***

Andrea liet de leren jas van haar schouders glijden en hing hem over de kruk naast haar. Aan haar kleding was te zien dat ze op oorlogspad was. Haar zwarte rok zat strak om haar dijen. Haar benen waren op een atletische manier gespierd en zagen er slank uit in de zwarte kousen. Ze droeg een roze, satijnen blouse, die in de lampen van het casino glansde. De twee bovenste knoopjes zaten los, waardoor bij iedere ademhaling een stukje blote huid zichtbaar werd. I laar make-up zat onberispelijk en het was duidelijk dat ze de tijd had genomen om het aan te brengen, van de bleke lippenglans tot de lange, lichte wimpers en dun aangebrachte eyeliner. Om haar hals hing een smalle, gouden ketting, en ze droeg fonkelende saffieren oorringen die de kleur van haar ogen onderstreepten.

Ze zag er uit als een vamp, die openlijk uitnodigde. Maar Stride wist dat Andrea er eigenlijk niet toe in staat was. Ze voelde zich ongemakkelijk. Tevergeefs probeerde ze de rok verder over haar benen omlaag te trekken. Haar glimlach was verlegen en opgelaten, helemaal niet zelfverzekerd. Ze speelde met haar ketting, draaide hem lussen haar vingers rond en deed alle mogelijke moeite om niet naar hem te kijken.

Hij merkte dat ze zenuwachtig was en niet wist wat ze moest zegden. Maar dat gold ook voor hem. Het was lang geleden dat hij in zijn eentje de delicate dans met de andere sekse opvoerde. Hij probeerde zich te herinneren hoe het ook weer was. Maar hij had zo lang met Cindy opgetrokken dat hij zich niet kon herinneren hoe hij n is leuks moest zeggen. Zijn laatste afspraakje was toen hij nog op high school zat. En hij nam aan dat wat hij toen zei nu niet meer als leuk beschouwd zou worden.

Ten slotte kuchte de dealer even en wees naar de kaarten.

'Speel je wel eens blackjack?' vroeg Stride.

Andrea zei hoofdschuddend: 'Ik ben bang van niet.'

'Of sta je liever achter de gokmachines?'

'Nou, om eerlijk te zijn heb ik nog nooit gegokt,' bekende Andrea. Ze draaide zich en keek hem heel even aan. 'Af en toe ging ik wel eens met Robin naar de Zwarte Beer, maar ik keek altijd toe als hij speelde. Zelf heb ik nooit gespeeld. Dit is mijn eerste echte bezoek.'

Stride zag de dealer zuchten.

'Waarom ben je gekomen?' vroeg Stride.

Andrea knikte in de richting van de dichtstbijzijnde rij gokmachines. Stride draaide zich om en zag twee vrouwen die deden alsof ze speelden, maar duidelijk meer in hen waren geïnteresseerd. De vrouwen stonden glimlachend met elkaar te fluisteren. Hij herkende een van beiden als lerares van de high school.

'Mijn supporters,' verklaarde Andrea. 'Ze zeiden tegen me dat het vrijdagavond was, en als een begerenswaardige, gescheiden vrouw was het nodig dat ik mijn handel in het openbaar zou laten zien. En als je ouder dan dertig bent, kun je volgens mij in Duluth geen betere plek vinden dan deze tent.'

'Nou, ik ben blij dat ze dat gedaan hebben,' zei Stride.

'Ja,' zei Andrea. 'Ja, dat vind ik eigenlijk ook.'

'Wil je nog spelen?' vroeg Stride. 'Ik zou het leuk vinden om je een beetje van je geld af te helpen.'

Andrea schudde het hoofd. 'Ik krijg hoofdpijn van al dat lawaai.'

'Wil je soms ergens anders heen?' vroeg Stride. 'Ik ken een kroeg aan de waterkant waar ze de beste margarita's in de stad serveren.'

'En je partner?'

Stride glimlachte. 'Mags kan een taxi nemen.'

Stride keek op zijn horloge. Het was bijna halftwee in de ochtend. Ze reden naar Canal Park, waar alle parkeerplaatsen van de vele bars en restaurants nog vol stonden. Hij reed de straat in die over de brug voerde.

'Ik herinner me geen enkele goede bar op de Point,' zei ze.

Stride keek haar een beetje ongemakkelijk aan. 'Nou, eigenlijk ben ik degene die de beste margarita's maakt,' zei hij. 'En mijn huis staat aan de waterkant.' 'O,' zei Andrea. Hij merkte dat ze een beetje aarzelde.

'Het spijt me, ik had het duidelijker moeten zeggen. Luister, ik heb het niet met een bepaalde bedoeling gedaan. Je zei dat het je een hekel aan die herrie had. Nou, op mijn veranda is het op de golven na rustig. Maar we kunnen ook ergens heengaan.'

