***

Nadat ze eindelijk weer in Duluth arriveerden, bracht Stride die nacht in Andrea's huis door, wat hij diverse nachten per week deed. Ze sliepen nooit samen op the Point. Hij moest toegeven dat Andrea's matras en kussen comfortabeler waren dan het twaalf jaar oude, ingezakte model van hem en dat haar koffiezetapparaat koffiezette die gedronken in plaats van gekauwd kon worden. Maar er waren momenten dat hij de rustieke eenzaamheid van zijn eigen huis miste. Soms had hij 's morgens heimwee naar de ijskoude aanraking van de houten vloeren, in plaats van de vaste vloerbedekking. Hij miste de geuren en geluiden van het meer, dat van Andrea's slaapkamerraam uit een grote vlek in de verte was.

Die avond viel hij direct in slaap met Andrea's hoofd op zijn schouder. Maar halverwege de nacht had hij een nare droom. Hij was weer op de boot, terwijl Andrea zich nog steeds aan hem vastklemde. Maar deze keer kon hij haar niet vasthouden en gleed ze bij hem vandaan het water in. Hij hoorde alleen haar schreeuw nog maar, juist voordat het meer haar opslokte. Met wijd opengesperde ogen werd hij hijgend wakker. Opgelucht zag hij dat Andrea rustig naast hem lag te slapen, maar de droom was zo intens geweest dat het even duurde voor de hij de slaap weer kon vatten.

Toen hij wakker was, dacht hij aan het proces.

Dan barstte van zelfvertrouwen. Maar Stride had al jaren gezien dat Archibald Gale konijnen uit zijn hoed tevoorschijn toverde. En er was iets dat hem maar niet met rust liet, alsof hij iets over het hoofd zag, een feit miste dat het einde van zijn zorgen zou betekenen. Hij wilde dat Graeme veroordeeld zou worden. Als er ergens nog iets was dat de zaak zou kunnen beslechten, wilde hij dat vinden.

Datzelfde gevoel had hij in veel zaken eveneens gehad. Hij wilde altijd meer. Maar zoals Maggie altijd tegen hem zei: als een misdaad werd gepleegd, bleven er altijd stukjes van de puzzel over. Ze hadden zoveel mogelijk stukjes gevonden, daarna moesten ze op de aanklager en de jury vertrouwen om er een passend geheel van te maken.

Dan was erg tevreden met de jury. Hij had een juryconsultant geraadpleegd, en volgens die consultant was het resultaat een ideale samenstelling van de jury die ontvankelijk voor de indirecte bewijzen van Graemes schuld zou zijn, met daarbij inbegrepen de hypothese van zijn verhouding met Rachel. Acht vrouwen, vier mannen. Vier van de vrouwen waren getrouwd en hadden kinderen van vier tot twintig jaar. Twee waren gescheiden en twee waren nog jong en ongehuwd. Eén man was grootvader en weduwnaar, een andere was alleen en homo, de volgende was gehuwd zonder kinderen en de laatste was student.

Op aanraden van de consultant hadden ze met succes geweigerd om een gehuwde man van middelbare leeftijd met tienerdochters als jurylid aan te wijzen - met andere woorden, iemand die erg veel op Graeme leek.

Nadat de selectie van de jury vrijdag was afgelopen, nam Dan Stride mee voor een feestelijk glas bier. De daaropvolgende twee uur bazuinde hij over zijn overwinning op Gale rond, die verrassend genoeg weinig tegenstand bood tijdens de verhoren door de rechter. De enige overwinning van de verdediger was dat hij rechter Kassei ervan wist te overtuigen om de jury in afzondering te houden, om hen tegen een spervuur van belangstellende vragen van de media te beschermen, die dit proces zouden begeleidden.

Stride dronk een glas met Dan, maar hij was bezorgd. Waarom had Gale toegegeven als de jury zo goed voor de aanklager bleek te zijn? Gale, die niet als krenterig bekendstond, had zelfs geen juryconsultant geraadpleegd.

Waarom niet?

