***

De Kitch, zoals de Kitchi Gammi club bekendstond, was Duluth' poging om de elegante clubs in de steden van New England te evenaren. Het was een vier verdiepingen hoog stenen landhuis met keurig bijgehouden tuinen, die in het voorjaar een warme bloemenpracht vertoonden, brede puntgevels en een statige veranda. In de club vond men boven gezellige bibliotheken met kersenhouten, antieke meubelen, elegante leunstoelen en iedere dag kranten uit Minneapolis en New York, die netjes op de bijzettafeltjes werden gelegd. Hier genoten politici en investeerders van hun glaasje cognac, terwijl ze gewichtige zaken voor de stad deden.

De portier van de Kitch, een verweerde Noor van ruim tachtig jaar die Per heette, werkte langer bij de Kitch dan de meeste leden oud waren. Hij sprong in de houding toen een lange, forsgebouwde man de treden van de club beklom. De man floot een liedje van Sinatra, zoals hij al dertig jaar lang had gedaan. Zo lang kende Per hem al. Hij was tegen de zestig en bijna even breed als lang, maar de man bewoog zich op een energieke manier. Hij had grijs krullend haar dat netjes geknipt was, maar hij begon toch al een beetje kaal te worden. Zijn gezicht was levendig en breed met een zeer scherpe blik in zijn blauwe ogen, een uilenbrilletje en een peper-en-zout- kleurig puntbaardje. Hij droeg een zwartgestreept driedelig kostuum met een wit overhemd en gouden manchetknopen, die net onder de mouwen uitstaken. Een bloem stak in de revers van zijn jasje. Een lichte geur van eau de cologne zweefde achter hem aan.

'Goedenavond, meneer Gale,' zei Per, terwijl hij de deur openhield.

'Per, zoals altijd is het een plezier jou weer te zien,' antwoordde Archibald Gale met dreunende stem. 'Wat een fantastische lentedag, hè?''Nou en of, meneer Gale. Volgens mij hebt u weer een grote zaak onder handen, hè?'

'Dat klopt, Per, dat klopt.'

'Nou, ik zeg altijd dat er geen betere is dan u.'

'Vertel dat maar aan de jury, Per.'

Hij klopte de oude man vriendschappelijk op de schouder en liep de donkere foyer van de club binnen. De deur met de zware, eiken panelen en gebrandschilderde ramen, viel zachtjes achter hem dicht. Hij keek op zijn horloge en zag dat het kwart voor vijf was, vijftien minuten voor zijn afspraak met Dan Erickson, de openbare aanklager. Gale vond het prettig om vroeg te komen en dan in een van de bibliotheken te gaan zitten met een glas whisky om op zijn prooi te wachten.

Hoewel Gale een van meest vooraanstaande strafpleiters was, deed het verhaal de ronde dat hij zijn meeste zaken in de Kitch won, waar hij zijn tegenstander onder het genot van een vriendschappelijk glas demoraliseerde. Zijn onschuldige hints en duistere insinuaties maakten de openbare aanklagers zo zenuwachtig dat ze hun strategie nog eens onder de loep namen en bij hun presentatie voor de rechtbank begonnen te knoeien. Gales reputatie voor psychologische oorlogsvoering was nu zo bekend geworden dat er aanklagers waren die zijn traditioneel aanbod afwezen voor een praatje in de Kitch op de avond voor de rechtszitting.

Maar Daniël had te veel ego om de uitnodiging af te slaan. Dit vond hij veel leuker. Gale had in de loop der jaren al veel met ambitieuze, een politieke carrière najagende aanklagers te maken gehad, en hij vond het heerlijk om gaten in hun arrogantie te prikken. Daniël was gewetenlozer dan de rest. In het begin, toen Trygg Stengard, de vorige openbare aanklager, Daniël had aangenomen, had Gale zijn oude vriend en tegenstander gewaarschuwd voor zijn nieuwe, tweede man. Maar in tegenstelling tot Gale was Stengard een politicus, die een zwak had voor openlijke ambities.

'Ik hoop dat jij die knul een beetje intoomt, Archie,' had Stengard hem gezegd. 'Zorg dat hij een paar keer op zijn donder krijgt. Dat zal hem goed doen.'

