***

Stride nam plaats in de getuigenbank. Dat had hij al honderden malen eerder gedaan, dus in dat opzicht was hij gewend aan de stoel. Het was alsof de zitting de vorm van zijn lichaam had aangenomen. Hij zocht oogcontact met de juryleden.

Juryleden in Duluth geloofden de politie. Hij zag het in hun ogen. Dit was geen jury die gekozen was uit mensen uit de stad, waar de inwoners de politie soms als hun vijand beschouwden. Hij zag dat ze zijn verweerde gelaatstrekken bestudeerden, de grijze plukjes in zijn donkere haar en zijn stevige gestalte, waarna ze tot de conclusie kwamen dat ze hem konden vertrouwen.

Dan introduceerde hem en stond toe dat Stride over zijn carrière bij het korps vertelde, zijn jarenlange ervaring, zijn deskundigheid op het gebied van misdaden en plaatsen delict. Pas nadat de jury hem goed had leren kennen, begon Dan over Rachel te praten. Stride legde uit hoe hij voor het eerst van de verdwijning van het meisje hoorde, waarna hij stap voor stap de jury door een reconstructie van de bewijzen van Rachels laatste avond voerde.

Hij beschreef de video-opname van de bank, waarop te zien was dat Rachels auto even na tien uur voorbijgleed. Dan liet de video aan de jury zien. Vervolgens liet hij een korrelige vergroting zien van het gezicht van een meisje achter het stuur. Ondanks het wazige beeld kon iedereen zien dat het Rachel was. Ze glimlachte. Ze keek gelukkig.

Dat was het laatste beeld dat iemand van Rachel Deese had gezien, herinnerde Dan de jury.

inspecteur, wat droeg Rachel op deze foto?'

'Een witte coltrui,' zei Stride.

Dan liep naar de tafel van de aanklager en haalde een bewijsstuk - een kassabon, keurig in een plasticzak. 'Kunt u dit item identificeren?'

Stride knikte. 'Het is een kassabon. Die hebben we in een tas van Gap gevonden op de vloer van Rachels slaapkamer. Dat hebben we tijdens ons eerste onderzoek ontdekt.'

'Waar was die kassabon voor?'

'Die is voor een kledingstuk dat op de zondag voor Rachels verdwijning is verkocht. Een witte coltrui van het merk Gap.'

'Hebt u tijdens uw onderzoek in Rachels slaapkamer een witte coltrui gevonden?'

'Nee, dat hebben we niet.'

Dan knikte in gedachten, inspecteur, wilt u ons vertellen hoe u en uw agenten de zoektocht naar Rachel hebben uitgevoerd?'

'We hebben onmiddellijk een uitgebreide zoektocht in de staat en naaste omgeving uitgevoerd. Mijn agenten hebben alle buren verhoord, binnen een straal van twaalf blokken van het huis van de Stoners. We hebben het busstation, het vliegveld, het treinstation en alle taximaatschappijen in Duluth én Superior gecontroleerd. De politie heeft in de gehele staat elk servicestation en elke winkel langs de snelwegen gecontroleerd. Daar werd Rachels foto uitgedeeld en werd elke medewerker verhoord. We hebben een mededeling op onze website gezet en informatie naar de politie in het hele land gefaxt. Deze pogingen resulteerden in honderden tips, die nauwgezet door onze agenten en onze collega's in andere staten werden nagetrokken. We hadden prachtige foto's van Rachel om aan getuigen te laten zien. We hebben letterlijk duizenden verhoren afgenomen. Helaas hebben we, op de videoband van de bank na, geen enkele officiële verklaring over Rachels aanwezigheid binnengekregen. Geen enkele. Nergens vandaan.'

'En welke conclusie trok u hier uit?'

'We begonnen de mogelijkheid dat Rachel was weggelopen, weg te strepen. Sinds die vrijdagavond had niemand haar meer levend gezien. Bovendien hadden we van het begin af aan onze twijfels of Rachel was weggelopen en haar auto thuis had laten staan. Wij vonden het erg vreemd dat een tiener met een auto haar enige mogelijkheid voor transport had laten staan. En zoals ik al zei, we hebben elke mogelijke vorm van transport gecontroleerd, maar geen enkel bewijs gevonden dat ze er gebruik van had gemaakt.'