Dan had zijn zorgen weggewuifd. 'Hij heeft je wijsgemaakt dat hij erg slim is,' zei Dan. 'Gale loopt niet over het water, Jon. Hij heeft het gewoon verknald. Hij dacht dat hij de selectie van de jury alleen kon regelen en dat heeft hij verloren. Einde verhaal.'

Maar Stride was niet overtuigd.

Hij stapte voorzichtig uit bed om Andrea niet wakker te maken.

Naakt stond hij voor het raam. De stad werd door duizenden lampjes verlicht. Daarachter lag het donkere meer. Zacht deed hij het raam open. Andrea hield er niet van om met open ramen te slapen, zodat Stride, die zelfs in de winter met open ramen sliep, moeite had om zich aan te passen.

De nachtlucht was koel en zacht.

Tegenover zichzelf was hij niet eerlijk geweest. Deze zaak was wel belangrijk voor hem. Dat was de reden waarom hij nog meer bewijzen wilde hebben - om er absoluut zeker van te zijn dat Graeme niet tussen de vingers van justitie door zou glippen. Het was alsof hij, door tegenover Cindy en Kerry te hebben gefaald, er niet tegen kon om ook tegenover Rachel te falen. Ditmaal moest een van de vrouwen in zijn leven op hem kunnen rekenen dat hij zou slagen.

Stride stond daar bijna een halfuur naar de horizon te staren en hij liet de zachte bries over zijn naakte huid waaien. Toen hij hoorde dat Andrea zich begon om te draaien, deed hij het raam dicht en kroop weer onder de dekens. Hij bleef nog lang woelen en draaien, voordat hij weer in slaap viel.

De ochtend was prachtig, zo'n perfecte dag had Duluth nog nooit meegemaakt. De zon scheen fel aan een lichtblauwe hemel en een zacht briesje kwam uit de richting van het meer zweven. Toen Stride in de buurt van de rechtszaal kwam, haalde hij een zonnebril uit zijn zak. Hij zette hem op en hoopte ongezien door de menigte het gebouw te bereiken en naar binnen te glippen.

Het gerechtsgebouw stond in een doodlopende zijstraat van First Avenue, Priley Drive. Een cirkelvormige weg voerde om een grote tuin, waarin precies in het midden het gerechtsgebouw lag. Rechts ervan stond City Hall en links het Federale Gerechtshof. In normale omstandigheden was het een vredige plek om, in plaats van in zijn kelderkantoortje, op een bank in de buurt van een spuitende fontein en een tulpentuin te lunchen, terwijl de Amerikaanse vlag boven hem aan een enorme vlaggenmast wapperde.

Maar vandaag niet.

De menigte bezette het betegelde voetpad en stond zelfs op straat, die door voertuigen van de tv-ploegen was geblokkeerd. Camera- lieden filmden hun verslaggevers vanuit verschillende standpunten, maar allemaal met het vier verdiepingen hoge stenen gebouw op de achtergrond, dat door andere verslaggevers, sensatiezoekers en demonstranten was omringd. Het verkeer kon niet verder en stond een paar blokken terug al vast. Stride zag verscheidenen van zijn agenten boven aan de treden van het gerechtsgebouw. Met de nodige moeite verhinderden ze de mensen naar binnen te gaan. Een groepje verslaggevers stond bijeen op de treden. Ze duwden microfoons en camera's in de richting van Dan Erickson, die luidkeels hun vragen beantwoordde.

Het lawaai was overweldigend. Hoe gefrustreerder de chauffeurs raakten, hoe meer er werd geclaxonneerd. Stride hoorde overal radio's en tv's blèren. Tientallen vrouwen stonden te zingen en droegen borden met protesten tegen pornografie. Graeme Stoners smaak voor porno was groot nieuws geweest in de pers, en de antiporno- aanhangers gebruikten zijn affaire met Rachel en het daaruit voortvloeiende geweld als nuttig wapen in deze demonstratie.

Chaos. Het proces Stoner was het grootste, juridische spektakel dat sinds mensenheugenis in Duluth had plaatsgevonden, en niemand wilde het missen.

