***

Tijdens de voorbereiding voor de huiszoeking verbood Stride zijn team om er iets over naar buiten te brengen, maar veel hielp het niet. Toen een aantal politieauto's voor het huis van de Stoners arriveerde, begon Bird Finch met zijn radio-uitzending. Daarbij beschreef hij Graeme Stoner als een Jekyll-en-Hydefiguur, die zijn eigen stiefdochter had verleid en vervolgens vermoord. Stride hoorde het op de radio en zette hem nijdig uit.

Maggie, die naast hem zat, schudde haar hoofd. 'Verdomme, hoe heeft hij dat nu weer geflikt? Niemand wist hier iets van.'

Stride haalde zijn schouders op. 'Laten we gaan,' zei hij tegen haar.

Ze liepen over het lange voetpad naar de voordeur van het huis van de Stoners, waar zich een aantal agenten in uniform had verzameld. Stride maakte een gebaar naar een van de agenten, die naar hen toeliep.

iedereen weet het,' zei hij. 'Je kunt er zeker van zijn dat veel mensen van de pers op weg zijn naar dit huis. Ik wil ze niet in de buurt hebben, oké? Zet de boel af en zorg dat ze wegblijven. En dat geldt ook voor nieuwsgierige buren.'

De agent knikte. Hij liep naar een van de patrouilleauto's en gaf drie andere agenten het bevel mee te komen.

Stride fluisterde tegen Maggie: 'Laten we iedereen, die aan dit onderzoek meedoet, goed in de gaten houden. Oké, Mags? Ik wil dat alles volgens het boekje én in het bijzijn van getuigen wordt gedaan. Geen vergissingen. Als we op grond van dit onderzoek een aanklacht tegen deze vent indienen, weten we dat hij Archie Gale als advocaat heeft en kun je er zeker van zijn dat alles wat we doen achteraf bekritiseerd wordt.'

'Er moet geen speld tussen te krijgen zijn,' zei Maggie. 'Reken er maar op, chef.'

Het was niet nodig dat Stride aanbelde. Terwijl hij de treden opliep, zwaaide de deur al open. Stride kon de ijskoude woede in Graeme Stoners ogen duidelijk zien.

'Hallo, inspecteur,' zei Graeme. 'Ik zie dat u een paar vrienden hebt meegenomen.'

'Meneer Stoner, we hebben een geldig bevel tot huiszoeking bij ons om hier naar bewijzen te zoeken die betrekking hebben op de verdwijning van en eventuele moord op Rachel Deese.'

'Dat begreep ik al. En is het de gewoonte van de politie om zich met karaktermoord bezig te houden, voordat u enig bewijs hebt? Ik ben verscheidene malen gebeld, mede dankzij Bird Finch' verslag van een paar minuten geleden. Ik heb Kyle persoonlijk gebeld om een klacht in te dienen.'

Stride haalde zijn schouders op. Graemes contacten in City Hall zouden hem niet veel helpen.

'Terwijl mijn agenten het onderzoek verrichten, houd ik u gezelschap.'

Graeme draaide zich met een ruk om en liep zonder verder nog om te kijken weg. Stride volgde hem door de woonkamer, terwijl Maggie de agenten in de hal bij zich riep om instructies te geven.

Guppo zou het team in de kelder leiden; zij zou verantwoordelijk zijn voor de kamers boven; vervolgens zouden ze samen de benedenverdieping doen en daarna de directe omgeving van het huis en de voertuigen.

'Doe alles volgens het boekje,' zei ze, Strides waarschuwing herhalend. 'Werk steeds met z'n tweeën. Vind het, fotografeer het, doe het in plastic zakken, label het. Gesnapt?'

De stevige agenten, allen minimaal veertig centimeter langer dan de kleine Aziatische rechercheur, knikten deemoedig en begonnen aan hun zoektocht. Hun voetstappen klonken als onweerslagen toen ieder zijn weg naar boven of beneden zocht.

In de kamer op de veranda voelde Stride de kilte die de twee mensen uitstraalden. Emily Stoner zat naast de open haard, in dezelfde stoel als bij zijn eerste bezoek. Ze zag er zwak uit en was lijkbleek. Haar lichaam was gekrompen en haar huid leek los om haar lichaam te hangen. Haar haren hingen los voor haar gezicht. In een paar weken was ze jaren ouder geworden.

