***

'Uitstel?'

Rechter Kassei keek verbaasd en haar stem klonk zeker een octaaf hoger. 'Meneer Erickson, zeg me eens, is dit een voorbeeld van uw charmante gevoel voor humor?'

Dan hief zijn handen op in een smekend gebaar. 'Ik besef dat het ongewoon is, edelachtbare.'

'Ongewoon?' snoof Gale. 'Wat dacht je van belachelijk?'

De twee mannen stonden vlak voor de verhoging van de rechter. Achter hen fluisterde de menigte in de dichtopeengepakte rechtszaal. Rechter Kassei tikte met haar hamer, maar veel hielp het niet. Graeme zat met een onbewogen gezicht alleen achter de tafel voor de verdediging. Vandaag zat Emily direct achter hem, alsof ze wilde dat Graeme haar aanwezigheid zou voelen. Haar ogen brandden in de nek van haar echtgenoot. Hij had haar gezien toen hij plaatsnam, maar daarna had hij niet eenmaal omgekeken. Maar het was duidelijk dat hij haar aanwezigheid voelde, ze was zelfs zo dicht bij hem dat hij haar parfum kon ruiken.

De jury was afwezig. De juryleden zaten nog afgezonderd in de jurykamer te wachten. Intussen pleitte Dan voor meer tijd. Ze waren de enige mensen in de staat Minnesota die niet wakker waren geworden met de enorme krantenkoppen:

RACHELS LICHAAM?

'Niemand kon voorzien dat er zoiets zou gebeuren,' zei Dan. 'Maar in het belang van het recht moeten we gewoon de tijd nemen om de resten te analyseren.'

'Hiervoor maakte hij zich weinig zorgen over een lichaam, edelachtbare,' zei Gale.

Rechter Kassei keek op Dan neer. 'Dat is waar.'

'Hij was zo zeker van zichzelf, dat hij verwachtte het zonder bewijs van de dood van het meisje te kunnen winnen,' vervolgde Gale. 'Hij heeft zijn kans gehad.'

'Ik was nog niet klaar,' zei Dan.

'Ja, maar hij heeft er niets meer aan toe te voegen, edelachtbare. Ik zie geen enkel bewijs, ik zie geen getuigen meer.'

Dan schudde zijn hoofd. 'Het grootste deel van meneer Gales verdediging werd gevoerd met de bedoeling de jury te laten geloven dat Rachel nog steeds in leven was. Hij gebruikte die veronderstelling door te proberen gerede twijfel op te roepen. Als we nu met zekerheid kunnen vaststellen dat meneer Gales insinuaties vals waren, heeft de jury er recht op om dat te weten.'

De rechter sloeg haar armen over elkaar en leunde naar achteren. 'Meneer Gale?'

'De hele situatie is schadelijk,' argumenteerde Gale. 'De jury heeft alle bewijzen gehoord. Dat zit nog vers in hun geheugen. Als u de aanklager de gelegenheid geeft dat uit het geheugen van de jury te bannen, is het niet alleen oneerlijk, maar ook onredelijk. Het is heel goed mogelijk dat het lichaam niets met deze zaak te maken heeft, en dan is het te laat om de schade te herstellen. Trouwens, we hebben geen idee hoe lang het duurt voor een definitieve identificatie bekend is, als we tenminste aannemen dat ze daartoe in staat zijn.'

'Archie, eigenlijk zou je graag willen dat er uitstel kwam,' zei Dan. 'Edelachtbare, ook al zijn ze in afzondering, toch bestaat de kans dat de jury over het lichaam heeft gehoord. Het is heel makkelijk om nieuws op de een of andere manier door te geven. Ze zullen concluderen dat het Rachel is. En dat zal hun beslissing beïnvloeden. We moeten hun de gelegenheid geven om op basis van feiten te beslissen en niet van geruchten.'

