Een sterfgeval in de familie

Toen ik acht was, overleed opa Lannert. Mijn vader had al jaren niet zo’n goed contact met hem, maar hij was er toch helemaal kapot van. Ik begreep nog niet goed wat dood was, dus ik kon zijn dood makkelijk accepteren. Opa was heel ziek geweest na een paar beroertes en hij was kalmpjes overleden in zijn slaap.

Mijn vader kon het niet accepteren. Dit onherroepelijke einde van hun moeizame relatie leek hem de das om te doen.

Hij ging avonden lang enorm veel drinken, soms samen met mijn grootvader. Ik geloof echt dat opa Paulson een slechte invloed op hem had in die chaotische tijd. Hij had continu ruzie met mijn moeder en Christy. Hij was uren en nog eens uren met mij in de kelder om te pingpongen of tv te kijken. Dat waren de enige momenten waarop hij zich beter leek te voelen. Daar beneden met mij werd hij rustiger. Soms glimlachte hij zelfs. Dan werd hij wat losser en werd hij weer papa, die verhalen vertelde en grappen maakte. Ik wilde hem helpen. Ik ging zo vaak naar hem toe als hij maar wilde.

Mijn moeder trok het steeds minder. Ze was minder thuis en als ze er wel was, bleef ze vaker op haar kamer. Als ze er was, hadden zij en papa ruzie. Ze ruzieden zelfs over seks waar wij bij waren. Christy en ik wisten niet wat seks was, we wisten alleen dat mijn moeder een ‘kutwijf’ was omdat ze hem niet ‘zijn gang liet gaan’.

Kort na de begrafenis zaten papa en ik zoals gewoonlijk in onze kelderwoonkamer.

Ik lag op de grond en mijn vader zat in zijn luie stoel. Hij vroeg of ik bij hem op schoot wilde komen en natuurlijk deed ik dat.

‘Kom eens hier, tijger,’ zei hij.

‘Oké, pap.’ Ik was blij dat hij weer in een goed humeur was. Hij had zo rottig gedaan sinds opa’s dood.

‘Schatje, binnenkort word je al negen. Weet je wat dat betekent?’ vroeg hij. Hij hield mijn armen stevig vast, alsof hij iets heel belangrijks wilde zeggen.

‘Dat ik heel veel cadeautjes krijg!’ antwoordde ik. Ik was dol op verjaardagen.

‘Ja,’ zei hij glimlachend. Toen zei hij: ‘Maar het betekent ook dat je nu een groot meisje bent. En grote meisjes doen bepaalde dingen.’ Hij zweeg een paar tellen. ‘Geef me eens een kus.’

Ik gaf hem een kus op zijn wang, zoals ik altijd deed.

Hij schudde van nee. ‘Zo doen grote meisjes dat niet.’

‘Hoe doen ze het dan, pap?’ Ik wilde het weten. Ik wilde groot zijn en ik wilde hem graag een plezier doen.

‘Doe je mond maar open, dan laat ik het zien.’ Hij draaide zijn gezicht naar me toe en kwam heel dichtbij.

Het was een rare houding. Maar ik wilde altijd graag proberen wat hij voorstelde. Ik deed mijn mond zo wijd mogelijk open. Hij wreef over mijn rug en zei dat ik me maar gewoon een beetje moest ontspannen.

Toen begon hij aan mijn lippen te knabbelen. Het voelde niet vervelend, het deed niet pijn en het was niet onaangenaam. Maar het was ook raar en kietelig, dus ik begon te lachen.

‘Rustig maar,’ zei hij. Hij zei dat ik mijn gezicht en mijn mond slap moest houden en begon weer te knabbelen. Even later stak hij zijn tong in mijn mond. Ik giechelde. Het voelde gek om tongtikkertje te spelen met papa. Christy en ik speelden het wel eens. Dan staken we onze tongen naar elkaar uit, deden onze ogen dicht en kwamen langzaam naar elkaar toe, tot onze tongen tegen elkaar botsten. Dan rolden we slap van het lachen op de grond.

Hij liet me even lachen. Toen zei hij: ‘Laten we het nog een keertje spelen.’

Dus ik deed mijn mond open – niet te ver, niet te hard – om tongtikkertje met mijn vader te spelen.

‘Beweeg je tong eens wat heen en weer, tijger,’ zei hij.

Het was zo vreemd en het overviel me zo enorm. Zijn tong was net een stuk kauwgum, zo groot dat ik er bijna in stikte. Ik kon bijna niet ademen met zijn mond zo stevig op de mijne. Ik vond het niet meer leuk, maar hij wel. Hij maakte geluiden en hij zei dat ik het prima deed. Ik was allang blij dat hij blij was, dus ik speelde het spelletje nog wat mee.

