***

'Hallo, inspecteur,' begon Gale.

Hij ging staan, maar bleef achter de tafel voor de verdediging. De advocaat keek Stride met een meelevende blik in zijn ogen aan.

'Ik geloof niet dat we elkaar na de dood van uw vrouw hebben ontmoet. Ik vind het heel erg.'

Stride reageerde totaal niet. Gale kende geen enkele schaamte. Verborgen in een sympathieke opmerking zat een boodschap voor de jury. Misschien was het oordeel van de inspecteur wel beïnvloed door zijn verdriet. Misschien had hij wel een paar dingen over het hoofd gezien.

'Rachel is niet het eerste meisje uit deze streek dat verdwenen is, hè?' vroeg Gale.

'Nee,' zei Stride.

De verdediger nam zijn bril af en stak de poten van de bril nadenkend tussen de lippen. Hij keek met samengeknepen ogen naar Stride.

'Een andere tienermeisje, Kerry McGrath, verdween iets meer dan een jaar eerder dan Rachel, klopt dat?'

'Dat klopt,' zei Stride.

'Ze was even oud als Rachel,' zei Gale.

'Ja.'

'En ging naar dezelfde school?'

'Ja.'

'Ze woonde een paar kilometer bij Rachel vandaan?'

'Ja.'

Gale schudde het hoofd. 'Dat is nogal verbazingwekkend, vindt u ook niet, inspecteur? Noemt u dat toeval?'

Hij keek even met een stomverbaasde blik naar de jury, alsof hij wilde zeggen: Niet te geloven deze kerel. Is hij blind?

'We hebben geen enkel bewijs gevonden dat deze twee zaken iets met elkaar te maken hebben,' zei Stride.

'En toch vond u dat tussen beide zaken zoveel overeenkomsten bestonden dat u bewijzen probeerde te vinden van meneer Stoners betrokkenheid bij de verdwijning van Kerry. Dat is toch zo?'

Stride haalde zijn schouders op. 'We hebben alle fysieke bewijzen in de zaken van Kerry en Rachel met elkaar vergeleken. Dat is standaardprocedure.'

'En het feit is dat u geen enkel bewijs hebt gevonden dat op de betrokkenheid wijst van mijn cliënt bij de verdwijning van Kerry.'

'Dat klopt,' beaamde Stride.

Gale knikte. 'Geen bloedsporen?'

'Nee.'

'Geen vezels?'

'Nee.'

'Met andere woorden, de verdwijning van Kerry McGrath is nog steeds niet opgelost, hè?' vroeg Gale.

'Ja.'

Gale spreidde zijn armen wijd, zijn bril zwaaide tussen de vingers van zijn linkerhand heen en weer. 'Dus nu zijn er twee tienermeisjes onder dezelfde omstandigheden verdwenen. Zou het niet mogelijk zijn, inspecteur, dat een of andere gestoorde maniak, een onbekende, een van de tientallen veroordeelde zedenmisdadigers uit Noord- Minnesota, zowel Kerry McGrath als Rachel Deese heeft ontvoerd? Dat deze meisjes het slachtoffer van een seriemoordenaar zijn? Is deze theorie niet even aannemelijk?'

Stride schudde het hoofd. 'Nee. Dat is niet wat de bewijzen ons duidelijk maken.'

'Aha, de bewijzen,' zei Gale glimlachend tegen de jury. "Ja, daar komen we straks nog op. Maar laten we het eens van een andere invalshoek bekijken, inspecteur. U weet niet zeker dat Kerry McGrath dood is, hè?'

'Nee.'

'En toch bent u er zeker van dat Rachel dood is.'

Stride knikte. 'In deze zaak hebben we aanvullende bewijzen gevonden.' 'Een paar druppels bloed. Een stukje stof.'

'Het was Rachels bloed. Rachels trui.'

Gale streek peinzend over zijn puntbaardje. 'Is er genoeg bloed gevonden om aan te nemen dat er iemand is doodgebloed?'

'Nee.'

'Er was zelfs niet voldoende bloed om te bewijzen dat er een misdaad had plaatsgevonden, hè?'

Stride keek Gale kalm aan. 'Ik betwijfel of Rachel zichzelf bij het scheren heeft gesneden.'

