***

'Ik heb het nieuws gezien vanavond,' zei Andrea. Ze nam een grote slok chardonnay uit een glas. Ze dronken de wijn alsof het koud bier was. 'Je weet hoe ze zijn, al de experts die de kansen van de winnaars en verliezers beoordelen. Maar ditmaal schijnen ze het niet te weten. Zelfs Bird was niet in staat te zeggen hoe de uitspraak zal luiden.'

'Leuk om te weten dat er toch nog iets is waarover Bird geen mening heeft,' zei Stride.

'Wat denkt Dan?' vroeg Andrea.

'Hij denkt dat we gaan winnen.'

'Wat denkt Gale volgens jou?'

'Volgens mij denkt hij dat hij gaat winnen.'

'Dus wie wint er?'

Stride lachte. 'Wij, denk ik. Maar ja, ik ben een optimist.'

Andrea, die al meer dan een beetje dronken was, schudde het hoofd. 'Een optimist? Jij? Ik dacht het niet.'

'Dat is nog beter. Dan zijn we echt aan de winnende hand.'

'Denkt Maggie dat ook?'

'Maggie?' vroeg Stride. 'Maggie haat Dan zo erg dat ze volgens mij pas tevreden zal zijn als Stoner vrij man is en Dan van zijn voetstuk tuimelt. Maar tot nu toe schat ze de kansen op fiftyfifty en waarschijnlijk heeft ze gelijk.'

Andrea was even stil. Toen zei ze: 'Ik geloof dat Maggie mij niet zo erg mag.'

Stride haalde zijn schouders op. 'Ik heb je alles over Maggie verteld. Volgens mij is ze nog steeds bezorgd om me, maar wil ze dat niet toegeven. Waarschijnlijk is ze een beetje jaloers. En dat gaat om haar, niet om jou.' 'Volgens haar ben ik niet de ware voor jou.'

'Heeft ze dat gezegd?'

'Nee,' zei Andrea. 'Vrouwen weten dat gewoon.'

'Nou, laten we ons maar zorgen over onszelf maken en laat Maggie haar eigen boontjes doppen. Oké?'

Andrea knikte. Ze dronk haar glas leeg en schonk het laatste beetje uit de fles in beide glazen, waarbij ze een paar druppels op de glazen salontafel morste. Ze wreef ze weg met haar vinger, waarna ze het topje van haar vinger aflikte.

Stride zat naast haar in de woonkamer. Het grote raam tegenover de bank bood uitzicht over de stad en het meer beneden hen, waar het begon te schemeren. Hij had zich verkleed en een groen poloshirt met korte mouwen en een oude spijkerbroek aangetrokken. Andrea boog in zijn richting en raakte het gezwollen litteken op zijn bovenarm aan.

'Weet je dat je me nog nooit over die kogel hebt verteld,' zei ze.

'Dat was jaren geleden.'

'Vertel het me,' drong Andrea aan.

'Het was een zelfmoordpoging,' zei hij. 'Ik ben altijd een slechte schutter geweest.'

'Jo-na-than,' zei ze wanhopig met de nadruk op iedere lettergreep. 'Laat je nu nooit je morbide gevoel voor humor even rusten?'

Hij glimlachte. 'Oké, het was een ongeluk tijdens de jacht.' 'O?'

'Ja, ik jaagde op iets dat op mij jaagde.'

'Je bent onmogelijk. Kom nou, ik wil het echt weten. Vertel het me alsjeblieft.'

Stride zuchtte. Het was het deel van zijn leven dat hij niet graag oprakelde, omdat hij een jaar nodig had gehad om het met hulp van Cindy en een therapeut te kunnen verwerken.

'Een paar jaar geleden raakte ik bij een huiselijke twist betrokken. We hadden toen een hut ten westen van Ely, en het echtpaar dat de hut naast ons bewoonde - nou, de echtgenoot raakte helemaal over zijn toeren. Hij was een goede vriend van me. We konden heel goed met elkaar opschieten. Maar hij was een zwakke knul, een veteraan. Hij was zijn baan kwijt en daardoor volkomen van streek geraakt. Zijn vrouw belde me op een avond, vertelde me dat hij met zijn revolver liep te zwaaien en dat hij haar en de kinderen wilde doden.

Ik kende hem en wist dat hij het serieus meende. Maar ik riep geen versterkingen op, want ik dacht dat er juist dan veel doden zouden vallen, hij incluis. In plaats daarvan ben ik met hem gaan praten.'

