***

Serena's ogen pasten zich langzaam aan aan het donkere interieur van de club. Er hing een geur van rook en vage parfums. Rockmuziek blèrde uit onzichtbare luidsprekers, met een dreunend ritme zodat ze de vloer onder hun voeten voelden trillen. De wanden van de kleine foyer waren met donker hout afgewerkt. Een rode, gestoffeerde deur scheidde hen van de rest van de club. Naast de deur bevond zich een podium, met daarachter een erotisch Chinees schilderij aan de muur. Toen ze de club betraden, kwam een forsgebouwde man in een grijs kostuum door de rode deur aangelopen en begroette hen met een glimlach. Hij had kort, blond krullend haar en een wilde snor.

Hij keek zonder enige interesse even naar Cordy, maar toen hij Serena zag, begon hij haar nauwkeurig van top tot teen op te nemen.

'Jij mag voor niets naar binnen, schat. Voor Dudley Moore hier kost het $24.95.'

De gorilla grinnikte naar Cordy. Serena dacht dat er echt stoom uit de oren van haar partner kwam.

'We zijn geen klanten,' zei Serena, terwijl ze haar badge liet zien. 'We zijn van het bureau van de sheriff van Clark County. We zijn bezig met een moordonderzoek.'

De glimlach verdween en maakte plaats voor koele onverschilligheid.

'Van wie?' vroeg de man, terwijl hij zijn brede schouders ophaalde.

'Dat proberen we nu te weten te komen. Ze is in de woestijn gevonden met een ingeslagen achterhoofd. We vermoeden dat ze in een van de clubs gewerkt heeft.'

Cordy haalde een polaroidfoto uit haar binnenzak en liet hem aan Superman zien. 'Herkent u dit meisje?'

Serena keek aandachtig naar de reactie van de man. Ze zag dat hij een beetje bleek werd en dat zijn gezicht in een grijnzend masker veranderde.

'Wanneer zat ze in de business? 1940?'

'Als je een paar dagen in de woestijn wilt gaan liggen, vergeet dan je zonnebrandolie niet,' zei Serena. 'Herkent u haar?'

'Nee.'

'Worden er sinds enige dagen nog meisjes van u vermist?'

De man lachte. Het was een dreunende, ruwe lach. 'Houdt u me voor de gek? Meisjes komen en gaan iedere week, iedere dag. Weet u, het is bepaald geen baantje om carrière te maken.'

'We hebben het over de laatste paar dagen,' zei Serena. Ze haatte mensen zoals deze man. Gebruikers. Ze graaiden het jonge vlees bijeen en spuwden het weer op straat als het waardeloos was geworden.

'Het antwoord is nee.'

'En tatoeages? Heeft er ook een meisje bij u gewerkt met de tatoeage van een hart op haar linkerborst?'

'Tatoeages? We hebben draken, poesjes, vriendjes, prikkeldraad, zonnebloemen en Dwight Yoakam. Maar geen hartje.'

'Weet u het zeker?' vroeg Serena.

De man grinnikte. 'Ik heb ze allemaal gezien.'

'Ik weet zeker dat u er geen bezwaar tegen hebt als we zelf met de meisjes gaan praten?' zei Serena.

'Heeft u daar een bevel voor?'

'We hebben geen bevel nodig om te praten,' zei Serena. 'Maar aan de andere kant, als u wilt dat wij een bevel tot huiszoeking halen en we vinden hier drugs, dan kost dat heel wat van uw business, hè?'

'Als het maar vlug gebeurt,' zei de man nijdig. 'En hé, sommige meisjes mogen dan wel jong lijken, ze zijn wel allemaal achttien jaar of ouder, begrepen? Ik heb hun identiteitsbewijzen gecontroleerd.'

'Vanzelfsprekend,' zei Serena. Hoewel, toen ze pas zestien was, verschafte haar nagemaakte identiteitsbewijs haar makkelijk toegang tot de clubs. Vroeger, tijdens de minder mooie tijd.