Emily zei niets en ze bewoog zich niet, maar haar ogen volgden Graeme toen hij in de stoel tegenover haar ging zitten. Stride had altijd spanningen tussen hen waargenomen, maar nu was het anders. Emily had net als iedereen het nieuws gehoord. Stride wist wat ze nu dacht - dat de man die slechts op korte afstand van haar zat, die vijf jaar lang het bed met haar gedeeld had, misschien een monster was.

Het was Graemes houding die hem verbaasde.

Stride had veel met misdadigers te maken gehad tijdens de eerste ogenblikken nadat de waarheid was uitgekomen. De meesten van hen protesteerden op een heftige manier dat ze onschuldig waren, terwijl ze wel degelijk schuldig waren. Anderen stortten in en bekenden, terwijl ze zich tegelijkertijd van de last bevrijdden, waaronder ze gebukt gingen. Maar hij had nog nooit iemand ontmoet die zo kalm en zelfverzekerd was als Graeme Stoner. De man was woedend, maar tegelijkertijd zeer beheerst. En hij had nog steeds die afstandelijke, geamuseerde blik in zijn ogen. Alsof dit hele gedoe niet veel meer dan een kermisattractie was.

Stride wist niet wat hij van hem moest denken. Meestal kon hij zeggen of een man schuldig of onschuldig was. Hij hoefde alleen maar naar de waarheid op zijn gezicht of in zijn ogen te zoeken. Maar Graemes gezicht was een masker.

'Beseft u wel dat u mijn reputatie in deze stad hebt vernietigd?' zei Graeme, terwijl hij hem met doordringende blik aankeek. 'Ik hoop dat de stad de schadeclaim kan opbrengen als ik jullie heb aangeklaagd.'

Stride negeerde hem. Hij wendde zich tot Emily. 'Wilt u alstublieft mijn verontschuldigingen accepteren, mevrouw Stoner. Als er een manier was geweest om het voor u makkelijker te maken, had ik dat gedaan. Ik weet wat u hebt meegemaakt.'

Emily knikte, maar zei niets. Ze bleef naar haar echtgenoot staren en deed wat Stride probeerde te doen - de waarheid ontdekken. Maar Graemes gezicht verraadde niets.

'Meneer Stoner, ik moet u uw rechten voorlezen,' zei Stride.

Graeme trok verbaasd een wenkbrauw op.' Gaat u me arresteren?' 'Nee, maar u wordt in dit onderzoek als verdachte beschouwd. Voordat we verdergaan, wil ik er zeker van zijn dat u begrijpt wat uw rechten zijn.' Stride las vlug de Miranda waarschuwingen voor. Hij zag dat Graeme intussen een nijdig gezicht trok.

'U weet dat u niets hoeft te zeggen, maar wilt u toch enige vragen beantwoorden, zonder dat meneer Gale hierbij aanwezig is?'

Graeme haalde opnieuw zijn schouders op. 'Ik heb niets te verbergen,' zei hij.

Stride was verbaasd. Rijke verdachten zeiden nooit iets. Maar Stride was niet van plan zich daardoor te laten weerhouden.

'Het spijt me dat er in deze situatie een lek is geweest, meneer Stoner. Daarvoor bied ik u mijn verontschuldigingen aan. Ik weet niet hoe dat gebeurd is.'

Stride wilde de man niet meteen met moeilijke vragen gaan bestoken, waardoor deze door zou krijgen dat het beter was om zijn mond dicht te houden. Hij wilde heel behoedzaam zijn weg naar de smerige details zoeken. Maar iets in de ogen van de ander maakte hem duidelijk dat Graeme heel goed wist wat zijn strategie was.

'Ik raad u aan om te proberen te weten te komen hoe dat is gebeurd, inspecteur.'

Stride knikte. 'Maar u zult toch wel begrijpen dat verscheidene door ons ontdekte details een heleboel vragen oproepen. We zouden graag uw kant van het verhaal willen horen. Dat is de reden waarom ik hier ben.'