En dat had Gale dus gedaan. Hij was niet verbaasd geweest toen bleek dat Daniël glad en effectief voor de rechtbank optrad. Na de dood van Stengard was hij een goede openbare aanklager voor de county geweest. Maar Daniël had twee grote zaken verloren, beide door toedoen van Archibald Gale.

Het proces Graeme Stoner zou Daniels wraak worden of zijn vernederende einde betekenen.

Gale wist dat Daniël zelfverzekerd was en hij was er zich terdege van bewust dat de aanklager daar alle reden voor had. Zelfs zonder een lichaam zouden de forensische bewijzen voor een jury al voldoende zijn om minder gunstig over een cliënt te denken, vooral als die nog arroganter bleek te zijn dan de aanklager. En als Daniël hen ervan kon overtuigen dat de man echt met zijn stiefdochter had geneukt, zou Gale een zware dobber hebben om Stoner uit de gevangenis te houden.

Maar Gale hield van een uitdaging. En hij had zelf ook nog een paar verrassingen in petto.

Gale stapte in de oude lift en voelde hem onder zijn gewicht zakken. Om in vorm te blijven nam hij meestal de trap, maar voor zijn ontmoetingen voor de zitting wilde hij het risico niet lopen om buiten adem te raken. Toen de lift eindelijk krakend stopte, stapte hij uit en liep door de gang naar de grote Ojibwe-bibliotheek, met de drie openslaande ramen, die uitzicht over het meer boden. Margaret kwam uit de keuken tevoorschijn en hij bukte met een vrolijk gebaar om haar een kus op haar wang te geven. De oude vrouw giechelde en bloosde.

'Ik heb uw glas Oban op het bijzettafeltje gezet, meneer Gale.'

'O, Margaret, je bent veel te goed voor mij. Laten we er samen vandoorgaan, hè?'

Margaret giechelde opnieuw. 'Weet u wat meneer Erickson drinkt?'

'Zorg ervoor dat je Bombay gin met veel ijs voor hem klaar hebt staan. Zet maar op mijn rekening. En houd er maar rekening mee dat hij vlug een tweede wil.'

Margaret glimlachte alsof ze samen een geheimpje deelden en keerde weer terug naar haar keuken.

Gale maakte het zich gemakkelijk. Hij staarde uit het raam en dacht even na. Hij keek even naar de koppen van de Star Tribune, die hij al gelezen had en ging op een sofa uit de jaren twintig zitten, waar hij de Oban met zijn handpalmen opwarmde. Hij was kalm. Zo was hij altijd voor de aanvang van een nieuwe rechtszaak. Andere advocaten werden energieker of rustelozer. Gale concentreerde zich. Hij voelde dat zijn polsslag rustiger werd en dat zijn hersens zich inspanden om het totaalbeeld in zich op te nemen.

Vijf minuten later kwam Dan Erickson lawaaierig de bibliotheek binnen. Hij had een dubbele gin in zijn cognacglas, dat hij in zijn hand ronddraaide, zodat men de ijsblokjes hoorde tinkelen. Gin- druppels vlogen over de rand op de vloerbedekking.

'Hallo, Daniël,' zei Gale. 'Nou zeg, zo te zien ben je nogal zenuwachtig.'

Daniël bleef staan en glimlachte, integendeel. Ik kan niet wachten om te beginnen. De laatste keer heb je mij verslagen, Archie.'

'En de keer daarvoor ook, meen ik me te herinneren,' bracht Gal hem opgewekt in herinnering.

'Nou, deze keer niet.'

Dan ging niet zitten. Hij ijsbeerde tussen de ramen en de open haard. Hij droeg een blauw kostuum en glimmende, zwarte schoenen. Zijn blonde haar was zorgvuldig gekamd. Hoewel klein van gestalte was Dan knap en fit. Gale vermoedde dat hij wekenlang onder een zonnebank had gelegen om indruk op de jury te maken.

'Aha, maar rechter Kassei heeft al partij gekozen met betrekking tot Nancy Carver,' zei Gale.

