan niet hebben vermoord, maar dat betekent niet dat hij onschuldig was,' zei Dayton tegen haar.

'Dat weet ik wel, dat weet ik wel. Maar ze heeft me al die tijd uitgelachen, waar ze ook was. Ze heeft me zover gekregen dat ik hem vermoord heb!'

'Hebt u enig idee hoe het gebeurd is?' vroeg Dayton aan Serena. 'Wie heeft haar vermoord?'

'Dat onderzoeken we nog steeds,' zei Serena. 'Ik weet dat dit een moeilijke tijd voor u is, maar ik moet het vragen. Had u enige reden om aan te nemen dat uw dochter nog steeds in leven was? Heeft ze ooit geprobeerd contact met u op te nemen?'

Dayton en Emily keken Stride aan.

'Alleen de kaart die u ons liet zien,' zei Dayton.

Stride legde Serena alles uit over de kaart die hij vlak na het proces had ontvangen en in Las Vegas was afgestempeld.

'Heb je hem nog onderzocht?' vroeg Serena.

'Zover we na konden gaan. Er zaten geen vingerafdrukken op de kaart en geen DNA op de postzegel. Ik heb de politie in Vegas gewaarschuwd en gevraagd of ze eens voor me konden rondneuzen, maar ze hadden niet veel zin om hun tijd te besteden aan de zoektocht naar een achttienjarige wegloopster, die misschien dood was en misschien in Las Vegas kon zitten.'

'Ik weet niet of ik in hun plaats anders gehandeld zou hebben,' moest Serena bekennen.

Stride knikte.

'Ik heb wel rondgekeken, mevrouw Dial,' verklaarde Dayton.

Stride en Serena keken hem verbaasd aan. Dayton zweeg even en vroeg zwijgend om de toestemming van Emily. Ze knikte.

'Voor mij was de kaart - nou, dat leek me nu precies een spelletje dat Rachel zou spelen. Om ons te treiteren. Daardoor was ik er ook zeker van dat ze nog in leven was. Vanzelfsprekend zat Emily toen in de gevangenis, maar ik wilde niet dat het spoor koud zou worden. Dus ben ik er heengegaan om haar te zoeken.'

'U bent naar Las Vegas gegaan?' vroeg Stride.

'Ja, een week. Toen u me vertelde dat de politie daar niet erg behulpzaam was, besloot ik er zelf een kijkje te gaan nemen. Voor Emily. Ze verdiende het om de waarheid te weten.'

'Maar hoe heeft u dat gedaan - de zoektocht, bedoel ik?' vroeg Serena.

'Ik weet dat ik nu als een van de Hardy's klink,' zei Dayton. 'Ik heb een foto van Rachel meegenomen. Ik ben langs alle casino's gegaan en heb de foto bij de beveiliging laten zien. Gewoon om te controleren of iemand haar had gezien. Ze houden de mensen daar goed in de gaten, als je de tv-shows mag geloven. Ik nam gewoon aan dat ze, als ze daar was, in een casino zou werken. Zoals iedereen dat schijnt te doen. Dus ben ik de hele Strip afgegaan, vervolgens heb ik in het centrum gezocht en als laatste in de buitenwijken.'

'En hebt u haar gevonden?' vroeg Stride.

Dayton schudde mistroostig het hoofd. 'Geen enkel spoor van haar. Na een week begon ik te geloven dat alles op een vergissing berustte, dat de kaart niet van Rachel afkomstig was.'

'Bent u nadien ooit nog eens naar Vegas geweest?' vroeg Serena.

'Nee.'

'Hebt ii nog andere redenen gehad om aan te nemen dat Rachel nog steeds in leven was?' vroeg Stride, terwijl hij hen strak aankeek. 'Geen verdere, vreemde pogingen om in contact te komen? Telefoontjes?'

'Helemaal niets,' zei Emily. 'Eerlijk gezegd heb ik het nooit geloofd, in tegenstelling tot Dayton. Ik heb nooit gedacht dat ze nog in leven was.'

'O? Waarom?' vroeg Serena.

Heel even verscheen een ironische glimlach om Emily's lippen. 'Ik zat in de gevangenis. Als ze nog had geleefd, weet ik zeker dat Rachel me dat op een of andere manier had laten weten.'

Stride knikte. 'We weten voldoende,' zei hij. Hij stond op, een voorbeeld dat door Serena werd gevolgd.

'Wat moeten we doen om ervoor te zorgen dat Rachels lichaam hierheen wordt vervoerd?' vroeg Dayton.

'Ik zal iemand contact met u laten opnemen,' zei Serena. 'Als het mogelijk is, zullen we haar lichaam vrijgeven. Het gaat om een officieel politie-onderzoek, begrijpt u? Maar als u het niet erg vindt nog één advies. Als het lichaam eenmaal hier is, kunt u er beter niet meer naar kijken. Ze is in de woestijn gevonden, en nou ja, de woestijn is niet erg vriendelijk voor stoffelijke overschotten.'

Emily moest even slikken. 'Ik begrijp het.'

Ze namen afscheid. Dayton begeleidde hen naar de voordeur. Serena keek glimlachend naar de dominee.

'Nogmaals, het spijt me heel erg. Ik hoop dat u beiden voor deze hele toestand een fijne vakantie heeft gehad.'

Dayton aarzelde even. 'O, ja. Dat hebben we zeker. Dank u.'

'Ik vind de Riverwalk in San Antonio heel erg leuk,' ging Serena verder. 'Waar hebt u gelogeerd?'

'Het congres was in de Hyatt.'

'Bent u nog in de gelegenheid geweest om de stad uit te gaan?'

'Niet echt. We hebben de Alamo bezocht, van die dingen.'

'Natuurlijk,' zei Serena.

Dayton raakte haar schouder aan toen ze op het punt stonden weg te gaan. 'Mag ik u iets vragen?'

Serena knikte.

'Ik vroeg me af of u wist wat Rachel deed. Waar ze werkte. Ik dacht, als ik verder had gezocht - '

'Ze werkte in een stripclub,' zei Serena plompverloren.Dayton bevochtigde zijn lippen met zijn tong. 'Aha. Juist. Daar heb ik niet gekeken.'