35

Wat was rechercheur Ingersoll te weten gekomen en waarom was hij erom vermoord?

Dat was de vraag die Jane de hele middag bezighield toen ze haar aantekeningen over de moord op Ingersoll zat te bestuderen. De foto’s die in en rond zijn huis waren genomen lagen uitgespreid op haar bureau, samen met rapporten over het ballistische onderzoek, het sporenonderzoek, de belgegevens van zijn mobiele telefoon en zijn huistelefoon, en de afschriften van zijn creditcard. Donohue had gezegd dat er weken geleden al een prijs op Ingersolls hoofd was gezet, rond de tijd dat hij was begonnen vragen te stellen over vermiste meisjes. Maar de zaken waarvoor Ingersoll zich interesseerde, waren oude zaken waarmee de politie van Massachusetts zich allang niet meer bezighield. Ze staarde naar een van de foto’s van Ingersolls lijk en dacht: Welk monster heb je wakker gemaakt?

En wat hebben verdwenen meisjes te maken met de Red Phoenix?

Ze trok de dossiers over die meisjes naar zich toe. De details over de verdwijning van Laura en Charlotte kende ze uit haar hoofd, dus concentreerde ze zich op de andere drie. De meisjes waren allemaal klein, tenger en leuk om te zien. Ze konden allemaal goed leren en haalden altijd negens en tienen. En ze hadden op één of meer gebieden uitgeblonken.

Patty Boles en Sherry Tanaka hadden meegedaan aan tennistoernooien. Deborah Schiffer en Patty Boles hadden deelgenomen aan tentoonstellingen. Deborah Schiffer speelde piano en was lid geweest van het schoolorkest. Maar de drie meisjes hadden elkaar niet gekend. Althans, voor zover hun ouders hadden geweten. En ze hadden ook niet dezelfde leeftijd op het tijdstip dat ze waren verdwenen. Sherry Tanaka was zestien. Deborah Schiffer dertien. Patty Boles vijftien. Eentje in de brugklas, twee op de middelbare school.

Jane dacht daarover na. Laura Fang was veertien toen ze verdween.

Ze maakte een chronologisch lijstje van de verdwijningen.

Deborah Schiffer, dertien.

Laura Fang, veertien.

Patty Boles, vijftien.

Sherry Tanaka, zestien.

Charlotte Dion, zeventien.

Het was alsof ze naar een royal flush zat te kijken. Elk jaar een ander meisje, een andere leeftijd. Alsof de smaak van de ontvoerder in de loop van die jaren was veranderd.

Ze pakte de dossiermap met de laatste foto’s van Charlotte, die waren genomen op de dubbele begrafenis van haar moeder en stiefvader. Weer bekeek ze de reeks die de fotograaf van The Boston Globe had genomen. Charlotte, bleek en mager in haar zwarte jurk, omringd door de andere rouwenden. Charlotte, weglopend tussen de mensen door terwijl Mark Mallory, haar stiefbroer, in haar richting keek. De foto waarop Charlotte en Mark ontbraken en haar vader zo verward keek omdat hij plotseling alleen was achtergebleven. En de laatste foto, waarop ze allebei weer te zien waren en Mark achter Charlotte liep. Een lange jongen met brede schouders, een jongeman die zijn stiefzus makkelijk had kunnen overmeesteren.

Elk jaar een ander meisje.

Het jaar waarin de dertienjarige Deborah Schiffer was verdwenen, was het jaar nadat Dina en Arthur Mallory met elkaar waren getrouwd en er nieuwe gezinsverbanden waren ontstaan met de nodige gezamenlijke activiteiten. Evenementen op school. Muziekuitvoeringen. Tennistoernooien.

Waren de slachtoffers op deze manier gekozen? Via Charlotte?

Jane pakte de telefoon en belde Patrick Dion.

‘Ik weet dat het net etenstijd is en het spijt me dat ik u stoor,’ zei ze, ‘maar zou ik de jaarboeken van Charlotte nog een keer mogen inzien?’

‘U bent altijd welkom. Hebt u iets ontdekt?’

‘Dat weet ik niet zeker.’

‘Waar zoekt u precies naar? Misschien kan ik u ergens mee helpen.’

‘Ik heb over Charlotte nagedacht. Over de vraag of zij misschien de sleutel is tot alles wat er is gebeurd.’