'Wat gebeurde er toen?'

'Ik ging naar binnen en hij richtte een revolver met een vijftien centimeter lange loop op mij. De grootste verdomde revolver die je ooit hebt gezien, en daar stond hij mee voor mijn gezicht te zwaaien. Het bleek dat hij niet wilde praten. Nou ja, ik ben toch gaan praten. Ik dacht dat ik tot hem was doorgedrongen, in ieder geval dat dacht ik. Ik zorgde ervoor dat hij de kinderen naar buiten liet gaan. Een paar minuten later mocht zijn vrouw van hem naar buiten, hoewel zij eigenlijk niet wilde gaan. Dus bleven alleen hij en ik over. Ik dacht echt dat ik het geregeld had. Mijn enige uitdaging was ervoor te zorgen dat hij geen zelfmoord zou plegen. Maar ik vermoed dat ik hem had onderschat. Hij richtte de revolver op zijn hoofd. Ik begon te schreeuwen. Ik liep naar hem toe met mijn handen omhoog en probeerde hem tegen te houden, zodat hij de revolver zou laten zakken. In plaats daarvan richtte hij de revolver op mijn borst. Hij haalt de trekker over, zo maar, zonder enige waarschuwing. Ik was al opzij gedoken. De kogel ging dwars door mijn schouder, ik tolde rond en werd op de grond gesmeten. En toen die kleine onderbreking achter de rug was, stak hij de revolver in zijn mond en blies de achterkant van zijn hoofd aan flarden, terwijl ik naar hem lag te schreeuwen.'

Andrea streelde zijn gezicht. 'Ik weet niet wat ik moet zeggen.'

'Zie je nou wat er gebeurt als je me dronken voert?' zei Stride. 'Je laat me dingen zeggen die je van streek maken.'

'Mijn schuld. Ik ging te ver. Maar ik ben blij dat je het me hebt verteld.'

'Nou, zo is het wel genoeg, hè? Moet ik nog een andere fles openmaken?'

Andrea schudde het hoofd. 'Morgen moet ik weer naar school, weet je nog? Volgens mij vinden de kinderen het niet leuk als ik met een kater op school kom.'

'Hoe komt het dat we elkaar op high school nooit hebben ontmoet?' vroeg hij. Het was een vraag die door verscheidene glazen wijn werd ingegeven.

'Volgens mij omdat je al een diploma had toen ik naar high school ging,' zei Andrea.

'O ja. Nou, des te beter. Ik durf te wedden dat je me geen tweede blik had gegund.'

Andrea schudde het hoofd, ik zou je een tweede blik en een derde blik hebben gegund.'

'Nee, volgens mij niet,' zei Stride. 'Ik was een van die intens broedende eenlingen. En jij - jij was een cheerleader, durf ik te wedden, lid van al die clubs, met een heleboel vriendjes.'

Andrea grinnikte. 'Cheerleader, ja. Scheikundeclub, ja. Vriendjes, nee.'

'Kom nou.'

'Serieus! Ik werd altijd mee uitgevraagd, maar meestal bleef het bij het eerste afspraakje.' Ze hield haar handen voor haar borsten. 'Toen ze eenmaal merkten dat ze die niet in hun handen mochten houden, verloren ze hun interesse.'

'Nou, het is net alsof je de kaarsjes op de verjaardagstaart mag uitblazen, maar geen stukje taart krijgt,' zei Stride.

'O, kom nu niet met zo'n typische mannengrap bij me aanzetten. Ik weet zeker dat je op high school een perfecte gentleman was.'

Stride lachte. 'Er bestaan geen zestien jaar oude gentlemen.'

'Nou ja, je hebt geluk gehad op high school,' zei Andrea. 'Je hebt je maatje daar gevonden. Jij en Cindy hebben elkaar in het vierde jaar ontmoet, hè?'

'Ja.'

'En dat was het, hè?'

Stride glimlachte weemoedig. 'Ja, dat was het. Ik was verkocht. Liefde op het eerste gezicht. Het is echt zo snel gegaan.'

Ze kroop dichter tegen hem aan op de bank en greep zijn arm stevig beet. Haar kat, die op Strides schoot sliep, reageerde verstoord bij deze interruptie.

'Hoe was het met Cindy?' vroeg Andrea zachtjes.

Stride staarde in de verte, waar hij in gedachten nog altijd Cindy zag. Na verloop van tijd was het portret waziger geworden. Het was geen close-up meer. Het was een portret, dat steeds meer in de verte verdween.