Stride baande zich nonchalant een weg door de menigte. Hij verontschuldigde zich beleefd, terwijl hij zijn weg zocht. Als hij verslaggevers zag, draaide hij zijn hoofd om, gewoon een gezicht tussen honderden andere gezichten. Degenen die hem kenden, zagen hem zelden in een net pak, dus hij kon vandaag net zo goed een zakenman zijn die zijn parkeerboete ging betalen. Hij liet de menigte achter zich en bereikte zonder kleerscheuren de treden van het gerechtsgebouw. Hij liep de hal binnen en nam twee treden tegelijk naar boven. Rondom hem liepen mensen de trappen op en af. Een beetje buiten adem bereikte hij de derde verdieping en liep door de gang naar de rechtszaal. Hij bleef even staan om door het raam naar beneden naar de kolkende massa te kijken.

Archibald Gale was aangekomen. De media stortten zich op hem.

Twee agenten bewaakten de massieve eiken deuren van de rechtszaal. Ze herkenden Stride en lieten hem passeren. Alle anderen hadden een pas voor het gerechtsgebouw of een van de kostbare bezoekerspassen die door loting waren verstrekt. Een handvol leden van de pers had ook toestemming gekregen om aanwezig te zijn, maar wel zonder camera. Rechter Kassei wilde niet hebben dat haar rechtszaal een circus werd.

De rechtszaal was ouderwets en imponerend, met lange banken voor de bezoekers en donkere, van gecompliceerd houtsnijwerk voorziene hekken. De banken voor de bezoekers waren voor het grootste deel vol. Hij zag Emily Stoner zitten op de eerste rij achter de tafel van de aanklager. Ze staarde naar de lege tafel van de beklaagde, alsof Graeme daar al zat. Haar roodomrande ogen stonden bitter.

Stride ging naast haar zitten. Emily sloeg haar ogen neer, maar zei niets.

Dan Erickson zat direct voor hem met zijn assistente Jodine te fluisteren, een aantrekkelijke blonde vrouw.

Stride vermoedde dat Dan met haar sliep, hoewel Dan het formeel niet had toegegeven. Hij leunde naar voren en tikte Dan op de schouder. De aanklager zweeg even, keek om en stak een duim omhoog naar Stride. Stride zag dat Dan nerveus met zijn vingers trommelde en dat zijn onderlichaam onder de tafel trilde. Dan was er helemaal klaar voor.

'Volgens mij ben je klaar voor de start, Dan,' zei Stride tegen hem.

Dan lachte. 'Ik ben klaar om er voor te gaan.'

Hij vervolgde zijn gesprek met Jodine. Stride zag Dans rechterhand even over de schouder van zijn assistente gaan. Vervolgens ging de hand even omlaag en kneep in haar zij. Ja, hij ging met haar naar bed.

Stride hoorde iemand fluisteren. 'Wat een zwijn is die vent.'

Hij besefte dat Maggie zachtjes naast hem was gaan zitten. Maggie wierp een ijskoude blik naar Dans rug. Vorig jaar, na haar mislukte poging met Stride, had Maggie een relatie met Dan aangeknoopt. Het einde was boosaardig, toen Dan tegelijkertijd met nog twee andere vrouwen een verhouding bleek te hebben. Maggies blik toonde geen enkel teken van vergiffenis.

'Maar hij is wel aardig,' zei Stride. Hij wist dat hij zich op glad ijs bewoog, maar kon de verleiding niet weerstaan.

Maggie trok een nijdig gezicht. 'Jij bent ook een zwijn.'

'Knor,' zei Stride.

'Hoe is het met de lerares?'

'Gistermiddag was ik op een boot bijna verantwoordelijk voor onze dood. Afgezien daarvan, prima.'

'Ging ze vrijwillig met jou op een boot?' vroeg Maggie met een uitgestreken gezicht.'Leuk. Maar zeg niets tegen Guppo. Hij raakte in één golfslag bijna zijn baas én zijn boot kwijt.'

