***

Stride bevond zich op de snelweg, aan de rand van de wildernis. Het was de droom weer, waarin hij een meisje achternazat dat hij niet kon vinden. Maar nu had hij haar gevonden, nadat hij haar spoor had gevolgd en zij hem luid lachend had meegelokt. Hij vond Rachel midden op een open plek in het bos, dood in een robijnkleurige plas van haar eigen bloed. Om haar heen stonden Cindy, Andrea en Serena. Alledrie keken ze neer op het lichaam. Hun handen zaten onder het bloed.

'Wie heeft dat gedaan?' schreeuwde hij.

De vrouwen draaiden zich alledrie om en wezen met een vinger in zijn richting.

Hij werd wakker.

Serena zat naast hem een tijdschrift te lezen. Ze keek hem aan. 'Nare droom gehad?'

'Een beetje. Hoe wist je dat?'

'Je noemde Rachels naam.'

Stride lachte. Hij wreef met zijn handen over zijn gezicht en door zijn haar en probeerde zo de restanten van de slaap te verjagen. 'Echt waar?'

'Nee. Ik plaag je maar. Je ziet eruit als iemand die ergens is geweest, waar hij niet graag had willen zijn.'

Hij boog in haar richting en kuste haar. 'Ik ben precies op de plek waar ik wil zijn.'

Stride merkte dat het vliegtuig begon te dalen. Hij draaide zich half om om uit het raampje te kijken, maar vanuit hun stoelen konden ze de stad niet zien. Hij zag alleen een felle gloed, die suggereerde dat er dichtbij een enorme lichtbron was. Toen ze landden, zag hij in het donker alleen maar de lampjes van de landings- en taxi- banen. Maar toen het vliegtuig in de richting van de terminal draaide, zag hij een glimp van een glanzende, gouden toren, die als een boemerang in zijn richting wees.

'Dat is Mandalay Bay,' zei Serena. 'Indrukwekkend, hè?'

Toen ze het vliegtuig uitstapten en naar de uitgang liepen, bleef Stride even staan. Hij werd overvallen door een stortvloed van kleuren en neonlichten, die overal aan- en uitfloepten. Hij moest toch even glimlachen, toen hij aan Serena dacht en haar aankomst op het rustige vliegveld van Duluth en het vergeleek met het spektakel hier in Vegas. Het was een totaal andere wereld.

Toen ze hun bagage gingen ophalen, zag hij dat een man zich uit de menigte losmaakte en op hen afliep. Serena omarmde de man heel even.

'Jonathan Stride, dit is Cordy Angel, mijn partner.'

Stride gaf hem een hand. 'Dat was een fantastische doorbraak om de link tussen het lichaam en de vriend te leggen.'

'Ik ben dan ook een buitengewoon goede rechercheur,' zei Cordy met een knipoog.

'Als je het mij vraagt, meer een klootzak die geluk heeft gehad,' zei Serena.

Cordy wendde zich tot Serena. 'We hebben de caravanman onder surveillance. Hij is in het begin van de middag weggegaan en naar de slijterij gereden. Heeft nog meer gin ingeslagen. Vervolgens is hij weer teruggereden en sindsdien binnengebleven.'

Serena trok een nijdig gezicht. 'Shit, dat houdt in dat hij morgen waarschijnlijk niet aanspreekbaar is. Ik wil in ieder geval dat hij met één been in de reële wereld staat.'

'Volgens mij brengt hij daar niet veel tijd door.'

'Nou, we kunnen hem altijd op het bureau laten ontnuchteren,' zei Serena. 'Hoe staat het met het huiszoekingsbevel? Heb je dat?'

Cordy knikte. 'We gaan naar binnen en halen de hele zaak overhoop. Maar ik ben daar al geweest. Ik ben niet van plan om nog eens door die vuilnishoop te gaan.'

Stride viel hem in de rede. 'Ben je met betrekking tot Rachel nog iets over de achtergronden van die vent te weten gekomen? Of Christi, moet ik eigenlijk zeggen?'

