***

Sally zag er jong uit in de getuigenbank. Ze was stemmig gekleed in een witkatoenen sweater met ronde kraag en een blauwe rok. De sweater hing losjes genoeg om haar lichaam om te verhinderen dat de aandacht naar haar borsten ging. Haar volle haardos was naar achteren gekamd en netjes samengebonden. Haar gezicht was roze, maar zonder enige make-up. Ze droeg geen enkel sieraad, slechts een gewoon gouden horloge.

Stride keek naar haar. Had hij ongelijk? Hij twijfelde even en overwoog de idiote mogelijkheid dat ze allemaal de zaak verkeerd hadden beoordeeld. Sally was jaloers en bezitterig. Zou ze de definitieve stap gezet hebben gezet om een moord te plegen?

Tweemaal?

Dat kon hij gewoon niet geloven.

'Sally, ik zou graag willen dat je de jury over een incident vertelde, dat jou vorige zomer is overkomen. Kun je dat voor ons beschrijven?'

Sally knikte. Haar gezicht stond serieus en kalm. 'Het was op een zondagmorgen in juli. Ik reed met mijn auto in noordelijke richting de stad uit en sloeg even later een binnenweg in. Daar parkeerde ik mijn auto en ging op de fiets verder.'

'Hoelang fietste je?' vroeg Dan.

'Langer dan een halfuur, vermoed ik. Ik luisterde naar mijn iPod en lette eigenlijk niet zo op de tijd. Maar toen brak mijn ketting. Ik bevond mij ongeveer tussen de vijftien en twintig kilometer van mijn auto. Dus begon ik terug te lopen.'

'Heb je het hele eind naar je auto gelopen?'

Sally schudde het hoofd. 'Nee. Even later haalde een busje mij in.

De chauffeur stopte en toeterde naar me. Het was Rachels stiefvader. Graeme Stoner.'

'Hoe goed kende je meneer Stoner?'

Sally haalde haar schouders op. 'O, we kenden elkaar goed genoeg om een praatje te maken. Ik ben een paar keer met mijn vriend Kevin bij Rachel thuis geweest.'

'Ga verder, Sally.'

'Hij bood aan mij en mijn fiets naar de auto te brengen.'

'Heb je dat aanbod geaccepteerd?'

'Ja. Ik was moe. Het klonk als een goed idee om naar de auto terug te rijden. Dus stapte ik in het busje, maar toen bleven we daar een paar minuten staan. Hij deed geen enkele poging om de motor te starten. Dat was een beetje vreemd. Hij stelde een heleboel vragen. Over privé-zaken.'

'Vertel eens wat hij je vroeg.'

Sally aarzelde even. 'Hij zei dat hij me dikwijls samen met Kevin had gezien. Hij vroeg of hij mijn vriendje was.'

'Wat zei je toen?'

'Ik zei ja, dat was hij. Toen vroeg hij een beetje grijnzend of Kevin en ik wel voorzichtig waren.'

'Wat denk je dat hij daarmee bedoelde?'

Gale ging staan. 'Protest, edelachtbare. Ook als we aannemen dat dit gesprek heeft plaatsgevonden, is de getuige niet in een positie om als gedachtelezer op te treden.'

'Toegewezen, maar laat die opmerkingen voortaan achterwege, meneer Gale,' instrueerde rechter Kassei hem.

Met een flauwe glimlach ging Gale weer zitten.

'Voelde je je ongemakkelijk?'

'Nou, niet in het begin. Maar hij ging maar door. We hebben daar zeker vijf minuten gestaan, terwijl hij al die vragen op me afvuurde. Weet u, ik begon hints te geven. Ik zei dat we beter konden gaan. Ik zei tegen hem dat ik weer naar de stad moest. Ten slotte startte hij de motor en reden we weg. Maar ik kreeg in de gaten dat hij erg langzaam reed. Ik zag dat hij maar zestig kilometer reed. De meeste mensen rijden op die wegen meestal honderd of honderdtwintig.'

'Bleef meneer Stoner met je praten tijdens het rijden?'

'Ja. Hij zei dat ik een heel lief meisje was. Dat hij mijn haar mooi vond. Dat ik zo'n mooie huid had. En iedere keer keek hij even opzij naar mij. Maar nooit echt naar mijn gezicht.'

'Vertel ons waar hij naar zat te kijken, Sally?'

Ze keek een beetje zenuwachtig naar de jury. 'Hij keek naar mijn borsten. Hij zat steeds stiekem naar ze te kijken. Ik probeerde mijn armen over elkaar te slaan, maar dat stond zo raar. In plaats daarvan draaide ik mijn lichaam zo weg, dat hij er nog maar heel weinig van kon zien.'

'Hoe voelde je je?'