'Daar ben ik zeker van.'

'Bent u met Rachel naar bed geweest?' vroeg Stride.

Er hing een loodzware stilte in de kamer. Emily leek haar adem in te houden en wachtte op Graemes antwoord. Stride zag de man verstrakken en er verscheen langzaam een woedende uitdrukking op zijn gezicht. Er was geen enkel teken van schuld in die uitdrukking, alleen maar minachting. Door dat overtuigende gedrag begon Stride zich af te vragen of ze soms een vergissing hadden begaan. Of was die man een buitengewoon goede acteur?

'Wat een beledigende vraag. Maar het antwoord is nee. Nooit. Ik ben nooit met mijn stiefdochter naar bed geweest, inspecteur. Dat is niet gebeurd.'

'Volgens Rachel wel,' zei Stride.

'Dat kan ik niet geloven,' snauwde Graeme terug. 'Het meisje mag dan met geen van ons beiden een goede relatie hebben gehad, maar ik kan niet geloven dat ze zo'n belachelijke leugen zou verzinnen.'

'Ze heeft op school aan een vertrouwenspersoon, Nancy Carver, verteld dat u kort na uw huwelijk met haar naar bed bent geweest.'

Stride hoorde Emily verschrikt reageren en haar adem inhouden. Graeme keek even naar zijn vrouw, vervolgens weer naar Stride.

'Carver? Geen wonder. Die bemoeizuchtige, kleine slet. Weet u dat ze het lef had om me te bellen en te ondervragen? Maar ze durfde niet naar voren te komen om me daarvan te beschuldigen. Volgens mij is zij degene die u moet nagaan, inspecteur. Het is duidelijk dat die vrouw lesbisch is. Ik kan me zelfs herinneren dat ik een klacht bij de school heb ingediend.'

Stride maakte enige aantekeningen. Hij wilde nagaan of er werkelijk een klacht tegen Nancy Carver was ingediend.

'Waarom zou Rachel zo'n verhaal verzinnen?'

'Ik kan niet geloven dat ze dat gedaan heeft. Carver heeft waarschijnlijk alles verzonnen.'

'Rachel heeft het ook aan iemand anders verteld,' loog Stride.

Deze keer zag hij iets van een aarzeling in Graemes ogen. Maar dat ogenblik was snel voorbij. 'Dat vind ik moeilijk te geloven. Maar als Rachel dat heeft gedaan, kan ik alleen maar denken dat ze problemen had. Misschien had het meisje fantasieën over mij. Of misschien probeerde ze een wig te drijven tussen mij en Emily. Wie weet?'

'Maar u bent nooit met haar naar bed geweest?'

'Dat heb ik u al gezegd. Nee.'

'U hebt haar nooit aangeraakt of op een of andere manier seksueel contact met haar gehad?'

'Natuurlijk niet,' snauwde Graeme.

'En zij heeft u nooit aangeraakt?'

'Ik ben Bill Clinton niet, inspecteur. Geen seks betekent geen seks.'

Stride knikte. Een definitieve ontkenning zou hen tijdens het proces helpen, als ze tenminste bewijzen konden vinden die een relatie Rachel en Graeme bevestigden. Maar hij wist dat dat een levensgroot 'als' was. Hij twijfelde eraan of Stoner zo standvastig zou blijven ontkennen als er bewijzen bestonden dat die twee iets met elkaar hadden.

Of hij vertelde de waarheid.

'Kent u een vriendin van Rachel, ene Sally Lindner?' vroeg Stride.

Graeme dacht even diep na. 'Vermoedelijk wel. Als ik me goed herinner, gaat ze toch met die knul, Kevin?'

'Hebt u haar ooit een lift gegeven in uw busje?'

'Dat kan ik me niet herinneren,' zei Graeme. 'Misschien.'

'Misschien?'

Graeme krabde even onder zijn kin. 'Ik heb haar ooit eens een lift gegeven. Haar fiets was kapot. Dat was een paar maanden geleden en eerlijk gezegd kan ik me zelfs niet herinneren of zij het was.'

'Waar hebt u haar opgepikt?'