Ze duwden de rode deur open en betraden de club. Hij leek en klonk precies als de zeven andere clubs, die ze vandaag reeds hadden bezocht. De luide muziek in de foyer was binnen helemaal oorverdovend. Een groot, verhoogd podium stak uit tot in het midden van de club. Op regelmatige afstand van elkaar stonden er glimmende, koperen palen op. Smalle tafeltjes stonden om het podium, omringd door lage stoeltjes. De meeste actie vond plaats op het looppad, maar er waren ook drie lage podiums waar ronden banken omheen stonden. Met velours afgewerkte zithoekjes bevonden zich langs de wanden. De rest van de ruimte stond barstensvol met eethoekjes en cocktailtafeltjes.

In de club rook het naar bier en feromonen. Een mistige wolk hing tegen het plafond, waar de rook van de sigaretten zich verzamelde.

Serena telde ongeveer dertig mannen, van geile studenten in T-shirts tot oude mannen in kostuums, met de nodige mengeling van zonderlingen en zatlappen. Sommigen van hen gingen er helemaal in op, luidruchtig deden ze alsof ze de meisjes wilden grijpen, zonder de kans te lopen er te worden uitgesmeten. Anderen staarden vol ontzag met open monden en een dwaze grijns op hun gezicht naar de meisjes. Anderen zaten rustig te drinken en met samengeknepen ogen te kijken. Dat waren de angstaanjagende types, die geen enkele emotie toonden.

Serena had dezelfde claustrofobische ervaring als in de andere clubs. Onwillekeurig keek ze omlaag en verwachtte haar eigen lichaam te zien. Ze vroeg zich af hoe ze zich zou voelen als ze de plaats van die meisjes zou innemen. Op een paar serveersters na was ze de enige vrouw in de club die meer dan alleen een slipje droeg. Het verbaasde haar niets dat ze geen enkele aandacht trok, behalve van een paar mannen die geen andere vrouwen verwachtten dan die hier naakt rondliepen. De mannen, die haar zagen, keken haar met dezelfde keurende blik aan als de meisjes op het toneel. Serena voelde zich niet goed worden.

Ze bestudeerde de gezichten van de meisjes, die over het podium liepen, en keek verder dan hun plastic glimlachjes. Je kon de leeftijd in hun gezichten zien. Hoe meer make-up ze droegen, hoe meer ze probeerden te bedekken. In de rokerige, donkere ruimten van de club werkte het meestal wel, want de meeste mannen gaven niets om gezichten. Maar Serena kon het wel zien. Ze kon in hun ogen kijken en hun geheimen zien. Dit was een van de duurdere tenten, waar de meisjes jonger waren en nog niet aangetast door de alcohol en het drugsgebruik. Hier kon een meisje zich nog steeds voor de gek houden door zichzelf wijs te maken dat ze rijk zou worden, zoals Jenna Jameson. Maar Serena had in de loop der jaren te veel vervallen gezichten op strakke lichamen gezien. Ten slotte zakten ook hun lichamen in, waarna de neerwaartse spiraal begon.

Ze herinnerde zich dat ze op zestienjarige leeftijd in de stad arriveerde, alleen zij en een vriendin. Beiden hadden hun leven in Phoenix vaarwel gezegd. Serena had een baantje in een van de casino's gekregen. Haar vriendin begon hier in een van de clubs als paal danseres te werken. Ze probeerde Serena over te halen om het ook te gaan doen. Je verdiende veel meer. Het was verleidelijk. Maar Serena had al zoveel met mannen meegemaakt, dat ze zich niet kon voorstellen om voor hun neus op en neer te gaan paraderen. Gelukkig voor haar. Haar vriendin ging in een mooier appartement wonen, speelde in een paar goedkope pornofilms mee en kreeg ten slotte aids. Ze stierf op een verschrikkelijke manier op tweeën-twintigjarige leeftijd.

Het meisje in de woestijn was dood. Haar vriendin was dood. Soms voelde Serena zich schuldig dat ze nog leefde.

Bij een van de kleinere podiums werd gejuicht. Serena en Cordy liepen erheen en zagen dat er een opening in het midden van het podium verscheen. Langzaam zagen ze twee zwarte armen, sensueel bewegend op de maat van de muziek, naar boven komen. Het meisje kwam centimeter na centimeter tevoorschijn op het podium, dat langzaam omhoog werd getild. Aan de lange armen scheen geen eind te komen, maar toen zag Serena donker haar en een fijn ebbenhouten gezichtje. Het nauwelijks achttienjarige meisje was perfect gebouwd en verbazingwekkend knap. Een nieuwkomer - Serena zag het aan haar ogen. Het meisje raakte nog steeds opgewonden door de hypnotische sfeer, die ze wist op te roepen, en de schorre geluiden uit de mannenkelen. Ze genoot er zelf enorm van en dat wisten de mannen. Er was niets opwindender dan een meisje dat echt haar best deed om hen op te geilen en geen vermoeid spelletje met hen speelde. De mannen zagen het verschil en dat meisje was het.

