***

Stride wilde niet naar huis gaan.

Toen hij op de terugweg naar Serena's motel bij het kruispunt arriveerde, reed hij in plaats daarvan in de richting van het meer. Gewoontegetrouw volgde hij een weg die in zijn geheugen was gegrift, ook al had hij die weg al een hele tijd niet meer gereden. Hij vroeg zich niet af waar hij heenging. Hij wist het gewoon, omdat zijn hart het hem vertelde.

'Laten we naar het meer gaan,' stelde hij Serena voor.

'Dat vind ik prima.'

Hij reed door Canal Park en over de brug naar the Point. Vanavond waren er geen schepen die hen konden tegenhouden. Het stalen wegdek zoemde onder hun banden en een paar seconden later was hij terug op de plek, waar hij zich meer dan ergens anders thuis voelde. Zelfs in het donker zag hij in het licht van de straatlantaarns dat de jaren waren voorbijgegleden. Sommige bomen waren groter geworden, sommige waren verdwenen. Nieuwe huizen waren gebouwd, andere gesloopt. Hij was hier lang niet meer geweest, maar het leven was zonder hem gewoon doorgegaan.

Toen ze bij zijn oude huis aankwamen, ging hij langzamer te rijden. Hij keek in het achteruitkijkspiegeltje, zag niemand en stopte midden op straat. Hij draaide het raampje omlaag.

'Dat was ons huis,' zei hij tegen haar. 'Van Cindy en mij.'

'Zo'n huis had ik heerlijk gevonden,' zei Serena.

Het huis zag er goed uit. De nieuwe eigenaren hadden deze zomer gele verf gebruikt, waardoor het een frisser uiterlijk had gekregen. En als hij naar de bloemenperken langs de grasrand keek, waren het duidelijk mensen met groene vingers. Het gras en de struiken waren keurig bijgehouden. De oprit was nu geplaveid. En ze hadden voor de kinderen een schommel neergezet.

Er brandde geen licht. Ze waren weg, sliepen of lagen in bed naar de golven te luisteren, zoals hij en Cindy vaak deden.

Stride vervolgde zijn weg door de rest van the Point, die er verlaten en donker bijlag. Hij volgde de weg naar het park helemaal tot aan het einde en stapte uit. Serena stapte eveneens uit. Hand in hand volgden ze tussen de bomen door een zandpad dat naar het meer leidde. Toen ze het strand bereikten, zagen ze dat de bewolking boven hen wegtrok. Ze zagen een enorme sterrenhemel boven hen en het luidruchtige water zwart voor hen opdoemen. De flauwe wind speelde zachtjes met de bomen achter hen. Golven kwamen aanrollen en sloegen op het strand uiteen. Voorzover zij konden zien, was het donkere strand verlaten.

Hij zag aan Serena's lach dat ze het fantastisch vond. Ze nam hem bij de hand en trok hem in de richting van het water. Ze liepen naar de rand van het natte zand, waar de inkomende golven bijna tot bij hun voeten gleden. Steeds weer moesten ze terugspringen om droog te blijven.

Serena draaide zich om en liet de hele omgeving op zich inwerken. Ze wees naar een smalle rij huizen, die zich in de richting van de stad uitstrekte.

'Heb je hier gewoond?' vroeg ze. 'Waarom ben je verhuisd?'

'Andrea vond het niet leuk,' verklaarde hij. 'En omdat er te veel herinneringen waren.'

'Vind je het erg om weer hier te zijn?'

Hoofdschuddend zei hij: 'Helemaal niet.'

Serena liep bij de waterkant vandaan en zocht naar een vlak stukje strand. 'Kom een poosje naast me zitten, Jonny.'

Hij bukte en pakte een handvol zand op. 'Het strand is nog steeds vochtig van de storm.'

'Dat is niet erg.'

Hij zag het in haar ogen. Voor haar een enorm blijk van geloof. Een daad vol vertrouwen. Voor hem was er geen terugkeer meer mogelijk, hij wist alleen dat hij niet meer wilde stoppen, nergens voor.

Serena schopte haar schoenen uit. Ze maakte de knopen van haar spijkerbroek los, duwde hem over haar slanke, lange benen omlaag en trok hem uit. Ze strekte haar armen en hief ze omhoog, zodat een deel van haar blote buik en een wit bikinibroekje zichtbaar werden. Met beide handen trok ze de zware trui van Stride uit en het blauwe T-shirt dat ze daaronder droeg. Haar borsten duwden tegen haar beha. Ze knielde in het zand en stak haar hand naar hem uit.

'Je zult bevriezen,' zei hij tegen haar.

'Warm jij me dan maar.'