'Hebt u de mogelijkheid overwogen dat ze door een onbekende is ontvoerd?'

Stride knikte. 'We hebben alle bekende plegers van zedenmisdrijven binnen een straal van honderd vijftig kilometer van de stad verhoord. We hebben verscheidene personen voor verhoor meegenomen, omdat ze voor die vrijdagavond geen alibi bezaten. Er was geen enkel bewijs dat ze ook maar in de buurt van Duluth zijn geweest. Niemand, die in de buurt van Rachels huis woonde, herkende hun foto's of voertuigen.'

'Zijn er nog andere elementen in deze zaak die, op grond van uw ervaring, niet overeenstemmen met een ontvoering door een onbekende?' vroeg Dan.

'Ja. Bijna alle ontvoeringen, die door onbekenden worden gepleegd, komen voor op het platteland of in geïsoleerde gebieden. Op buitenwegen, bijvoorbeeld. Het is zeer ongewoon om een meisje te ontvoeren in een gedeelte van de stad waar ze woont. De meeste seksuele jagers willen het risico niet lopen dat men ze kan identificeren, door in een drukke buurt te gaan wachten of iemand proberen te ontvoeren die door haar geschreeuw en verzet de aandacht van de buren trekt. In plaats daarvan begaan ze hun misdaden als de mogelijkheid zich voordoet. Een eenzame weg. Een ongelukkig slachtoffer. Omdat we weten dat Rachel die avond thuis is gekomen - haar auto stond bij het huis - weten we ook dat ze in een vrij drukke buurt was geweest.'

Dan liep naar de tafel van de aanklager terug om een slok water te nemen. Hij wilde de jury niet onder druk zetten. Stride was bezig een gecompliceerd scenario te presenteren, en het was voor de jury belangrijk dat ze het traject van bewijzen en conclusies konden volgen.

'Hebt u ten slotte nog meer bewijs gevonden van wat er met Rachel is gebeurd?' vroeg hij.

'Ja, dat hebben we.'

Stride beschreef de tip van Heather Hubble dat tot de vondst van Rachels armband leidde, en het doorzoeken van het gebied bij de schuur, waar hij gevonden was.

'Als resultaat van dat onderzoek, hebt u verder nog bewijzen gevonden dat Rachel op die plek is geweest?'

'Ja. We vonden een stukje witte stof met donkere vlekken. Die vlekken bleken later bloed te zijn.'

Opnieuw pakte Dan een bewijsstuk en liet het zien. 'Waarom was deze ontdekking zo belangrijk?' vroeg Dan.

'We geloven dat Rachel een witte coltrui droeg, die ze het weekend voor de avond van haar verdwijning had gekocht. De stof kwam overeen met de karakteristieken van de coltrui. We hebben het voor analyse naar het Bureau of Criminal Apprehension in Minneapolis gestuurd.'

Dan stelde geen verdere vragen over de coltrui. Direct na Stride zou dr. Yee - dr. Standvastig, zoals hij binnen het rechtssysteem van Minnesota werd genoemd - als getuige optreden om de forensische stukjes van de puzzel in elkaar te passen. Yee vergeleek het stukje stof met een andere coltui van dezelfde fabrikant en concludeerde dat het overeenstemde met het merk en type coltrui die Rachel had gedragen. En de bloedvlekken zouden door middel van een DNA- test van Rachel blijken te zijn.

inspecteur, is op dat moment de opzet van uw onderzoek veranderd?' vroeg Dan.

'Jazeker. We kwamen tot de conclusie dat Rachel dood was en begonnen naar een lichaam te zoeken.'

'Maar u hebt geen lichaam gevonden, hè?'

Stride schudde ontkennend het hoofd. 'Nee, we hebben kilometers bos in de omgeving van de schuur doorzocht. We hebben met behulp van agenten en vrijwilligers iedere vierkante meter grondig doorzocht. Helaas zijn er te veel plaatsen om een lichaam te verbergen.'