'De baas zou niet zo erg zijn. Maar hij zou je erfenis claimen voor de boot.'

Opeens ontstond er geroezemoes in de zaal. Ze zagen dat de bezoekers hun hoofden omdraaiden en Archibald Gale binnenkomen met het air van een filmster. Gale droeg een driedelig blauw kostuum, dat hem zoals altijd gegoten zat, met een zakdoekje dat in een perfecte driehoek uit zijn borstzakje stak. Zijn kleine, goudkleurige bril glinsterde in het zonlicht.

Stride was steeds weer verbaasd als hij zag hoe soepel Gale zich bewoog voor een man van zijn postuur. Gale leek bijna te glijden. Onderweg naar zijn plaats bleef hij enige malen staan om iemand de hand te schudden, waarna hij vlug door het klaphekje liep. Hij legde zijn platte, bordeauxrode attachékoffertje op de tafel van de verdachte en boog zich heel even in de richting van Dan om hem iets in zijn oor te fluisteren. Stride keek naar Gales lippen en begreep wat de advocaat zei.

'Zeg niet dat ik je niet gewaarschuwd heb, Daniël.'

Toen hij Gale zag, deed de gerechtsdienaar een zijdeur open, waarna een bewaker Graeme Stoner naar binnen begeleidde. Stride merkte dat Graeme dezelfde gelijkmatige houding had als bij hun eerste ontmoeting: koel, zelfverzekerd en met een licht geamuseerde uitdrukking in zijn ogen. Hij knipperde zelfs niet met zijn ogen toen hij zijn vrouw zag, die weldra zijn ex-vrouw zou zijn. Graeme keek haar simpelweg glimlachend aan, ging zitten en begon een fluisterend gesprek met Archibald Gale.

Emily daarentegen kon haar blik niet van Graeme afwenden. Het was alsof ze een geest had gezien die ze uit het diepst van haar ziel haatte.

Om negen uur verzocht de gerechtsdienaar iedereen te gaan staan. Rechter Catharine Kassei, veertig jaar oud, met een zwarte mantel over haar slanke figuur kwam de rechtszaal binnen. Ze was twee jaar geleden benoemd, en Law & Politics noemde haar de Meest Sexy Rechter in Minnesota. Met een onberispelijk, blond kapsel en een elegant, smal gezicht deed ze die titel eer aan. Maar de meeste advocaten waren bang voor haar. Haar koele, grijze ogen konden in de rechtszaal vlug een ijskoude uitdrukking krijgen.

Nadat ze plaats had genomen, keek rechter Kassei met een zorgelijk gezicht rond.

'Laat ik u allen eraan herinneren,' deelde ze op ferme toon mee, 'dat ik tijdens dit proces geen enkele demonstratie zal toestaan. Beschouw dit maar als zero tolerantie van mijn kant. Iedereen die deze regel overtreedt, zal uit de rechtszaal worden verwijderd en mag niet meer terugkomen. Ik hoop dat ik hier heel helder over ben geweest.'

De rechtszaal was volkomen stil. Hierna begon rechter Kassei stralend te glimlachen. 'Ik ben blij dat we elkaar goed begrijpen.'

Ze gaf de gerechtsdienaar een teken.

De juryleden werden binnengeleid en gingen enigszins ongemakkelijk zitten. Ze keken nieuwsgierig naar de vele gezichten in de rechtszaal. Rechter Kassei heette hen welkom. Ze gebruikte een vriendelijker toon om de jury op haar gemak te stellen. Afgezonderd van familie en vrienden zouden ze verscheidene dagen in de Holiday Inn in het centrum moeten blijven. Stride zag aan de uitdrukking op hun gezichten dat ze hoopten dat het proces maar gauw voorbij zou zijn.

De rechter gaf de jury enige ogenblikken om te acclimatiseren en vertelde iedereen in de rechtszaal wat de normale gang van zaken was.

Vervolgens nodigde ze Dan Erickson uit om te beginnen.

Dan nam er de tijd voor. Hij maakte oogcontact met ieder jurylid.