Rechter Kassei glimlachte flauwtjes. 'Dat is heel erg vriendelijk van u, meneer Erickson. Maar het is wel zo dat de juryleden niets zullen horen als er geen uitstel is. Toen u me gisteravond belde, heb ik alle inkomende en uitgaande gesprekken geblokkeerd. Goddank was dat voor de uitzending van meneer Finch. En er staan geen tv's en radio's op hun kamer. Het vervoer van hun hotel naar de rechtszaal werd streng in de gaten gehouden. Nu weten ze het niet, en als we de juiste maatregelen nemen, zullen ze het ook niet weten als ze met hun beraadslagingen beginnen. Als het nodig is, zal ik zelfs de rechtszaal laten ontruimen.'

'U kunt besluiten de zaak te seponeren,' stelde Dan voor. 'We kunnen weer helemaal overnieuw beginnen.'

Gale stond op het punt te reageren, maar Kassei legde hem het zwijgen op. 'Ik ben al veel verder dan u, meneer Gale. Er wordt niet geseponeerd, meneer Erickson. Er is niets mis met dit proces.'

'Edelachtbare, het Openbaar Ministerie zou niet gestraft moeten worden omdat de beklaagde zo zijn best heeft gedaan de sporen van zijn misdaad te wissen, zodat we nog geen lichaam hebben gevonden.'

Gale verbeterde hem. 'Ze hebben een lichaam gevonden, maar dat wil beslist niet zeggen dat het het lichaam is. En zelfs als het Rachel mocht zijn, hebben ze geen enkel aanvullend bewijs om een link tussen meneer Stoner en het lichaam of de plaats delict te leggen. Het voegt niets waardevols toe aan wat we nu weten.'

'Dat weten we nog niet,' zei Dan opgewonden. 'We hebben de plaats delict nog niet volledig doorzocht.'

'Ja, laten we geen overhaaste conclusies trekken, meneer Gale,' zei rechter Kassei. 'Meneer Erickson heeft gelijk. U hebt enorm veel voordeel geput uit het feit dat het Openbaar Ministerie er niet in geslaagd is een lichaam te produceren. Dan kunt u nu niet beweren dat het niets voorstelt als ze er wél een hebben gevonden.'

'Zij kozen ervoor om zonder lichaam aan het proces te beginnen,' herhaalde Gale. 'Als deze ontdekking een week later had plaatsgevonden, zou meneer Stoner zijn vrijgesproken.'

'Dat doet niets ter zake, edelachtbare,' zei Dan.

'Misschien, maar u was er zeer op gebrand om meneer Stoner voor de jury te slepen. Nu heeft u veel minder haast om hen over zijn lot te laten beslissen.' Rechter Kassei kneep haar lippen samen en hield opnieuw haar hand op om de advocaten het zwijgen op te leggen. 'Ik wil meer over deze ontdekking weten en hoelang het kan duren voor we enige antwoorden krijgen.'

Haar ogen vonden Jonathan Stride op de derde rij in de rechtszaal. Met gekromde vinger wenkte ze hem bij zich.

Toen hij opstond, voelde Stride alle ogen in de rechtszaal op zich gericht. Hij was er niet op voorbereid. Hij had niet geslapen en zijn kleren zaten onder de modder. Vanaf het begin van de avond tot twee uur geleden, toen hij weer vlug naar de stad terugkeerde, had hij onder het licht van de schijnwerpers met twintig andere agenten in de vochtige aarde naar aanvullende bewijzen gezocht. Hij wist dat het een tot mislukken gedoemde poging was, ook al zouden ze nog dagen daarna de aarde door de zeef halen. Na zes maanden regen, sneeuw en ijs was er niets meer over om Graeme Stoner met de plaats delict in verbinding te brengen, geen voetafdrukken, geen vezels, geen bloed. Niets, behalve een lichaam dat niet meer dan een hoopje botten was.

Maar ze hadden een lichaam. Maar de vraag was: van wie?

Stride duwde het klaphekje open en ging bij Dan en Gale voor rechter Kassei staan. Ze keek naar zijn kleren en de wallen onder zijn ogen.

'Volgens mij hebt u een lange nacht achter de rug, inspecteur.'

'Heel lang, edelachtbare,' zei Stride.

'Ik neem aan dat u uw ogen nog lang genoeg kunt openhouden om een paar vragen te beantwoorden.'