Cordy streek zijn sluike, zwarte haren glad. 'Nada. Voor zijn zo- genaamd winkeltje heeft hij geen vergunning. Lavender heeft hem slechts eenmaal gezien en zei dat Christi nooit over hem sprak. Hij is een van die zwervers in Vegas, die nergens vandaan komen en nergens heengaan.'

'Nou, hij moet toch ergens vandaan zijn gekomen om een meisje als Christi te hebben,' zei Serena. 'We gaan morgenochtend vroeg met een team naar de caravan. Kun je ons bij mijn huis afzetten?'

Cordy trok een verbaasd gezicht. 'Wat je wilt.'

Stride keek opzettelijk niet naar Cordy, want dat zou in de ogen van de andere agent een teken van schuld zijn.

'Ben je ooit eerder in Vegas geweest?' vroeg Cordy.

Stride schudde het hoofd. 'Dit is de eerste keer.'

'Een Vegas-maagd,' zei Cordy grinnikend.

Stride zat achter in Cordy's PT Cruiser en staarde opgewonden door het raampje naar de parade van enorme casino's aan beide zijden van de Las Vegas Boulevard. Cordy wilde niet via de Strip gaan, maar Serena stond erop om Stride een tour door de stad te geven. Ze stonden bumper aan bumper in het verkeer van de zaterdagavond en kropen langzaam vooruit tussen Tropicana en Flamingo. Serena wees naar links, waar het Monte Carlo stond. Rechts stond het Aladdin. Voor hen stond het Bellagio, gevolgd door het Paris en Bally's. De omvang van ieder gebouw vond hij overweldigend.

Hij kon niet geloven dat het zo warm was. Toen ze voor het terminalgebouw stonden, trof de warmte hem als een brand die alle zuurstof uit zijn longen zoog. Het was avond, maar toch was het nog ongeveer vijfendertig graden. Bij iedere ademhaling proefde hij de stofdeeltjes uit de woestijn. Gelukkig had Cordy de airconditioning op volle kracht gezet, maar nu was het zo koel in de auto dat hij moest rillen.

'De mooiste stad in de wereld,' zei Cordy trots. 'Wie zou ergens anders willen wonen? Dit is je van het, man.'

'Wonen er mensen hier?' vroeg Stride, half serieus.

'Nou, nou, Jonny,' mompelde Serena. Ze keek over haar schouder en knipoogde naar hem.

'Weet je waar het in deze stad om gaat?' vroeg Cordy, terwijl hij naar een limousine toeterde, die hem sneed.

'O, shit, niet weer die borsten, hè?' zei Serena.

Cordy deed net alsof hij niets had gehoord en zei: 'In Las Vegas gaat het alleen maar om borsten, man.'

Stride begon te lachen. 'Wat?'

'Borsten! Echt waar. Je ziet in deze stad meer borsten dan waar ook ter wereld, oké? Dat maakt deze stad zo bijzonder. Dat geeft Las Vegas nu haar karakter. Het gaat niet om het gokken, niet om het drinken, het gaat niet om die tachtig miljoen hotelkamers. Het gaat om het lopen door de straten en dan al die borsten voor je neus te zien trillen. Alle vormen. Alle maten. Die uit alle soorten kleding puilen. Uit katoen, lycra, nylon, bikini, tankini en topjes, het kan me niet schelen wat, begrijp je? Zolang het maar strak zit, of erdoor kunt kijken, of grote stukken huid laten zien, of hun tepels laten zien, ze dragen het. Vrouwen komen hierheen om hun borsten te laten zien, en alle mannen lopen zo geil rond dat ze niet meer normaal uit hun ogen kunnen kijken.'

'Cordy is socioloog op het gebied van tieten,' verklaarde Serena op droge toon.

'Heb ik geen gelijk? Zeg het me maar als ik geen gelijk heb.'