Hij deed zijn eigen schoenen uit. Hij hield zijn shirt aan, maar trok wel zijn broek uit en smeet die opzij. Hij ging naast haar zitten. Hun benen raakten elkaar. Het zand waarop ze zaten was helemaal niet koud. Ze sloeg haar armen om hem heen, stak haar handen onder zijn shirt en greep zijn rug stevig beet. Hongerig kusten ze elkaar. Hun lichamen zakten opzij tot ze languit in het zand lagen.

Hij kuste haar hals en trok een bandje van haar beha van haar schouder, totdat hij haar borst in zijn hand hield. Hij bedekte de tepel met zijn mond en begon erop te zuigen. Hij hoorde haar zachtjes kreunen van genot. Hij ontblootte de andere borst en kuste die. Haar vingers vonden de gulp van zijn boxershort. Ze gleden naar binnen en zachtjes begon ze met haar nagels zijn erectie te strelen. Ze duwde het textiel opzij en toen zijn penis naar buiten gleed, voelde hij opeens de koude lucht.

'Vlug,' fluisterde ze.

Hij greep haar slipje en duwde zijn duimen erin. Ze lichtte haar heupen op, zodat hij hem naar beneden kon schuiven, uittrekken en opzij gooien. Haar handen grepen hem beet en trokken hem boven op haar. Hij likte haar borsten, maar ze omvatte zijn gezicht en dwong hem haar te kussen. Hij kuste haar lippen. Haar wangen. Haar ogen.

Ze spreidde haar benen en sloeg ze om hem heen. Hij voelde dat zijn penis over haar venusheuvel gleed en zijn weg lager zocht.

'We vrijen niet - ' mompelde hij. Veilig. Niet beschermd.

'Ja, dat doen we wel,' zei ze tegen hem. Haar stem klonk een beetje triest, en even dacht hij dat het moment voorbij was.

Maar het daaropvolgende ogenblik vond zijn penis bij haar de weg naar binnen. Ze was vochtig en wachtte op hem. Eventjes stokte zijn adem van genot. Zij reageerde eveneens op die manier. Haar benen hielden hem stevig vast en haar vingers masseerden zijn nek. Hij begon langzaam te stoten, zo diep dat ze één persoon konden zijn. De sterren keken op hen neer. De golven raasden in hun oren.

Met wijdopen ogen zag ze hoe hij de liefde met haar bedreef. Toen hij merkte hoe ze naar hem keek, had hij zich nog nooit zo naakt en verbonden gevoeld. Ze hield ze open tot ze uiteindelijk haar hoofd achterover boog en op hetzelfde moment slaakte ze glimlachend een kreet. Haar lichaam trilde onder zijn handen. Vervolgens sloot hij zijn ogen en liet zichzelf gaan.

Ze had haar T-shirt weer aangetrokken, maar daaronder was ze geheel naakt. Ze lagen op het strand en zachtjes streelde hij haar benen en venusheuvel. Het zand kleefde aan haar lichaam. Leunend op beide ellebogen keek ze omhoog.

'Voel je je schuldig?' vroeg ze.

'Dat zou wel moeten, maar ik voel me niet schuldig.'

'Goed.'

'Mag ik je iets vragen?' zei hij.

Hij zag haar gezicht verstrakken. Ze wist welke vraag hij wilde stellen. 'De abortus,' verklaarde ze. 'Ik heb er te lang mee gewacht. Het liep niet goed af. Ik kan geen kinderen krijgen.'

'Vind je dat erg?' vroeg hij, terwijl hij aan Andrea moest denken.

'Je gaat door diverse fasen. Na wat ik op die leeftijd heb meegemaakt, kon ik me niet voorstellen dat iemand een kind wilde hebben. Toen was er een moment in de tijd dat ik over de twintig was en medelijden met mezelf had. En ik heb veel gehuild en veel gedronken. Ik dronk zoveel dat het me bijna mijn baan bij de politie kostte. Zo moeder, zo dochter, begrijp je? Aan verslaving lijdende persoonlijkheden. Maar ik ontmoette een goede psychiater en zij hielp me er doorheen. Nu heb ik er af en toe nog last van. Maar ik heb niet geleefd in het besef dat ik iets mis omdat ik geen kinderen kan krijgen.'

'Dat is bij mij hetzelfde,' zei hij.

'Vertel me eens,' zei Serena, 'ik weet dat het vreemd klinkt. Was ik goed?'

'Wat?'

'Met vrijen. Was ik goed? Vroeger was het anders dan nu, maar ik wist dat het aan mij lag. Al die geestelijke bagage. Dat zat steeds maar in de weg.'

'Eigenlijk heb je dat antwoord van mij helemaal niet nodig, hè?' zei Stride.

