***

Serena zat in haar eentje in de vergaderkamer in de kelder van City Hall. Met vermoeide ogen nam ze de stapel vergeelde documenten door. Blad na blad vertelden de gegevens van het onderzoek haar het verhaal van Rachels verdwijning. Het meisje werd weer levend voor haar, zoals dat uiteindelijk met allemaal gebeurde. Maar ditmaal was het alsof ze in een spiegel keek, tot aan de ravenzwarte haren en de groene ogen toe. Rachel had haar tweelingzusje kunnen zijn.

Daarom moest Serena aan haar moeder denken. Omdat ze zo sprekend op elkaar leken, zei haar moeder altijd dat Serena haar boze tweelingzusje was.

Maar haar móeder was de boosdoener. Voor een paar gram wit poeder verkocht ze zich aan de duivel. En ook haar kleine meisje.

Ze begreep het venijn in Rachels hart. Ze hoefde niet verder te lezen om te weten wat voor man Graeme was geweest en wat voor spelletje ze samen hadden gespeeld. Dat had haar ook kunnen overkomen. Ze had hetzelfde verstikkende gevoel van wraak meegemaakt. Alleen was zij ontsnapt, hoewel ze diep vanbinnen wist dat het op het nippertje was geweest.

Serena keek op haar horloge. Ze voelde zich eenzaam en verdrietig door al die herinneringen. Daarom snakte ze naar een borrel en dat was gevaarlijk. Het was over zessen. Maggie was een halfuur geleden in de regen naar buiten gegaan om voor hen iets te eten te halen. Ze wisten niet waar Stride uithing. Hij had in het begin van de middag gebeld om te zeggen dat hij naar de andere kant van de stad naar de plaats delict van een bankoverval ging, om als loopjongen voor de federalen te fungeren.

Ze wilde dat hij terugkwam, maar wilde tegelijkertijd dat hij wegbleef.

Maar toch begon haar hart sneller te kloppen toen ze voetstappen in de gang hoorde. Met enige moeite deed ze alsof ze rustig en ongeïnteresseerd was. Maar dat was een leugen.

Het was Stride niet. Maggie stormde de vergaderkamer binnen, ze had haar regenjas nog aan. In haar ene hand hield ze een pizzadoos en in de andere hand twee literblikken Diet Coke. De kleine, Chinese agent keek haar grinnikend aan.

'Speciale bestelling. En het is worst, dus geen smoesjes over een vegetarische pizza of wat je daar in het westen gewend bent te eten.'

Serena lachte en sloeg de doos open. De geur van mozzarella en varkensvlees verspreidde zich door het vertrek. Maggie vulde twee plastic bekers met Coke, greep een stuk pizza en ging zitten. Ze leunde met haar stoel zo ver naar achteren tot hij schuin tegen de muur leunde. Haar voeten zwaaiden boven de vloer heen en weer.

'En heb je de zaak al opgelost?' vroeg ze.

'Ik denk nog steeds dat Graeme het heeft gedaan,' zei Serena glimlachend.

'Ja, dat was een stuk makkelijker geweest. Nog iets van Stride gehoord? Guppo heeft gebeld om te zeggen dat de chef hierheen zou komen.'

'Nee, niets van Jonny gehoord.' Serena nam een stuk pizza en legde het zonder een hap ervan te nemen weer neer.

Maggie nam een grote slok Coke en keek vervolgens Serena een beetje bezorgd aan. 'Gaat het een beetje?'

'Jazeker, waarom?'

Maggie trok aan een ooglid. 'Je ogen. Tranen. Wat is er aan de hand?'

'O, dat,' zei Serena. Hoofdschuddend zei ze: 'Het is niets. Ik moest even aan die slechte, oude tijd denken. Iets in deze zaak heeft me te pakken.'

'Dat gebeurt met ieder van ons.'

'Zelfs met zo'n keiharde tante als jij?' vroeg Serena haar plagend.