Dan haalde zijn schouders op. Hij pakte een klein porseleinen figuurtje van de schoorsteenmantel, bekeek het nauwkeurig en zette het terug. 'Carvers verklaring was van horen zeggen. Ik wist dat we die er niet doorheen zouden krijgen.'

'Dat zeg je nu wel, maar dan wordt het wel moeilijker om Graeme en Rachel in één bed te krijgen, hè?'

'O, daar hebben we voldoende bewijzen voor,' zei Dan. 'Deze keer heb je een gestoorde cliënt, Archie. Nu je de zaak op je hebt genomen, zul je weinig vrienden in de gemeenschap maken.'

Gale begroef zijn neus in zijn glas whisky en nam een klein slokje. 'Ja, ik heb de normale scheldbrieven en doodsbedreigingen al ontvangen. Vind je het ook niet ironisch dat mensen me met de dood bedreigen omdat ik een vermoedelijke moordenaar verdedig?'

'Je kunt nauwelijks beweren dat je de zijde van de engelen hebt gekozen,' zei Dan. Hij stond nu bij het raam en keek naar het maandagmiddagverkeer op London Road. Daarna liep hij naar het midden van de kamer.

'Ga toch zitten. Ik word duizelig van je.'

Dan glimlachte. Hij trommelde met zijn vingers op zijn broekzakken. 'Wacht maar af, Archie, Wacht maar af.'

'Je schijnt nogal zeker van je zaak,' zei Gale tegen hem.

'Dat is omdat ik Stoner te pakken heb. Ik weet het. Jij weet het.'

'O, als ik jou was, zou ik een paar van mijn getuigen zorgvuldiger bekijken. Misschien merk je wel dat ze andere verhalen gaan vertellen.'

Heel even keek Daniël bezorgd, maar dat maakte al spoedig plaats voor een brede grijns. 'Verdomme, jij bent een oude, geslepen vos. Je liegt bijna even goed als ik.'

Gale grinnikte. 'Te veel eer van jouw kant. Maar ik lieg niet. Beschouw het maar als een professionele beleefdheid.'

'Ja, ja. Luister, hoe je het ook wendt of keert, ditmaal zul je me niet ontsnappen. Je enige kans was om de zaak naar een ander arrondissement over te hevelen, en dat heb je verloren. Verdorie, het is niet nodig om Nancy Carver als getuige op te roepen om te verklaren dat Rachel haar had verteld dat ze het met haar vader deed. Dat weten alle leden van de jury al. Maar dat zul je me buiten deze kamer niet horen zeggen.'

'Ja,' gaf Gale zuchtend toe. 'Ik was teleurgesteld dat de zaak niet naar een ander arrondissement werd overgeheveld. Volgens mij wist de rechter dat dat eigenlijk had moeten gebeuren, maar ik vermoed dat ze deze zaak zelf wilde behandelen. Ze lijkt een beetje op jou.'

Dan bukte, stak zijn vingers in een kristallen schaal en haalde er een handvol gemengde noten uit. Hij keek er even naar, pakte er een witte Braziliaanse noot uit en stak die in zijn mond.

'Je hebt gelijk,' zei hij, terwijl hij de noot tussen zijn tanden vermaalde. 'Eigenlijk moet je weten dat ik met Catharine naar bed ben geweest.'

Gal keek hem verbaasd aan. Hij boog naar het bijzettafeltje en pakte zijn Oban. 'Ben je met de rechter naar bed geweest? Gaat dat niet een beetje te ver om een zaak te winnen?'

'Dat was een paar jaar geleden. Toen was zij geen rechter en ik geen openbare aanklager voor de county.'

'Maar ik meen me te herinneren dat ze toen wel getrouwd was,' zei Gale.

Dan haalde zijn schouders op en vond een cashewnoot in het stapeltje in zijn hand. Hij at luidruchtig maar gaf geen antwoord.

ik zou om een andere rechter kunnen verzoeken,' ging Gale verder.

'Dat zou je kunnen doen, maar dat doe je niet,' zei Dan.

'Ben je daar zo zeker van?'

Dan knikte. 'Dit is niet jouw laatste zaak onder Catharine, en ik kan me niet voorstellen dat jij het zou zijn die haar vuile was buiten gaat hangen. Trouwens, je zou veel slechter af kunnen zijn. Stoner zal een faire behandeling krijgen. Meer dan hij verdient.'