Stride glimlachte. 'Ik zal mijn best doen.'

'Dank u. Nu, om te beginnen: Wie vertelde meneer Finch en de rest van zijn vrienden van de media over dat lichaam?' wilde rechter Kassei weten. 'Het is al erg genoeg dat het tijdens een proces gebeurt, maar het is nog veel erger dat de hele staat het moet weten. We mogen van geluk spreken dat de juryleden er nog niets over hebben gehoord.'

'Dat spijt me heel erg, edelachtbare,' zei Stride. 'Ik wilde dat ik u kon vertellen hoe Bird deze informatie heeft gekregen. Ik heb geen enkel idee.'

'Goed, nou, ik vermoed dat het zijn job is. Vertel me nu precies wat er is gevonden. Bent u er zeker van dat het menselijke resten zijn?' vroeg rechter Kassei.

'Ja. Dat hebben we met de patholoog-anatoom gecheckt.'

'En het geslacht?'

'Volgens de patholoog-anatoom is het vrouwelijk.'

De rechter knikte. 'En het kan nog niet geïdentificeerd worden? Of het Rachel kan zijn, of Kerry, of een ander meisje?'

'Er lag niets meer om te kunnen identificeren. Het lichaam was gedeeltelijk verbrand. Op de overgebleven botten zullen we DNA- tests toepassen.'

'Hoelang gaat dat duren?'

Stride schudde het hoofd. 'Ik wilde dat ik u daar een duidelijk antwoord op kon geven, edelachtbare. Dat kan een paar dagen zijn, maar het kan ook enige weken duren.'

'En u hebt geen enkel ander bewijs in de buurt van het lichaam gevonden?'

'Nee. We blijven zoeken, maar als we de verstreken tijd in aanmerking nemen, ben ik niet optimistisch gestemd.'

Dan onderbak hem. 'Maar de werkelijke sleutel is de identiteit van het lichaam, edelachtbare. Als het Rachel blijkt te zijn, heeft dat een enorme impact op het proces.'

'Als, als, als,' zei Gale. 'Als dit, misschien dat. Geen bewijs, maar we blijven zoeken. Misschien een paar dagen, misschien een paar weken, misschien nooit. Meneer Stoner hoort hier niet te blijven zitten, terwijl de politie en de aanklager met vage beloften over eventuele bewijzen tijd proberen te winnen. En dat geldt ook voor de jury. Er is echt niets aan de hand, edelachtbare, het is alleen maar een rookgordijn.'

Rechter Kassei zuchtte. 'Ik ben geneigd het daarmee eens te zijn.'

Dan greep het katheder met beide handen beet. 'Edelachtbare, slechts een paar dagen. Geef ons tot het einde van de week de tijd om het lichaam te identificeren. Als we dan niets hebben, sluiten we het proces af.'

'En intussen zullen de getuigen een vage herinnering zijn,' zei Gale sarcastisch. 'Het is nu of nooit.'

'Op ieder moment kan hun verklaring weer worden voorgelezen,' zei Dan.

'Ach, kom nou toch,' zei Gale.

Kassei legde hun het zwijgen op. 'Dat is genoeg, heren. Meneer Erickson, ik heb begrip voor uw situatie. Ik vind het verschrikkelijk om door te gaan, terwijl de kwellende mogelijkheid van nieuwe en cruciale bewijzen zo dichtbij is. Maar op dit moment biedt u alleen maar hoop en theorieën. U bent deze zaak zonder lichaam begonnen omdat u zeker van een veroordeling was. En u zult bij die beslissing moeten blijven.'

De rechter stak haar hand uit en drukte het knopje op haar microfoon in. Ze gaf een klap met haar hamer om de rechtszaal rustig te krijgen. Ze maakte de beslissing van het hof bekend.

'Het verzoek om te seponeren is afgewezen. We zullen het proces voortzetten.'

'Edelachtbare, ik dien opnieuw mijn acceptatieverzoek in voor het indirecte bewijs van een seksuele relatie tussen de verdachte en Rachel Deese, zoals uit de verklaring van dr. Nancy Carver blijkt, op grond van het feit dat de declarant niet als getuige beschikbaar is.'