Ze hoorde Patrick een weemoedige zucht slaken. ‘Mijn dochter is altijd de sleutel geweest, rechercheur Rizzoli. De sleutel tot mijn leven, tot alles wat ooit belangrijk voor me is geweest. Mijn enige wens is te weten te komen wat er met haar is gebeurd.’

‘Dat begrijp ik,’ zei Jane vriendelijk. ‘Ik weet dat u het antwoord op die vraag wilt, en misschien zal ik u dat kunnen geven.’

Patrick deed zelf de deur voor haar open. Hij droeg een slobberige trui en een ruimvallende broek en liep op pantoffels. Net als de trui begon Patricks gezicht uit te zakken en slijtplekken te vertonen. Het verdriet had diepe rimpels in zijn huid geëtst. En nu kwam Jane de kwellende herinneringen nogmaals oprakelen. Ze voelde zich schuldig en toen ze elkaar een hand gaven, hield ze Patricks hand iets langer omklemd dan nodig was, een greep waarmee ze hem wilde laten weten dat het haar speet. Dat ze het begreep.

Hij knikte somber en ging haar voor naar de eetkamer, een beetje sloffend op zijn pantoffels. ‘Ik heb de jaarboeken al voor u klaargelegd,’ zei hij. Hij wees naar de eetkamertafel.

‘Ik breng ze meteen naar mijn auto, dan hoef ik u verder niet te storen.’

‘O.’ Hij fronste. ‘Als u het niet erg vindt, heb ik liever niet dat u ze meeneemt.’

‘Ik beloof u dat ik er goed op zal passen.’

‘Daar twijfel ik niet aan, maar…’ Hij legde zijn hand op de stapel boeken, alsof hij een kind zegende. ‘Dit is het enige wat ik over heb van mijn dochter. En het is erg moeilijk, begrijpt u, om er afstand van te doen. Ik zou me voortdurend zorgen maken dat ze zoekraken of beschadigd worden. Dat iemand ze uit uw auto zal stelen. Of dat u bij een aanrijding betrokken raakt en…’ Hij stopte abrupt en schudde spijtig zijn hoofd. ‘O, wat erg. Dat ik zoveel waarde hecht aan een stapel boeken, dat ik me alleen maar druk maak over wat er met de boeken zou kunnen gebeuren. Terwijl het alleen maar voorwerpen zijn, van papier en karton.’

‘Voor u zijn ze veel meer dan voorwerpen van papier en karton, en dat begrijp ik heel goed.’

‘Zou u ze dan hier willen laten? Voor mij? U mag net zolang blijven om ze door te nemen, als u wilt. Kan ik u iets te drinken aanbieden? Een glas wijn misschien?’

‘Nee, dank u, niet als ik werk. En ik moet nog rijden.’

‘Koffie dan.’

Jane glimlachte. ‘Graag.’

Toen Patrick naar de keuken ging om koffie te zetten, ging Jane aan de tafel zitten. Ze legde de boeken naast elkaar. Hij had ze allemaal tevoorschijn gehaald, zelfs die van haar basisschool, maar die legde ze opzij. Ze begon met het boek van Charlottes eerste jaar op Bolton Academy. Op de schoolfoto was Patricks dochter een teer ogend, blond meisje met een beugel. Eronder stond: CHARLOTTE DION, ORKEST, TENNIS, TEKENEN. Jane bladerde in het boek tot ze bij de oudere leerlingen kwam. Ze zocht naar de foto van Mark Mallory tussen de vierdejaars. Hij was toen vijftien en als naschoolse activiteiten werden muziek, lacrosse, schaken, schermen en toneel genoemd. Het was de muziek die hen tot elkaar had gebracht en de loop van hun leven en dat van hun ouders had veranderd. De echtparen Dion en Mallory hadden elkaar ontmoet bij een schooluitvoering waar hun kinderen aan meededen. Ze waren bevriend geraakt. En toen had Dina Patrick verlaten voor Arthur en was alles voor altijd veranderd voor hen.

‘Alstublieft,’ zei Patrick, die binnenkwam met een pot koffie. Hij schonk een kopje voor haar in en zette suiker en melk op de tafel. ‘U zult wel trek hebben. Zal ik een broodje voor u maken?’