Hij hield een uitvergrote schoolfoto omhoog van Rachel, met glanzende, lange zwarte haren en een geheimzinnige glimlach op haar gezicht. Hij keek er even naar, hield de foto voorzichtig in zijn hand en liet hem aan de juryleden zien. Hij gunde hun tijd om dat beeld goed in zich op te nemen.

'Dit is Rachel Deese,' zei hij tegen hen. 'Ze is knap. Een mooi zeventienjarig meisje, dat nog een heel leven voor zich had. Helaas is Rachel verdwenen, één maand nadat deze foto is genomen. Het bewijs dat in de daaropvolgende weken is gevonden, leidt ons tot een ongelukkige conclusie. Dat knappe meisje is vermoord.'

Dan staarde naar zijn voeten en schudde triest het hoofd.

'Ik wilde dat ik het makkelijk voor u kon maken. Ik wenste dat er, afgezien van Rachel en de man die haar vermoord heeft, iemand op die vrijdagavond in oktober bij was geweest om hier in het getuigenbankje plaats te nemen en u te vertellen hoe alles in zijn werk is gegaan. Maar volgens mij weet u dat de meeste moorden niet in het openbaar worden gepleegd. Moord is een smerige privé-zaak.'

Hij draaide zich om en keek Graeme Stoner aan, terwijl hij de jury de gelegenheid gaf dat ook te doen. Hierna ging hij verder.

'Maar hoe veroordelen we moordenaars, als die hun eigen geheimen koesteren? Zoals dat ook nu het geval is, maken we dikwijls gebruik van indirecte bewijzen. Als je alles bij elkaar optelt, zijn dat feiten die u tot de onvermijdelijke conclusie brengen dat een verdachte het gedaan heeft en zijn schuld vaststaat. Ik zal u een voorbeeld geven. Een man wordt in zijn huis gevonden. Hij is doodgestoken. Niemand heeft de moord zien plegen. Niemand heeft de moordenaar gezien. Er is geen enkel direct bewijs. Maar toch hebben we vingerafdrukken van een andere man op het moordwapen gevonden. We ontdekten dat deze man iets tegen de ander had. We ontdekten dat de man geen alibi had voor de avond van de moord. We vonden bloedsporen op zijn schoenen, die overeenkwamen met het bloed van het slachtoffer. Dat zijn allemaal indirecte bewijzen die ons de waarheid over de misdaad vertellen.'

Dan pauzeerde even en keek even naar de uitdrukking op hun gezichten om er zeker van te zijn dat ze het hadden begrepen.

'En tijdens dit proces zult u de overweldigende, indirecte bewijzen van de moord op Rachel Deese zien. U zult zonder enig spoor van twijfel tot de conclusie komen dat de man achter de tafel van de verdachte, Graeme Stoner, dat knappe meisje heeft vermoord en zich van haar lichaam heeft ontdaan.

'Wie is die man?' wilde Erickson weten, terwijl hij met gestrekte vinger naar Stoner wees. 'Tijdens dit proces zullen we het masker wegtrekken dat de man voor de wereld had opgezet. Wij zullen iemand laten zien die totaal anders is. Iemand die naaktfoto's van zijn stiefdochter op zijn computer bewaarde. Iemand die over seks met tienermeisjes fantaseert. Iemand met een duister geheim over zijn relatie met Rachel. Hij had een seksuele affaire met haar.'

Hij pauzeerde opnieuw om de jury deze conclusie te laten verwerken. Hij gaf hun de gelegenheid om naar Graeme te kijken en zich af te vragen wat er zich achter zijn kille uitdrukking afspeelde. Het maakte niets uit dat Graeme een net kostuum droeg, alsof hij op het punt stond om naar de bank te gaan. Dan wilde de jury laten zien dat onder dat nette pak een viespeuk zat.

'En Rachel?' vroeg Dan. ik zal eerlijk tegenover u zijn. Ik weet niet waar Rachels lichaam is. Er is slechts één persoon die dat weet en die zit daar achter de tafel van de verdachte. U zult zich afvragen hoe wij weten dat er een moord is gepleegd, ook al kunnen wij u geen lichaam laten zien. Omdat we geen lichaam hebben, zal de verdediging u vertellen dat de mogelijkheid bestaat dat Rachel nog leeft.'