'O, ergens ten noorden van de stad, denk ik. Ik had juist een van onze filialen bezocht.'

'En waar bent u met haar heengereden?'

'Zoals ik al zei, terug naar haar auto.'

'Hebt u nog ergens onderweg gestopt?'

'Niet dat ik me kan herinneren,' zei Graeme.

'Ze zegt dat u haar mee naar de schuur hebt genomen.'

'De schuur? Nee, beslist niet. Ik heb haar meegenomen en haar bij haar auto afgezet. Dat is alles, inspecteur.'

'Dat is dus niet gebeurd?' vroeg Stride. 'U bent er nooit met haar geweest?'

'Het is gewoon niet gebeurd,' zei Graeme vastbesloten.

'Waarom zou Sally dat dan zeggen?'

Graeme zuchtte. 'Verdomme, hoe kan ik dat nu weten, inspecteur? Misschien heeft Rachel haar hier wel toe aangezet.'

'Rachel?' zei Stride. 'Waarom zou Rachel dat doen?'

'Ze is een gecompliceerd meisje,' zei Graeme

Maggie wees naar een eikenhouten ladekast. 'Jij begint daar. Ik doe het bureau.'

De andere agent, een slungelachtige, vijfentwintigjarige knaap met jeugdpuistjes, knikte en kauwde luid op zijn kauwgom. Hij heette Pete, een nieuweling die hiervoor jaren bij een particuliere beveiligingsdienst had gewerkt, voordat hij een paar maanden geleden bij de politie kwam. Maggie vond zijn vrijpostige zelfvertrouwen wel leuk, maar hij moest nog veel leren. Pete maakte de vergissing door met zijn kauwgom een ballon te blazen en met zijn vinger door te prikken. Maggie gaf hem een enorme uitbrander en waarschuwde

hem voor het vervuilen van de plaats delict. Bovendien had ze een gruwelijke hekel aan het geluid.

Pete blies geen ballonnen meer, maar om haar te pesten bleef hij gewoon doorkauwen. Dat was precies hetzelfde wat zij zou doen en dat vond ze leuk.

Ze bevonden zich in het kantoor van Graeme Stoner op de eerste verdieping. Dat was onberispelijk door hem ingericht. Er stonden een monitor en toetsenbord op het grote, speciaal voor hem gemaakte eikenhouten bureau. Verder nog een rijtje boeken, gerangschikt naar onderwerp, en twee stapels cd's. Maggie keek er even naar. Een stapel cd's weerspiegelde Graemes muzieksmaak, waaronder luide Mahlersymfonieën. De andere stapel bevatte cd's met het woord vertrouwelijk erop geplakt, plus het stempel van Graemes bank.

'We zullen Guppo naar al die cd's en de harddisk laten kijken,' zei ze. 'Zorg ervoor dat ze gelabeld worden, dan kunnen we ze meenemen.'

Pete gromde. Met handschoenen aan begon hij in de bovenste la van de ladekast te zoeken.

Maggie keek rond en liet de smaak van de man op zich inwerken. Op de muren zat behang met een donkerblauw patroon en goudkleurige vlekken, dezelfde kleur als de overdadige goudkleur in de vaste vloerbedekking. Verscheidene, originele waterverfschilderijen hingen aan de muren, de meeste waren landschappen. Volgens Maggie, die er verder weinig van afwist, waren het professionele werken en niet goedkoop. Het bureau en de fijn bewerkte leren stoel waren de belangrijkste meubelstukken. Verder waren er nog een archiefkast, een wand met ingebouwde boekenplanken, waarop ingebonden boeken stonden, en een mooi gestoffeerde stoel met bijpassende bank. Een slanke koperen lamp met ronde kap stond op de hoek van het bureau.

Het was een rijke, steriele kamer, met veel geld en geen karakter. Hetzelfde was het geval geweest in de grote slaapkamer - een soort elegante ruimte, waarvan je moeilijk kon geloven dat er mensen in leefden. Maggie en Pete brachten bijna twee uur door in de slaapkamer en badkamer. Ze snuffelden in laden, op zoek naar geheimen. Ze vonden er weinig. De kamers waren even interessant als de dingen die ze wel vonden én de dingen die ze niet vonden. Geen pillen voor geboorteregeling. Geen seksspeeltjes. Geen video's voor volwassenen. Ze vroeg zich af wanneer Graeme en Emily voor de laatste keer seks hadden gehad.