'En jouw reputatie kennende, Daniël, kan jouw affaire met haar in mijn voordeel werken,' zei Gale op droge toon.

'O, zover zou ik niet willen gaan.'

'Waarom vertel je me het dan?' vroeg Gale onschuldig.

'Je weet donders goed waarom, Archie. Nu kun je niet meer claimen dat je niets wist. Ik heb je een reden gegeven om haar van de zaak te halen en die heb je genegeerd. Als je de affaire na Stoners veroordeling had ontdekt, had je gegronde redenen gehad om de zaak opnieuw te laten openen.'

'Dat is waar,' zei Gale. 'Hoewel Stoner nooit veroordeeld zal worden.'

'Kom nou, Archie. Als ik jou was, liet ik hem schuldig pleiten. We hebben Rachels bloed in zijn busje, op zijn mes en op de plaats delict gevonden - een perfecte DNA-match. Wat wetenschappelijke bewijzen betreft, is er geen betere dan dr. Yee. Niemand.'

Gale haalde zijn schouders op. Hij had diverse keren met Yee in de clinch gelegen. 'Ja, als dr. Onwankelbaar zegt dat het bloed van het meisje is, dan is dat het bloed van het meisje.'

'Voeg de bewijzen van het bloed bij de bewijzen van een incestueuze affaire,' ging Dan verder. 'Plus het feit dat hij geen alibi heeft en een rijke, gladde klootzak is. De jury zal hem haten.'

Gale schudde zijn hoofd. Hij dronk zijn glas leeg en ging kreunend staan. Hij fatsoeneerde zijn baard. 'Vertrouw me, Daniël. Je hebt de verkeerde zaak uitgekozen om er een publiek circus van te maken.'

'Wat bedoel je?'

'Ik bedoel dat jij en Bird Finch en de rest van de media mijn cliënt al schuldig hebben verklaard, maar dat vonnis telt niet. Als ik klaar ben met de jury, dan zullen ze nog geen uur nodig hebben om hem vrij te spreken.'

Daniels gezicht werd rood. 'Omdat de grote Archibald Gale zijn verdediger is?' 'Omdat je geen echte zaak hebt,' zei Gale. 'Je hebt zelfs geen lichaam. En als er geen lichaam is, weet jij wat de kans is om iemand voor moord te veroordelen.'

'Dat was geen beletsel voor de grand jury,' zei Daniël.

Gale snoof een beetje minachtend. 'Nu praten we over een echte jury, Daniël.'

'Ik waag het erop,' zei Dan. 'De jury zal Graeme Stoner vast niet belonen omdat er hier zoveel plekken zijn om een lichaam te verbergen. Je kunt rookgordijnen leggen, Archie. God weet dat je dat heel goed kunt. Maar als ik eenmaal uit de doeken doe wat voor soort man Stoner is, zal de jury de juiste conclusies trekken.'

Gale liep naar Dan toe en torende hoog boven hem uit. Hij legde een vlezig hand op de schouder van de jongere man. 'Luister, ik wil je niet in de rechtszaal vernederen. Waarom regelen we het nu niet even onder ons? Trek de aanklacht in. Zeg dat er nu niet voldoende bewijzen zijn. Vervolgens wacht je tot er afdoende bewijzen zijn, zodat je je daar geen zorgen meer over hoeft te maken. Stoner zal de stad verlaten. Zijn leven hier is totaal naar de knoppen. En dan is iedereen het weer gauw vergeten.'

Dan at de laatste Braziliaanse noot en klopte het zout van zijn handen. Hij keek Gale aan en wees met een vinger vlak voor diens gezicht. 'Denk niet dat je me kunt intimideren. Stoners leven is inderdaad naar de knoppen. Hij zal de rest van zijn leven in de gevangenis doorbrengen. Hij is een moordenaar, en ik zorg ervoor dat hij achter slot en grendel gaat.'

'Ben je er echt zeker van dat hij schuldig is?'

Dan kreunde. 'Kom nou, Archie. We zijn toch jongens onder elkaar. Je gelooft toch niet dat hij onschuldig is?'

