***

Stride nam aan dat Gale de moeder van het slachtoffer zachtjes zou aanpakken. Hij had het bij het verkeerde eind. Er was geen greintje sympathie bij Gale te bespeuren.

'Het is een feit, mevrouw Stoner, dat uw verhouding met uw dochter verschrikkelijk was, hè?' begon Gale.

'Die was niet erg goed. Dat heb ik gezegd.'

Gale maakte een minachtend geluid. 'Niet erg goed? Rachel beweerde toch regelmatig dat ze u haatte?'

'Nou - dat heeft ze een paar keer gezegd.'

'Ze noemde u regelmatig een hoer,' zei Gale.

'Soms.'

'Ze vernielde dingen die van u waren, persoonlijke eigendommen, gewoon omdat ze dat leuk vond.'

'Soms.'

'Ze deed die verachtelijke dingen alleen maar om u te treffen, hè?'

Emily knikte. 'Dat is zo.' Toen smeet ze er plotseling uit: 'Zoals seks met mijn echtgenoot.'

'Of zoals weg te lopen en uw leven en huwelijk in scherven achter te laten?' wilde Gale weten.

'Dat heeft ze niet gedaan.'

Gale gooide zijn massieve armen omhoog. 'Hoe weet u dat? Was ze niet slim en onbetrouwbaar genoeg om het allemaal zo te regelen?'

'Protest,' zei Dan.

Gale haalde zijn schouders op. 'Ik trek deze vraag in. Mevrouw Stoner, volgens uw eigen verklaring hebt u niemand iets over uw zogenaamde achterdocht verteld, tot de politie u vertelde dat uw echtgenoot werd verdacht, klopt dat?' ik wilde het niet accepteren,' zei Emily.

'Niet accepteren? De waarheid is dat u eigenlijk niet dacht dat ze een affaire hadden, hè?'

'Toen niet, nee.'

'En u bent er nu van overtuigd omdat het in meneer Ericksons mysterieverhaaltje past, klopt dat?'

'Nee. Dat is niet waar.'

'Nee?' vroeg Gale ongelovig. 'Alles wat u hebt verteld, gaat alleen maar over u en Rachel, hè? Niet over Graeme. Het ging over Rachel die een spelletje met u speelde. U pijnigde. U probeerde te kwetsen.'

'Het was moeilijk,' zei Emily.

'Zo moeilijk dat u één keer uw dochter hebt mishandeld, hè?'

Emily kromp in elkaar. Ze probeerde de vraag te ontwijken en sloeg haar ogen neer. 'Ja,' mompelde ze.

'Harder! U was boos en u hebt haar mishandeld, klopt dat?'

'Dat is slechts éénmaal gebeurd.'

Gale schudde het hoofd. 'Dus u hebt slechts eenmaal uw dochter mishandeld. Maar dat is niet erg, hè?'

'Nee! Het spijt me zo erg!'

'Uw dochter heeft u zo getreiterd dat u haar zwaar hebt mishandeld, klopt dat?'

Dan ging staan. 'Edelachtbare, meneer Gale maakt het de getuige onnodig moeilijk.'

De rechter knikte. 'Ophouden, meneer Gale.'

Gale veranderde van tactiek. 'Als ze u maar lang genoeg zou pesten, zou u het opnieuw doen, hè?'

'Nee.'

Gale begon zachter te praten. Hij zei op gevaarlijk kalme toon: 'Was u eigenlijk niet degene met het motief om Rachel te vermoorden?'

Emily zei met wijd opengesperde ogen: Nee!'

'Nee? Nadat ze u jarenlang heeft vernederd?'

'Ik zou haar nooit iets kunnen doen.'

'Maar zojuist vertelde u dat u het wel hebt gedaan.'

'Dat was lang geleden,' zei Emily op smekende toon. 'Het is één keer gebeurd en daarna nooit meer.'

'Nee?' vroeg Gale. 'Hebt u niet tijdens dat laatste weekend voor eens en altijd met Rachel afgerekend?'

'Nee - nee, natuurlijk niet. Ik was zelfs niet thuis!'

Gale bleef geduldig. 'Waar was u?'

'Bij mijn zuster in St. Louis.'

'Op vrijdagavond?' vroeg Gale. 'De avond dat Rachel is verdwenen?'

'Ja.'

Alarmbellen begonnen in Strides hoofd te rinkelen.

'Maar niet op zaterdag,' zei Gale. 'Zaterdagavond was u niet in St. Louis, hè?'

Emily schudde het hoofd. 'Nee. Ik verbleef in een hotel in de Cities. Ik was moe. Ik had de hele dag gereden.'

'Waar hebt u de nacht doorgebracht?' vroeg Gale.

'Dat herinner ik me niet meer. Ergens in Bloomington.'

'Kan het het Airport Lakes Hotel zijn geweest?'

'Dat is mogelijk. Ik weet het echt niet meer.'

Gale pakte een document van de tafel. 'Is dit niet een kopie van uw rekening van het Airport Lakes Hotel in Bloomington voor dat weekend?'

Emily werd lijkbleek. 'Ja.'

'Nou,' zei Gale nadenkend. 'Dan hebben we nu een probleem, hè?'

Emily zweeg.

Gale hield het document omhoog. 'Want deze rekening laat zien dat u zich op vrijdagavond hebt ingeschreven en niet op zaterdag, klopt dat?'