Andrea keek even door het raam naar buiten. 'Nee, het is goed. Ik ben toch in het gezelschap van een politieman. Als je te brutaal wordt, kan ik altijd - nou ja, jou bellen.' Ze lachte nogmaals, maar nu volkomen op haar gemak.

'Weet je het zeker?'

'Jazeker. Maar voor je eigen bestwil zou ik er maar voor zorgen dat die margarita's goed zijn.'

Hij bereikte zijn huis, dat zich op een paar blokken van de brug bevond, en reed het zandpad op dat als oprit fungeerde. Toen ze uitstapten, was het stil en donker in de straat. Andrea keek met een verbaasde glimlach naar Strides kleine huis met de kale struiken aan de voorzijde.

'Ongelooflijk dat jij op de Point woont,' zei ze.

'Ik kan me niet voorstellen ergens anders te wonen. Waarom?'

'Het kan hier zo spoken. De stormen kunnen behoorlijk tekeergaan.'

'Dat is zo,' gaf hij toe.

'Af en toe raak je ingesneeuwd.'

'Soms stuift de sneeuw helemaal op tot aan het dak.'

'Ben je daar niet bang voor? Ik zou het gevoel krijgen dat het meer me zou opslokken.'

Hij leunde op het dak van zijn auto en keek haar nadenkend aan. 'Ik weet dat het idioot klinkt, maar soms denk ik dat de stormen tot mijn favorieten behoren. Zij zijn de reden dat ik hier woon.'

'Dat begrijp ik niet,' zei Andrea verward. Ze huiverde toen een windvlaag hen bereikte.

'Laten we naar binnen gaan.'

Terwijl ze naar de voordeur liepen, sloeg hij een arm om haar heen om haar een beetje te warmen. Ze liet haar lichaam tegen zijn lichaam rusten en dat gaf hem een goed gevoel. Hij voelde haar schouder door de mouw van haar leren jas en haar haren langs zijn gezicht. Hij liet haar lang genoeg los om naar zijn sleutel te zoeken. Andrea sloeg haar armen om zich heen.

Ze gingen naar binnen. In de gang was het donker en warm. Hij hoorde het tikken van de ouderwetse klok. Nadat Stride de voordeur had dichtgedaan, bleven ze even zwijgend staan. Nu drong het tot hem door dat Andrea een parfum gebruikte, iets zachts dat naar rozenwater rook. Het was vreemd om in dit huis de geur van een andere vrouw te ruiken.

'Wat bedoelde je precies met die stormen, Jon?'

Stride nam haar jas over en sloot de kastdeur. Hij leunde er met zijn rug tegen. Andrea keek naar hem, hoewel ze beiden niet meer dan een schaduw waren in de gang.

'Het is net of de tijd dan stilstaat,' zei Stride eindelijk, 'alsof ik door die storm word opgeslokt en alles en iedereen kan horen. Ik zweer je dat er tijden waren dat ik mijn vader hoorde. Op een keer dacht ik dat ik hem zag.'

'Je vader?'

'Hij werkte op een van de ertsschepen. Ik was veertien toen hij tijdens een decemberstorm van het dek waaide.'

Andrea zei hoofdschuddend: 'Het spijt me.'

Stride knikte rustig. 'Het lijkt wel of je het nog steeds koud hebt.'

'Ik denk dat het nogal een domme kledingkeuze is geweest, hè?'

'Het staat je fantastisch,' zei Stride. Hij voelde een drang om haar in zijn armen te nemen en te kussen, maar hij weerstond de verleiding.

'Dat is lief. Maar ja, ik heb het koud.'

'Wil je soms een sweatshirt en een spijkerbroek om aan te trekken? Ik ben bang dat dat het niveau van de mode in dit huis is.'

'O, het gaat wel. Binnen is het warm.'

Stride glimlachte. 'Maar ik had voorgesteld om op de veranda te gaan zitten.'

'De veranda?'

'Die heb ik dichtgemaakt, en er staan een paar goede heteluchtkachels.'

'Dan vriest m'n kont eraf, ben ik bang, Jon,' zei Andrea.

'Dat zou jammer zijn, want je hebt een erg leuk kontje.'

Zelfs in het donker merkte hij dat ze begon te blozen.

Ze liepen naar de keuken. Beiden begonnen met hun ogen te knipperen toen Stride het licht aandeed. Tot zijn schande merkte hij dat het tijdens de laatste drie weken van het onderzoek in huis een grote chaos was geworden; vooral de gootsteen, die vol met vuile borden stond. In ieder geval was de eethoek de laatste twee dagen niet opgeruimd. Naast de vuile glazen en borden met restanten spaghetti lag de tafel bezaaid met stapeltjes aantekeningen van het onderzoek.