Dan schudde het hoofd.

'Is dat mogelijk? Nou, volgens mij is het nog steeds mogelijk dat Elvis leeft. Maar u bent hier niet om te beoordelen wat mogelijk is. U bent hier om zonder gerede twijfel de feiten te beoordelen. Onthoud dat dus. Als u de door ons verzamelde, fysieke bewijzen ziet, zult u beseffen dat de enige juiste conclusie moet zijn dat Rachel is vermoord en dat haar lichaam ergens in de bossen van Noord-Minnesota is verborgen. Het is triest, maar men zal haar misschien nooit meer vinden. Dat is de verschrikkelijke, tragische realiteit. Maar dat we niet weten waar haar moordenaar haar lichaam gelaten heeft, verandert niets aan de waarheid. Rachel is dood. Daar zult u van overtuigd zijn.

'Wij gaan haar gangen voor u reconstrueren. We zullen u een videoband van dit meisje laten zien als ze op vrijdagavond naar huis rijdt. Ze is veilig. Ze glimlacht. Zojuist heeft ze voor de volgende avond een afspraak gemaakt met een jongen. En toch heeft men datzelfde meisje niet meer gezien. In plaats daarvan vonden we een stukje stof van een trui die ze droeg - een trui die ze slechts een paar dagen daarvoor had gekocht - dat onder haar bloed zat. We vonden het in een bosrijke omgeving, een paar kilometer ten noorden van de stad. We vonden een armband, waar ze erg aan gehecht was, ergens op de grond liggen. Dat is het laatste dat we van Rachel weten.'

Erickson keek Graeme Stoner vernietigend aan, waarna hij zich met een ruk tot de jury wendde. 'En wat is de relatie tussen deze twee beelden? Het meisje in de auto, levend en gelukkig, en het bloederige stukje stof dat een paar kilometer verder gevonden werd? Nou, Rachel was die avond op weg naar huis, waarin Graeme Stoner alleen aanwezig was. Rachels moeder was de stad uit. En op de oprit van het huis stond Graeme Stoners busje, stevig op slot. In dat busje vindt u de bewijzen die een link leggen tussen de twee plaatsen. Nog meer bloed van Rachel. Rachels bloederige vingerafdruk op het mes. Nog meer vezels van de coltrui die ze droeg. En Graeme Stoners vingerafdrukken op hetzelfde mes.

'Dat is wat ik u tijdens dit proces zal laten zien. Feiten. Bewijzen. Bloed en vezels die niet liegen. Mijn taak is het om de bewijzen voor u duidelijk te maken, om u te laten zien wat we gevonden hebben.

'Nu heeft de verdediging een andere taak in dit proces,' zei Erickson tegen de jury. 'Zij willen dat u de feiten over het hoofd ziet of wilde, onmogelijke verklaringen voor die feiten zult vinden. Meneer Gale is een echte showman, zoals de goochelaars die u in Las Vegas ziet. Goochelaars zijn mensen met talent. Ze kunnen het publiek overbluffen en doen alsof ze voor uw ogen een mooi meisje kunnen laten zweven. Feitelijk kan een goede goochelaar zo overtuigend zijn, dat u geneigd bent te gaan geloven dat het meisje echt boven het toneel zweeft. Maar u weet en ik weet dat het een truc is. Een illusie.'

Met een serieus gezicht keek hij ieder jurylid aan.

'Laat u niet voor de gek houden. Laat u niet verleiden om uw gezonde verstand niet te gebruiken. Meneer Gale gaat zijn magische krachten op u uitproberen, maar ik wil dat u in deze zaak naar de fysieke bewijzen kijkt. En u zult zien dat de fysieke bewijzen slechts tot één conclusie leiden - dat op die verschrikkelijke avond toen Rachel verdween, Graeme Stoners obsessieve relatie met zijn stiefdochter hem er toe dreef om de stap te zetten die tot geweld en moord leidde. We zullen misschien nooit precies weten wat tussen hen heeft plaatsgevonden, of waarom. Maar een incestueuze relatie is vol kwaad, dat letterlijk op elk moment kan exploderen. Misschien dat niemand er die avond getuige van is geweest hoe dat geweld is ontstaan. Maar het is gebeurd. Dat zullen de bewijzen u tonen. Het is gebeurd.'