'Ze stond niet toe dat ik een eenling bleef,' zei hij. 'Ze plaagde me en maakte gaten in de muur die ik om mezelf had opgetrokken. En ze was de meest spirituele persoon die ik ooit ontmoet heb. Niet religieus, maar spiritueel. Ze hielp me dingen te zien die ik mooi vond, zoals het meer en de bossen, om die met andere ogen te zien. Toen ik eenmaal die dingen met haar ogen zag, was niets meer zoals het was. Het was beter.'

Hij keek naar de kat, die weer sliep en totaal niet onder de indruk van zijn herinneringen was. Hij keek naar Andrea, die nog steeds dicht tegen zijn schouder lag.

Ze huilde.

De volgende morgen riep Dan Kevin Lowry op als getuige.

Kevin was de perfecte getuige; een stoere, keurige tiener, die er enigszins ongemakkelijk bijzat in zijn witte overhemd met stropdas. Hij draaide en wurmde net zo lang tot zijn flinke gestalte in het getuigenbankje paste. Hij keek links en rechts door de rechtszaal, bestudeerde zenuwachtig de jury en maakte ten slotte oogcontact met Emily Stoner. Hij glimlachte even bemoedigend naar haar, maar Emily reageerde niet.

Dan ging vlug door het begin van Kevins relatie met Rachel en bracht vervolgens Graeme ter sprake.

'Kevin, we hebben gehoord dat Rachels relatie met Graeme abrupt veranderde. Eerst waren ze intiem en toen opeens niet meer. Heb jij dat ook gemerkt?'

Kevin knikte. 'O, ja. Dat was me wat. Ongeveer twee jaar geleden veranderde Rachel als een blad aan een boom. Ze wilde niets meer met meneer Stoner te maken hebben. Ze zei tegen me dat ze hem haatte.'

'Zei ze ook waarom?'

'Nee. Ik heb haar er ooit één keer naar gevraagd, en toen zei ze - nou, ze gebruikte een minder aangename term voor hem.'

'Hoe noemde ze hem, Kevin?'

Kevin keek een beetje ongemakkelijk. 'Ze noemde hem een verdomde, perverse viezerik.'

'Heb je in die tijd nog gezien hoe meneer Stoner zich gedroeg?' vroeg Dan.

'Als ik ze samen zag, was hij erg aardig tegen haar. Zoals altijd. Ik weet het niet zeker, maar het was alsof hij een beetje overdreef. Zoals bij het begin van het nieuwe schooljaar, toen meneer Stoner een nieuwe auto voor Rachel kocht.'

Stride trok een nadenkend gezicht. Iets over Rachels auto liet hem niet met rust. Hij herinnerde zich dat hij van het begin af aan dat gevoel had gehad. Maar ze hadden hem grondig doorzocht en niets gevonden.

'Was Rachel daar gelukkig mee?'

Kevin schudde het hoofd. 'Nee. Ik bedoel, ze vond de auto fijn. Ze haatte het om altijd in dat tweedehandsje van haar moeder rond te rijden. Maar ze deed een beetje sarcastisch over de auto. Ze zei dat meneer Stoner de auto wel móest kopen, omdat hij had geen andere keuze had.'

'Zei ze nog wat ze daarmee bedoelde?'

'Nee.'

'En reed ze in die auto op de laatste avond dat je haar gezien hebt?' 'Ja.'

'Oké, Kevin, laten we het over die avond hebben. Vertel wat er is gebeurd.'

Kevin beschreef de gebeurtenissen in Canal Park met Rachel en Sally, op de manier zoals hij ze in eerste instantie aan Stride had verteld.

'Vertel eens hoe Rachel er emotioneel aan toe was. In wat voor stemming was ze volgens jou?'

'Normaal. Gelukkig. Helemaal niet verdrietig of zo.'

'Was het een gewone avond?'

'Jazeker.'

'Oké, en de volgende dag, Kevin?' vroeg Dan.

'Nou, Rachel vroeg of ik zaterdagavond met haar uit wilde gaan. Maar toen ik bij haar aanbelde, was ze verdwenen.'

'Heb je er met de verdachte over gesproken?'

'Ja. Ik zei hem dat ik een afspraakje met Rachel had. Hij zei dat hij niet wist waar ze was. Hij zei me dat hij haar die dag niet had gezien.'

'En waar stond Rachels auto?'