Serena kreeg de kans niet om te reageren. Drie vrouwen van ongeveer twintig jaar, twee blondines en een brunette, renden voor hen langs door het stilstaande verkeer. De brunette passeerde het dichtst lang Cordy's Cruiser. Stride keek instinctief naar haar borst. Ze droeg een diep uitgesneden shirt, waar haar halve borsten uithingen. Cordy toeterde even en stak zijn duim op. Het meisje stak wellustig haar tong naar hem uit.

Serena zuchtte. 'Ik zei niet dat je ongelijk had.'

'Juist. Goed zo, mama. De enige reden waarom deze stad zoveel strippers door college helpt, is omdat alle mannen zo opgefokt raken van het kijken naar de rest van de meisjes, dat ze er alles voor betalen om te zien wat eronder zit.'

Serena kon alleen maar haar hoofd schudden.

Toen ze Flamingo passeerden, werd het verkeer minder druk. Serena wees naar de volgende megamogelijkheden tot ontspanning, die zich uitstrekten van Caesars in het zuiden tot het Stardust in het noorden. Toen ze het Mirage passeerden, ontplofte de vulkaan van het hotel langs de straat. Voor een menigte toeschouwers spoot er een kakofonie van water, stoom en vuur de lucht in. Hij was nog nooit in een stad geweest, die zo bruiste van het leven als Vegas. De sensatie was opwindend als je de massa's mensen de casino's in en uit zag stromen en de straat zag oversteken. Cordy had gelijk: Overal zag je losse, op en neer dansende borsten, plus de geur van seks, sigaretten en geld.

Maar toen ze in noordelijke richting verder reden zag Stride toch dat de glanzende aura van de Strip al vlug minder werd. In plaats van dure casino's voor degenen die veel geld uitgaven, zag hij sekswinkels en massagesalons, bars met goedkope gokmachines en motels met kapotte neonverlichting. Het aantal toeristen op het trottoir werd langzaam minder, de meesten waren slim genoeg om niet in deze buurt op onderzoek uit te gaan. Op iedere hoek zag hij prostituees met felle lippenstift en geblondeerde haren, die grinnikend naar hem lonkten. Verscheidene daklozen lagen in portieken te slapen.

'Geen vulkanen hier,' mompelde hij.

Serena schudde het hoofd. 'We noemen dit de Naakte Stad. En dat is geen grap over borsten. Je hebt de Stratosphere-toren, maar daaromheen kom je meer drugs en moorden tegen dan ergens anders in de stad.'

Na anderhalve kilometer verlieten ze de Strip en draaiden Charleston in. Ze reden in westelijke richting verder en lieten de casino's en de Naakte Stad achter zich. Hier leek de stad op een buitenwijk, met kleine winkelcentra, goedkope winkels en ketenrestaurants. Binnen tien minuten bereikten ze Serena's huis. Het bewaakte huizenblok bestond uit een wirwar van spierwitte, gestucte woningen met felrode daken. Serena zwaaide naar de bewaker, die het elektronische hek opende en Cordy's Cruiser naar binnen liet. Cordy, die hier duidelijk bekend was, reed langs een verbazingwekkende hoeveelheid kruispunten en opritten, voordat hij aan het einde van het complex stopte.

'Home sweet home, mama,' deelde hij mee.

Stride en Serena haalden hun bagage uit de kofferbak. De hitte straalde van het wegdek. Een stijve, droge bries vanaf de bergen bood geen enkele verlichting. Stride kreeg de neiging zijn voorhoofd af te vegen, maar besefte algauw dat het in het dorre landschap zelfs te droog was om te gaan zweten.

'We zien elkaar morgenochtend hier om negen uur,' zei Serena tegen Cordy. 'Zeg tegen het onderzoeksteam dat we elkaar om tien uur bij de caravan zien.'

Cordy knipoogde naar Stride. 'Weet je zeker dat je hier wilt blijven? We kunnen naar een paar clubs gaan, die ik goed ken.'

'Welterusten, Cordy,' zei Serena.

'Verdomme, mama, hoe kun je hem nu in die saaie woning van je laten zitten? Hij is voor het eerst in de stad. Die man verdient het om wat plezier te hebben.'

'Hij krijgt zijn plezier wel,' zei Serena tegen hem.