***

Stride en Serena zaten in het donker in zijn pick-up te wachten. Die stond onder een kapotte straatlantaarn tegenover het universiteits- appartement van Kevin en Sally. De raampjes van de pick-up stonden open en lieten de koele avondbries naar binnen waaien, met af en toe een verdwaalde regendruppel. Ze stonden nu al langer dan een uur voor het gebouw te wachten. Hij wist dat hij tot de volgende ochtend had kunnen wachten, maar hij wilde Kevin en Sally verrassen, voordat ze tijd hadden om hun reactie op een rijtje te zetten.

Het gaf hem ook een reden om niet naar huis te gaan, want dat was nu de laatste plek waar hij wilde zijn. Hij voelde zich enorm tot Serena aangetrokken en wilde alleen maar bij haar zijn. Niet bij Andrea. Niet bij zijn eigen vrouw.

Hij zag haar silhouet naast zich, maar wist dat ze voelde dat hij naar haar zat te kijken en zijn gevoelens naar haar uitstraalde, het zwijgend naar haar uitschreeuwde.

'Vertel me wat over Phoenix,' zei hij. 'Over je verleden.'

Hoofdschuddend zei ze: 'Daar praat ik niet over.'

'Dat weet ik. Maar vertel het toch maar.'

'Wat heb jij met mijn verleden te maken?' vroeg Serena. 'Je kent me niet.'

'Daarom juist. Ik wil je leren kennen.'

Serena zweeg even. Hij hoorde haar snelle, nerveuze ademhaling.

'Wat wil je precies, Jonny?' vroeg ze. 'Wil je met me naar bed?'

Stride wist niet wat hij moest zeggen. 'Hoe moet ik daarop antwoorden?' zei hij ten slotte. 'Als ik nee zeg, weet je dat ik lieg. Als ik ja zeg, ben ik de volgende oppervlakkige agent die een verhouding wil beginnen.' 'Je zou de eerste niet zijn.'

'Dat weet ik. En ik kan alleen maar zeggen dat ik weet waar ik nu eigenlijk zou moeten zijn. Thuis. Niet hier bij jou. Eigenlijk zit ik hier niet, niet de man die ik ben. Maar toch zit ik hier.'

Vertel jij maar eens iets,' zei Serena. Ze keek in het donker in zijn richting. 'Maggie zegt dat jouw huwelijk voorbij is. Dat het drie jaar geleden al voorbij was. Klopt dat?'

Hij was moe van het komediespelen. 'Dat is waar.'

'Lieg niet tegen me, Jonny,' hield Serena vol. 'Ik wil van niemand een speeltje zijn, begrijp je dat? Je weet niet hoe vreemd het voor mij is om op deze manier met een man te praten. Vooral iemand die ik pas heb ontmoet.'

'Ik denk dat ik je begrijp. En ik lieg niet.'

'Zeg me waarom. Waarom het voorbij is.'

Hij had moeite om de juiste woorden te vinden. 'We hebben beiden nog geesten op onze zolder rondzweven. Haar eerste man is ervandoor gegaan. En ik kon de leegte niet vullen.'

'En hoe zit het met jou? Wat is de naam van jouw geest?'

Stride glimlachte. 'Cindy.'

'Heeft ze jouw hart gebroken?'

Er was voldoende tijd gepasseerd om bij de naam Cindy nog slechts een doffe pijn te voelen, niet de scherpe wond die het eerst was. Hij vertelde Serena over de manier waarop hij haar had verloren, dat het nu een tragedie uit zijn verleden was, alsof iemand anders het was overkomen. Serena luisterde zwijgend, vervolgens stak ze haar hand uit en pakte zijn hand.

Gedurende enige ogenblikken was de pick-up een ballon, een klein universum op zichzelf.

'Wil je echt mijn verhaal horen?' vroeg Serena.

'Ja.'

Hij zag dat ze met haar angst en wantrouwen worstelde.

'Toen ik vijftien was en in Phoenix woonde, ging mijn moeder aan de drugs,' begon ze rustig te vertellen. 'Ze raakte verslaafd. Ze joeg al ons geld erdoorheen, we raakten ons huis kwijt. Mijn vader verliet ons. Verliet mij.'