'Afgewezen. Verder nog iets, meneer Erickson?'

Dan balde gefrustreerd zijn vuisten. 'Nee, edelachtbare.'

'Prima. Gerechtsdienaar, laat u alstublieft de jury binnen.'

Stride draaide zich om. Hij zag dat de koude woede in Dans ogen op hem was gericht en dat had hij nog nooit eerder in zijn leven meegemaakt. Het was alsof Dans toekomst in het lege hol werd begraven, waaruit ze het lichaam hadden opgegraven. En volgens hem was slechts één persoon de schuldige.

Dan fluisterde: 'Jij hebt deze zaak vanaf de eerste dag grondig voor mij verpest.'

Stride gaf geen antwoord. Hij kreeg er geen tijd voor.

Er ging iets verkeerd.

Het geroezemoes van de vele aanwezigen was veranderd. Het lawaai en gefluister na de beslissing van de rechter waren anders geworden. De mensen waren verward, gingen staan en wezen naar een bepaald punt. Iemand schreeuwde. Het was Maggie op de derde rij. Ze riep Strides naam en wrong zich langs de mensen om het middenpad te kunnen bereiken.

Dichtbij begonnen anderen te gillen.

Stride zag dat Graeme Stoner met een schok half overeind kwam, alsof hij door een stroomstoot werd getroffen. Graeme hield zichzelf in evenwicht door zijn handen plat op de tafel te leggen. Zijn wijd opengesperde ogen kregen een verbaasde uitdrukking.

Graemes mond viel open, alsof hij op het punt stond te gaan lachen. Vervolgens ging zijn borst met moeite op en neer. Opeens verschenen er bloeddruppels tussen zijn lippen. Graeme knipperde met zijn ogen. Hij keek omlaag naar de druppels, die op zijn overhemd vielen als kersen in de sneeuw.

Hij glimlachte.

Toen ging zijn borst weer hevig op en neer en de druppels werden een riviertje.

Helder rood bloed stroomde uit Graemes mond, vervolgens uit zijn neus. Het riviertje stroomde over zijn kostuum, over zijn schouders en borst en bereikte de tafel waar het de daarop liggende documenten doorweekte. Daarna stroomde het als een vuurrode waterval op de vloer, waar zich plassen begonnen te vormen.

Graemes ogen kregen een grauwe, glazige uitdrukking en rolden naar boven. Enige ogenblikken bleef hij rechtop staan. Daarna leek zijn lichaam ineen te schrompelen. Zijn schouders vielen naar voren en hij plofte als een zak op de tafel. Zijn gezicht hing over de rand. Daaruit spoot nog steeds het bloed, dat nu een steeds grotere plas op de vloer van de rechtszaal begon te vormen. Er was geen enkele mogelijkheid om die fontein af te sluiten. Zelfs Dan Erickson en Archibald Gale schreeuwden, terwijl ze achteruitdeinsden toen de rode vloed hun schoenen dreigde te bereiken.

En al die tijd lag Graeme met zijn gezicht omlaag, terwijl zijn hart het langzaam begaf.

Stride probeerde erheen te rennen, maar gleed uit in het bloed. Hij hervond zijn evenwicht en dook naar voren. Maggie was er als eerste. Ze vocht zich tussen de laatste mensen door, die haar in de weg stonden en als verlamd naar de verschrikkingen voor hun ogen staarden. Ze sprong over de mensen, die zich gillend op de grond hadden geworpen bij hun poging te ontsnappen.

Roerloos stond Emily in de eerste rij, evenals de mensen naast haar. Ze staarde naar het bloed doorweekte lichaam van haar echtgenoot vlak voor haar. Haar rechterhand hield ze nog steeds omhoog. Maggies kleine handen hielden Emily's gestrekte hand in een ijzeren greep. Ze hield de arm omhoog, maar het was alsof Emily het niet in de gaten had. Ze maakte geen enkele beweging. Maar ze liet ook niet los.

Tot Stride arriveerde. Hij leunde half over Graeme Stoners gebroken lichaam om het bebloede slagersmes uit Emily's hand te wrikken.

Paniek.