'Mooi,' zei Andrea glimlachend.

'Maar de veranda is schoon, dat beloof ik je. Ik zal even een deken voor je halen. Jij kunt je tenen bij de heteluchtkachel warmen en lekker onder de deken kruipen. Daarna zal ik je heel erg dronken voeren met de sterkste margarita's die je ooit gedronken hebt.'

'Afgesproken,' zei Andrea.

Toen de kan met margarita's half leeg was, merkten ze beiden niet meer dat het koud was.

Andrea had zich in een rieten stoel genesteld, haar in de zwarte kousen gehulde benen staken onder een veelkleurige Spaanse deken uit. Een heteluchtkachel stond vlak voor de stoel en verwarmde voeten. De deken was om haar middel gewikkeld. Daarboven droeg ze slechts haar zijden blouse. Ze wreef over het kippenvel van haar blote onderarmen. Het eerste uur had ze de deken tot onder haar kin opgetrokken, maar allengs liet ze hem naar beneden glijden.

Ze hield een bowlglas in haar hand. Regelmatig stak ze haar tong uit om een beetje zout van de rand te likken en een slokje van de groene vloeistof te nemen. Ondanks het schemerlicht kon Stride duidelijk zien wat ze deed. Dat stukje tong over de rand van het glas vond hij erg opwindend. Vanuit zijn eigen rieten stoel, die dicht bij haar stoel stond, keek hij naar haar.

Op de veranda was het bijna donker. Het flauwe licht uit het huis achter hen veroorzaakte schaduwen. Door de plekken waar geen ijsbloemen op het glas stonden, zagen ze door de grote ramen de inktzwarte duisternis van het meer, die slechts door een handvol sterren en de flauwe glans van een halve maan werd onderbroken. Lange tijd lagen ze zo naast elkaar. Het was laat, maar ze waren klaarwakker en luisterden met gespitste oren naar de geluiden om hen heen: het breken van de golven, het zoemen van de heteluchtkachel en hun ademhaling. Hun gesprekken werden afgewisseld door lange perioden van stilte.

'Je bent vrij rustig onder de scheiding,' zei Stride. 'Is dat een pose?'

Ze keek hem aan. 'Ja.'

Er verschenen waterstroompjes op de ramen. Stride kon een ver- andering in de regen zien, het werd een lichte mix van hagel en sneeuw. Ze hoorden het gekletter op het houten dak boven hun hoofd en het geselen van de wind tegen het huis heviger worden. Het houtwerk kreunde. Hij pakte de kan met margarita's en vulde hun glazen opnieuw.

Andrea draaide het ijs in haar drankje rond. Een trieste glimlach verscheen om haar lippen.

ik moest naar mijn zuster in Miami. Denise had kort daarvoor een baby gekregen. Ik kwam terug en toen lag daar dat briefje. Hij had tijd nodig om alleen te zijn, had hij gezegd. Om te schrijven. "Om zijn creativiteit weer terug te vinden". Hij heeft nooit de moed gehad om het mij persoonlijk te vertellen. Niet eenmaal. Slechts briefkaarten. Verdomde briefkaarten, zodat de hele wereld kon meegenieten. Voor ik het besefte, zat hij in Yellowstone. Daarna in Seattle. En nog steeds schrijft hij mooie verhalen. Maar onderweg drong het besef tot hem door dat hij zichzelf niet meer kon zijn in mijn nabijheid. Dat ik zijn genialiteit in de weg stond. Dus was het misschien beter als we er maar een eind aan maken.'

'Shit,' mompelde Stride.

'Het kostte Robert vijf weken en tien briefkaarten om officieel te verklaren dat ons huwelijk voorbij was en om me te vertellen dat hij iemand anders in San Francisco had ontmoet. Aan de voorkant van de kaart stond een foto van die verdomde Golden Gate bridge.'

'Het spijt me,' zei Stride.

'Het is wel goed. Ik mis hem lang niet zo erg als ik het haat om alleen te zijn.'

'Het zijn de kleine dingen die ik mis,' mompelde Stride. 'Ik heb het 's morgens koud. Soms word ik wakker en wil ik me omdraaien om dichter bij Cindy te zijn, zoals ik altijd gewend was om te doen. Ze klaagde altijd over mijn koude handen, maar zij was een kacheltje dat me verwarmde. Maar ze is er niet meer. Dus lig ik hier te bevriezen.'