Maar dat maakte niet veel uit. De vraag was of Graeme en Rachel seks hadden gehad. Maar ze vonden in beide kamers geen enkel bewijs die de beschuldiging van Nancy Carver bevestigden. Bovendien herinnerde ze zich nog van hun eerste onderzoek in Rachels kamer nadat ze verdwenen was, dat ze geen spoor van fysieke bewijzen had gezien die op een incestueuze affaire wezen.

Maggie huiverde. Ze probeerde zich voor te stellen dat Rachel alleen met Graeme in het huis was. Gebeurde het in de slaapkamer. In haar kamer? Op de vloer in de badkamer? Lag hij boven op haar of moest ze schrijlings op hem gaan zitten? Nam hij haar van achteren? Dwong hij haar te knielen zodat ze hem kon pijpen?

Bewijzen. Dat was het meest zorgwekkende deel. Zolang Rachel niet opeens tevoorschijn kwam, kon Graeme de affaire veilig ontkennen. Want er bleef heel weinig bewijs over als twee mensen seks met elkaar hadden gehad. Alleen wat Rachel aan anderen had verteld - en dat werd in de rechtbank niet geaccepteerd.

'Wat zat er in die archiefkast, Pete?' vroeg Maggie.

De agent haalde zijn schouders op. 'Belastingpapieren. Machtigingen. Die vent bewaarde alles.'

'Controleer iedere map en verzamel alle belastingpapieren. Die zullen we nog moeten kopiëren.'

Maggie ging verder met het bureau. Ze pakte ieder boek dat op het bureau stond en bladerde het door, waarna ze het weer terugzette Ze trok de laden een voor een open, onderzocht ze zorgvuldig van voor naar achter. Vervolgens knielde ze en bekeek de bodem van de laden om er zeker van te zijn dat er niets met plakband onder was bevestigd.

Ze startte de computer. Ze had geen tijd om de harde schijf byte voor byte te controleren - dat was Guppo's taak - maar ze wilde in ieder geval naar e-mails zoeken en de sites die Graeme op internet had bezocht. Om te voorkomen dat ze het bewijs per ongeluk zou vernietigen, maakte ze eerst een printje van alle mappen en bestanden op de harde schijf. Vervolgens sloot ze een jumpdrive aan op de USB-poort van het apparaat en maakte een kopie van Graemes harde schijf. Nadat ze dat had gedaan, sloot ze de jumpdrive aan op de laptop, die ze had meegebracht, en laadde de kopie van Graemes computer op haar eigen machine.

Toen ze Internet Explorer startte, zag ze met verbazing dat de lijst met sites was verwijderd. Er bestond geen enkele record van de sites die hij had bezocht, bovendien stond er niets bij de Favorieten vermeld.

'Dat is interessant,' zei Maggie hardop. 'Het schijnt dat Graeme alle sporen heeft uitgewist.'

'Wat?' zei Pete.

'Geen enkele website. En toch is deze man het hoofd van e-commerce van zijn bank. Klopt dat wel? Hij wil niemand laten weten waar hij gesurft heeft.'

Maggie startte Outlook. Ook de e-mail software was helemaal schoon, niets ontvangen, niets verzonden, niets gesaved. Het was alsof deze man nooit een e-mail met de computer had verzonden, hoewel dat volgens Maggie absurd was.

Er klopte iets niet. Ze vroeg zich af of de man een brievenbus op een van de openbare websites, zoals Yahoo of Hotmail, had gecreeerd, waar hij persoonlijke e-mails kon verzenden of ontvangen, zonder dat het een spoor op zijn eigen computer achterliet. Maar dat zou heel wat meer moeite kosten om erachter te komen.

Haar walkietalkie kraakte. Maggie pakte het apparaat en zei: 'Ja?'

Het was Guppo. 'We hebben de kelder doorzocht.'

'En?'