‘Nee, dank u,’ zei ze. Ze nam een slokje van de hete koffie. ‘Ik heb tussen de middag laat gegeten en eet straks thuis nog wel.’

‘U moet een tolerant gezin hebben.’

Ze glimlachte. ‘Ik heb een echtgenoot die wist waar hij aan begon toen hij me ten huwelijk vroeg. O, dat zou ik bijna vergeten.’ Ze pakte haar mobieltje en toetste snel een sms’je voor Gabriel: KOM WAT LATER THUIS. EET MAAR VAST.

‘Denkt u dat u hierin zult vinden wat u zoekt?’ vroeg Patrick, met een blik op de boeken.

Ze legde het mobieltje op de tafel. ‘Dat weet ik nog niet.’

‘Als u me kunt vertellen waar u naar zoekt, kan ik u misschien helpen.’

‘Ik ben op zoek naar connecties,’ zei ze.

‘Wat voor connecties?’

‘Tussen uw dochter en deze meisjes.’ Jane deed een map open en liet hem het lijstje met de vier namen zien.

Patrick fronste. ‘De naam Laura Fang is me bekend. Toen Charlotte was verdwenen, heeft de politie onderzocht of er een verband tussen de twee zaken bestond. Maar die andere meisjes? Hun namen zeggen me niets.’

‘Ze zaten niet op Bolton, maar ze zijn net als uw dochter spoorloos verdwenen. Elk uit een andere stad en in een ander jaar. Nu vraag ik me af of Charlotte hen kende. Misschien via muziek of sport.’

Patrick dacht er eventjes over na. ‘Rechercheur Buckholz heeft me verteld dat er vrijwel dagelijks kinderen verdwijnen. Waarom hebt u juist voor deze meisjes belangstelling?’

Omdat een dode man genaamd Ingersoll me op hun spoor heeft gezet, dacht Jane. Wat ze zei, was: ‘We zijn bij ons onderzoek op deze namen gestuit. Misschien is er helemaal geen connectie. Maar als er een link met Charlotte bestaat, hoop ik die hier te vinden.’

‘In haar jaarboeken?’

Ze bladerde naar het deel van het boek dat over schoolevenementen ging. ‘Kijk,’ zei ze. ‘Dit was me de vorige keer opgevallen. Bolton Academy neemt in deze boeken zelfs op aan welke activiteiten de leerlingen hebben deelgenomen, van schoolconcerten tot tennistoernooien. Misschien kunnen ze zich dat veroorloven omdat het maar een kleine school is.’ Ze wees naar een pagina met foto’s van leerlingen die lachend naast hun werkstukken stonden. Het onderschrift luidde: NEW ENGLAND SCIENCE FAIR, BURLINGTON, VERMONT, 17 MEI. ‘Met behulp van deze documentatie,’ zei ze, ‘hoop ik Charlottes schooljaren te kunnen reconstrueren. Waar ze was, aan welke activiteiten ze deelnam.’ Jane keek naar Patrick. ‘Ze speelde viola da gamba. Zo hebt u de familie Mallory leren kennen. Uw kinderen zaten dat jaar samen in het orkest.’

‘In welk opzicht bent u daarmee geholpen?’

Jane bladerde naar het over de muziek. ‘Dit was het jaar dat ze voor het eerst in het orkest zat.’ Ze wees naar een groepsfoto van de orkestleden, onder wie Charlotte en Mark. Onder de foto stond: BIJ HET JANUARICONCERT KRIJGT HET ORKEST EEN STAANDE OVATIE!

Als Patrick naar de foto kijkt, vertrekt zijn gezicht alsof hij pijn lijdt. Hij zegt zachtjes: ‘Dit is heel moeilijk voor me. Om die foto’s te zien. Al die herinneringen…’

‘U hoeft er ook niet bij te blijven, meneer Dion.’ Jane legde even haar hand op de zijne. ‘Ik kan deze boeken wel in mijn eentje doornemen. Als ik vragen heb, zeg ik het wel.’

Hij knikte en leek opeens veel ouder dan zevenenzestig. ‘Dan ga ik inderdaad maar liever,’ zei hij. Hij liep langzaam bij de tafel vandaan en deed de schuifdeuren achter zich dicht.

Jane schonk nog een kop koffie voor zichzelf in. Ze deed het volgende jaarboek open.

