***

Stride wilde niet naar buiten. En dat gold eveneens voor Maggie. Nadat rechter Kassei de zitting voor die dag had verdaagd en zij zich door de lawaaierige rechtszaal bewogen, riep Guppo haar opnieuw op. Met moeite begaf ze zich in de richting van de deur. Stride en Dan bleven achter. Hij wist dat de verslaggevers op hen stonden te wachten om hen het vuur na aan de schoenen te leggen. Gale stond al buiten, waar hij Sally's verklaring nog eens onder de loep nam en beweerde dat het de deur naar een vrijspraak had geopend. Maar de verslaggevers wilden ook Dan en Stride zien om hun verklaring te horen.

'Heb je verloren?' zou Bird vragen.

Beiden wisten ze het. Ja, ze hadden verloren. Het was zo goed als voorbij.

Emily Stoner bleef verward en van streek achter in de rechtszaal. Ze was alleen. Dayton Tenby had de hele dag naast haar gezeten, maar was weggegaan om zijn auto naar de achterzijde van het gebouw te rijden. De bewakers zouden haar daarheen begeleiden, weg van de horde verslaggevers.

Ze had nog geen woord gezegd, en Dan had geen enkel woord tegen haar gezegd. Maar Stride wist dat zij de enige reden was, waarom Dan nog niet van woede was ontploft.

'Je zei tegen me dat ze een alibi had,' zei Dan. Zijn lippen vormden een dunne, ijskoude lijn.

'Dat had ze ook.'

'En toch heeft een getuige, met wie je eigen mensen gesproken hebben, dat alibi aan flarden geschoten. En niemand heeft het ooit geweten.'

Stride slaakte een diepe zucht. 'Luister, Dan, wat voor zin heeft het om excuses te verzinnen? We hebben het verknald. Eenvoudig en duidelijk. We hadden het moeten weten, en dat is niet gebeurd.'

'Zeg het me,' siste Dan. 'Vertel me waarom.'

'De eerste dagen hebben we honderden getuigen verhoord. We zochten mensen die Rachel hadden gezien. Iemand, die verscheidene blokken verderop een tienermeisje had zien lopen dat niet aan Rachels signalement beantwoordde, zou nooit hoog op onze lijst eindigen.'

'Waarom niet, verdomme?'

Stride schudde het hoofd. 'Omdat Sally nooit verdacht werd. Verdomme, ze is nog steeds geen verdachte. Ik geloof geen seconde dat ze iets met de moord op Rachel te maken heeft. Er is geen enkel fysiek bewijs dat zij erbij betrokken is.'

'Misschien is ze gewoon te slim voor je,' zei Dan.

'Geen schijn van kans. Als dit echt een moord uit passie was, had ze overal bewijzen achtergelaten. Laat me morgen maar opnieuw getuigen. Ik kan verklaren dat we geen niet-geïdentificeerde vingerafdrukken hebben gevonden, geen haar of vezel, niets waaruit de aanwezigheid van Sally in het busje of bij de schuur zou blijken. Zij was het niet.'

'Je hebt geen enkel nieuw bewijs,' zei Dan. 'Ik kan je niet opnieuw laten getuigen, als je niets hebt toe te voegen aan wat je al aan de jury hebt verteld.'

Emily schraapte haar keel. De twee mannen zwegen. Ze keken haar aan alsof ze haar voor het eerst zagen. Ze was lijkbleek.

'Ik begrijp het niet,' zei Emily. 'U doet alsof het een slechte wending is in de zaak. Zou dit eigenlijk geen goed ding moeten zijn? Ik bedoel, ze legde de link die u nodig had. Die avond hoorde ze Graeme en Rachel ruziemaken. Ze waren die avond bij elkaar.'

Dan knikte. Zijn boosheid zakte weg en zijn ogen kregen een zachte uitdrukking. 'Ik ben bang dat het iets gecompliceerder is.'

'Maar waarom?' vroeg Emily. 'Dit moet toch voldoende voor een veroordeling zijn?'

Dan greep haar hand. Hij keek haar strak aan. 'De vraag is, zal de jury haar geloven? Meneer Gale heeft vraagtekens bij Sally's geloofwaardigheid gezet. We weten dat ze heeft gelogen, toen ze zei dat ze die avond niet naar Rachel is gegaan. De jury zal waarschijnlijk denken dat ze nog eens heeft gelogen, dat ze nog iets te verbergen heeft.'

'Denkt u dat ook?'

Dan zuchtte. 'Ik weet het echt niet, Emily. Ik zou haar graag geloven. Als je naar de andere bewijzen kijkt, is dat logisch. Als Sally hier direct mee naar voren was gekomen, hadden we hem zonder enige twijfel kunnen veroordelen. Maar onder deze omstandigheden ben ik bang dat het alleen slechter is geworden, niet beter.'

'Maar waarom?' vroeg ze smekend.

'Nou, volgens de jury kan er gerede twijfel bestaan. Ze twijfelen aan Sally's verklaring, en daarom zijn ze er niet meer absoluut van overtuigd dat Graeme schuldig is.'