'Brandschoon. Zelfs de tuingereedschappen glimmen als nieuw. Volgens mij brengt hij hier niet veel tijd door.'

'Verdomme,' zei Maggie. Ze had gehoopt dat ze hier bewijzen voor de moord zouden vinden, ook al konden ze niet bewijzen dat Rachel en Graeme seks met elkaar hadden gehad. Maar mede door het bewijs bij de schuur besefte ze algauw dat hij haar hoogstwaarschijnlijk niet thuis had vermoord. Het was logischer dat ze naar de schuur waren gegaan en er daar iets tussen hen was voorgevallen - iets dat in Rachels dood resulteerde.

'Oké, Guppo, jij en Terry gaan naar het busje buiten en doorzoeken dat. Bekijk iedere vierkante centimeter nauwkeurig, trek het kleed omhoog, gebruik de UV om bloedresten op te sporen. Haar. Vezels. Sperma. Vingerafdrukken. Alles. Ik wil weten of Rachel in dat busje is geweest.'

'Gesnapt.'

De volgende stem uit de krakende walkietalkie was van Terry. 'Ver- domme, Maggie, wil je me met Guppo in een busje opsluiten? Het was in de kelder al erg genoeg.'

Maggie lachte. 'Hé, ik heb hetzelfde bij de schuur meegemaakt, Terry, je hoeft van mijn kant geen sympathie te verwachten. Over en uit.'

Ze hing de walkietalkie weer aan haar riem.

'Ik begin nu aan de boekenplanken,' zei Maggie. Ze keek met een vies gezicht naar de rijen ingebonden boeken.

'Is de computer schoon?' vroeg Pete.

'Ja, in ieder geval de gewone dingen. Volgens mij hield Graeme het netjes. We zullen Guppo er even grondig naar laten kijken.'

'En foto's?' vroeg Pete. 'Je weet wel, gifs, jpegs, dat spul. Misschien bewaart hij ergens vieze plaatjes of andere troep voor volwassenen.'

Maggie knikte. Ze zocht op haar eigen schijf. Om te beginnen tikte ze 'Rachel' in en deed een oppervlakkige zoektocht naar een bestand, waarin de naam van het meisje voorkwam. Dat zou te makkelijk zijn, dacht ze, en ze had gelijk. Die zoektocht leverde niets op. Ze probeerde het opnieuw met bestanden die met 'R' begonnen, maar die resultaten waren overweldigend. Ze zocht naar 'seks', vervolgens 'fuck', daarna 'porno,' maar vond niets.

Toen kreeg ze een ander idee. Ze beperkte het zoeken naar bestanden die twee weken voor Rachels verdwijning waren gecreëerd of veranderd, plus de periode direct na haar verdwijning.

De zoektocht leverde slechts een handvol bestanden op. Langzaam liet ze het scherm voorbijrollen, ze negeerde de systeembestanden en controleerde alle documenten of spreadsheets die met een tekstverwerker waren behandeld. Alles scheen op het werk betrekking te hebben met veel details over online beleggingstransacties en verlies- en winstrekeningen van de filialen. Ze ging alle bestanden door en schrapte ze in gedachten van haar lijst, want deze zoektocht leverde even weinig resultaten op als de vorige. Graeme was te slim.

F,n toen zag ze het.

largo4qtr.gif. Een fotobestand dat twee dagen voordat Rachel was verdwenen, was gecreëerd.

De naam klonk als een zakenbestand, maar hij stond in de verkeerde directory. En ze had in Graemes werkbestanden geen enkele andere gif gezien. Ze ging met de muis naar het bestand om hem op te halen, maar aarzelde even voordat ze de knop indrukte. Ze hield haar adem in. Met trillende vingertop drukte ze de muisknop in en zag het scherm blank worden. Het duurde eeuwen voordat de foto geladen werd, hoewel ze de harde schijf van de laptop slechts een paar seconden hoorde zoemen. Daarna verscheen een nieuw scherm en sprong een kleurenfoto naar voren die het scherm volledig vulde.

Maggie hapte naar adem. 'O, mijn god.'

Ze hoorde dat Pete zich achter haar nieuwsgierig omdraaide. Toen hij over haar schouder naar het scherm keek, reageerde hij eveneens stomverbaasd. 'Shit.'

