***

Op de tweede dag van het proces riep Dan Emily als zijn eerste getuige Emily Stoner op.

Haar donkere haren waren keurig kort geknipt. Onder zware make-up zag haar huid glad en roze. Ze droeg een lichte kleur lippenstift, een parelketting en bijpassende oorbellen. Haar marineblauwe jurk met een witte rand aan de kraag was waarschijnlijk nieuw en paste haar perfect. Toen hij haar zag, dacht Stride dat hij iets van de Emily zag, zoals ze een paar jaar geleden moest zijn geweest. Het enige merkbare teken van Emily's huidige leeftijd was in haar ogen te zien, die zoals gisteren haar uitputting en wanhoop niet konden verhullen.

Emily stapte uit de bank. Haar hakken tikten op de marmeren vloer toen ze naar de getuigenbank liep. Even later legde ze de eed af. Ze keek geen moment naar Graeme. Stride zag dat Graeme haar totaal negeerde. Gale zag het ook. Stride merkte dat hij zijn cliënt discreet met zijn elleboog aanstootte. Door de valse beschuldigingen was Graeme zijn vrouw kwijtgeraakt, maar dan moest hij wel laten zien dat hij verdriet had.

Emily ging zitten. Ze keek heel even naar de jury, maar draaide toen zenuwachtig haar hoofd om. Haar handen lagen gevouwen in haar schoot. Ze was een aantrekkelijke, sympathieke figuur, maar volgens Stride maakte ze een labiele indruk. De gebeurtenissen van de afgelopen maanden hadden diepe littekens op haar ziel achtergelaten. Stride vroeg zich af of de enige reden waarom ze niet nog een zelfmoordpoging had gedaan, lag in deze kans om tegen Graeme te getuigen en te zorgen dat hij achter de tralies zou belanden. Hij hoopte dat ze er de kans voor kreeg.

'Mevrouw Stoner, ik weet hoe moeilijk het voor u moet zijn,' begon Dan.

Emily haalde diep adem en sloot heel even haar ogen. Ze ging rechtop zitten en maakte zich sterk om haar verhaal te vertellen. Haar gezicht stond intens en vastbesloten. 'Het gaat wel,' zei ze.

'Hoe heeft u Graeme Stoner ontmoet?' vroeg Dan.

'Ik was baliemedewerkster bij de Range Bank. Hij kwam uit New York en werd bij de bank als directeur benoemd. Hij was vrijgezel, knap en rijk, en alle vrouwen bij de bank waren gek op hem. Ik net zo goed.'

'Toonde hij enige interesse in u?'

'Nee. In het begin niet. Hij liep me voorbij zonder me te zien, alsof ik niet bestond. Het was hetzelfde als met al de andere vrouwen. Hij negeerde ze.'

'En toen?' vroeg Dan.

'Nou, op een dag kwam Rachel naar de bank. Ze droeg een strak topje en een kort broekje. Ik zei er iets van en we kregen ruzie in de hal. Graeme zag ons samen, maar zei niets. Maar later die dag vroeg hij of ik met hem uit wilde gaan.'

Dan rook zijn kans bij dit gedeelte van Emily's verhaal. Zijn stem klonk iets luider. 'Op de dag dat hij u en Rachel samen in de bank zag, maakte hij een afspraakje met u?'

'Ja.'

'Nadat hij u verscheidene maanden had genegeerd?'

'Ja.'

'Had hij Rachel wel eens eerder gezien?' vroeg Dan.

'Ik zou niet weten hoe. Rachel kwam bijna nooit naar de bank.'

'Oké. Dus jullie gingen samen vaak uit. Hoe reageerde Rachel op het feit dat er weer een man in uw leven kwam?'

'Ze was vriendelijk tegen Graeme. Ze flirtte met hem.'

'Uiteindelijk zijn Graeme en u getrouwd. Wat merkte u daarna over de relatie tussen Rachel en Graeme?'

Emily haalde nogmaals diep adem. 'Ze deden dingen samen, alleen zij tweeën. Ze gingen de bossen in om foto's te nemen en bleven dan uren weg. Graeme gaf haar cadeautjes - kleding, cd's, dat soort dingen.'

'Hoe voelde u zich daaronder?'