Iemand schreeuwde: 'Lavender!'

Het meisje keek naar de man die haar naam had geroepen. Een glimlach verscheen om haar dikke lippen en ze gaf hem een knipoog. Terwijl steeds meer van haar lichaam zichtbaar werd, bleef ze dansen. Ze droeg een teddy, die met spaghettibandjes bijeen werd gehouden en donkerrood tegen haar donkere huid afstak. Het leek wel of haar borsten op het punt stonden om uit de stof te springen. De flapjes van de stof lieten haar platte maag bloot en daaronder droeg ze een leren slipje. Haar slanke, gladde benen eindigden bij bloedrode pumps met acht centimeter hoge hakken.

'Steek je tong weer in je mond,' zei Serena tegen Cordy.

'Dat is moeilijk, mama, dat is moeilijk,' fluisterde hij.

'Is dat de weersverwachting uit het diepe zuiden,' vroeg Serena grinnikend.

Cordy gaf geen antwoord. Gefixeerd keek hij naar Lavender die de knoopjes een voor een losmaakte, zodat haar decolleté steeds breder werd.

'Wat is er aan de hand, Cordy? Ik dacht dat jij van kleine, blonde meisjes hield.'

'Een goede salsa bestaat uit vele chili's,' zei Cordy.

'Wat is dat, een Mexicaans spreekwoord?'

'Nee, dat is mijn nieuwe, filosofische levensmotto.'

Serena zag dat Lavender uiteindelijk haar enorme tepels liet zien, die zo hard als kogels waren. Het meisje tilde haar volle borsten op, terwijl de toeschouwers tekeergingen.

'Kom, Don Juan, we gaan achter het toneel.'

Serena sleepte Cordy, die zijn nek bijna verdraaide omdat hij naar Lavender bleef kijken, mee naar de achterzijde van de club, waar zich een andere gestoffeerde deur bevond, waarop 'Alleen voor Artiesten' stond. Hij werd bewaakt door een dikke, zwarte bewaker met een val-me-niet-lastig-uitdrukking op zijn gezicht. Serena legde uit dat ze met de meisjes wilden praten. Nauwkeurig bekeek hij hun badges, voordat hij met enige tegenzin opzij stapte.

Cordy glimlachte vriendelijk toen hij de bewaker passeerde. 'Voelen de meisjes zich wel op hun gemak met een man in hun buurt?'

Serena lachte. De bewaker niet.

Ze gingen een trap af, waarna ze een kleedkamer betraden. Het was er razend druk en er liepen zeker tien meisjes in diverse stadia van naaktheid rond. Sommigen stopten hun borsten in nauwe kostuums en maakten zich gereed om het podium op te gaan. Anderen zaten geduldig voor verlichte spiegels om hun make-up aan te brengen. Een paar meisjes, die klaar waren met hun werk, trokken hun gewone kleren weer aan. Ze besteedden weinig aandacht aan Cordy en Serena, hoewel een paar meisjes uitnodigend naar Cordy glimlachten. Hij glimlachte terug.

Serena begon met drie meisjes, die op het punt stonden de club te verlaten. Een was al volledig aangekleed, de tweede droeg een zwarte beha en spijkerbroek; de derde, een van origine roodharig meisje, was spiernaakt.

'We zouden jullie graag een paar vragen willen stellen,' zei Serena.

De meisjes, die luid met elkaar spraken en lachten, zwegen opeens als het graf. Een van hen haalde onverschillig haar schouders op. De roodharige, die zag dat Cordy zijn best deed om zoveel mogelijk van haar naakte lichaam te zien, draaide haar lichaam zo dat hij zelfs het kortgeknipte, kastanjebruine heuveltje tussen haar benen kon zien. Ze keek hem strak aan, grinnikte en daagde hem uit om omlaag te kijken. Cordy weigerde, hoewel Serena merkte dat hij er bijna in stikte.