'Die stond bij het huis. Ik kon niet begrijpen waar Rachel zonder haar auto was heengegaan.'

Dan knikte. 'Heb je dat ook tegen meneer Stoner gezegd?'

'Jazeker. Ik zei dat het heel erg vreemd was. Zo was Rachel helemaal niet. Ik vroeg of we soms iemand moesten bellen.'

'Wat zei hij toen?'

Kevin keek kwaad naar Graeme Stoner. 'Hij zei nee, er was geen enkele reden om ongerust te zijn. Hij zei dat Rachel waarschijnlijk een spelletje met me speelde, zoals ze met iedereen deed.'

'Toen Rachel die vrijdag met jou dat afspraakje maakte, had je toen het gevoel dat het een spelletje was?'

'Nee, ze was serieus. We waren van plan om uit te gaan.'

'Wat zei Rachel die avond toen ze wegging?'

'Ze zei dat ze naar huis ging. Ze was moe.'

'Heeft ze nog gezegd of ze nog ergens heen ging of iemand anders zou ontmoeten?'

'Nee.'

'Was ze ongerust, angstig of bezorgd?'

'Nee.'

'Dus nogmaals, volgens jou was het een gewone avond.'

Kevin knikte. 'Dat klopt.'

'Dank je, Kevin.'

Gale stond op.

'Kevin, je noemde het een gewone avond. Klopt dat?' vroeg Gale, die zijn stem een beetje ongelovig liet klinken.

'Jazeker.'

'Oké. Nou, laten we eens kijken. Je zei dat je Rachel voor het eerst zag toen ze op de brugleuning stond.'

'Ja-'

'Het waaide en het regende.'

Kevin knikte. 'Het was een verschrikkelijke avond.'

'Dus Rachel stond op die smalle brugleuning met het ijskoude water beneden haar, en het waaide verschrikkelijk. Heb ik het zo goed?'

'Dat klopt.'

'Ze had net zo makkelijk dood kunnen gaan, hè?'

'Waarschijnlijk wel.'

Gale trok een verbaasd gezicht. 'Waarschijnlijk wel? Kevin, je was doodsbang, hè? Je rende naar haar toe om haar te redden.'

'Ja, dat heb ik gedaan.'

'Weet je of ze wel eens eerder zo op die brug is geklommen?' vroeg Gale.

'Nee.'

'Waarom zou ze op die bijzondere avond het risico willen lopen om dood te gaan?' 'Dat weet ik niet,' zei Kevin.

Gale vervolgde: 'Je zei dat Rachel jou die avond seksueel uitdaagde.'

'Ja.'

'Waar je vriendin bij was?'

Kevin dacht even na. 'Nou, Sally stond nog op de oever. Wij stonden op de brug.'

'Maar ze kon jullie zien, hè?'

'Vermoedelijk wel.'

'Heeft Rachel wel eens eerder zo tegen je gedaan?'

Kevin schudde het hoofd. 'Nee.'

'Dus op die speciale avond daagt ze voor de eerste en enige keer haar oudste vriend op een seksuele manier uit, iemand die ze haar hele leven kende?'

'Ja.' Kevins stem was nauwelijks verstaanbaar.

'Juist. Nu dan over het afspraakje. Was dit de eerste keer dat Rachel je vroeg?'

Kevin knikte. 'Ja.'

'De eerste keer ooit?'

'Ja.'

'Dus, uitgerekend op die avond besluit Rachel om voor de eerste keer een afspraakje met je te maken.'

'Dat klopt.'

Gale glimlachte. 'Dus eigenlijk was die avond helemaal niet zo gewoon, hè?'

Kevin aarzelde even. 'Nee, eigenlijk niet.'

'Waarom gedroeg Rachel zich zo vreemd?'

'Dat weet ik niet.'

'Oké, Kevin. Laten we het nu over iets anders hebben. Je hebt Kerry McGrath gekend, hè? Dat andere meisje dat twee jaar geleden verdwenen is.'

'Protest!' schreeuwde Dan bijna. 'De vraag van de verdediger heeft niets met deze zaak te maken en ligt totaal buiten het terrein van dit directe verhoor.'

Rechter Kassei gaf een klap met haar hamer. Stride kreeg het idee dat ze genoot van de kans om dat te kunnen doen. Ze keek Dan ongeduldig aan. 'Rustig, meneer Erickson.'