Het was een van de meest verbazingwekkende foto's die ze ooit had gezien. Maggie beschouwde zichzelf als een verstokte heteroseksueel, maar ze merkte dat zelfs zij haar lippen met haar tong bevochtigde. Ze merkte dat haar ogen als door een magneet naar Rachels ogen werden getrokken.

Op de foto stond een spiernaakte Rachel. Ze stond ergens in de wildernis, met wazige bomen op de achtergrond. Het regende. De regen bedekte haar naakte huid en stroomde in zilverkleurige beekjes over haar lichaam omlaag. Op de foto waren duidelijk waterdruppels op haar borsten te zien en kleine waterstroompjes liepen in haar vochtige kruis, waarna ze op de grond vielen. Rachel hield haar knieën enigszins gebogen. Ze hield een hand tussen haar benen, twee vingers waren onzichtbaar omdat die in haar spleet werden geduwd. Met haar andere hand hield ze haar rechterborst vast, die ze omhoogduwde om aan haar tepel te likken. Rachels mond hing halfopen van genot, maar haar heldergroene ogen waren open en staarden rechtstreeks in de camera.

Maggie besefte dat Pete naast haar nagenoeg stond te hijgen. 'Mijn god, ik hoop dat dat meisje niet dood is,' zei hij. 'Ik zou er alles voor over hebben om haar te neuken.'

'Hou je kop,' zei Maggie nijdig. Ze maakte via de printer een afdruk van de foto. Hij printte langzaam en lijn na lijn kwam het beeld van de tiener tevoorschijn die in het bos stond te masturberen.

'Die klootzak,' mompelde ze.

In de kamer op de veranda was het stil. Emily en Graeme zaten in de identieke leunstoelen. Emily staarde onbeweeglijk zonder iets te zien naar buiten. Haar gevouwen handen lagen in haar schoot. Graeme las een stuk door en negeerde daarbij Stride opzettelijk. Toen de rechercheur geen vragen meer had, was Graeme gewoon weer aan het werk gegaan, alsof hij zich nergens zorgen over hoefde te maken.

Stride wist zeker dat een deel van Graemes kalme houding toneelspel was, want alleen de insinuaties zouden al voldoende zijn om zijn reputatie te vernietigen. Of hij het nu leuk vond of niet, voor Graeme Stoner was het afgelopen in Duluth. En de man wist het. De enige vraag was of hij vrij zou zijn om ergens anders heen te gaan, of dat ze iets zouden vinden dat ze nodig hadden om hem voor lange tijd achter de tralies te krijgen.

Het wachten duurde lang, zeker nu de uren verstreken. Hij hoorde Guppo en Terry weer naar boven komen. Even later hoorde hij ze via de voordeur weggaan. Hij nam aan dat Maggie hun had opgedragen het busje te doorzoeken, hoewel hij hun gesprek niet had gehoord. Hij had zijn walkietalkie uitgezet om te voorkomen dat Stoner hun gesprekken zou kunnen horen.

Hij keek naar Graeme en bestudeerde het gezicht van de man. Hij wist dat Graeme zijn blik moest voelen, zelfs toen hij de pagina's van het document omdraaide gaf de bankier geen krimp. Het zou interessant zijn om Dan Erickson in de rechtbank aan het werk te zien als hij die man achter de tralies probeerde te krijgen. Aangenomen dat ze zo ver zouden komen.

Er ging nog meer tijd voorbij.

Stride hoorde Maggies voetstappen. Ze liep de kamer in met een stuk wit papier in haar hand. Maar deze keer keek Graeme wel op. Hij was oprecht nieuwsgierig en een beetje nerveus.

Maggie fluisterde in Strides oor: 'Moet je dit zien.'

Stride keek naar de foto en knipperde met zijn ogen toen hij het naakte meisje zag. Hij moest zichzelf eraan herinneren dat het een tiener was, die vermist werd en nu waarschijnlijk dood was.

Hij keek op van het papier en merkte dat Graeme naar hem keek. Opeens voelde Stride dat hij een licht voordeel ten opzichte van deze arrogante schoft had.

