***

'Geloof jij hem?' vroeg Stride, toen ze naar de stad terugreden. Hij keek even uit het zijraampje en zag in het zuidwesten een inktzwarte wolkenmassa. Een zomerstorm was onderweg.

'Als hij liegt, dan doet hij het goed,' zei Serena. 'Maar ik word altijd cynisch als er mannen en tienermeisjes in het spel zijn.'

'Dus jij denkt dat een dominee waarschijnlijk te goed is om waar te zijn?' vroeg Stride.

'Er komt meer bij kijken, Jonny.'

Evenals de eerste keer legde ze niets uit. Hij kon het niet helpen, maar vroeg zich af wat haar geheim was. Het feit dat ze hem Jonny noemde, speelde ook door zijn hoofd. Het kwam gemakkelijk uit haar mond, zonder erbij na te denken. Hij vroeg zich af of ze zelfs wel wist dat ze het gezegd had. Maar het klonk in zekere zin familiair en intiem.

Hij dacht niet dat Andrea's stem ooit zo'n diepe indruk op hem had gemaakt als ze zijn naam noemde. En hij herinnerde zich dat dezelfde intimiteit er vanaf het begin met Cindy was geweest. En dat waren angstaanjagende, onwelkome gedachten. Het drong tot hem door dat hij sinds Serena's komst niet meer aan Andrea had willen denken. Zijn gevoelens voor haar waren zo plotseling en intrigerend dat ze alle andere emoties opzij leken te duwen. Hij was niet het type man om een verhouding te hebben. Maar op dit moment wilde hij er heel graag aan beginnen.

'Ben je ooit naar de Riverwalk geweest?' vroeg hij.

'Nooit,' zei Serena met een flauwe glimlach.

Stride lachte. 'Je bent geweldig.'

Hij wilde dat ze de dubbele betekenis van dat woord in zijn stem zou horen. Hij wist het niet zeker, maar dacht dat ze inderdaad bloosde.

'Ik zal het door Maggie laten nagaan,' ging hij verder. 'Wij kijken of dat congres heeft plaatsgevonden en controleren of ze er ook geweest zijn.'

'Maar na het inchecken kunnen ze nog in één dag naar Vegas op en neer. Heen en terug. En niemand zou het weten.'

'We zullen ook bij de luchtvaartmaatschappijen informeren. En alle creditcardgegevens controleren.'

Voordat hij kon reageren, hoorde Stride dat zijn gsm overging. Hij haalde hem tevoorschijn en drukte hem tegen zijn oor.

'We moeten praten,' zei een mannenstem. Stride herkende de stem van Dan Erickson.

'Ja, dat moeten we zeker,' zei Stride. 'Heb je mijn boodschap ontvangen?'

'Die heb ik zeker ontvangen, verdomme. Weet je het absoluut zeker?'

'Ja, we weten het zeker.'

'Shit,' siste Dan. Het bleef even stil en Stride kon Dans hersens bijna koortsachtig horen draaien. 'Dat is ongelooflijk. Ik wil dit niet via de telefoon bespreken.'

'Wil je dat ik even bij je kantoor langskom?'

'Nee, verdomme. Ik wil jou niet in de buurt van mijn kantoor zien. Over een uur treffen we elkaar op de parkeerplaats van de high school.'

'Moeten we nog een of andere geheime code afspreken, zodat we elkaar kunnen herkennen?' vroeg Stride.

'Leuk. Dat is echt verdomde leuk. Zorg dat je er bent.'

Stride zette zijn gsm af.

Serena keek hem vragend aan. Het grootste deel van het gesprek had ze al begrepen.

'Dan Erickson was de aanklager in het proces van Graeme Stoner voor de moord op Rachel,' zei Stride. 'Hij vindt het nieuws niet bepaald leuk.'

'Waarom dat stiekeme gedoe?'

'Dan is de officier van justitie voor de county, maar hij jaagt nu op de positie van officier van justitie voor de staat. Ik heb het idee dat het een "negatief effect" kan hebben als je iemand aanklaagt voor moord op een meisje dat uiteindelijk niet dood blijkt te zijn.'

Serena keek hem met een frons op haar gezicht aan. 'Kijk goed uit, Jonny. Als hij zich daarmee kan vrijpleiten zal een politicus zoals hij je ontslaan.'

'Ja, dat zou Dans stijl zijn,' zei Stride. Hij hoorde weer dat ze Jonny zei.

'Vind je dat niet erg?'

Stride staarde door de voorruit en keek naar de eerste regendruppels. 'Het is vreemd. Maar dat weet ik niet zeker.'

Nadat Stride Serena bij het bureau had afgezet en de heuvel opreed, die naar het parkeerterrein van de school leidde, kreunden zijn ruitenwissers in protest toen ze met veel lawaai de liters water wegveegden. Stride boog zich over het stuur en keek ingespannen of hij in het licht van de koplampen nog iets van de weg kon zien. Ergens in de zomerlucht scheen de zon, maar het had net zo goed nacht kunnen zijn met al die zwarte wolken boven hem.

Stride reed helemaal naar het andere einde van de parkeerplaats en zag Dan Ericksons Lexus helemaal apart staan. Hij maakte een bocht en zette zijn auto ernaast. De Lexus was marineblauw en had getint glas. Dan had de lichten aangelaten en ook de motor draaide nog.

De regen ratelde op Strides pick-up. Toen hij het portier openduwde, werd hij meteen kletsnat en de druppels raakten als spelden- prikjes zijn huid. Hij sloeg het portier dicht en wilde het portier van de Lexus opentrekken. Hij zat op slot. Doornat bonsde Stride op het raampje. Hij hoorde een zachte klik en stapte vlug de auto in, maar toch regende het nog even in.