Gale haalde zijn schouders op, maar zei niets.

'Nou, volgens mij hebben we elkaar verder niets te zeggen,' zei Dan tegen hem. 'We zien elkaar in de rechtszaal.'

'Ja, inderdaad,' zei Gale, nog nagrinnikend. 'Maar zeg niet dat ik je niet gewaarschuwd heb.'Gale liep in zuidelijke richting door de stille steeg. Op deze manier vermeed hij de vroege avonddrukte in Superior. Voor een grote man nam hij fikse en soepele passen. Toen hij het ronde Radisson Hotel zag, dat een paar blokken verder rechts van hem stond, liep hij de straat in. Toen hij dichter bij het hotel kwam, keek hij nauwlettend naar de mensen in zijn omgeving. Hij liep nonchalant de lobby in en begaf zich naar de hotelliften.

Dit was altijd het riskante gedeelte. Gale was een bekende persoonlijkheid en hij was bezorgd dat verslaggevers van de plaatselijke krant, waarvan het gebouw een paar blokken verderop stond, in de bar zouden hangen. Hij nam de lift naar de zesde verdieping, stapte uit en liep naar het trappenhuis. Daar liep hij drie verdiepingen naar beneden, nam weer de lift, maar stapte ditmaal op de tiende verdieping uit. Hij keek voorzichtig de gang in, liep vervolgens naar het einde van de gang en klopte vijfmaal op de deur van een van hotelsuites.

Hij zag iets bewegen achter het kijkgaatje.

Graeme Stoner deed de deur open.

'Raadsman,' zei Graeme. 'Het is me altijd een genoegen.'

Graeme stapte opzij om Gale naar binnen te laten en sloot de deur achter hem.

'Bird Finch is ervan overtuigd dat je nog steeds in Minneapolis bent,' zei Gale tegen hem.

'Dat is prima. Anders was dit hotel belegerd geweest.'

Gale had met succes Stoner op borgtocht vrij weten te krijgen, maar hij kon niet naar huis. De publiciteit, waarmee zijn arrestatie was omgeven, had hem in gevaar gebracht. Maar ook al was hij daar veilig geweest, hij was niet langer welkom in zijn eigen huis.

Emily had een scheiding aangevraagd. Bovendien had zijn bank hem ook ontslagen, hoewel Gale Graeme had geholpen om er een lucratieve regeling uit te slepen, in ruil voor een rustig vertrek zonder verdere legale acties.

'Wat is het goede nieuws van Danny Erickson?' vroeg Graeme.

Gale grinnikte. 'Net als altijd vol zelfvertrouwen. Hij wil je begraven, Graeme.'

Graeme haalde zijn schouders op. 'Dat is Danny boy. Weet je dat we af en toe met elkaar optrokken. Ik dacht dat hij een vriend was. Maar bij Danny is vriendschap alleen belangrijk als hij er gebruik van kunt maken. Wil je iets drinken?'

Gale bedankte.

'Nou, ik hoop dat je het niet erg vindt,' zei Graeme. Hij zocht onder in de bar en schonk voor zichzelf een glas cognac in. Vervolgens ging hij in een gemakkelijke stoel bij het raam zitten. De lucht was nu een donkerblauwe schemering geworden. Graeme droeg een kastanjebruin golfshirt en een bruine plooibroek. Vlak bij hem stond een laptop op een bureau. Gale had hem eens gevraagd wat hij deed om de tijd te doden. Graeme had hem verteld dat zijn aandelen in de afgelopen vijf maanden met twintig procent in waarde waren gestegen. Het was alsof hij vakantie had.

Gale, die was blijven staan, bestudeerde zijn cliënt. Zelfs toen Graeme hem op de dag van de huiszoeking had gebeld, was de man emotieloos geweest. Op kalme toon beweerde hij onschuldig te zijn en hij bood Gale zijn excuses aan dat hij zonder advocaat met de politie gesproken had. Maar, zo beweerde hij, hij wist dat hij onschuldig was en niets te verbergen had.