Haar stem werd toonloos. Hij voelde dat er iets geweldigs tussen hen ontstond, dat ze hem uitnodigde naar een wereld die hiervoor alleen van haarzelf was geweest.

'We trokken bij haar dealer in. je zou kunnen zeggen dat ik deel uitmaakte van de betalingsovereenkomst van mijn moeder. Hij deed met me wat hij wilde. Mijn moeder keek dan volkomen stoned toe.'

Stride merkte dat zijn emoties de overhand kregen. Hij was boos om haar, wilde haar beschermen.

'Ik raakte in verwachting,' vervolgde Serena. 'Ik ging alleen naar een kliniek en liet abortus plegen. En ik ben daarna nooit meer naar huis teruggegaan. Ik wist dat ik, als ik naar huis zou gaan, hen beiden zou vermoorden. Ik bedoel dat ik liep te bedenken hoe ik hen zou kunnen vermoorden. Maar ik was niet van plan mijn leven door hun daden te laten vergallen. Dus ging ik samen met een vriendin met de bus naar Vegas. Zestien jaar en dan alleen op de Strip. Ik nam allerlei klotebaantjes in de casino's aan. 's Avonds ging ik naar school. En werd agent.'

'De meeste meisjes met een dergelijke achtergrond zouden allang dood zijn.'

'Ik weet het. Zoals Rachel.'

'Je bent fantastisch,' zei hij tegen haar.

Hoofdschuddend zei Serena. 'Ik ben geen engel. Ik kan een kreng zijn. De meeste kerels zullen dat beamen. Het grootste deel van mijn leven ben ik bezig mannen af te weren.'

'Waarom weer je mij niet af?' vroeg hij. 'Of probeer je dat nu te doen?'

'Jazeker, Jonny. Voor je eigen bestwil.'

Hij zei niets. Toen een lamp in een appartement vlakbij aanging, werden hun gezichten flauw verlicht. Hij merkte dat hij naar haar bleke lippen zat te kijken. Ze was zich bewust van zijn verlangens, haar lippen kwamen iets van elkaar. Aarzelend en onzeker boog ze naar hem toe, terwijl haar haren naar voren vielen.

Even vlug als het licht was gaan branden, werd het uitgedaan. Onzichtbaar voor elkaar kusten ze elkaar. Daarna trok Serena zich terug en zaten ze het volgende uur zwijgend naast elkaar. Praten was niet nodig.

Omstreeks middernacht kwam de kersenrode Malibu aanrijden.

Ze zagen Kevin en Sally hun rugzak omdoen en moeizaam de trap van het appartementengebouw oplopen. Toen ze binnen waren, raakte Stride Serena's schouder aan. Even later staken ze eveneens de straat over.

Stride klopte op de deur van het appartement op de tweede verdieping. Kevin deed onmiddellijk de deur open. Zijn ogen waren bloeddoorlopen. Kevin keek hen achterdochtig aan, maar realiseerde zich toen wie hij was. Hij herkende hem, waarna Kevin bliksemsnel besefte waarom hij hier was.

'Het gaat om Rachel, hè?'

Stride knikte. 'Het spijt me dat ik opeens zo voor je sta, Kevin. En ja, het gaat over Rachel. We hebben haar lichaam gevonden.'

Kevin deed een paar stappen terug, terwijl de tranen in zijn ogen sprongen. Hij was een knappe vent geworden, met golvende, blonde haren en een zonverbrande huid.

Nadat ze binnen waren gekomen, stelde Stride Serena voor, maar zei niet dat ze uit Las Vegas kwam. Hij keek vlug rond, zag de tweedehands meubelen en realiseerde zich onmiddellijk dat hij iets miste.

Hun rugzakken waren er niet.

'Waar is Sally?' vroeg hij.

Kevin keek hen verbaasd aan. 'Wat? O, die doet de was.'

'De was!' zei Serena. Ze draaide zich om en rende het appartement uit met Stride op haar hielen. Kevin bleef in de deuropening staan. Ze vonden de trap naar beneden. Met twee treden tegelijk renden ze omlaag naar de kelder, waar ze in een donkere gang met zoemende apparaten belandden. Stride bleef staan en luisterde. Hij hoorde de bekende geluiden van een wasmachine aan het einde van de gang.