'Met mij ? Nee, ik ben een rots in de branding,' zei Maggie. 'Kom, probeer de pizza eens. Hij smaakt heerlijk.'

Serena pakte het stuk opnieuw en nam voorzichtig een hap. Ze realiseerde zich dat ze honger had en begon grotere happen te nemen. Na het eerste stuk nam ze meteen het volgende stuk. Ze spoelde dat weg met een grote slok Coke, waarna ze lang en luidkeels hoerde en ongecontroleerd begon te giechelen.

'Mooi,' zei Maggie met een uitgestreken gezicht. 'Speel je ook nog verzoeknummers ?'

Serena begon opnieuw te lachen en was bang dat de Coke uit haar neus zou spuiten. Ook Maggie barstte in lachen uit, waarna ze een paar minuten zo moesten schaterlachen dat ze buiten adem raakten. Na afloop had Serena het warm en was ze bezweet. Ze veegde haar voorhoofd af en gebruikte een servetje om haar neus te snuiten.

'Je bent me er ook eentje,' zei ze tegen Maggie.

'Dank je,' zei Maggie met haar beste Elvis-imitatie. 'Heel hartelijk dank.'

'O, mijn god, begin nou niet weer.' Serena veegde de haren uit haar gezicht. Ze sloot haar ogen en zette haar stoel op dezelfde manier als Maggie had gedaan tegen de muur.

'Vertel me eens,' zei Maggie.

Serena was nu in een zachte stemming en had haar verdediging laten zakken. 'Ja?'

'Was dat echte rook die ik op het vliegveld bij jou en Stride zag?'

Serena zette haar stoel weer met een klap op zijn vier poten en deed haar ogen open. Op het goudkleurige gelaat van Maggie zag ze een brede grijns. 'Wat?'

'O, doe tegenover mij maar niet zo onschuldig, meisje. Je weet dat hij jou wil. Ook al wilde hij het, dan zou Stride nog niet in staat zijn dat te verbergen. En volgens mij wil jij hem ook.'

'Maggie, hij is getrouwd. En we hebben elkaar net voor het eerst ontmoet.'

Maggie nam nog een stuk pizza. 'Noem het een huwelijk als je dat wilt, maar dat is allang voorbij. De grote S gluurt om de hoek. Goddank. En tijd speelt geen rol, meisje. Ik bedoel, is er ooit het juiste moment? Is dat na een week? Een maand? Bij mij duurde het slechts één dag toen ik verliefd werd op Stride.'

'Jij?'

Maggie knikte. 'O, ja. Jarenlang.'

'Wat is er gebeurd?'

'Er is niets gebeurd. Hij hield toen nog echt van iemand. Toen ze stierf, heb ik mijn kans gewaagd. Maar we waren voorbestemd om vrienden te worden, geen minnaars. Gelukkig heb ik later Eric ontmoet, en die kleine klootzak is er in geslaagd om door mijn cynische opmerkingen heen te prikken. Volgens mij was Stride zelfs een beetje jaloers, wat op zich een mooie bijkomstigheid was.'

Serena keek haar flauw glimlachend aan. 'Ik moet toegeven dat ik hem heel erg leuk vind.'

'Nou, ga er dan op af.'

'Ja, precies. Maar dat is niet zo eenvoudig. Thuis noemen ze me niet voor niets Prikkeldraad. Ik heb lijken in de kast. Grote, lelijke lijken.'

'Hij zal zich niet door jou laten tegenhouden,' zei Maggie.

'Nou, let maar op.'

'Wil je met hem naar bed?'

'Jazeker, maar dat doe ik niet.'

'Ik dacht dat iedereen in Vegas een fantastisch seksleven had,' zei Maggie

'Ik heb een fantastisch seksleven, maar meestal in m'n eentje.' Opnieuw begon Maggie keihard te lachen. 'Nou ja, als je het maar naar je zin hebt. Maar ik kan je zeggen: als je het met de juiste man doet, is er geen betere manier.'