'Hij is schuldig,' zei Emily hartstochtelijk. 'Hij heeft het gedaan. Ik weet het.'

'Dat denken de meeste juryleden ook. De vraag is of ze er voldoende van overtuigd zijn om hem te veroordelen.'

Opeens werd alles haar duidelijk. 'Gaat u me vertellen dat die klootzak vrijgesproken kan worden? Dat hij gewoon het gebouw kan verlaten?'

'Ik ben bang dat het mogelijk is,' zei Dan. Zijn stem klonk schor en boos, alsof het hem nu opeens ook duidelijk werd.

Stride keek op toen hij hoorde dat de deur van de rechtszaal werd gesloten. Maggie stond weer binnen. Ze liep snel door het middenpad naar voren en wenkte hem naderbij. Hij zag aan haar gezicht dat het dringend was. Zonder iets te zeggen, liet Stride Dan en Emily staan. Hij duwde het klaphekje open en ontmoette Maggie halverwege het middenpad.

'We hebben een lichaam gevonden,' zei Maggie buiten adem. 'Guppo is bij de plaats delict, ten noorden van de stad.'

'Rachel?'

'Dat is nog niet te zeggen. Er liggen slechts botten. De klootzak heeft geprobeerd haar te begraven. Het kan Rachel zijn. Het kan Kerry zijn. Het kan ook iemand anders zijn.'

Stride sloot zijn ogen. Een maand geleden zou dat fantastisch nieuws zijn geweest. Drie maanden geleden zelfs nog beter. Een van Gales beste theorieën, dat Rachel nog steeds in leven was, zou dan waardeloos zijn.

'Waar is ze gevonden?' vroeg Stride.

in het noorden. Slechts een paar kilometer ten noorden van de schuur. Als we de radius van onze zoektocht met anderhalve kilometer hadden uitgebreid, hadden we haar misschien gevonden.'

'Heeft Guppo de plaats delict afgezet?'

'Ja. De patholoog-anatoom is er ook.'

'Wat zei die?'

'Op dit moment niet veel. Hij zegt alleen dat de structuur van het skelet overeenkomt met dat van een tienermeisje. Maar verder moeten we wachten op de uitslag van het DNA-onderzoek, gegevens van de tandarts of hopen dat de zoektocht in de direct omgeving iets oplevert.'

'Nog geen woord tegen de pers,' zei Stride. 'Doe rustig aan. Ik ga het Dan vertellen, daarna gaan jij en ik erheen.'

Stride draaide zich om en keek naar Dan en Emily. Hij vroeg zich af hoe je zoiets moest vertellen, terwijl de moeder van het meisje erbij stond.

Hij haal diep adem en zei tegen Maggie dat ze op hem moest wachten. Hij liep terug naar het voorste gedeelte van de rechtszaal. Hij zag dat Dan en Emily hem aankeken. Er was geen voorzichtige manier om het te vertellen.

'We hebben in de bossen ten noorden van de stad een lichaam gevonden,' zei hij tegen hen.

Emily sperde haar ogen wijdopen en ze sloeg een hand voor haar mond. 'O, nee!'

Dan zei: 'Shit.' Hij herhaalde dat verscheidene keren.

Emily liet zich in een stoel vallen. Zwijgend zat ze daar, als een gebroken eischaal. Ten slotte keek ze Stride met bloeddoorlopen ogen aan. 'Is het - is zij het? Rachel?'

'Dat weten we nog niet,' zei Stride. 'Het spijt me heel erg. We hebben slechts het skelet gevonden, dus het neemt enige tijd in beslag voordat we het kunnen identificeren.'

'Hoelang duurt dat?' vroeg Dan.

'We moeten op de uitslag van het DNA-onderzoek wachten, tenzij we iets met de gegevens van de tandarts kunnen doen. Hoe dan ook, waarschijnlijk zal het enige weken in beslag nemen.'

Dan schudde het hoofd. 'We hebben geen weken de tijd. We hebben zelfs geen dagen de tijd.'

Stride knikte. 'Dat weet ik.' 'Wat bedoelt u?' vroeg Emily.

'Het proces is bijna afgelopen,' zei Dan tegen haar. 'Zonder een positieve identificatie hebben we niets om de jury te overtuigen. Onze vermoedens zijn geen bewijs.'

'Maar we hebben haar lichaam toch,' smeekte Emily. 'U kan toch niet toestaan dat die man tegenover de jury blijft doen alsof ze nog in leven is.'

'Helaas weten we nog niet of het haar lichaam is,' bracht Stride haar voorzichtig in herinnering.

'Dat is idioot,' zei Emily hoofdschuddend. 'Dat kan ik niet geloven. Mijn god, ze kunnen hem toch niet gewoon weg laten lopen. Ze moeten het proces enige tijd uitstellen. Ze moeten u tijd geven om te bewijzen dat het Rachel is.'

Dan zuchtte en Stride wist wat hij dacht. Het was te weinig én het was te laat.

'Dat is aan de rechter om te beslissen,' zei Dan.