Ze renden het washok binnen.

Sally zat in een lotushouding op de hoek van een versleten bank. Ze las een exemplaar van People. Verbaasd en een beetje bang keek ze met grote ogen op toen de deur openvloog en tegen de muur bonsde.

Stride zag de twee lege rugzakken op de vloer liggen en twee wasmachines de bewijzen wegspoelen. Hij vloekte zacht en zette beide apparaten af.

'Verdomme, wat is hier aan de hand?' vroeg Sally met bevende stem.

Stride nam Sally aandachtig op. Ze was magerder geworden, maar dat stond haar goed. Ze droeg een roze topje, een witte korte broek en één sandaal die aan haar linkervoet bengelde. De andere sandaal lag voor de bank op de gele linoleumvloer.

'Herken je me nog?' vroeg Stride.

Sally keek hem aan en haar ogen vernauwden zich. Ze ontspande zich een beetje. 'Jazeker. Maar nog steeds wil ik weten wat er aan de hand is.'

'Wie komt er na een lange rit thuis en gaat daarna meteen de was doen?' vroeg Serena.

'Ik,' antwoordde Sally. 'Ik wil geen stinkend wasgoed in mijn appartement, als jullie dat niet erg vinden. Nou, wat willen jullie eigenlijk?'

'Rachel is dood,' zei Stride plompverloren tegen haar.

Hij zag wat hij wilde zien: verwarring op Sally's gezicht. Dat was het eerste zichtbare teken van de waarheid over wat er tijdens Rachels verdwijning was gebeurd. Sally had verbaasd gereageerd toen ze hoorde dat Rachel dood was. En dat betekende, dat op het moment dat Rachel verdween, Sally wist dat Rachel nog steeds in leven was.

Maar het betekende ook dat ze haar niet vermoord had.

Toen de werkelijkheid tot Sally doordrong, zag hij ook nog iets anders. Het meisje kon een glimlach nauwelijks onderdrukken en een duidelijke uitdrukking van opluchting en tevredenheid kroop over haar gezicht. 'Waar hebt u haar gevonden?'

'Las Vegas,' zei Stride. 'Dit is Serena Dial van het kantoor van de sheriff van de county in Nevada. Rachel is daar vorig weekend vermoord.'

'Vermoord?'

'Dat klopt,' zei Serena. 'Hoe vond je de Grand Canyon?'

Sally knikte langzaam en het begon bij haar te dagen. 'O, ik snap het al. Jullie denken dat we naar Vegas zijn gegaan. Jullie denken dat wij haar daar gezien hebben.'

'En is dat zo?' vroeg Stride.

'Alsof ik Kevin in de buurt van Rachel zou laten,' zei Sally kortaf. Ze bekeek Serena van top tot teen. 'En ik ben een tegenstander van het gokken en de andere dingen die in die stad gebeuren. Daar gaan we niet heen.'

'Ze vertelt de waarheid,' zei een mannenstem. Stride zag Kevin in de deuropening staan. Hij had daar al die tijd staan luisteren. 'Ik kan niet geloven dat Rachel al die tijd nog in leven was.' 'Wel heel verdomd toevallig, Kevin,' zei Stride tegen hem. 'Toen ze vermoord werd, zaten jullie slechts een paar uur rijden van Las Vegas.'

'We zijn er niet geweest,' herhaalde Sally.

Kevin knikte. 'Dat klopt.'

Stride en Serena keken elkaar eventjes aan, waarna ze tot dezelfde conclusie kwamen. Deze twee vertelden de waarheid.

'Toch moeten we jullie kleren en auto onderzoeken,' zei Stride. 'Het spijt me.'

'Jullie zullen alleen maar stof en insecten vinden,' zei Sally.

'Ik neem aan dat jullie beiden de waarheid vertellen,' zei Stride. 'Maar we willen weten of er een verband bestaat tussen de moord op Rachel en haar eerdere verdwijning. Dat betekent dat het nog belangrijker dan ooit is om te weten wat er toen werkelijk is gebeurd.'