Gale vroeg het zich af. Vanzelfsprekend maakte dat voor de verdediging niets uit. Maar uit een morbide soort nieuwsgierigheid speculeerde Gale over de waarheid. Hij had in de loop van de tijd naar heel veel leugenaars geluisterd en meestal had hij hen onmiddellijk door. Graeme was anders. Of de man was volkomen oprecht, of hij was een van de meest getalenteerde leugenaars die Gale ooit in zijn carrière had ontmoet. Ongelukkig genoeg had hij altijd gemerkt dat, hoe beter de leugenaar, hoe groter de kans was dat de cliënt schuldig was aan het ten laste gelegde.

Niet dat hij de jury van het tegenovergesteld kon overtuigen.

Maar welke van de twee was het?

Gale moest toegeven dat de aanklager een zaak met overweldigende, indirecte bewijzen had. Het bewijs in het busje en bij de schuur wees direct in de richting van Graeme, hoewel er niets specifieks was dat hem met een van beide locaties in verband bracht. En hoewel de aanklager, voorzover hij wist, niet kon bewijzen dat er een seksuele relatie tussen Rachel en Graeme bestond, waren de aanwijzingen misschien verleidelijk genoeg om een jury van flegmatieke Scandinaviërs over te halen, die tegen telefoonseks en losbandige zeventienjarige meisjes waren. De waarheid? Hij wist het gewoon niet. Hij kon gaten prikken in de aanklacht van de aanklager en met andere verdachten op de proppen komen, zodat hij de jury kon laten geloven dat ze bij Rachels verdwijning betrokken waren. Maar dat pleitte Graeme in zijn ogen geenszins vrij.

Hij wist het gewoon niet. En daarom voelde hij zich een beetje ongemakkelijk. Hij vond het niet erg om schuldige cliënten te verdedigen en hij vond het heerlijk om onschuldige cliënten te verdedigen. Maar om halverwege tussen deze twee standpunten te staan, was een nieuwe ervaring voor hem.

Graeme keek hem glimlachend aan. Het was alsof hij zijn gedachten kon lezen. 'Heb je het gevoel dat je met de duivel aan het dansen bent, raadsman?'

Gale ging tegenover Graeme zitten. 'Je ziel wordt door een totaal andere jury beoordeeld, Graeme. Laten we ons zorgen maken voor de jury, morgen in de rechtbank.'

'Touché,' zei Graeme. 'Nou, wat heb je van Danny gehoord? Heb je die arme knul een beetje kunnen intimideren?'

Gale haalde zijn schouders op. 'Hij heeft een sterke zaak voor een man die geen lichaam heeft gevonden. En Daniël is heel goed in het bespelen van een jury.'

'Maar niet zo goed als jij,' zei Graeme.

'Nee,' beaamde Gale vlot. 'Dat is hij niet.'

'Weet je, dat is nu het zelfvertrouwen waar ik voor betaal. Maar zeg me eens eerlijk, hoe staan we er voor? En je hoeft geen rekening met mijn gevoelens te houden.'

'Goed,' zei Gale. 'Het fysieke bewijs is de kern van de zaak. En die is sterk. En de publiciteit is zo nadrukkelijk in jouw nadeel dat veel mensen uit de jury waarschijnlijk geïnfecteerd zijn, ongeacht wat ze tijdens een voorafgaande verklaring voor de rechter hebben gezegd.

Ik ben bang dat de meesten van hen de rechtszaal binnenkomen met het idee dat je een perverse klootzak bent.'

'Wat gaan we doen?'

'Daniël weet dat de bewijzen hen slechts tot de rand van de afgrond leiden, maar hij wil dat de jury over de brug naar de andere kant loopt. Ik wil dat ze heel lang in de afgrond blijven kijken en tot de conclusie komen dat de brug niet stevig genoeg is.'

'Dat is een prachtige analogie,' zei Graeme. ik vermoed dat er nog meer is.'

Gale knikte. 'Dan is er nog de theorie van de onbekende man.'

'Die heb ik altijd mooi gevonden.'

'Dat moet ook wel. Maar het is niet genoeg om twijfel te zaaien of je het wel gedaan hebt. Ik moet er zeker van zijn dat de jury denkt dat er geloofwaardige alternatieven zijn. Als jij de enige verdachte in deze stad bent, hang je, ook al rammelt het bewijs.'