'Ik voelde me niet op mijn gemak.'

'Heb jij nog iets gezegd?'

Sally schudde het hoofd. 'Nee, ik wilde zo vlug mogelijk terug naar mijn auto en weggaan.'

'Wat gebeurde er toen?' vroeg Dan.

'Hij vroeg me of ik ooit bij de schuur was geweest.'

De aanwezigen in de rechtszaal begonnen te mompelen. Rechter Kassei tikte met haar hamer, waarna het weer stil werd. Stride zag de gezichten van de juryleden, die aan Sally's lippen hingen.

'Ga verder, Sally,' zei Dan.

'Hij zei tegen me dat hij in de buurt een plek wist waar dikwijls werd gevrijd, en hij vroeg zich af of ik daar wel eens met Kevin was geweest,' ging ze verder.

'Wat zei je toen?'

'Ik zei nee. Hij was echt verbaasd. Hij dacht dat ik hem voor de gek hield. Maar ik ben daar echt nooit geweest.'

'Waar waren jullie op dat moment?'

'We bevonden ons op een kruispunt. Ik wist dat de schuur dichtbij was. Iedereen weet waar die staat. Hij bleef op het kruispunt staan.'

Dan boog zich in haar richting. 'Voor alle duidelijkheid, Sally, is dat dezelfde schuur waar bewijzen van Rachel - haar armband, haar bloed - werden gevonden?'

'Ja. Dezelfde schuur.'

'Wat gebeurde er toen?'

'Hij vroeg me of de schuur verderop langs deze weg stond. Ik zei ja, volgens mij wel. Toen verscheen er een uitdrukking in zijn ogen, alsof hij met me wilde flirten. Hij vroeg me of ik dacht dat daar nu iemand aan het vrijen was.' 'Wat zei je toen?'

'Ik zei dat ik dat niet wist. Ik zei dat we echt verder moesten gaan.'

'Deed hij wat je aan hem vroeg?'

'Nee.' Sally trok een lelijk gezicht. 'Hij zei dat we het maar even moesten gaan controleren. Hij was vastbesloten. Hij sloeg een zijweg in en reed naar de schuur. Ik was echt bang.'

'Wat denk je dat er volgens jou ging gebeuren?'

'Protest,' zei Gale kortaf. 'Vraagt om speculaties.'

'Ik vraag de getuige naar haar eigen interpretatie over de situatie, edelachtbare, niet wat de verdachte dacht,' weerlegde Dan.

Rechter Kassei zweeg even. 'Ik sta de vraag toe. U mag antwoorden.'

'Ik weet echt niet wat ik op dat moment dacht. Ik was gewoon bang. Uit de manier waarop hij sprak, dacht ik dat hij iets met me van plan was. Alsof hij iets wilde proberen.'

'Is hij met je naar de schuur gereden?'

Sally knikte. 'Ja. Hij reed naar de achterzijde van de schuur en parkeerde daar de auto. Weet u, ik stond op het punt om te proberen te ontsnappen. Ik bedoel, ik was echt bang van hem. Er was niemand te zien en hij zat maar naar me te kijken. En zei maar steeds dat ik zo mooi was.'

'Heeft hij je aangeraakt?'

'Nee. Nou, daar kreeg hij de kans niet voor. We stonden er nauwelijks twee minuten, toen een andere auto naast ons kwam staan. Ik ben in mijn leven nog nooit zo gelukkig geweest.'

'Wat deed meneer Stoner toen?'

'Hij ging er als de gesmeerde bliksem vandoor.' Sally aarzelde even. 'Sorry. Maar dat gebeurde echt. Zodra de andere auto naast ons kwam staan, gaf hij gas en gingen we er plotseling vandoor.'

'Heeft hij nadien nog iets tegen je gezegd?'

Sally schudde ontkennend het hoofd. 'Nee, praktisch geen woord meer. Hij reed gewoon naar de hoofdweg terug, maar ditmaal reed hij wel honderd. We waren binnen een paar minuten bij mijn auto. Hij zette me af en dat was dat. Ik was blij dat ik kon uitstappen.'

'Heb je nog iemand over dit incident verteld?' vroeg Dan.

'Nee. In ieder geval niet toen. Ik vond het eng en ik voelde me een beetje dom. Ik probeerde mezelf wijs te maken dat ik de gebeurte- nissen verkeerd had geïnterpreteerd. Maar het is allemaal gebeurd zoals ik u vertelde.'

'Dat is alles, Sally. Dank je.' Dan wendde zich tot Gale. 'Uw getuige.'

Nu begint het vuurwerk, dacht Stride.

Hij boog opzij om iets tegen Maggie te fluisteren. Op dat moment realiseerde hij zich dat Maggie niet meer naast hem zat.