Sally's gezicht betrok en ze sloeg haar ogen neer.

Stride besefte dat hij geen stap verder kwam, zolang Kevin in haar buurt was. 'Kevin, mogen we even een paar minuten alleen met Sally praten?'

Sally keek verschrikt op. Ze wilde niet alleen gelaten worden. Maar Kevin maakte een afwezige indruk, hij was weer helemaal onder de betoverende invloed van Rachel. Als een robot liep hij weg, zonder nog een keer naar Sally om te kijken.

Serena deed de deur dicht. Stride leunde tegen een lege droger en keek naar Sally, die nog steeds op de bank zat. Sally keek hem kwaad aan en sloeg haar armen als een verdedigend gebaar over elkaar.

'Ze is dood, Sally,' zei Stride. 'Je hoeft haar geheimen nu niet meer te beschermen.'

Sally nam de lotushouding weer aan en sloot haar ogen.

'Het gaat nu alleen tussen ons,' zei hij. 'Geen rechter, geen jury. En ook geen Kevin.'

'Ik weet niet waarover u het hebt.'

'Dat weet je wel. Je hebt in de rechtszaal gelogen. Je hebt die avond niet gehoord dat Rachel en Graeme ruzie hadden. Dat heb je verzonnen. Maar dat maakt nu niets meer uit, Sally. Niemand zal jou voor meineed arresteren. Je bent niet in gevaar. Maar we moeten de waarheid weten.'

'Rachel is dood en wij willen weten waarom,' zei Serena.

Schouderophalend zei Sally: 'Toen dacht u dat ze dood was. Wat is het verschil?' 'We weten dat je die avond bij haar huis was. Men heeft je op straat gezien.'

'Nou, en?' zei Sally. 'Ik ben er naartoe gelopen, ik heb haar niet gezien en toen ben ik weer naar huis gelopen. Einde verhaal.'

'Als dat de waarheid is, waarom dan die leugens over de ruzie tussen Rachel en Graeme?'

Sally aarzelde even. 'Ik raakte in paniek. Die advocaat probeerde de indruk te wekken alsof ik erbij betrokken was en dat was gewoon idioot. En ik dacht echt dat Graeme schuldig was. Verdomme, ze hadden altijd ruzie, zo erg was dat niet.'

'Het probleem is dat je nu weer liegt, Sally,' zei Serena. 'Je kunt een andere vrouw niet voor de gek houden.'

Stride knielde naast de bank. Zijn gezicht bevond zich op gelijke hoogte en op slechts enkele centimeters afstand van Sally's gezicht. 'Je wist dat Rachel nog leefde.'

'Dat is belachelijk,' zei Sally. Maar haar stem beefde.

'Jij hebt haar geholpen om te ontsnappen,' zei Serena.

'Dat is niet waar.'

'Vertel ons dan maar wat er die avond is gebeurd, Sally.' Stride legde zijn hand lichtjes op haar schouder. 'Luister, ik wist wat voor meisje Rachel was. Ik weet hoe ze mensen kon manipuleren.'

Sally keek hem aan. 'Nee, dat weet u niet,' fluisterde ze.

Sally stak haar handen in de zakken van haar jas en balde haar vuisten. Ze drukte haar ellebogen in haar zij en liep met stampende voeten over het trottoir, zodat haar krullen op en neer dansten. Het enige waaraan ze kon denken en in gedachten steeds weer voor zich zag, waren Rachel en Kevin op de brug.

Rachel, die Kevin kuste.

Rachels hand, die over Kevins kruis gleed.

En het ergste van alles, dat gemene lachje toen Rachel haar hoofd omdraaide om er zeker van te zijn dat Sally daar beneden alles kon zien. Het was niet genoeg om hem van haar af te pakken. Rachel vond het ook nodig om haar nog eens te vernederen.

Ze kon niet wedijveren, niet met Rachel. Haar enige redding al die tijd was dat Rachel totaal niet in Kevin geïnteresseerd was geweest. Ze had met hem gespeeld. Hem geplaagd. Met hem geflirt. En dat was alles.

Tot vanavond.