Vervolgens keek de rechter naar Gale. Haar aantrekkelijke gezicht kreeg een harde uitdrukking, maar in haar ogen was een nieuwsgierige uitdrukking te zien. 'Nu, meneer Gale, wilt u zo vriendelijk zijn om me te vertellen waarom u deze vraag stelt. Want ondanks de uitbarsting van de aanklager ben ik geneigd om zijn protest toe te wijzen.'

Gale wist dat hij haar interesse had gewekt. En dat gold ook voor de jury.

'Edelachtbare, ik hoop dat de rechtbank mij toestaat deze lijn verder te volgen. Ik wil een paar feiten boven water krijgen die een vitale rol in mijn verdediging spelen. De getuigen a charge hebben verklaard dat er geen verband bestaat tussen de verdwijningen van Kerry en Rachel. Ik wil die conclusies bestrijden en ik vind dat heel belangrijk. Bovendien heeft meneer Erickson de deur geopend door over de persoonlijke relatie van de getuige met Rachel te spreken. Dan heb ik het recht om te vragen of hij een persoonlijke relatie met een ander meisje heeft gehad, dat onder soortgelijke omstandigheden is verdwenen.'

Kassels lippen vertrokken zich even tot een nauwelijks merkbare glimlach. Stride kon niet zeggen of ze van dit drama genoot, of dat ze de mogelijkheid prettig vond dat Gale misschien een aas uit zijn mouw tevoorschijn toverde, dat minder prettige gevolgen voor Dan zou kunnen hebben.

'We zullen u nog heel even de kans geven, meneer Gale. Nog even.'

'Dank u, edelachtbare,' zei Gale. En in de daaropvolgende stilte keek iedereen met kille aandacht naar Kevin, die ongemakkelijk in de getuigenbank heen en weer schoof. Gale herhaalde de vraag.

'Natuurlijk kende ik haar. We zaten in dezelfde klas.'

'Hebben jullie ooit samen een afspraak gemaakt?'

'Nee,' zei Kevin.

'Wilde jij een afspraak maken en heeft ze toen nee gezegd?'

'Nee.' Het antwoord werd bijna gefluisterd.

'Edelachtbare,' smeekte Dan.

'Meneer Gale?' vroeg rechter Kassei. 'Ons geduld raakt uitgeput.'

Gale stelde vliegensvlug zijn volgende vraag. 'Wilde ze ooit met jou een afspraak maken?'

Dan stond op om opnieuw te protesteren, maar voordat hij zijn mond kon opendoen, slaakte Kevin een diepe zucht en zei: 'Ja.'

Dan ging langzaam zitten. De jury en de rest van de rechtszaal ke- ken geboeid toe. Rechter Kassei legde haar hamer neer en ontspande zich.

'Wanneer wilde Kerry een afspraak met je maken?' vroeg Gale.

'In de week voor ze is verdwenen.'

De aanwezigen in de rechtszaal begonnen te mompelen.

Stride keek even opzij naar Maggie. Verward beantwoordde ze zijn blik. Ze hadden de zaak McGrath grondig bekeken, maar Kevins naam was nooit ter sprake gekomen. Er was geen enkel bewijs dat die twee een afspraak met elkaar hadden. Maar een ogenblik later begrepen ze het.

'Zei je ja?' vroeg Gale.

Kevin schudde zijn hoofd. 'Nee. Ik zei haar dat ik al met Sally ging.'

'Dus jullie zijn nooit samen uitgeweest?'

'Nee.'

'Hoe reageerde Kerry op die weigering?' vroeg Gale.

'Ze vond het niet erg. Misschien een andere keer, zei ze.'

Gale knikte. 'En Sally? Hoe vond zij het dat een ander meisje je vroeg om met haar uit te gaan? Zoals Rachel die avond wilde.'

'Ze was een beetje pissig. Ik zei dat het niets voorstelde. We hebben er verder niet meer over gesproken.'

'En een week later verdween Kerry, precies zoals Rachel.'

Kevin slikte. 'Ja.'

'Je hebt niet veel geluk als meisjes een afspraakje met je willen maken, vind je ook niet, Kevin?'

Dan schreeuwde opnieuw dat hij protesteerde en ditmaal was Kassei boos op Gale. Ze wees het protest toe en gaf de jury opdracht de vraag te negeren. Gale hief zijn armen op alsof hij zich wilde overgeven.

'Ik heb verder geen vragen meer voor je, Kevin,' zei Gale rustig.