'Maar u weet het niet zeker, hè? Ze kan een greep in de gereedschapskist hebben gedaan, daarbij zich aan het mes hebben gesneden en bloed op de vloerbedekking en haar kleren hebben gemorst. Is dat mogelijk?'

'Alleen als u de bewijzen uit hun context haalt. We hebben ook bloed en vezels bij de schuur gevonden.'

'Maar het is nog steeds onvoldoende bewijs om aan te nemen dat er iemand gestorven is, vindt u ook niet?'

integendeel. Ik neem aan dat het precies de conclusie is die de bewijzen suggereren.'

Gale trok een grijze wenkbrauw op. 'Dat zegt u, inspecteur. Vertel me eens, inspecteur, weet u hoeveel tieners er ieder jaar weglopen?'

'Duizenden.'

'Tienduizenden,' zei Gale. 'Rachel was thuis niet gelukkig, hè?'

'Nee.'

'Eigenlijk past Rachel precies in het profiel van de meeste weglopers, hè?'

'Daar moet ik nee op antwoorden. Weglopers laten geen bewijzen achter, zoals we in haar geval hebben gevonden. Haar bloed. Vezels van de trui die ze die avond droeg.'

'Maar als ze nu niet zou willen dat mensen haar gingen zoeken?' vroeg Gale.

Stride aarzelde en verloor heel even zijn zelfbeheersing. 'Wat?'

'Nou, als ze zoals u suggereerde haar auto had genomen, zou iedereen toch weten dat ze was weggelopen? Dan had u haar in het hele land gezocht. Maar laten we aannemen dat Rachel wilde verdwijnen en niet wil dat de familie, die ze haat, of de nieuwsgierige politie haar gaat zoeken. Kan ze dan niet gewoon in haar vinger hebben geprikt en fysiek bewijzen hebben achtergelaten om te suggereren dat ze op een duistere manier aan haar einde is gekomen?'

Stride schudde het hoofd. 'Dat slaat nergens op. Als ze haar eigen dood had geënsceneerd, had ze duidelijker bewijzen achtergelaten. Maar nu hebben we in het hele land naar haar uitgekeken. We hebben een zeer intensieve zoektocht uitgevoerd. Rachel kon nooit weten dat we het bewijs in het busje zouden vinden - en zeker niet bij de schuur.'

'En daar staan we dan.' Gale ging rechtop staan, keek eerst naar Stride en vervolgens naar de jury. 'Laten we het eens over de schuur hebben, inspecteur. Dat is een plek waar leerlingen van high school heengaan om alle dingen te doen die ze thuis niet van hun ouders mogen, klopt dat?'

'Zeer zeker.'

'Heeft u enig idee hoeveel tieners daar gemiddeld per week heengaan?' vroeg Gale.

'Nee.'

'Goed. Nou, weet u hoeveel maal de politie vorig jaar is gebeld met betrekking tot de schuur?'

Stride schudde het hoofd. 'Dat weet ik niet.'

'Zou u verrast zijn als ik u vertelde dat het zevenendertig maal was?'

'Nee.'

'En zou u verrast zijn als ik u vertelde dat er in de afgelopen vijf jaar acht aanklachten wegens verkrachting zijn ingediend, die achter de schuur hebben plaatsgevonden?' vroeg Gale. Zijn stem kreeg een harde klank. Zijn ogen werden azuurblauwe punten.

'Dat is mogelijk.'

'Meer dan mogelijk. Het is waar, inspecteur. Het is een gevaarlijke plek, hè?'

'Dan kan,' gaf Stride toe.

'Er zijn tieners die tieners verkrachten, en de politie schijnt er niets tegen te doen.'

'Bij de schuur wordt regelmatig gecontroleerd,' zei Stride. 'Maar de jeugd blijft terugkomen.'

'Dat klopt, inspecteur. De jeugd. Dat is een plek waar de jeugd slechte dingen doet. Wat de gevonden bewijzen van Rachel betreft, bestaat de mogelijkheid dat er misschien een andere tiener bij was betrokken?' 'We hebben die mogelijkheid onderzocht, maar terzijde gelegd,' zei Stride.

'Eigenlijk was dat uw eerste gedachte, hè? Direct nadat u de armband hebt gevonden, hebt u mensen naar de high school gestuurd om tienerjongens te verhoren. Klopt dat, inspecteur?'