'Maar toch bent u er heilig van overtuigd dat Rachel dood is?' vroeg Dan.

'Protest,' riep Gale. 'De getuige kan echt niet weten of het meisje dood of levend is.'

Dan schudde het hoofd. 'Ik vraag om een conclusie, gebaseerd op de enorme ervaring van de inspecteur in moordonderzoeken. Hij is een expert.'

Rechter Kassei kneep haar lippen samen. 'Ik sta de vraag toe. De getuige moet antwoord geven.'

'Ja, ik geloof dat Rachel dood is,' zei Stride. 'Dat is de enige, redelijke uitleg van de bewijzen.'

'Laten we even teruggaan, inspecteur. Afgezien van het stukje stof met bloed, heeft u verder nog bewijzen gevonden op de plaats delict?'

Gale ging opnieuw staan. 'Edelachtbare, de aanklager heeft die plek een plaats delict genoemd, terwijl er nog geen definitief bewijs van een misdrijf bestaat.'

Rechter Kassei knikte. 'Hij heeft gelijk, meneer Erickson.'

Dan bleef onverstoorbaar. 'Hebt u verder nog iets gevonden in de buurt van de plek waar u het stukje stof hebt gevonden?'

'Ja,' antwoordde Stride. 'We vonden veel elkaar overlappende voetafdrukken in het zand achter de schuur, op de plek waar meestal de auto's staan. We waren niet in staat om ze te gebruiken. Maar minder dan een meter van de plek waar we het stukje stof vonden, zagen we verscheidene, gedeeltelijke voetafdrukken van een sportschoen, maat vijfenveertig. We zagen eveneens voetafdrukken van een andere sportschoen, maat negenendertig.'

Dan liet de foto's van de voetafdrukken zien, gevolgd door de reconstructies van de zolen. 'Was u in staat om het merk van de schoen met maat vijfenveertig te bepalen?'

'Ja, dat patroon is zeer opvallend. Midden in het hielvlak bevindt zich een grote, rode ovaal. Hij is afkomstig van een Adidas-schoen, model 954300. Die wordt op drie plaatsen in en rond Duluth verkocht.'

Dan pakte een document van de tafel en liet opnieuw een bewijsstuk opnemen. Hij wendde zich tot Stride. 'Kunt u ons vertellen wat dit document is, inspecteur?'

'Dit is een kopie van een cheque, uitgeschreven door Graeme Stoner, vier maanden voor Rachels verdwijning. Hij was bestemd voor een winkel, Sports Feet, voor een transactie van vijfentachtig dollar.'

'Hoeveel filialen van deze zaak bevinden zich in Duluth?'

'Eén, in Miller Hill Mali.'

'Verkoopt deze zaak het model Adidas-schoen met dezelfde voetafdrukken?'

inderdaad. Op het moment dat deze cheque was uitgeschreven, bedroeg de prijs vijfentachtig dollar.'

Dan knikte grimmig. 'Vertel eens, inspecteur, toen u meneer Stoners woning doorzocht, hebt u toen een paar Adidas-schoenen gevonden?'

'Nee.'

'Waren er helemaal geen sportschoenen?'

'We vonden een paar Nikes, die onlangs waren aangeschaft. Die bleken nauwelijks gebruikt te zijn.'

Dan liet een andere kopie van een cheque zien, die door Graeme Stoner was uitgeschreven. 'Vertel ons alstublieft iets over de andere cheque.'

'Deze cheque is eveneens uitgeschreven voor Sports Feet, maar ditmaal voor een bedrag van achtenzeventig dollar. De cheque is gedateerd op het weekend nadat Rachel is verdwenen. Achtenzeventig dollar is de verkoopprijs voor het model van de Nikes, die we in meneer Stoners slaapkamer hebben gevonden.'

'Heeft hij slechts vier maanden nadat hij het eerste paar sportschoenen heeft gekocht, een tweede paar gekocht?'

'Dat klopt,' zei Stride.

'En wat is de schoenmaat van de Nikes die u gevonden hebt?' vroeg Dan.

'Maat vijfenveertig. Dezelfde maat als de voetafdrukken bij de schuur.'