'Vertel me eens, meneer Stoner, bent u in het bezit van een digitale camera?'

Graeme knikte. 'Natuurlijk.' 'Die zullen we mee moeten nemen,' zei Stride. 'Herkent u deze foto?'

Hij gaf het papier aan Graeme. Er verschenen barsten in zijn gereserveerde houding, en Stride zag dat zijn hand beefde bij zijn pogingen om het papier stil te houden. Emily zag wat er op het papier stond en ze hield een hand voor haar open mond, alsof ze een schreeuw wilde onderdrukken.

'Waar hebt u hem gevonden?' vroeg Graeme, terwijl hij zijn stem neutraal probeerde te laten klinken.

'Op de computer in uw kantoor,' antwoordde Stride.

'Ik heb geen enkel idee hoe hij daar gekomen is. Ik heb hem nog nooit eerder gezien.'

'Echt waar?' zei Stride. 'U hebt die foto niet genomen?'

'Nee, natuurlijk niet. Dat zei ik toch al, ik had geen enkel idee dat hij op de computer stond. Rachel moet hem daarop gezet hebben. Als een grap.'

'Een grap?' vroeg Stride stomverbaasd. 'Wat een grap, zeg.'

'Wie weet waarom ze het heeft gedaan?' zei Graeme.

Stride knikte. 'U hebt geen idee wanneer deze foto genomen is?'

'Totaal niet.'

Maggie bestudeerde de man met koude ogen. 'Het bestand is twee dagen voor Rachels verdwijning op uw computer gezet.'

'Twee dagen?' vroeg Graeme.

'Dat is nogal toevallig,' ging Stride verder.

'Nou, zoals ik al zei, Rachel moet hem erop gezet hebben. Misschien was het haar bizarre manier om afscheid te nemen voordat ze wegliep.'

Stride deed een stap in de richting van de man. 'Maar ze liep toch niet weg, meneer Stoner? Jullie gingen die avond naar de schuur. U ging om seks met haar te hebben, zoals u dat al jaren gewend was. Zei ze nu nee? Probeerde ze weg te rennen? Dreigde ze het om aan uw vrouw te vertellen?'

'Graeme,' smeekte Emily hem met een zwakke stem. 'Vertel me dat het allemaal niet waar is.'

Hij zuchtte en keek haar aan. 'Natuurlijk niet.'

'We weten dat Rachel die nacht bij de schuur was, meneer Stoner. We weten dat ze die avond weer thuis is gekomen en dat u alleen thuis was. Wilt u ons vertellen wat er toen is gebeurd?'

Graeme schudde het hoofd. 'Ik heb haar nooit thuis horen komen. En ik denk dat dat alles is wat ik te vertellen heb tot meneer Gale aanwezig is.'

Hij zag er een beetje verdoofd uit. Stride vond het fijn dat de man in staat was om toch nog menselijke gebreken te hebben, dat hij vergissingen kon maken, bewijzen achterliet en niet wist hoe hij moest reageren als zijn leugens werden ontdekt.

'Doorgaan, Mags,' zei Stride tegen haar.

Maggie stond op het punt om weer naar boven te gaan toen haar walkietalkie begon te kraken. Iedereen in de kamer hoorde Guppo's stem.

'Maggie, Stride, we hebben jullie hier nodig. Er zijn bloedresten gevonden onder het kleed achter in de auto, en op een mes dat hij in de gereedschapskist bewaarde.'

Maggie zette vlug het apparaat uit, maar het was te laat.

Emily begon te gillen.

Stride en Maggie keken beiden naar haar en voelden de rauwe pijn in haar gebroken stem.

Met asgrauw gelaat sprong ze op uit haar stoel. Ze draaide zich om en staarde met angstige blik naar Graeme, die daar met een curieuze grijns op zijn gezicht zat, als een kat die de kanarie had opgegeten. Emily liet zich op haar knieën vallen.

Stride sprong naar voren en stond klaar om haar op te vangen als ze flauw mocht vallen.

In plaats daarvan kreunde Emily, ze boog naar voren tot ze op handen en knieën rustte en braakte op de witte vloerbedekking.