Ze glimlachte om zichzelf, maar ze keek hem opgelucht aan. 'Nee, eigenlijk niet.'

Hij begon de bovenkant van haar dijen met meer toewijding te masseren en liet zijn hand tussen haar benen glijden. 'Laat me nog eens klaarkomen,' zei ze tegen hem.

Maar nauwelijks was hij begonnen, of ze hoorden gedempte, elektronische muziek uit Serena's spijkerbroek komen. Ze kreunde, maar algauw moesten ze beiden lachen. Stride vond haar gsm in een achterzak en gaf hem aan haar.

'Met Serena.' Even later gevolgd door: 'Cordy, dat is een heel slechte timing.'

Hij hoorde een ratelende stem door de telefoon.

'Langzaam, Cordy,' zei Serena. 'Wat wil je nou zeggen, verdorie?'

Hoewel hij de woorden niet kon verstaan, zag hij dat er een geïnteresseerde uitdrukking in Serena's ogen verscheen.

'Weet je zeker dat hij het is?' zei Serena. 'Als je het mis hebt, worden we als een stelletje dwazen beschouwd.'

Stride hoorde het aan de luider wordende stem van haar partner. Cordy was er zeker van.

'Verdomme,' zei Serena. 'Goed, laat iemand hem in de gaten houden, maar wel zo dat hij het niet merkt. Kijk maar wat hij van plan is. Ik kom morgen met het vliegtuig terug.'

Stride merkte dat zijn ademhaling stokte en dat hij vanbinnen pijn voelde.

'Goed gedaan, Cordy,' zei Serena. 'Ik weet zeker dat jij en Lavender een manier zullen weten te vinden om dat te vieren.'

Serena verbrak de verbinding.

'Het lijkt erop dat we uiteindelijk toch in de verkeerde stad hebben gezocht,' zei ze.

'Wat bedoel je?'

'Het blijkt dat Christi - Rachel - een vriend had. Cordy vond een foto, die genomen is in de club waar ze werkte. Die kerel stond ergens op de achtergrond. Hij herkende hem.'

'Hoe?'

'We kennen die kerel,' verklaarde Serena. 'Hoewel hij nu meer op Howard Hughes lijkt. Het is dezelfde oude, dronken woestijnrat en eigenaar van de caravan, waar Christi dichtbij in de buurt is gevonden. En dat werpt nu een heel ander licht op de zaak.' 'Hij vermoordt haar en dumpt het lichaam dan gewoon achter zijn eigen caravan?' vroeg Stride.

'Deze kerel heeft ze niet allemaal op een rijtje, vooral niet als hij gedronken heeft. Als hij een relatie met Christi had en zij heeft hem gedumpt, kan het dat dat het laatste duwtje was.'

'Dus hij gaat naar haar appartement om haar proberen over te halen hem weer terug te nemen,' speculeerde Stride. 'Ze zegt dat hij moet ophoepelen, waarna hij haar met een vaas op haar hoofd slaat. Hij brengt het lichaam naar zijn caravan, dumpt het daar in de buurt en neemt er dan nog eentje.'

'Dat is mogelijk,' zei Serena.

Stride schudde het hoofd. 'Maar hoe zit het dan met de kwitantie van de geldautomaat? De link met Duluth?'

'Misschien had ik ongelijk,' zei Serena, die de stukjes in elkaar probeerde te passen. 'Misschien is Duluth wel een dwaalspoor.'

'Je had geen ongelijk,' hield Stride vol. 'Er is iets anders aan de hand.'

Serena boog zich naar hem toe en kuste hem met koele lippen. 'Ga met me mee.'

'Wat?'

'Je was er vanaf het begin bij, Jonny. Je verdient om ook bij het einde aanwezig te zijn. Zelfs al blijkt dat die kerel haar niet heeft vermoord, moet hij nog iets weten. Laten we samen naar hem toegaan.'

Stride stond op van het zand en begon zijn kleren bij elkaar te zoeken. 'Prima,' zei hij. 'Maar er is iets dat ik eerst moet doen.'

Ze wist het. 'Met je vrouw praten?'

Hij knikte.

'Ik voel me verantwoordelijk,' zei Serena.

'Dat ben je niet. Ik ben verantwoordelijk.'

Hij zag niet meer zo tegen de scheiding op als in het begin. Andrea had de deur al opengezet. Nu moest hij door die deur gaan.

'Misschien vinden we morgen het antwoord,' zei Serena.

Maar daar was Stride niet zo zeker van. Hij wist dat er in Las Vegas iets mysterieus was gebeurd. Maar hij verwachtte geen seconde dat hij daar de waarheid zou vinden. De waarheid was nog steeds in Duluth te vinden. Bij zijn terugkeer zou die op hem liggen wachten om te worden gevonden.