'Nog één vraag over voeten, inspecteur. Kon u vaststellen welke schoenmaat Rachel had?'

'Maat negenendertig. Dat stemt overeen met de ander afdrukken die we bij de schuur hebben gevonden.'

Dan maakte van de gelegenheid gebruik om even naar de jury te kijken, om er zeker van te zijn dat alle belangrijke door Stride beschreven feiten tot hen waren doorgedrongen. Stride zag de impact van zijn verklaring in hun ogen. Ze hielden net zo min als hij van toevalligheden.

inspecteur, hebt u toen tijdens het onderzoek bevel tot huiszoeking in het huis van Stoners gekregen?' vroeg Dan.

'Jazeker,' zei Stride.

'Vertel ons wat u tijdens deze huiszoeking vond.'

'Het eerste belangrijke bewijs vonden we op de harde schijf van de computer in meneer Stoners privé-kantoor. Het was een foto van Rachel.'

Dan pakte een afdruk van een vergroting van een foto. Hij liet het als bewijs registreren, waarna hij Stride de foto liet zien, zonder dat de juryleden daar de gelegenheid voor kregen.

'Is dat de foto?'

Stride knikte. 'Jazeker.'

Dan liep naar de jury. Langzaam draaide hij de foto om, zodat alle juryleden hem konden zien. Verscheidene leden hapten naar adem. Stride zag dat de vier mannelijke leden van de jury onwillekeurig naar voren bogen. Het was onmogelijk om niet seksueel op het beeld van het meisje op de foto te reageren.

'Heeft u daarna tijdens uw huiszoeking nog andere bewijzen van seksuele aard gevonden?'

'Jazeker. Achter in een lade van een dossierkast, die eveneens in zijn kantoor stond, vonden we verscheidene pornobladen. Onder de bladen bevonden zich exemplaren van Candy Girl, Jail Bait en Lollypop Pussy.'

Dan bestudeerde de gezichten van de juryleden, terwijl hij zonder Stride aan te kijken aan hem vroeg: 'Wat voor soort bladen zijn dat?'

'Ze bevatten foto's van modellen die zich zo hebben opgemaakt dat ze op tienermeisjes lijken.'

Met de foto van Rachel in zijn hand keerde Dan naar zijn tafel terug. Hij en Stride hadden gediscussieerd over de vraag of ze de foto tijdens de rest van zijn verklaring op een standaard zouden laten staan, zodat de jury hem goed kon zien. Maar beide mannen waren van mening dat de mannen in de jury te veel door de foto zouden worden afgeleid, en misschien zelfs de vrouwen ook.

Dan haalde exemplaren van de bladen tevoorschijn, die in Graemes huis waren ontdekt en overhandigde ze een voor een aan de juryleden. Ze bladerden er even door. Op hun gezichten verscheen een uitdrukking van walging. Dan gaf hun enige minuten de tijd om de niets verhullende foto's te bekijken, lang genoeg om het perverse karakter ervan tot zich te laten doordringen, maar niet lang genoeg om er ongevoelig voor te worden. Hij haalde de bladen weer op, waarna hij een nieuw document van zijn stapel bewijzen pakte.

Hij overhandigde het aan Stride. 'Kunt u ons vertellen wat dit is?'

'Het is een lijst van telefoongesprekken die vanuit het huis van de familie Stoner zijn gevoerd.'

'Wat blijkt daaruit?'

'Er zijn regelmatig gesprekken met een aantal sekslijnen gevoerd. Gemiddeld twee of drie keer per maand en langer dan een jaar. De gesprekken zijn allemaal met bedrijven die de nadruk op tienerseks leggen. Eigenlijk geven ze opbellers de gelegenheid om te fantaseren dat ze seks met jonge meisjes hebben.'

'Dank u, inspecteur. Laten we even terugkeren naar de huiszoeking bij de familie Stoner. Hoorde bij die huiszoeking eveneens een busje, dat eigendom was van meneer Stoner?'

'Ja, het busje stond in de los van het huis staande garage, aan de zijkant van het huis. Het busje stond tijdens ieder bezoek van ons op dezelfde plek.'