Charlotte zat nu in de tweede klas. Ze was dertien en Mark zestien. Marks groeispurt was al een eind gevorderd. Op deze foto had hij een vierkante kin en brede schouders. Charlotte had nog een kindergezicht, bleek en teer. Jane bladerde naar de schoolactiviteiten, op zoek naar foto’s van beiden. Ze zag hen samen op een groepsfoto die was genomen tijdens de ‘Battle of the Orchestras’, op 20 maart, in Lowell, Massachusetts.

Deborah Schiffer woonde in Lowell en zij speelde piano.

Jane staarde naar de foto van Charlotte en de andere orkestleden. Twee maanden nadat deze foto was genomen, was Deborah verdwenen.

Jane’s hand trilde een beetje van opwinding en cafeïne. Ze dronk het kopje leeg en schonk het meteen weer vol. Ze zocht naar het volgende jaarboek, het jaar waarin Charlotte in de derde klas had gezeten. Ze wist al wat ze zou vinden toen ze het opsloeg waar de activiteiten van het orkest werden genoemd. Er stond een foto van acht leerlingen die met hun instrument poseerden. Eronder stond: BOLTON’S BESTEN VERKOZEN VOOR BOSTON SUMMER ORCHESTRA WORKSHOP. Charlotte stond er niet bij, maar Mark Mallory wel. Hij was nu zeventien, een knappe jongen met een wat broeierig uiterlijk, waar vast massa’s meisjes verliefd op waren geworden. Laura Fang was dat jaar veertien en had deelgenomen aan die workshop. Was Laura onder de indruk gekomen van het knappe uiterlijk en de rijke familie van een bepaalde jongen, een jongen die een meisje uit zo’n eenvoudig milieu als Laura geen blik waardig zou keuren?

Of had hij Laura juist in zijn vizier gehad?

Jane had een droge keel en het zoemende geluid in haar hoofd werd sterker. Ze nam nog een slokje koffie en pakte het boek van het jaar waarin Charlotte in de vierde klas zat. Toen ze het opendeed, zagen de woorden er vlekkerig uit en waren de gezichten onduidelijk. Ze wreef in haar ogen en bladerde naar het over de activiteiten. Daar had je Charlotte weer in het orkest, met haar viola da gamba. Maar Mark was van school en nu stond er een andere jongen achter de pauken.

Jane bladerde verder, naar het Sport. Weer wreef ze in haar ogen om te proberen de nevel weg te krijgen. Ze zag de foto bij vlagen onscherp, maar wist Charlottes gezicht nog wel te vinden in de rij tennissers. BOLTONS TEAM EINDIGT ALS TWEEDE BIJ DE REGIONALE KAMPIOENSCHAPPEN.

Patty Boles had getennist, dacht Jane. Net als Charlotte had ze dat jaar in de vierde klas gezeten. Had ze meegedaan aan die kampioenschappen? Was ze iemand opgevallen, iemand die makkelijk kon uitzoeken wie ze was en op welke school ze zat?

Zes weken na dat toernooi was Patty Boles verdwenen.

Jane schudde haar hoofd, maar de nevel leek nog dikker te worden. Er is iets mis.

Het gerinkel van een telefoon ergens in de verte drong door het gezoem in haar hoofd heen. Ze hoorde Patrick praten. Ze probeerde om hulp te roepen, maar er kwam geen geluid uit haar mond.

Toen ze moeizaam overeind kwam, hoorde ze dat de stoel met een klap omviel. Ze had geen gevoel meer in haar benen. Het waren net stelten, stijf en star. Op die stijve benen liep ze harkerig naar de schuifdeuren, bang dat ze zou vallen voordat ze die bereikte en dat Patrick haar in een beschamende positie op de vloer zou aantreffen. Toen ze haar hand uitstak naar de deuren, leken die achteruit te wijken. Ze kon er steeds net niet bij, hoe ver ze ook reikte.

Precies op het moment dat ze weer een uitval naar de deuren deed, schoven die opzij en verscheen Patrick.

‘Help me,’ fluisterde ze.

Hij verroerde zich niet. Hij bleef naar haar staan kijken met een kille, onverschillige blik in zijn ogen. Toen pas besefte ze wat een fout ze had gemaakt. Dat was haar laatste gedachte voordat ze bewusteloos aan zijn voeten in elkaar zakte.