'Dat hebben we gedaan,' zei Stride.

Gale knikte. Hij kauwde opnieuw op zijn bril en nam een grote slok uit een blikje Coke. Hij haalde een zakdoek tevoorschijn en depte zijn lippen af, vervolgens haalde hij hem even over zijn voorhoofd.

'Welke schoenmaat heeft u, inspecteur?' vroeg Gale.

De man was goed, dacht Stride ondanks alles. Hij vroeg zich af hoe Gale dat te weten was gekomen. 'Vijfenveertig.'

'Juist. Dus kunnen het net zo goed uw voetafdrukken bij de schuur zijn geweest, hè?'

'Protest,' zei Dan Erickson kortaf.

Rechter Kassei schudde het hoofd. 'Afgewezen.'

'Ik heb geen schoenen, waarvan het patroon van de afdrukken dezelfde is als de afdrukken die we bij de schuur hebben gevonden. Terwijl Graeme Stoner slechts vier maanden voor Rachels verdwijning zo'n paar heeft gekocht. En die schoenen zijn nu weg.'

'Maar weet u hoeveel schoenen van dat merk met maat vijfenveertig het afgelopen jaar in Minnesota werden verkocht?'

'Dat weet ik niet,' moest Stride toegeven.

'Meer dan tweehonderd. Kan iemand van die mensen die voetafdrukken hebben achtergelaten?'

'Ja. Maar niemand van hen is Rachels stiefvader. En ze hebben geen busje waarin we Rachels bloed hebben gevonden.'

'Maar afgezien van die voetafdrukken, die van u of honderden andere mannen kunnen zijn, heeft u geen enkel bewijs dat mijn cliënt die vrijdagavond bij de schuur is geweest, hè?'

'Nee.'

'Eigenlijk weet u ook niet wanneer die voetafdrukken daar zijn gemaakt, hè?'

'Nee.'

Gale zweeg even om deze informatie op de jury te laten inwerken.

'En het busje, inspecteur? U hebt nogal veel ophef gemaakt over het feit dat er vingerafdrukken van mijn cliënt op het mes uit de gereedschapskist zijn gevonden.' 'Dat klopt.'

Gale haalde zijn schouders op. 'Maar het is zijn busje en zijn mes. Had u zijn vingerafdrukken dan niet verwacht?'

'Als iemand anders het mes had opgepakt en schoongeveegd, hadden we helemaal geen vingerafdrukken gevonden,' maakte Stride duidelijk.

'Tenzij het iemand met handschoenen is geweest,' zei Gale. 'Vindt u ook niet?'

'Dat zou mogelijk zijn,' gaf Stride toe. 'Maar als iemand dat gedaan heeft, zou hij ook andere vingerafdrukken hebben verwijderd.'

'Maar kan Rachel het bewijs niet opzettelijk op het mes hebben achtergelaten, omdat ze wist dat Graemes afdrukken er ook op zouden staan?'

Stride schudde het hoofd. 'Er is geen enkel bewijs dat ze dat gedaan heeft.'

'Maar er is toch ook geen enkel bewijs dat ze het niet gedaan heeft? Maar laten we even langer bij het busje blijven stilstaan. Er is geen enkele getuige die Graeme Stoner vrijdagavond in dat busje heeft zien rijden, hè?'

'Nee.'

'Dus weten we niet of dat busje die avond ergens is geweest?' vroeg Gale.

'Dat ben ik niet met u eens. De vezels in het busje stemden overeen met de vezels die we bij de schuur hebben gevonden. Vrijdagavond droeg Rachel de armband en de witte coltrui. Breng die feiten eens met elkaar in verband, meneer Gale.'

Gale glimlachte. Stride zag heel even een glinstering in de ogen van de advocaat, als een goedkeurend knikje. Eén-nul voor de goeden.

Maar Gale was nog niet klaar.

'Als iemand Rachel in het busje heeft meegenomen, inspecteur, hoe wist u dan dat het Graeme Stoner was?'

'Het was zijn busje. En dat was op slot.'

'O, dat was op slot. Juist. Niemand anders had ermee weg kunnen rijden.'