'Was hij op slot toen u het busje doorzocht?'

'Ja, meneer Stoner gaf ons de sleutel.'

'Wat ontdekte u toen u het busje doorzocht?'

'De vloerbedekking achter in het busje hebben we zorgvuldig geanalyseerd. We vonden diverse vlekjes, die bloed bleken te zijn. We vonden eveneens witte vezels, die van dezelfde samenstelling bleken te zijn als Rachels coltrui. Al het materiaal werd naar het BCA gestuurd.'

Dr. Yee zou de volgende link leggen voor de jury: de vezels waren van dezelfde coltrui die Rachel op de avond van haar verdwijning droeg, precies zoals het stukje stof dat achter de schuur was gevonden. De vlekken in het busje en op het mes waren eveneens van dezelfde samenstelling als Rachels bloed.

'U hebt de bloedvlekken en de vezels achter in Graeme Stoners afsloten busje gevonden?' herhaalde Dan.

'Dat klopt,' zei Stride.

'Hebt u verder nog iets in het busje gevonden?'

Stride knikte. 'In een gereedschapskist vonden we een vijftien centimeter lang jachtmes.'

Dan liep weer naar zijn tafel, maar toen hij zich weer naar Stride omdraaide, hield hij het mes dreigend vast. 'Is dit het mes dat u gevonden hebt?'

'Ja.'

Dan ging met het mes dichter bij de jury staan, hij draaide het mes rond in zijn handen, zodat het licht van de lampen werd weerkaatst. 'Hebt u nog bewijzen op het mes zelf gevonden?' vroeg hij.

'We vonden bloedresten op het lemmet. Bovendien vonden we twee vingerafdrukken op het mes, die overeenkwamen met Rachels duim en middenvinger.'

'Bevonden die afdrukken zich op de greep?'

'Nee, die bevonden zich op het lemmet.'

Schijnbaar in de war keek Dan op: 'Op het lemmet?'

'Ja, Rachels vingerafdrukken zaten op het lemmet van het mes. Ze zaten in opwaartse richting, wat een afwerende houding aangeeft.'

'Protest,' zei Gale kortaf.

'Toegewezen,' besloot rechter Kassei.

'Nou, kunt u ons laten zien hoe de vingerafdrukken en bloed op het mes zijn gekomen, inspecteur?' vroeg Dan. Hij liep op de getuigenbank af en overhandigde het mes aan Stride. Voorzichtig draaide de inspecteur zo rond dat het lemmet in de richting van zijn handpalm wees. Daarna sloeg hij zijn vingers om het mes.

'Op deze manier,' zei Stride.

Hij gaf het mes aan Dan terug.

'Juist,' zei Dan. 'Laten we aannemen dat ik op deze manier op u afkom.'

Met een vlugge beweging hing Dan over de getuigenbank en zwaaide met het mes in de richting van Strides gezicht. Onmiddellijk reageerde Stride en probeerde het mes met zijn hand te blokkeren. Zijn handpalm en vingers sloten zich in dezelfde positie om het mes als hij voor de jury had gedemonstreerd.

Kwaad kwam Gale overeind. 'Dit is een gerepeteerd toneelstukje, edelachtbare. Rachel kon het mes net zo goed hebben opgeraapt, toen het op de grond was gevallen. Meneer Ericksons dramastukje is misleidend en overbodig.'

Rechter Kassei knikte en keek boos naar Dan. 'Toegewezen. Hierbij geef ik de jury opdracht deze show door aanklager en getuige te negeren. En, meneer Erickson, van nu af aan geen nonsens meer van deze strekking in mijn rechtszaal, is dat duidelijk?'

'Natuurlijk,' zei Dan.

Maar de boodschap was bij de jury aangekomen.

'Goed, inspecteur, nog één ding. Hebt u nog andere vingerafdrukken op dat mes gevonden?'

'Ja, we vonden vingerafdrukken op de greep van het mes, die overeenstemden met de vingerafdrukken van de verdachte.'

'En geen andere vingerafdrukken?'

'Geen enkele,' zei Stride.'Dank u, inspecteur. Geen vragen meer.'