Archibald Gale stond op, nam zijn bril af en legde hem voorzichtig op de tafel voor de verdachte. Hij keek neer op Graeme Stoner, glimlachte en wendde zich tot de juryleden. Gale liep naar hen toe, klopte op al zijn zakken alsof hij iets zocht.

'Weet u, ik hoopte u te kunnen verrassen door een konijn uit mijn zakken te halen, maar blijkbaar heb ik al mijn magische trucs in Caesars Palace achtergelaten.'

Het publiek in de rechtszaal grinnikte, evenals sommige juryleden. Gales ogen glinsterden.

Hij wreef over zijn grijze puntbaardje en keek vervolgens langzaam rond. Gale had flair om de spanning op te voeren. Het deed er helemaal niet toe wat de feiten waren. Wat telde was: wie houdt het verhaal dat de jury het meest overtuigt. Met zijn indrukwekkende gestalte en gevoel voor drama was Gale een natuurtalent.

'Ik heb de laatste decennia al vele, vele malen in deze rechtszaal gestaan,' begon hij zachtjes. 'Er zijn hier veel wetenswaardige rechtszaken behandeld. Maar ik kan me niet herinneren dat ik ooit eerder zoveel intense belangstelling voor een rechtszaak heb meegemaakt als nu. Waarom denkt u?'

Hij liet de jury er even over nadenken.

'Omdat we hier met een mysterie te maken hebben. Iedereen wil weten hoe het laatste hoofdstuk eindigt. Een meisje is verdwenen. Wat is er met haar gebeurd? Heeft iemand geweld tegenover haar gepleegd, of is ze weggelopen, zoals duizenden ongelukkige tieners ieder jaar? Als er iets met haar is gebeurd, wat was dat dan? En waarom? Was het echt de schuld van haar stiefvader, zoals de aanklager beweert? Of hebben bij iemand van de andere mensen in Rachels leven, die reden had om boos en jaloers op haar te zijn, zijn emoties de overhand gekregen? Of heeft een brute seriemoordenaar, die nog steeds vrij in deze stad rondloopt, weer een slachtoffer opgeëist?'

Gale knikte nadenkend.

'Ik zou graag willen beloven dat u na afloop van dit proces zult weten wat er met Rachel is gebeurd. Maar dat gebeurt niet. Omdat we het niet weten. Graeme Stoner weet het niet. En ook meneer Erickson niet. Aan het einde zijn er slechts vragen en twijfels. Maar dat geeft niet. U zult graag zelf de waarheid willen vinden, maar het is niet uw taak om in deze rechtszaal het einde van een mysterieus verhaal te vinden.'

Hij hield zijn hoofd een beetje schuin. 'Ja, ik weet wat u waarschijnlijk denkt. Daar gaat hij weer. De goochelaar. Heeft de aanklager u daarvoor niet gewaarschuwd? Dat ik zijn mooie feitjes verdraai en u probeer tot een of ander onwaarschijnlijk fantastisch verhaal over te halen? Nou, nee, ik vraag u niet mij op mijn woord te geloven. Het verschil is dat meneer Erickson van plan is om u een deel van de feiten te laten zien, terwijl ik er zeker van wil zijn dat u alle feiten onder ogen krijgt. Als dat gebeurt, zult u beseffen dat Graeme Stoner onschuldig is aan het plegen van een moord, waarna u de politie duidelijk zult maken dat ze weer aan het werk moet gaan om te weten te komen wat er werkelijk met dit vreemde, ongelukkige meisje is gebeurd.'