Stride mompelde: 'De rotzak.'

Maggie wendde zich tot Stride en fluisterde: 'Verdomme, de zuster heeft voor haar gelogen. Ze zwoer dat Emily vrijdagavond bij haar was.'

In de getuigenbank zei Emily niets. Gale spreidde zijn armen wijd en hield de nota omhoog in zijn linkerhand. 'Nou, mevrouw Stoner.'

'Het moet een vergissing zijn,' zei Emily met verstikte stem.

'Een vergissing?' zei Gale smalend. 'Ze hebben u voor twee nachten laten betalen, maar dat heeft u niet in de gaten gehad? Moeten we de receptioniste oproepen, die u heeft ingeschreven?'

Emily keek wild om zich heen, alsof ze dekking zocht. Stride zag dat ze regelmatig naar een bepaalde plaats keek, naar de man in een van de banken. Naar Dayton Tenby.

Stride keek naar de dominee en zag dat Dayton eveneens in paniek was.

Emily stortte in. 'Nou goed, ja. Ik was daar vrijdagavond. Ik heb zaterdag in the Mali of America boodschappen gedaan. Graeme zou het niet goed gevonden hebben, en daarom heb ik gelogen. Volgens mij was het niet zo belangrijk.'

'Dat is wel heel erg toevallig,' zei Gale. 'Maar u had vrijdagavond makkelijk naar Duluth en weer terug kunnen rijden?'

'Dat heb ik niet gedaan,' hield Emily vol.

'U schrijft zich in en vervolgens rijdt u verder door naar het noorden. U zou dan om even over tienen thuis kunnen zijn, hè? Precies op het moment dat Rachel thuiskwam?'

'Nee. Zo is het niet gegaan.'

Gale glimlachte. 'Nee? Vertel ons eens, mevrouw Stoner, wat heeft Rachel die avond gedaan? Wat heeft ze gezegd? Is ze één stap te ver gegaan?'

'Nee, nee, nee.'

Dayton Tenby leunde naar voren. Stride zag dat hij opgewonden met Dan begon te praten.

'U wist van die schuur, hè?' drong Gale aan.

Emily gaf geen antwoord.

'Ik wil een ja of nee horen. Wist u van de schuur en waar hij stond?' 'Ja.'

'U bent er zelf wel eens geweest, hè?'

'Dat was jaren geleden.'

'Maar u bent er wel geweest? U wist er alles van?'

'Ja.' Haar stem klonk als een levenloze echo.

'U had het werkelijke motief en de gelegenheid om Rachel te vermoorden. U deelt een geschiedenis vol geweld met haar. Ze behandelde u minderwaardig.'

Emily staarde hem aan. 'Ik heb mijn dochter niet vermoord.'

'U hebt tegen de politie gelogen. U hebt tegen uw echtgenoot gelogen. U hebt tegen de jury gelogen. Hoe weten we dat u nu niet weer liegt?'

De tranen stroomden over Emily's wangen. 'Ik lieg niet.'

Gale haalde zijn schouders op.

'Dat is alles, mevrouw Stoner. Ik heb verder geen vragen meer.'

Dan stond op om zijn verhoor te hervatten.

'Mevrouw Stoner, vertelt u ons nogmaals wat u vrijdagavond deed, toen u beweerde dat u bij uw zuster thuis was.' 'Ik was aan het winkelen,' herhaalde Emily.

Dan zag de koppige uitdrukking in Emily's ogen. Zijn stem werd zachter. 'U kunt het niet meer tegenhouden. Het is tijd dat de waarheid wordt gezegd. Nu, alstublieft, vertel het ons. Waar was u die vrijdagavond?'

Stride zag dat Emily strak naar Dayton staarde. Hij zag dat de dominee even knikte. Emily slaakte een diepe zucht en wendde zich tot de jury. Ze scheen zich te herstellen.

'Ik was in het hotel in Bloomington, zoals op de nota staat. Ik had een affaire. Ik wilde niet dat mijn echtgenoot of iemand hier het te weten zou komen.'

Dan knikte. 'Wie heeft u in Minneapolis ontmoet?'

'Het was - ik bedoel, ik ontmoette - Dayton. Dayton Tenby. Hij is jarenlang mijn dominee geweest.' Terwijl ze alles probeerde uit te leggen, tuimelden de woorden uit haar mond. 'We hebben niet met elkaar afgesproken met het doel een affaire te beginnen. Hij was in Minneapolis voor een conferentie. Ik wilde met hem praten, daarom ben ik vroeger teruggekomen. We hebben samen gegeten en toen, nou ja, van het een kwam het ander. Uiteindelijk hebben we samen het weekend doorgebracht. Het was fantastisch. Maar ik voelde me schuldig en ik schaamde me, want ik wilde Daytons carrière niet in gevaar brengen. En hoewel het mijn schuld was, wist ik dat hij er schade door zou kunnen oplopen.'

'Was u de hele tijd bij hem?' vroeg Dan.

'Ja-'

'Hebt u de gelegenheid gehad om stiekem naar Duluth te rijden?'Emily schudde het hoofd. 'Natuurlijk niet. Dat is belachelijk. Er was die avond slechts één persoon bij Rachel. En dat was Graeme.'