In haar kamer was Sally's woede steeds erger geworden. Ze kon bet lelijke beeld niet uit baar hoofd krijgen. Een deel van haar wilde 'Fuck you' tegen de beide anderen zeggen en zien hoe gelukkig Kevin in de armen van die gladde hoer zou zijn. Als hij dat graag wilde, fijn, laat zij hem maar vernietigen. Laat hem maar merken wat voor leven hem onder haar duim te wachten staat.

Maar ze kon het niet. Het was Kevins schuld niet. Hij was hulpeloos, als een vlieg in Rachels web.

Ze besloot om het voor eens en altijd met Rachel uit te vechten. En haar een ultimatum stellen: Blijf uit de buurt van Kevin.

Dus klom ze zachtjes uit het raam van haar slaapkamer op de benedenverdieping en liep snel de straat in. Haar hele lichaam was zo strak gespannen als een snaar. Ze zag nauwelijks de huizenblokken die ze passeerde. Of de kou die haar snelle adem in wolkjes veranderde. In gedachten ging ze alle dingen nog eens na die ze wilde zeggen. Ze hield in gedachten een flinke toespraak, die ze mompelend herhaalde; elk woord zei ze net zo lang tot het gewoon perfect zou klinken. Maar toen ze ten slotte op het trottoir voor Rachels huis stond, vervlogen alle zorgvuldig voorbereide woorden uit haar gedachten. Haar tong voelde gezwollen en nutteloos en ze voelde zich vanbinnen helemaal week worden. Haar moed verdampte. Ze was verstijfd van angst.

Rachel was thuis. Sally had gedacht dat Rachel nog steeds bij Kevin zou zijn en op haar had moeten wachten. Dat zou een stuk gemakkelijker zijn geweest. Verras haar op het moment dat ze uit de auto stapt, als ze niemand verwacht die haar ter verantwoording wil roepen. Maar Rachels auto stond op de oprit. Sally hoefde alleen maar naar de deur te lopen en aan te bellen. Ze probeerde haar moed te hervinden door weer aan die twee gestalten op de brug te denken. Rachel en Kevin. De kus. De verleiding. De glimlach.

Kreng.

Aanbellen, waarna Rachel de deur zou opendoen. Waarna Sally alle opgekropte woede zou loslaten, die in haar opborrelde. Ze zou naar haar schreeuwen. Haar slaan. Haar laten zien dat er eindelijk een meisje was dat terugvocht.

Maar Sally was als verlamd. Haar wil dwong haar vooruit te gaan, maar haar voeten bleven aan het trottoir gekleefd. Ze wist niet of ze nu tegen Rachel opkon, hoe kwaad ze ook was, hoeveel Kevin ook voor haar betekende.

In Rachels huis deed iemand het benedenlicht uit. Het huis werd donker.

Dat is het, dacht Sally. Ze gaat naar bed. Ik ben te laat.

Maar toen hoorde ze iets in het huis klikken, alsof er een slot werd omgedraaid. Ze realiseerde zich dat iemand de voordeur van Rachels huis opentrok. Sally's moed liet haar nu volledig in de steek, ze dook van het trottoir en kroop achter een hoge heg. Nog steeds kon ze het huis in het flauwe licht van de maan zien staan.

In de schaduw herkende ze Rachel, die nog steeds dezelfde kleren droeg en nu zachtjes de deur sloot. Rachel keek zeker een minuut lang zorgvuldig de straat op en neer. Roerloos bleef ze in de beschermende schaduwen van de veranda wachten. Toen liep ze snel de oprit af. Ze klemde een grote plastic tas tegen haar borst.

Sally merkte dat Rachel haar kant opliep. Ze zou haar vast en zeker zien. Sally wachtte ineengedoken achter de heg en hoopte dat ze gewoon voorbij zou lopen, maar ze wist dat dit haar enige kans was. Het was nu of nooit. Sally slikte een keer en stapte vlak voor Rachel op het trottoir.

'We moeten praten,' zei Sally. Haar maag keerde zich bijna om en ze vervloekte zichzelf dat haar stem zo beefde. Ze klonk als een bang kind.

Rachel zag haar en bleef stokstijf staan. Even keek ze verschrikt, maar toen maakte die uitdrukking plaats voor haat en minachting.