Graeme dronk zijn glas leeg en schonk zichzelf nog eens in. 'Maar je verzekerde me dat we nog een paar alternatieven hebben.'

Gale knikte. 'Vermoedelijk wel.'

Eigenlijk was Gale er bijna van overtuigd dat niemand die hij als de dader probeerde af te schilderen, ook werkelijk de dader was. Maar er was iets in Graemes koele glimlach dat hem verontrustte. Hij mocht de man niet.

'Maar je wilt me niet vertellen wat je tot nu toe gevonden hebt,' ging Graeme verder. 'Dat is volgens mij niet eerlijk.'

'Soms is het beter om niet zoveel te weten en soms is het beter om me niet te veel te vertellen,' zei Gale.

'Nou dan, zeg het me dan maar recht voor m'n raap. Denk je dat ik over een paar weken als vrij man naar Colorado kan vertrekken, of moet ik me voor de rest van mijn leven bij een minder goed hotel laten inschrijven?'

Gale keek zijn cliënt aandachtig aan. ik sluit nooit weddenschappen af, Graeme. Ik weet niet of je onschuldig bent of niet en dat kan me ook niets schelen. Maar het is een feit dat je heel moeilijk een moord kunt bewijzen als er geen lichaam gevonden is. En in dit geval denk ik niet dat de indirecte bewijzen voldoende zijn. Volgens mij ga je vrijuit.'

'Ook al denkt de jury dat ik een perverse klootzak ben?' antwoordde Graeme glimlachend.

'Daar komen we wel overheen,' zei Gale.

Graeme knikte tevreden. 'Het doet me deugd dat te horen. Maar ik weet dat er in ieder geval één persoon is die heel erg teleurgesteld zal zijn.'

Gale kon een heleboel namen verzinnen. 'Wie?'

'Rachel.'

Gale keek Graeme aan. 'Dus jij denkt dat ze nog leeft.'

'Dat weet ik wel zeker.'

'En het bewijs in het busje? En bij de schuur?'

'Dat is daar met opzet achtergelaten,' zei Graeme.

'Om jou te beschuldigen?'

'Precies.'

Gale kneep zijn ogen halfdicht. 'En waarom zou Rachel dat willen doen?'

'Ze is een gecompliceerd meisje.'

Opnieuw merkte Gale dat hij die glimlach haatte. Iedere keer als hij overtuigd was van de onschuld van zijn cliënt, gleed die grijns over zijn gezicht en zag hij heel even die boosaardige glinstering in zijn ogen. 'Waarom ben je daar zo zeker van? Kan iemand anders haar dan niet hebben vermoord om jou daarna de schuld te geven?'

'Dat klinkt als gerede twijfel, dus daarom zeg ik ja.'

'Maar dat denk je niet,' zei Gale.

Graeme schudde het hoofd.

'Was het dan een vooropgezet plan van Rachel?' vroeg Gale. 'Zijn al die bewijzen zo opgezet om jou achter de tralies te krijgen?'

'Dat denk ik zeker,' zei Graeme.

'Je weet dat er één ding is waardoor we onze zaak kunnen verliezen en jij naar de gevangenis gaat.'

'O, ja? En wat is dat, raadsman?'

'Als Daniël de jury kan laten geloven dat je echt met dat meisje hebt geneukt.'

'Het is moeilijk om iets te bewijzen dat nooit gebeurd is,' zei Graeme.

Graemes gezicht was bijna onzichtbaar geworden in de schaduwen van de hotelkamer. Gale kon slechts de ogen van de man zien, die niet knipperden. In Graemes stem klonk dezelfde gladde eerlijkheid door als altijd en zijn lichaamstaal was perfect. Er waren geen duidelijke tekenen van oneerlijkheid, geen gebruikelijke symp- tomen die hij had leren zien en interpreteren. Maar Gale besefte dat hij er ditmaal geen woord van geloofde. Geen enkel woord. Zijn cliënt was schuldig.

Het was bijna een opluchting. Nu kon hij hem verdedigen. 'Ik hoop dat het waar is,' zei Gale. 'Als je met haar naar bed bent Geweest en Daniël kan dat bewijzen, heb je grote problemen.' Graeme glimlachte.