Serena legde uit waarom ze hier waren en beschreef het dode meisje in algemene termen, waarbij ze ook de hartvormige tatoeage vermeldde. Toen ze over de moord hoorden, veranderde de houding van de meisjes. Ze werkten in een branche, die de nodige aantrekkingskracht had op de zonderlingen, en als een van hen werd vermoord, vroeg iedereen zich onmiddellijk af wie het gedaan had en of zij de volgende op het lijstje van de moordenaar waren.

'En?' vroeg Serena. 'Kennen jullie haar?'

De meisjes keken elkaar aan.

'Meisjes komen en gaan,' zei de roodharige, terwijl ze in gedachten een van haar borsten streelde. 'Ik bedoel, die beschrijving kan misschien wel op honderd meisjes in diverse clubs van toepassing zijn.'

'En die tatoeage?' vroeg Cordy.

Ze schudden allemaal het hoofd.

Het was de hele dag hetzelfde geweest. Meisjes komen en gaan. Wie had het in de gaten als ze de ene dag kwamen en de andere dag weer verdwenen? En zoveel van hen waren jong en donkerblond.

Vlug ondervroegen ze de andere meisjes in de kleedkamer, maar kregen van ieder meisje hetzelfde antwoord. Ze stonden op het punt weg te gaan om de volgende club te bezoeken, toen Cordy naar de toneellift wees, die nu weer langzaam naar de grond zakte. Lavender stond er nog steeds op. Zorgvuldig bewaarde ze haar evenwicht, zodat ze er niet vanaf viel. De zwarte stripper stapte op de vloer, waarna de lift weer naar het ronde podium terugkeerde.

Op een smalle G-string na was ze spiernaakt. De string zat volgepropt met geld. Haar borsten zwaaiden heen en weer toen ze met klikkende punthakken over de betegelde vloer liep. Ze bleef bij een Coke-automaat staan en pakte een dollar tussen haar string vandaan. Ze haalde er een cola light uit, haalde het dopje eraf en nam een grote slok. Vervolgens keek ze naar Serena en Cordy.

'Wat willen jullie beiden?' wilde Lavender weten.

'Ze zijn van de politie,' riep de roodharige behulpzaam. Ze was nu gekleed in een strak topje en een leren broek. 'Ze zijn op zoek naar een vermist meisje.'

'We worden allemaal vermist,' zei Lavender.

Cordy deed geen enkele moeite om stiekem naar het meisje te kijken. Hij zocht oogcontact, waarna hij langzaam zijn ogen over haar lange, blote lichaam liet glijden, waarbij zijn blik bij iedere interessante plek even bleef rusten. Lavender keek met een geamuseerde glimlach op haar gezicht naar hem.

'Normaal betalen kerels veel geld om dit te zien,' zei ze. 'Waarom denkt een agent dat het voor niets mag?'

'Als je met me mee uit eten gaat, is het niet meer voor niets,' zei Cordy. 'Wat denk je?'

Serena keek met een wanhopige blik toe.

Lavender begon te lachen. 'Is je lui even groot als je lef?'

'Er is slechts één manier om daarachter te komen,' zei Cordy.

Lavender keek even naar Serena. 'Ik neem aan dat jij en hij geen stel vormen? Want ik hou niet van trio's.'

'We zijn nauwelijks partners,' zei Serena en gaf Cordy een nijdige duw met haar elleboog. 'Na vandaag misschien helemaal niet meer.'

'Hoe heet je?' vroeg Lavender, die zich weer tot Cordy wendde. Serena wist dat het meisje geïnteresseerd was. Het was vreemd om Cordy's aantrekkingskracht aan het werk te zien. Zelf voelde ze dat niet zo, maar heel veel meisjes wel.

'Ja mag me Cordy noemen.'

'Ik ben een paar centimeter langer dan jij, Cordy. Ik zou je per ongeluk geen pijn willen doen.' Om haar lippen verscheen een grijns.

'Je kunt niemand pijn doen als je vastgebonden bent,' zei Cordy plagend tegen haar.

'Oké, zo is het genoeg, jongens en meisjes,' zei Serena. 'No mas, Cordy, hoor je me?'

'Vrijdagavond?' ging Cordy verder, terwijl hij Lavender glimlachend aankeek.