'Fijn om jou ook te zien, Dan,' mompelde Stride, terwijl de druppels door de auto vlogen toen hij zich een beetje afschudde.

'Dat zijn leren zittingen,' zei Dan nijdig.

Het interieur van de auto rook naar Dans vrouw en dat betekende dat het naar geld rook. Stride wist dat de Lexus en alle andere dingen van Lauren waren en niet van Dan, maar Dan had zich prima aangepast. Aan zijn linkerhand zag hij een dikke trouwring met een robijn en om zijn pols droeg hij een gouden Rolex. Hij droeg een marineblauw maatkostuum, dat zonder te kreuken soepel om zijn lichaam hing.

De plaatselijke radiozender speelde zachtjes op de achtergrond. Dan stak zijn hand uit en zette hem af. Zwijgend zaten ze enige tijd naast elkaar, terwijl de regen op het dak kletterde.

'Het is nog niet op het nieuws geweest,' zei Dan. 'Laten we dat zo houden.'

Stride zei hoofdschuddend: 'Dat is onmogelijk. Je weet net zo goed als ik dat het groot nieuws zal zijn. Hopelijk kunnen we het een paar dagen stilhouden, maar zelfs dat is nog een optimistische schatting. Je hebt er maar één lek voor nodig.'

'Wie weet hiervan?'

De politie in Vegas en verschillende leden van het korps hier in Duluth. Plus Emily en haar echtgenoot, Dayton Tenby.'

'Je had eerst met mij moeten praten voordat je hen had ingelicht.'

'Jezus, Dan, ze is de moeder van het meisje,' protesteerde Stride.

Dan zuchtte. 'Vertel me precies wat er is gebeurd.'

Stride vertelde over de ontdekking van Rachels lichaam in de woestijn bij Las Vegas en de mogelijke connectie van de moord met Duluth.

'Maar we weten nog niet wat er precies in Vegas is gebeurd,' ging Stride verder. 'Ook weten we niet wat er precies is gebeurd tijdens haar eerste verdwijning. Het is duidelijk dat Stoner haar niet heeft vermoord.'

'Heb je enige aanwijzingen?'

'Tot nu toe niet. We nemen de dossiers van het originele onderzoek nog eens door en gaan weer met de mensen praten die er toen bij betrokken waren.'

Dan zei met een frons op zijn gezicht: 'Hoe meer mensen je wilt spreken, des te groter de kans dat het bekend wordt.'

'Daar ben ik me van bewust. Maar het is niet zo maar iets dat ooit heeft plaatsgevonden. Het is een actief onderzoek naar een moord. Iemand heeft nog geen week geleden Rachel vermoord, en ik wil weten wie dat was. De enige reden waarom we geen persconferentie houden, is dat ik het verrassingselement wil laten meespelen als ik met die mensen praat.'

'Fantastisch,' zei Dan. 'Gewoon fantastisch. De Republikeinen zullen dat heerlijk vinden.'

'Ik heb vertrouwen in je, Dan. Je zult je er wel uit weten te praten.'

Dan keek Stride met een scherpe blik aan. 'Is dat een grap? Luister, Stride, ik leg de verantwoordelijkheid voor de oorspronkelijke mislukking geheel bij het onderzoeksteam.'

Twee punten, Serena.

Stride knikte: 'Ongetwijfeld hebben we de nodige fouten gemaakt. Maar het was jouw beslissing om zonder een lichaam met het proces te beginnen, Dan.'

'Ik herinner me dat jij dacht dat Stoner het had gedaan. Hij had het gedaan.'

'Dat dacht ik toen. Dat dachten we toen allemaal. Maar onze bewijzen waren zwak. Dat heb ik vanaf de eerste dag gezegd.'

Dan schudde zijn hoofd en zei: 'We gaan daar in het openbaar geen wedstrijd van maken. Is dat duidelijk? Ik wil dat jij naar voren komt en iedereen vertelt dat de politie hierin gefaald heeft. Ik handelde omdat ik erop vertrouwde dat de informatie van de politie correct was. Jullie hebben al één moordenaar laten ontsnappen - de kerel die Kerry McGrath heeft vermoord. En jullie waren zo wanhopig om Rachels verdwijning op te lossen, dat jullie veel te snel te werk gingen.'

Wat Dan zei was in bepaalde opzichten waar. Stride kon nauwelijks ontkennen dat hij met een bepaalde obsessie Rachel had willen opsporen, vooral omdat hij ervan overtuigd was dat Stoner de dader was.

Maar het was Dan in eigen persoon die, ondanks de wankele bewijzen, ervoor had gekozen om de man voor moord aan te klagen zonder dat er een lichaam gevonden was.

'Ik neem mijn deel van de schuld op me,' zei Stride. 'Maar dat is niet het hele verhaal.'

'Nu wel.'

'Dat klinkt als een ultimatum,' zei Stride.

Schouderophalend zei Dan: 'Vat het op zoals je wilt. Maar je kunt er zeker van zijn dat er consequenties zullen volgen als je probeert eronder uit te komen. Daar zal ik K-2 de kans niet voor geven.'

'Nou, hier moet ik nog maar eens goed over nadenken. Heb je nog een paar nuttige adviezen voor me?'

Dan zei verder niets meer.

Stride deed het portier open en worstelde zich de auto uit. Hij hield het portier open en liet de regen naar binnen kletteren. De pas- sagierstoel werd doornat en de druppels spatten op Dans mooie kostuum. Ten slotte gooide hij het portier dicht en zag in de stromende regen Dan snel wegrijden.