'In het begin dacht ik dat het fijn was. Ik was gelukkig om weer een gezin te hebben. Maar werd bezorgd toen Graeme steeds meer tijd met Rachel doorbracht en steeds minder tijd met mij. Hij ging zich zeer afstandelijk gedragen, zeer koel. Het was alsof hij een einde aan onze relatie maakte en ik wist niet waarom.'

Dan keek enige tijd naar de jury en zei toen op zachte toon: 'Mevrouw Stoner, hebt u ooit reden gehad om aan te nemen dat uw echtgenoot een seksuele relatie met uw dochter had?'

Emily's ogen fonkelden van boosheid. 'Alle tekenen wezen erop. Maar ik was er blind voor. Ik wilde het niet geloven. Maar als ik terugkijk, kan ik nu dingen aanwijzen waardoor ik gealarmeerd had moeten worden.'

'Zoals?'

'Nou, op een keer zette ik de boodschappen achter in het busje. Het was op een maandag. De vorige dag waren Graeme en Rachel een eind gaan wandelen. Toen vond ik een slipje van Rachel in het busje.'

'Wat hebt u toen gedaan?'

'Ik vroeg Graeme ernaar. Hij zei dat Rachel bij het oversteken van een riviertje was uitgegleden en in het water gevallen. Haar kleren waren nat geworden.'

'Hebt u er ook met Rachel over gesproken?'

'Nee. Ik heb het gewoon gewassen en in de kast gelegd.'

'Wat heeft u nog meer gezien?' vroeg Dan.

'Een andere keer zag ik dat ze elkaar kusten. Ik was al naar bed gegaan en hoorde Rachel en Graeme naar boven komen. Rachel giechelde. De lampen in de gang waren aan en ik hoorde haar welterusten zeggen. Toen zag ik dat ze haar armen om zijn nek sloeg en hem kuste. Op de lippen. Het was niet zo maar een kusje.'

'Hebt u er met Graeme of Rachel over gesproken?'

'Nee. Ik deed alsof ik sliep. Ik kon het niet aan.'

Dan wachtte even om Emily's verklaring te laten inwerken. 'Bleef deze innige relatie tussen Rachel en Graeme?'

Emily schudde het hoofd. 'Nee, er veranderde iets. Twee zomers geleden kwam er een breuk in de relatie tussen Rachel en Graeme. Ze begon zich zeer koel en onverschillig te gedragen. Ik had geen enkele aanleiding gezien, geen argumenten, geen ruzies. Maar ze zette hem uit haar gedachten alsof ze een knop had omgedraaid. Graeme probeerde haar terug te winnen. Hij gedroeg zich heel pathetisch. Hij gaf haar een nieuwe auto, maar er veranderde niets. Vanaf dat ogenblik behandelde Rachel Graeme op precies dezelfde manier als ze mij behandelde. Als een vijand.'

'Protest,' zei Gale kortaf.

'Toegewezen,' zei rechter Kassei.

'Mevrouw Stoner, waarom heeft u dat nadat Rachel was verdwenen niet aan de politie verteld?' vroeg Dan.

'Ik probeerde mezelf wijs te maken dat het onmogelijk was dat Graeme erbij betrokken was. Ik hield mezelf voor de gek, alsof de dingen die ik had gezien niets meer te betekenen hadden. En omdat ik het te vernederend vond dat er zoiets verschrikkelijks onder mijn neus had plaatsgevonden, terwijl ik er nooit iets van had gemerkt.'

Gale diende opnieuw een protest in, dat eveneens werd toegewezen. Maar Dan had zijn punt duidelijk gemaakt. Hij stond op het punt om het verhoor af te sluiten.

'We weten allemaal dat u het heel moeilijk hebt gehad met uw dochter. Houdt u nog steeds van haar, na alles wat er is gebeurd?'

Op Emily's gezicht verscheen een hartstochtelijke uitdrukking. Voorzover hij zich kon herinneren, was het de eerste keer dat Stride leven in haar vermoeide ogen zag. 'Natuurlijk! Ik hield zielsveel van haar. Nog steeds. Ik weet hoeveel pijn ze heeft geleden, en ik zou alles doen om haar weer te bereiken. Ik ben er nooit in geslaagd. Het verscheurde me vanbinnen. Het zal altijd de grootste spijt in mijn leven zijn, dat ik er niet in geslaagd ben om die kloof tussen ons te overbruggen.'

Dan glimlachte. 'Dank u, mevrouw Stoner.'