Nancy Grace

Voordat Holden zijn post verliet, kreeg ik nog een verzoek voor een interview, ditmaal van Nancy Grace. In die tijd was ze verslaggever voor de Larry King Live Show. Ik wist wie ze was en ik was spookbenauwd voor haar. Ze was zo vals als wat. Ik zei tegen Mike en Ellen dat ik voor geen goud bij haar in de uitzending wilde.

Uiteraard haalden ze me over om het toch te doen.

Ze kwam naar de gevangenis met haar strakke blonde kapsel. Ze was keihard, precies wat ik had verwacht, en ze zei: ‘Meisje, ik zie meteen of je de waarheid vertelt of niet. En als je denkt dat ik jou met je hoofd op tv breng om een potje te gaan zitten liegen of om een aanklager te dwarsbomen, dan kun je dat mooi vergeten. Als je liegt, verdien je niet beter dan hier te zitten.’

Ik zei alleen maar ‘ja, mevrouw’ en ‘nee, mevrouw’, als een gehoorzaam kind. Het laatste wat ik wilde was heibel met Nancy Grace. Ik wist dat het wel goed zou komen als ik gewoon de waarheid vertelde.

Aan het eind van ons interview in Vandalia zat die keiharde reporter te huilen. Ze geloofde me. Het interview werd uitgezonden en ik vond dat ik goed overkwam. Ik zei dat ik niet goed begreep hoe ik uiteindelijk in de gevangenis was beland, maar dat ik in elk geval fouten had gemaakt. Ze vroeg of ik mijn moeder nog wel eens zag.

‘Je moeder is alles wat je hebt,’ blafte ze.

‘Mijn moeder en mijn zusje,’ antwoordde ik.

‘Verwijt je haar wel eens iets of vraag je je wel eens af waarom ze je niet gered heeft?’ vroeg Nancy.

‘Ja, zeker. Maar zo kan ik niet leven. Al die woede is niet goed voor me. Ik kan niet de hele tijd boos zijn. Ik kan niet meer boos zijn op mijn vader, niet op mezelf, niet op haar. Ik kan niet kwaad zijn op Christy. Ik kan niet kwaad zijn op mijn aanklager… Ik wil gewoon vrij zijn vanbinnen, in mijn hart, in mijn lichaam, mijn geest, mijn ziel.’

Ellen was te gast in het programma en nam het voor me op. Voor het juiste evenwicht had Nancy ook Bob McCulloch uitgenodigd, de openbare aanklager, die maar bleef beweren dat ik mijn vader had vermoord om zijn geld. Ellen corrigeerde al zijn uitspraken heel tactvol.

Ik vond dat hij er belachelijk van af kwam op tv en dat mijn zaak er goed uitzag. Het enige wat me interesseerde was of ik eerlijk en betrouwbaar overkwam op Holdens medewerkers en of ze zouden vinden dat ik gratie verdiende.

*

Mijn hobby was ingewikkelde spreien haken voor mijn vriendinnen. Ik haakte niet meer voor geld, maar voor mensen die ik echt graag mocht, maakte ik prachtige dekens van het beste garen dat ik kon vinden. Ik stuurde dekens naar Tom W., Christy, mijn moeder en mijn moeders vriendin Robyn. Robyn Merschen was een collega van mijn moeder en ze had een traumatisch leven achter de rug. We raakten bevriend via brieven en telefoongesprekken. Zij en haar man Ed kwamen soms op bezoek om eten te brengen en brachten dan allerlei heerlijke gerechten voor me mee. Ik maakte spreien voor mijn vriendinnen in de gevangenis en voor mezelf.

Ik wilde me meer openstellen voor mensen. Ik wilde de mensen bedanken die me al die jaren in gevangenschap hadden bijgestaan. Ik wilde vriendschappen opbouwen in plaats van mensen te mijden. Ik zou die vriendschappen hard nodig hebben om te overleven. Gouverneur Holden stond op het punt om een beslissing te nemen. Ik hoopte zo vurig op een goede uitkomst dat ik bijna buiten mezelf was van de zenuwen.

Ellen en Mike organiseerden eind oktober een demonstratie bij zijn kantoor. Strafvermindering wordt meestal gegeven voor Thanksgiving of Kerstmis. Ze trommelden wat mensen op die me steunden – mijn moeder, mijn zusje, Tom W., Ed en wat andere vrienden – en gingen met spandoeken voor het gouvernementsgebouw staan. We dachten allemaal dat het zou lukken. We hadden zo veel positieve publiciteit gekregen en dat was precies waar zijn mensen om hadden gevraagd.

Gouverneur Holden gaf een paar mensen strafvermindering en ik stikte bijna van opwinding terwijl ik afwachtte. Maar er kwam geen bericht. Ik kreeg niet eens een ja of een nee. Hij trad af zonder ook maar enige aandacht te schenken aan mijn gratieverzoek.

Ik was er volkomen kapot van.