Lavender haalde haar schouders op, maar het was een acceptatie. 'Oké, gladde jongen. Je hebt je afspraakje. Haal me hier om acht uur op. Dan hebben we zes uur de tijd tot mijn volgende shift begint.'

Serena zuchtte. 'Dat is geweldig. Echte romantiek. Intussen hebben we wel met een dood meisje te maken en proberen we te weten te komen wie ze is.'

'Meisjes komen hier en gaan weer,' zei Lavender.

'Dat weet ik. Deze kwam en is weer weggegaan. Ongeveer een meter zeventig, zwart geblondeerd haar, ergens tussen de zeventien en vijfentwintig, dat vermoeden we althans. Waarschijnlijk wordt ze al twee, drie dagen vermist.'

'Dat kan iedereen zijn,' zei Lavender.

Cordy stak een hand uit en streelde met zijn wijsvinger onder Lavenders linkertepel. 'Hier had ze een hartvormige tatoeage.'

Verdomme, die kerel was goed. Soms voelde Serena zich als een robot, als ze alle seks in de stad zag, maar er geen enkel gevoel of emotie bij voelde.

Ze wist hoe de andere agenten haar noemden. Barb. Geen afkorting van Barbara - nee, het was een afkorting van Barbed Wire - prikkeldraad. Het meisje met de hoge omheining en het bordje Verboden Toegang. Dat was haar eigen schuld. Zelfs als ze een man aardig vond, wist ze meestal een manier te vinden om hem bloedend aan de andere kant achter te laten, in plaats van hem binnen te laten. Soms was ze jaloers op Cordy dat het hem zo makkelijk afging.

'Een hart?' zei Lavender langzaam.

Serena zag het in Lavenders ogen. Voor de eerste keer die dag voelde ze haar hart sneller gaan kloppen.

'Heb je haar gekend?' vroeg Serena.

Lavender beet op haar onderlip. 'Misschien. Er was een meisje in de laatste club, waar ik werkte. Ze had zo'n tatoeage dat aan de omschrijving beantwoordt.'

'Hoe heette ze?'

'Christi. Christi Katt. Ik bedoel, volgens mij was het een valse naam, oké? Zoals ik niet echt Lavender heet, en als ik jullie ooit mijn echte naam vertel, dan ken ik jullie maar al te goed.'

'Hoe heette de club?' vroeg Cordy.

'The Thrill Palace. Op de Boulder Strip.'

Serena was daar bekend. 'Weet je ook waar dat meisje woonde?'

'Ze had een vervallen appartement in de buurt van het vliegveld. Shit, hoe heette dat ook al weer? Ik dacht Vagebond. Ja, de Vagebondappartementen. Toepasselijk, hè? Ik durf te wedden dat de meeste huren daar per week zijn. Misschien wel per dag.'

'Weet je nog meer over haar te vertellen?'

'Niet veel. Ze praatte niet zoveel. Kwam binnen en deed haar werk. De meeste meisjes zoeken eikaars gezelschap, maar zij deed dat niet.'

'Wanneer heb je haar voor het laatst gezien?' vroeg Serena.

'Toen ik bij die club wegging,' zei Lavender. 'Ongeveer een maand geleden.'

Met tegenzin haalde Cordy de foto uit zijn jaszak. 'Zou ze dat kunnen zijn?'

Lavender keek even naar de foto. Ze sloot onmiddellijk haar ogen en draaide haar hoofd om. Ze opende haar ogen weer en keek nog een keer heel snel. 'Shit. Dat is echt verschrikkelijk. Niemand verdient het om er zo uit te zien, en dan bedoel ik niemand.'

'Kan zij het geweest zijn?'

Lavender keek aandachtig. 'Het zou kunnen. Ik weet het niet. Wie kan het naar aanleiding van zo'n foto beweren? Christi was echt leuk om te zien, niet zoals dat ding. Verdomme, ze was bijna even sexy als ik. Als zij dat is - nou, shit.'

Hoofdschuddend gaf ze de foto omgekeerd terug.

'Dank je wel, Lavender,' zei Serena tegen haar. 'Je hebt ons enorm geholpen.'

Cordy knipoogde. 'Gracias. Ik zie je vrijdag.'

'Hé, gladde jongen, jij hebt mij al gezien,' zei Lavender. 'Vrijdag wil ik jou zien.'