Gale boog naar voren en greep het hek voor de jurybanken vast. 'Meneer Erickson zegt dat u op de bewijzen moet letten. Dat ben ik met hem eens. Ik wil dat u aandachtig naar de bewijzen zult kijken, zodat u kunt zien wat de aanklager u niet vertelt.

'Ze vertellen u niet dat Graeme en Rachel samen in zijn busje zaten op de avond dat ze verdween. Want daar hebben ze geen bewijzen voor.

'Ze vertellen u niet dat Stoners busje op de avond dat Rachel is verdwenen bij de schuur is geweest, want daar hebben ze geen bewijzen voor.

'Ze vertellen u niet dat ze weten dat Rachel dood is. Want dat kunnen ze niet.

'Ze vertellen u niet dat ze kunnen bewijzen dat Graeme Stoner met zijn stiefdochter naar bed is geweest. Want dat kunnen ze niet.

'In plaats daarvan willen ze dat u een grote sprong maakt. Ze zijn van plan u kleine, op zichzelf staande feiten te geven, waarna ze die aan elkaar naaien om u iets te laten geloven wat ze niet kunnen bewijzen. Dat is geen bewijs, indirect of anders. Dat is fictie. Dat is giswerk.'

Stride voelde zich week worden van binnen. Wam, wam, wam. Gale dirigeerde zijn slagen naar de zwakke punten in hun zaak. Vanzelfsprekend had hij gelijk. Ze konden geen van deze dingen echt bewijzen. Ze konden alleen maar de stukjes van de puzzel tonen en hopen dat de jury slim genoeg was om ze in elkaar te passen.

'Maar is nog meer,' ging Gale verder. 'U zult ook merken dat de aanklager, in zijn drift om een mooi einde aan het mysterie te verzinnen, veel andere oplossingen heeft genegeerd. Ik ben bang dat meneer Erickson het type man is, die na het in elkaar zetten van een machine veel onderdelen overhoudt en dan tot de conclusie komt dat ze toch niet belangrijk zijn.'

Hij knipoogde naar de jury en grinnikte toen even naar Dan.

'Laten we eens even naar een paar overgebleven onderdelen kijken,' zei Gale.

'Een andere tiener, Kerry McGrath, die een paar kilometer bij Rachel vandaan woonde en op dezelfde school zat, verdween een jaar voor Rachel. Ook zij is nooit meer teruggevonden. De omstandigheden waaronder zij verdween, zijn opmerkelijk genoeg dezelfde als die van Rachel. De politie weet dat Graeme Stoner niets met de verdwijning van Kerry McGrath te maken heeft. En toch negeren ze de grimmige mogelijkheid dat een seriemoordenaar de jonge meisjes van deze stad stalkt.

'Overgebleven onderdelen. Op de avond dat ze verdween, gedroeg Rachel zich erg vreemd. Waarom? Wist ze iets? Ontmoette ze regelmatig iemand? Was ze van plan weg te lopen?

'Overgebleven onderdelen. Wie was die avond in het gezelschap van Rachel? Wie had reden om blij te zijn als ze voor altijd zou verdwijnen?

'Overgebleven onderdelen. Wat was de werkelijke bron van Rachels misère? Was het haar relatie met haar stiefvader? Nee. Het was de trieste, bittere, gewelddadige relatie met haar moeder. Onthoud dat woord. Gewelddadig.'

Stride keek even naar Emily en zag een traan over haar wang glijden. Met gebogen hoofd zat ze zachtjes te huilen.

Gale ging verder. 'Vragen en twijfels. Aan het eind van dit proces zult u er nog veel meer hebben. Maar er zal geen vraag en geen enkele twijfel mogen zijn, als u de juiste beslissing neemt. En dat is dat mijn cliënt onschuldig is aan het misdrijf waarvan hij ten onrechte is beschuldigd.'

Gale hield de blik van juryleden nog enkele ogenblikken vast. Vervolgens liep hij terug naar de tafel van de verdachte en ging zitten.

Stride bekeek de gezichten van de juryleden. Volgens hem begonnen ze met een gelijke stand aan de volgende inning.

Volgende slagman.