Serena trok een nadenkend gezicht. Ze was nog niet overtuigd. 'Ik heb hem net voor het eerst ontmoet.'

'Blijf er maar tegen vechten, meisje,' zei Maggie zuchtend. 'Maar, weet je, ik ben een beetje pissig dat ik er jaren mijn best voor heb gedaan, terwijl jij alleen maar uit dat verdomde vliegtuig hoefde te stappen. Zo fantastisch zijn jouw borsten nou ook weer niet.'

'Dat zijn ze zeker niet, verdomme,' antwoordde Serena.

Toen hij terugkeerde in het stadhuis, wist Stride niet wat hij van de sfeer in de vergaderkamer moest denken, behalve dat hij doorkreeg dat Maggie en Serena die middag al heel goede vriendinnen waren geworden. Hij hing zijn natte jas over de rugleuning van een stoel. Hij kreunde vermoeid toen hij ging zitten en zijn voeten op het reeds beschadigde houten bureaublad legde.

'FBI,' zei hij. 'Full of Bullshit Ideas.'

'Voor jou moet het voldoende zijn om in de reflecterende gloed van hun aanwezigheid te mogen verkeren,' zei Maggie tegen hem.

Stride knikte. 'Ik ben blij dat je er zo over denkt. Ik heb K-2 gezegd dat jij de volgende keer op de feds mag passen.'

'Heel hartelijk bedankt,' zei Maggie.

'Hoe is het met Dan Erickson afgelopen?' vroeg Serena. Stride kreunde opnieuw en gaf een verslag van Dans dreigementen.

'Ik zei je toch dat het een klootzak was,' zei Maggie.

'En je had gelijk,' moest Stride toegeven. Hij legde Serena uit waarom: Maggie en Dan hadden een paar jaar geleden heel kort iets samen gehad. Dat liep op een verkeerde manier af. Het had te maken met iets waardoor het huis van Dan afbrandde.'

'Dat is heel erg overdreven,' zei Maggie. 'Er was per ongeluk een brandgaatje in een Burberryjas gekomen.'

'Ja, terwijl je niet rookte,' herinnerde Stride haar.

Serena grinnikte. 'Ik hou van jullie beiden.'

'Ben je tijdens mijn afwezigheid nog iets tegengekomen?' vroeg Stride.

'Ja we hebben een doorbraak bereikt, maar dan wel in een andere zaak,' zei Maggie met een knipoog naar Serena. Stride merkte dat Serena boos naar Maggie keek, vervolgens vuurrood werd en een gele dossiermap van het bureau pakte en begon te lezen. Hij zag dat ze de map ondersteboven hield.

'Welke zaak?' vroeg Stride.

'Een hoofdzaak zou je kunnen zeggen. De kronkelige gedachten van Jonathan Stride.'

Stride glimlachte. 'Rekenen jullie per uur?'

'Je kunt ons niet betalen.'

'Wat ben ik een geluksvogel. Hebben jullie nog echt politiewerk gedaan in de tijd dat ik voor koffie met melk voor de FBI moest zorgen?'

Serena legde de dossiermap neer. Ze had zich weer een beetje hersteld. 'Niets wat op een antwoord lijkt. Maar in ieder geval ben ik nu met de zaak bekend.'

'Goed, laten we nog eens naar de oorspronkelijke verdwijning van Rachel kijken,' zei Stride. 'Als we weten wat er toen werkelijk is gebeurd, zullen we ook weten waarom ze is vermoord.'

'Behalve dat we het drie jaar geleden volkomen bij het verkeerde eind hadden,' zei Maggie.

'Ja, maar nu weten we iets dat jullie toen niet wisten,' zei Serena.

'Zoals?' vroeg Stride.

'We weten dat Rachel toen nog in leven was.'