Maar voordat Kevin de gelegenheid kreeg te gaan staan, sprong Dan vlug op. 'Ik wil opnieuw de getuige verhoren, edelachtbare.'

Rechter Kassei knikte. 'Gaat uw gang.'

'Kevin, wil je ons alsjeblieft vertellen waar je was op de avond dat Kerry McGrath is verdwenen.'

'Ik zat in Florida. Ik was met mijn ouders in Disney World.'

'En op de avond dat Rachel is verdwenen, wat deed je nadat ze jou in Canal Park achterliet?'

'Toen ben ik naar huis gegaan.' 'Heb je je ouders toen gezien?'

Kevin knikte. 'We hebben in de woonkamer naar een film op tv gekeken, die pas na middernacht was afgelopen.'

'Dank je, Kevin.'

'Waar ging dat verdomme allemaal over?' wilde Dan weten, terwijl hij een hap van een sandwich nam. 'Een vitaal onderdeel van zijn verdediging?'

Stride speelde met een paperclip, hij vouwde hem open en dicht. 'Dat is nogal duidelijk, hè? Hij probeert Sally als een jaloerse seriemoordenaar af te schilderen. Als iemand aan haar vriendje komt, verdwijnen ze.'

'Maar jij zei me dat dat niet mogelijk was,' zei Dan. 'Jij zei dat ze een alibi had.'

Stride knikte. 'Dat heeft ze ook. Ik weet niet wat hij hiermee van plan is. Maar het is duidelijk dat hij met dit verhaal een kans bij de jury maakt.'

'Nou, als ik Sally van mijn lijst schrap, kan ik Graemes aanwezigheid bij de schuur niet bewijzen. En dan zal Gale haar zelf oproepen, waardoor het weer lijkt alsof we iets te verbergen hebben. Dat betekent dat ze over een halfuur als getuige moet optreden. Dus zeg me, kan dat meisje het hebben gedaan? Moet ik me daarover zorgen maken?'

Maggie schudde het hoofd. 'Helemaal niet. Ik heb met het meisje gesproken. Ze mag dan een jaloers kreng zijn waar het Kevin betreft, maar ik zie haar niet als iemand die meisjes van de straat plukt en ze dan vermoordt. En dat verhaal over haar en Graeme en de schuur heeft ze niet verzonnen. Ik heb met haar gesproken. Dat meisje vertelde de waarheid.'

'Verdomme, waarom schijnt Gale dan te denken dat hij een verlaat-de-gevangenis-kaart in zijn handen heeft?' vroeg Dan. 'Weten we waar Sally was toen Kerry verdween?'

'Nee,' zei Stride. 'Haar naam kwam nergens ter sprake.'

'We weten dat ze niet bij Kevin was,' zei Maggie pesterig tegen hem. 'Dat heb je tijdens het tweede verhoor ontdekt. Hij zat in Florida.'

Voordat Dan kon ontploffen, kwam Stride tussenbeide. 'Ze heeft het niet gedaan, Dan. Maar ik durf te wedden dat Gale dat al gecontroleerd heeft, en Sally geen alibi voor die avond heeft. Of ze weet niet meer waar ze toen was. Verdorie, het is bijna twee jaar geleden. Het is nog steeds een rookgordijn. Een toevalligheid. Geef dat meisje een kans. Ze heeft Maggie overtuigd. En zo zal ze eveneens de jury overtuigen.'

Dan sloeg met een klap zijn attachékoffer dicht en keek Maggie kwaad aan. 'Goed. We zullen onze strategie niet wijzigen. We zullen de zaak Kerry McGrath negeren. Voorzover ik het kan bekijken, liggen we nog steeds op punten voor. Als de jury zich nu zou terugtrekken, dan zullen ze er misschien een hele tijd over discussiëren, maar ze zullen hem wel veroordelen. Maar als Gale weer met iemand anders op de proppen komt die vals wordt beschuldigd en op die manier de jury weer op het verkeerde been zet, is hij in staat om bij hen gerede twijfel te zaaien. En ik wil één ding heel erg duidelijk maken. Als we deze zaak verliezen, gaan jullie beiden de komende tien jaar vogelstront van standbeelden schrapen. Dus ik hoop voor jullie eigen bestwil dat je me voldoende bewijzen hebt gegeven om deze perverse schoft achter slot en grendel te krijgen.'

Stride en Maggie keken elkaar even aan. Ze dachten beiden hetzelfde.

Wat was Gale van plan?

Of nog erger, wat hadden ze over het hoofd gezien?