Stride knikte. 'Alleen maar als je de startdraden met elkaar kunt verbinden. Mocht u suggereren dat iemand anders het busje had meegenomen, dat had die persoon zijn eigen auto moeten gebruiken om bij Rachels huis te komen. Het is belachelijk om te denken dat een moordenaar zijn eigen auto ergens op straat zou parkeren om een meisje te ontvoeren, dan een andere auto zou stelen om ermee naar de schuur te rijden en daarna weer terug te rijden om zijn eigen auto op te halen.'

'Tenzij de moordenaar lopend is gekomen,' zei Gale.

'Misschien is hij wel komen vliegen,' antwoordde Stride. De jury lachte. Rechter Kassei keek met een scherpe frons op haar gezicht naar Stride.

Gale wachtte tot de vrolijkheid bedaard was. 'Na de verdwijning van Rachel hebt u foto's van Stoners huis genomen, klopt dat?' vroeg hij rustig.

'Dat is standaardprocedure,' zei Stride. Hij vroeg zich af wat Gale wilde.

Gale liep naar zijn tafel en pakte een foto. Hij zette hem op de standaard bij Stride, zodat de jury hem goed kon zien.

'Is dat een uitvergroting van een deel van een van die foto's?'

Stride keek even naar de foto. 'Ja, dat klopt.'

'Op de vergroting staat een tafel in de hal van het huis van de Stoners, direct naast de voordeur, is dat correct?'

'Dat is correct.'

Gale stak zijn hand in zijn jaszak. Hij haalde er een gouden Arrow-pen uit en wees naar een object op de tafel. 'Kunt u ons vertellen wat dat is, inspecteur?'

Stride herkende het. 'Dat is een kristallen asbak.'

Hij wist waar Gale heen wilde.

'En wat ligt er in die asbak, inspecteur?'

'Een sleutelbos.'

'Klopt het dat dat de sleutel van meneer Stoners auto is en dat de huissleutel?'

'Volgens mij wel.'

'De sleutels van het busje. In een asbak, direct naast de voordeur.'

'Ja,' zei Stride.

'Dus iedereen die aan de deur kwam, kon hem gewoon pakken en meenemen. En met het busje wegrijden. En Rachel meenemen.'

Stride schudde het hoofd. 'Nee, als je de bewijzen in ogenschouw neemt, is dat geen redelijke verklaring. Volgens uw scenario is iemand, die wist dat Rachel thuis was, naar het huis gelopen. Iemand met handschoenen aan, die wist dat de sleutels daar lagen, en precies dezelfde schoen en schoenmaat had als Graeme Stoner. Dat lijkt erg veel op een van uw goocheltrucs, meneer Gale.'

'Ophouden, inspecteur,' snauwde rechter Kassei.

Stride knikte en bood zijn excuses aan. Maar voor dit moment had hij Gales theorie ontregeld. Hij hoopte alleen dat de jury niet in de war zou raken door het web van buitensporige mogelijkheden, die de advocaat maar op bleef werpen.

Gale keek de rechter met een warme glimlach aan. Zorgvuldig bracht hij zijn haar in orde, waarna hij zich weer tot Stride wendde. 'Goed, inspecteur, laten we het eens over die zogenaamde affaire hebben, die meneer Stoner met zijn dochter had. U hebt toch geen enkel fysiek bewijs van deze wilde bewering, hè? Geen spermasporen? Geen vaginale afscheiding?'

'Ik weet zeker dat ze hun kleren wasten,' zei Stride.

'Geen getuigen?'

'Het is iets dat ze niet graag in het openbaar zouden doen,' zei Stride met een flauwe glimlach.

Gale glimlachte niet terug. 'Ik beschouw uw antwoord als Nee, inspecteur. U heeft ook aardig wat tijd doorgebracht met meneer Stoners fantasieën. Hij houdt zich nogal met smakeloze pornografie bezig.' Gale zuchtte. 'Met andere woorden, hij is een man. Maar geen enkel door u gevonden blad is verboden, hè?'

'Nee,' zei Stride.

'U kunt die bladen in het centrum van Duluth kopen, hè?'

'Volgens mij wel.'

Gale pakte de lijst van de telefoongesprekken, die Dan als bewijsstukken had ingediend, en zwaaide ermee. 'En wat deze sekstelefoontjes betreft - nou, ik wil u niet beledigen, inspecteur, maar als een man echt seks met tieners had, zou hij dan vijf dollar per minuut betalen om telefonisch aan zijn trekken te komen?'