'O, shit, siste Rachel. 'Verdomme, wat doe jij hier?'

Sally kuchte. 'Ik wil het over Kevin hebben,' zei ze zwakjes.

Rachel keek de straat op en neer. Ze waren alleen, slechts zij beiden. Ze duwde haar gezicht praktisch tegen Sally's neus. 'Je hebt geen idee waar je mee bezig bent,' zei Rachel. 'Je zult alles verpesten. '

Sally raakte in de war. Zo had ze Rachel nog nooit meegemaakt. 'Wat? Wat bedoel je?'

Rachel greep Sally's pols en draaide die zodanig om tot Sally een pijnlijk gezicht trok. 'Luister, dit gaat je niets aan. Snap je me? Je hebt me hier vanavond nooit gezien.'

'Dat begrijp ik niet,' zei Sally. 'Je doet me pijn.'

Het ging helemaal niet zoals Sally had gedacht. Ze had geen enkel idee waar Rachel over sprak, maar ze was doodsbang van de uitdrukking in Rachels ogen.

'Ik ga nog verder als jij je kop niet houdt en niet naar me luistert,' zei Rachel. 'Je mag dan wel een dwaas zijn, Sally, maar ik denk dat je slim genoeg bent om twee dingen te onthouden. Ten eerste, dat ik totaal niet in Kevvy geïnteresseerd ben. Hij is van jou en mag God hem daarin bijstaan. En ten tweede: je weet verdomd goed dat ik hem op ieder door mij gewenst moment van je kan afpakken.'

'Dat is niet waar,' zei Sally.

Rachel lachte. 'Hij zou alles voor me doen. En dat alleen nog maar na dat kleine karweitje met mijn hand op die brug, Sally. Vond je de show leuk? Vond je het leuk te zien dat ik je vriendje liet klaarkomen?'

'Stop,' smeekte Sally. 'Niet doen.'

'Goed. Ik ben blij dat we elkaar begrijpen. Laat daar geen enkel misverstand over bestaan. Je gaat nu weer tiaar huis, waarna je alles over ons gesprekje zult vergeten. Dat heeft nooit plaatsgevonden. Je hebt me nooit gezien. Want ik beloof je één ding, Sally. Als jij het ooit aan iemand doorvertelt, kom ik terug om ervoor te zorgen dat Kevvy je nooit meer zal aankijken. En het maakt niets uit of je morgen met hem gaat trouwen. Want als ik de dag daarna met hem naar bed ga, zal hij nooit meer een dag bij jou willen doorbrengen.'

Sally zei niets. Ze wist niet wat haar te doen stond.

Rachel kwam dichter bij haar staan. Ze streelde Sally's haren. Sally probeerde zich los te rukken, maar Rachel hield haar beet. 'Begrijp je me, Sally?'

'Ik begrijp er helemaal niets van.'

'Zeg me dan maar of je me gelooft. Je gelooft me, hè? Je weet dat ik binnen één seconde Kevvy van je kan afpakken.'

Sally knikte.

'Prima,' zei Rachel. Ze grinnikte. Met een vinger van haar andere hand streelde ze Sally's wang. Daarna boog ze naar voren en kuste Sally zachtjes op de lippen. De kus duurde slechts even, maar was voldoende om Sally te laten kokhalzen.

'Vergeet het niet,' zei Rachel tegen haar. 'Geen woord.'

Stride luisterde met steeds groter wordende afschuw naar Sally's verhaal. Langzaam schudde hij zijn hoofd.

'Verdomme, besef je wel dat je iedereen een hoop moeite had bespaard als je had verteld wat er gebeurd was?' vroeg hij haar.

Totaal niet onder de indruk haalde Sally haar schouders op. 'U hebt Rachel niet gekend, meneer Stride. Ze meende wat ze zei. Als ik iemand had verteld dat ik haar had gezien, had ze ten koste van alles haar best gedaan om Kevin van me af te pakken. Ik wist waar ze toe in staat was. In die tijd leek het wel of ik de enige was die dat zag.'

'Was je in staat om Graeme Stoner naar de gevangenis te laten gaan? Terwijl je wist dat hij onschuldig was?'