Stride knikte. Hij ging staan en schonk voor zichzelf een lauwe kop koffie in. De airconditioning zoemde zachtjes en blies koude lucht over zijn hoofd. 'Dat is waar. Goed, wat weten we verder nog?'

'We weten dat Rachel die avond bij de schuur was,' zei Maggie.

'Weten we dat zeker?' vroeg Serena. 'Kan het bewijs daar niet geplant zijn?'

'Wat? Denk je dat een mysterieuze vreemdeling langs is gekomen en met behulp van een oogdruppelaar haar bloed heeft achtergelaten?' Maggie schudde het hoofd. 'Rachel was daar - en ook heeft ze achter in het busje van Graeme gezeten. De vezels van haar trui bewezen dat.'

'En het was niet alleen Rachel,' bracht Stride haar in herinnering. 'We hebben Graemes voetafdrukken bij de schuur gevonden - vergeet dat niet. Weet je nog dat hij schoenen had gekocht en ze vervolgens niet kon laten zien? Voor mij is dat het bewijs dat ze daar samen waren. Wat er tussen hen is voorgevallen, was voor Rachel voldoende zo bang te worden dat ze ervandoor ging.'

'Maar we weten dat Graeme haar niet heeft vermoord,' zei Serena.

Stride legde Serena uit wat er volgens zijn alternatieve theorie die avond bij de schuur tussen Rachel en Graeme misschien had plaatsgevonden en dat Rachel misschien de hulp van een vriend had ingeroepen om haar te helpen ontsnappen.

Serena staarde naar het plafond en knikte nadenkend. Ze duwde de haren voor haar ogen weg en nam een grote slok uit het blik Diet Coke. 'Dat klinkt niet slecht. Maar dat zegt ons dat er geen duidelijk motief is voor iemand uit Duluth om haar drie jaar later te vermoorden.'

'Behalve voor Dan,' zei Maggie met een dubbelzinnig lachje.

'Wie heeft Rachel geholpen toen ze is weggelopen?' vroeg Serena. 'Dayton? Ik heb nog steeds moeite te geloven dat hij de Strip is afgesjouwd om naar de kleine, weggelopen Rachel te zoeken.'

Stride zei hoofdschuddend: 'Dayton en Emily waren die vrijdagavond samen in Minneapolis.'

'Tenzij Rachel haar moeder heeft gebeld,' zei Serena.

'Volgens mij was Emily de laatste persoon die Rachel zou bellen,' zei Stride.

Maggie perste haar lippen samen. 'Dan komen we toch weer bij Sally. We weten dat ze Rachel heeft gezien op de avond dat deze de stad verliet. Ze heeft van het begin af aan gelogen. En ze zou erg ongelukkig zijn geweest als Rachel na al die jaren naar Duluth was gekomen om hallo tegen Kevin te zeggen.'

Stride haalde zijn gsm tevoorschijn. 'Sally en Kevin wonen nu samen in een appartement bij de universiteit. Ik probeerde ze al eerder te bereiken, maar toen kreeg ik geen antwoord.'

Hij koos het nummer opnieuw. Nadat de telefoon aan de andere kant vijfmaal was overgegaan, stond hij op het punt de verbinding te verbreken, maar toen hoorde hij een vrouwenstem.

'Hallo? Sally?' Met een frons op zijn gezicht luisterde hij. 'Weet je waar ze is? Ik ben een vriend en ik moet haar onmiddellijk spreken.'

Hij wachtte op het antwoord en verbrak na een korte groet de verbinding.

'Het schijnt dat Kevin en Sally vanavond laat weer thuiskomen. Dat was de buurvrouw die voor hun kat zorgt. Ze hebben een autotocht van twee weken door het land gemaakt. Naar de Grand Canyon.'

'Zo, zo,' zei Maggie.

'1-15,' voegde Serena eraantoe. 'Zes uur rijden naar Las Vegas.'