Hij hoorde de woorden langzaam wegsterven. Hij was zich bewust van de stilte die tussen hen hing. Zonder dat Andrea iets vroeg, wist hij dat ze wilde dat hij meer zou vertellen. Eerder had hij tussen neus en lippen over Cindy's dood verteld, zonder daarbij in details te treden. Hij wilde haar schaduw niet over hun avond laten hangen. Andrea had geschokt en bedroefd gereageerd, maar

zoals alle anderen had ze geen idee wat ze moest zeggen of hoe ze hem kon troosten.

Zelfs door één klein detail, een herinnering aan haar warmte in bed, kreeg hij de neiging alles te vertellen. Maar hij zweeg koppig.

Het begon nu echt te sneeuwen. Vlokken, die langzaam over het glas naar beneden gleden, blokkeerden het uitzicht. Stride keek heel even naar de tafel naast de rieten stoel en zag dat de kan met margarita's leeg was. Hij keek op zijn horloge, maar kon in het donker niet zien hoe laat het was.

'Je hebt het voor elkaar,' zei Andrea ten slotte.

'Wat?'

'Ik ben nu dronken. Je wordt bedankt.'

Stride knikte. 'Graag gedaan.'

Andrea keek hem aan. Of hij dacht dat ze naar hem keek. Hij kon haar nauwelijks zien.

'Zeg,' zei ze. 'Wil je met me neuken?'

Het was het soort vraag waarop alleen maar een direct antwoord kon volgen, hoewel dit de eerste keer na Cindy's dood was dat Stride met deze vraag geconfronteerd werd. Hij voelde dat een halve kan margarita's en zijn harder wordende kruis hem zeiden wat hij moest doen. Maar toch voelde hij dat hij nog ontrouw was. 'Ja, dat wil ik.'

'Maar?' zei ze, omdat ze iets in zijn stem hoorde.

'Maar ik ben dronken en ik weet niet of ik in staat ben om, eh, het te doen.'

'Je bent een leugenaar.'

'Ja.'

'Sinds haar dood heb je geen seks meer gehad.'

'Nee.'

Andrea gleed uit haar rieten stoel. Wankelend ging ze staan. 'Moeilijk,' zei ze.

Stride bewoog zich niet. Hij zag dat ze haar rok omhoog rukte en haar zwarte kousen en het slipje met bloemetjesmotief daaronder omlaag trok. Ze trok ze uit en smeet ze opzij. Ze was echt blond, met een plukje schaamhaar tussen haar slanke dijbenen. Met onhandige vingers maakte ze de knopen van haar blouse en de haakjes van haar beha los. Ze duwde het textiel opzij, zodat haar kleine borsten met de rechtopstaande, roze tepels zichtbaar werden.

Andrea boog zich over hem en trok de ritssluiting van zijn spij- kerbroek omlaag. Haar vingers zochten in zijn broek en vonden zijn erectie.

'Volgens mij ben je er klaar voor.'

'Daar lijkt het op, ja.'

Met enige moeite haalde ze zijn penis tevoorschijn. Met een vlugge beweging zwaaide ze haar been over de stoel en ging schrijlings op hem zitten. Met de ene hand hield ze haar schaamlippen van elkaar en met de andere hield ze zijn penis beet, waarna ze zich boven op hem liet zakken. Stride voelde zijn penis in haar vochtige plooien zinken en hij kreunde.

'Fijn?'

'Heel fijn.'

Hij greep haar borsten en masseerde haar tepels met zijn vingertoppen.

'Harder,' zei ze.

Hij kneep en kneedde haar hele borsten met zijn grote handen. Andrea gaf een luide kreet van genoegen. Ze liet zich voorover zakken, kuste hem en stak haar tong diep in zijn mond. Haar billen gingen op en neer, terwijl ze boven op hem begon te pompen. Stride kneep met zijn hand in haar venusheuvel en vond haar clitoris, die hij met ronde bewegingen zachtjes begon te masseren.

De veranda piepte en kraakte. En dat deed ook de rieten stoel, die onder de wilde bewegingen van hun gezamenlijk gewicht klaagde.

Stride voelde dat zijn penis groter werd. Ze bracht hem vlug naar een fantastisch dronken orgasme. En het leek alsof zij er ook eentje had. Met een wilde glimlach op haar gezicht gooide ze haar hoofd achterover. Stride leunde naar voren en nam een tepel in zijn mond. Ze drukte zijn hoofd stevig tegen haar borst. Hij likte en trok aan de tepel, maar toen hij die keihard voelde worden, was hij niet meer te houden. Toen hij klaarkwam, duwde Stride zijn heupen omhoog om zo diep mogelijk in haar te zijn. Hij kwam klaar met zijn mond nog steeds over haar borst. Vreemd genoeg begon Andrea te lachen.'Mijn god,' mompelde ze half in zichzelf. 'En die klootzak zei nog wel dat ik in bed een ijskonijn was.'