'Het toont zijn smaak voor seks met minderjarigen,' zei Stride.

'De nummers, die meneer Stoner van tijd tot tijd belde, weet u hoeveel andere mannen in Duluth dezelfde nummers tijdens de laatste zes maanden hebben gebeld?' vroeg Gale.

'Nee.'

ik wel. Bijna tweehonderd. Plus een paar man die bij de politie werkzaam zijn, inspecteur. Heeft u ze allemaal als verdachte beschouwd?' 'Nee, dat hebben we niet gedaan.'

Gale knikte. 'Natuurlijk niet. Omdat u en ik weten dat al die telefoontjes fantasieën zijn en niets met de realiteit of iemands gedrag te maken hebben. Klopt dat?'

'Dat hangt van de context af. En de persoon.'

'En toch weet u de context van al die mensen niet, of wel?' vroeg Gale.

'Nee.'

'Nee, dat weet u niet. Maar als je het op de keper beschouwt, is het enige bewijs van een relatie tussen Rachel Deese en mijn cliënt een verbazingwekkende foto die u op zijn computer thuis hebt gevonden. Correct?'

'Die foto is buitengewoon suggestief,' zei Stride.

'In meerdere opzichten,' reageerde Gale. 'Maar u hebt geen enkel bewijs dat meneer Stoner ooit deze foto heeft gezien.'

'Hij stond op zijn computer.'

'Jazeker, maar Rachel had toch ook toegang tot die computer? Ze had op ieder moment de gelegenheid om die foto op meneer Stoners harde schijf te plaatsen, of niet?'

'Nogmaals, we hebben geen enkele aanwijzing die erop wijst dat ze dat gedaan heeft.'

Gale zwaaide afwerend met zijn grote hand. 'Maar u hebt geen enkel bewijs dat ze het niet gedaan heeft, hè? Wie weet waar tienermeisjes toe gedreven worden? Ze kan het als een grapje hebben beschouwd. Ze kan geprobeerd hebben hem in verlegenheid te brengen. Ze kan geprobeerd hebben een ruzie tussen haar moeder en stiefvader te creëren. Dat wist u niet, hè?'

'Nee,' zei Stride.

'Zeg me eens, inspecteur, wanneer is die foto op meneer Stoners computer geplaatst?'

'Volgens de gegevens van dat bestand is die de zaterdag voor Rachel is verdwenen op de computer gezet.'

'En wanneer is er voor de laatste keer op die computer naar die foto gekeken?' wilde Gale weten.

'Dezelfde dag.'

Gale deinsde verschrikt achteruit. Hij keek Stride stomverbaasd aan. Hij wist drommels goed welke datum er aan dat bestand hing, want hij had alle bewijzen reeds in handen gekregen. Maar voor de jury was het alsof Gale dit verbazingwekkende nieuws voor de eerste maal hoorde.

Hij greep de vergroting van de foto en liet hem opnieuw aan de jury zien, maar nu liet hij hem iets langer op de standaard staan zodat ieder jurylid Rachels erotische uitstraling op zich in kon laten werken. 'Dezelfde dag? Inspecteur, volgens u was de man bezeten van zijn stiefdochter. In het heetst van een hartstochtelijke, ongeoorloofde affaire. En hij laadt deze ongelooflijke foto op zijn computer - en dan kijkt hij er niet meer naar?'

Gale sloeg een hand voor zijn gezicht alsof hij weer tot rust wilde komen.

'Mijn god, inspecteur, als die foto op mijn computer stond, zou ik geen seconde meer kunnen werken.'

Dan Erickson sprong op. 'Protest.'

Gale stak zijn handen op als teken van overgave. 'Ik trek de vraag in, ik trek hem in.'

Vervolgens glimlachte hij ondeugend naar Stride.

'Nu, inspecteur, laten we realistisch zijn. Deze adembenemende foto is op meneer Stoners computer geladen, en de daaropvolgende weken neemt hij zelfs de moeite niet meer om ernaar te kijken. Misschien heeft hij hem erop gezet. Misschien bezat hij een ongelooflijke wilskracht. Maar is de meest logische verklaring niet dat hij helemaal niet wist dat die foto op zijn computer stond?'