Sally keek hem kwaad aan. 'Onschuldig? Helemaal niet, verdomme. Ik vertelde de waarheid over die ontvoering met zijn busje. Als hij bij die schuur niet bang was geworden, had hij me verkracht. En ik durf te wedden dat ik niet de enige was. U weet dat hij al met Rachel naar bed ging.'

'Maar waarom loog je voor de rechter?' vroeg Stride.

'Ik moest vlug nadenken,' zei Sally. 'Ik dacht dat ik Rachel op die manier iets duidelijk maakte. Waar ze ook was: ik hield me aan mijn afspraak. Jij houdt je aan jouw afspraak.'

Serena zag de vastberaden uitdrukking in Sally's ogen. 'Jij zou het niet leuk vinden als Rachel terugkwam, hè?'

Sally gaf geen krimp. 'Nee, dat zou ik helemaal niet leuk vinden. Ze was dood. En dat wilde ik zo houden. Maar als jullie nog steeds denken dat we naar Vegas gingen om die job af te maken, heeft u het bij het verkeerde eind. Rachel hield zich aan haar afspraak. Ze is nooit meer teruggekomen.'

'Heb je nooit meer iets van haar gehoord?'

'Nooit meer. Ik ben bang dat u in de verkeerde richting zoekt. U moet daarvoor in Vegas zijn, om na te gaan wiens leven ze daar vernietigde. Een kreng zoals zij zal nooit meer veranderen. Ik durf te wedden dat ze op dezelfde manier is doorgegaan.'

'Weet je wat er in die plastic tas zat, die ze bij zich droeg?' vroeg Stride.

Sally schudde het hoofd. 'Dat kon ik niet zien.'

'En had ze verder nog iets bij zich?'

'Niets. Alleen de kleren die ze droeg. Dezelfde kleren die ze die avond in Canal Park droeg.'

'Die witte coltrui?' vroeg Stride.

'Ja.'

'Was die kapot?'

'Dat is me niet opgevallen,' zei Sally.

'En die armband?' vroeg Stride. 'Had ze die nog steeds om?'

Sally sloot haar ogen en dacht goed na. 'Volgens mij wel. Ja, ik weet zeker dat zij hem nog droeg. Ik zie hem nog steeds om haar pols hangen.'

Stride knikte, terwijl hij in gedachten alle mogelijkheden afvinkte. 'Zei ze nog op welke manier ze de stad zou verlaten? Had ze met iemand een afspraak?'

Sally schudde het hoofd. 'Dat weet ik niet. Dat weet ik echt niet. Ze heeft helemaal niets over weggaan gezegd.'

Maar ze heeft de stad verlaten, dacht Stride. Is er soms nog iets gebeurd, waardoor haar plannen veranderden - iets bij de schuur? Omdat ze die avond wel degelijk bij die schuur was. Dat bewijs werd door de armband geleverd. Sally heeft haar voor haar huis gezien en op een of andere manier eindigde ze die avond bij de schuur, waar ze bewijzen achterliet die in de richting van Graeme Stoner wezen. En daarna was ze verdwenen.

'Je zult er later nog wel eens over hebben nagedacht,' zei Stride. 'Wat dacht je toen?'

'Ik was net als iedereen erg verbaasd. Volgens mij is ze met een man meegelift en heeft ze hem verleid om hem het zwijgen op te leggen, of ze heeft een van de jongens van school zo ver gekregen dat hij haar naar de Cities heeft gereden.'

'Maar jij hebt haar niet geholpen? Je weet verder niets meer?'

'Nee, niets. En nu zou ik weer graag naar Kevin willen gaan.'

Stride knikte. 'Goed, Sally.'

Het meisje stond op van de bank en liep langs hen naar buiten, waarna Stride en Serena alleen in het washok achterbleven.

'Wat denk je, Jonny?' vroeg Serena.

Stride staarde naar de wasmachine en vroeg zich af of Guppo het heel erg fijn zou vinden om midden in de nacht uit bed te moeten komen om een grote zak met nat wasgoed op te halen.'Volgens mij is Rachel dood, maar speelt ze nog steeds een spelletje met ons.'