Dit spelletje bleek nog meer regels te hebben. Papa pakte mijn hand en legde die in zijn kruis. Het voelde hard en ik had nog nooit zoiets gevoeld of zelfs maar kunnen verzinnen.

‘Wat is dat?’ vroeg ik. Ik tastte een beetje rond met mijn vingers. Ik was nieuwsgierig. Maar ik wist niet helemaal zeker of ik het antwoord wel wilde weten.

Hij vertelde dat hij een heel bijzonder vriendje had en vroeg of ik die wilde zien.

Ik zei ja omdat ik hem niet teleur wilde stellen, maar eigenlijk was ik bang voor dat vriendje. Ik voelde dat er iets niet helemaal in de haak was. Maar ik probeerde mijn zorgen opzij te zetten omdat papa blij was en papa zou me altijd tegen alles beschermen. Toen deed hij zijn broek en zijn onderbroek open en haalde hem eruit. Ik staarde verbluft naar de eerste penis die ik ooit in mijn leven had gezien. Ik bedoel, ik had hem wel eens naakt gezien toen ik de badkamer binnen kwam, maar dat ging per ongeluk. Dit was iets totaal anders.

Ik zei bij mezelf: oké, dit is eigenlijk niet zo vreemd. Echt niet, hoor, het is niets geks.

Hij vroeg me om zijn vriendje te kussen en ik aarzelde geen seconde. Ik deed altijd wat hij zei. Ik was niet bang en ik voelde me niet onveilig, want ik was bij de enige persoon ter wereld die ik vertrouwde. Zijn vriendje zag eruit als een slang of zoiets. Hij veranderde van grootte en bewoog heen en weer. Ik lachte me slap. Ik zei dat zijn vriendje leefde.

Ik zei: ‘Hij wordt steeds groter!’ En ik begon weer te giechelen.

‘Doe je mond open, tijger, en laat mijn vriendje erin.’ Voor de tweede keer die avond deed ik mijn mond zo wijd mogelijk open. Hij duwde zijn vriendje naar binnen en zei dat ik mijn mond dicht moest doen. Hij schrok ineens op en zei au. Ik had hem zeker gebeten. Maar hij was niet boos. Hij zei alleen dat ik mijn mond niet helemaal dicht moest doen.

‘Hou je mond een heel klein beetje open. Zodat mijn vriendje er gewoon in kan liggen.’ Hij wreef kalmerend over mijn rug.

Ik zat helemaal niet lekker en toen hij hem heen en weer begon te bewegen, moest ik kokhalzen. Ik deinsde instinctief achteruit, ging rechtop zitten en klemde mijn kaken op elkaar. Ik wilde helemaal niet zo bruusk reageren, het gebeurde gewoon.

‘Vind je dat niet leuk?’ vroeg hij. Hij deed heel rustig en aardig en geduldig.

‘Het doet pijn als hij beweegt.’ Ik schudde mijn hoofd.

‘Oké, tijger. Mijn vriendje vindt het ook leuk als je hem likt. Kun je dat?’

Natuurlijk wilde ik het best proberen als hij dat graag wilde en zijn vriendje likken deed niet zo veel pijn. Maar toen hield ik op, want er kwam wit spul uit en dat smaakte bitter.

‘Vind je het niet lekker?’ vroeg hij. ‘Het is witte chocopasta.’

‘Het proeft gek. Bah!’ Ik wilde niet meer.

Hij zei dat ik het niet zo snel moest opgeven en dat ik even moest wachten. Hij ging naar een ander deel van de kelder, dat dienst deed als provisiekamer. Hij had een pot witte chocopasta in zijn handen. Ik was meteen niet meer zo gespannen, want ik was dol op witte chocopasta. Ik keek toe terwijl hij een beetje op zijn vriendje deed.

‘Oké, dit gaat vast beter,’ zei hij. ‘Probeer het nog eens.’

Toen ik alle chocopasta eraf had gelikt, deed hij er nog wat op. Hij zei dat ik moest doorgaan en dat ik net moest doen alsof het een ijsje was. Ik deed wat hij zei en meteen spoot er nog meer wit spul in mijn mond dat geen chocopasta was. Het smaakte weerzinwekkend en ik rende naar de wc om het uit te spugen. Ik was bang om de wc weer uit te komen. Ik wilde niet meer met zijn vriendje spelen.

‘Kom eens, tijger,’ zei hij rustig vanuit zijn stoel, met een glimlach op zijn gezicht. ‘Kom eens bij me op schoot.’

‘Ik wil niet meer spelen,’ zei ik vanuit de wc.

‘Dat hoeft ook niet. Ik wil alleen even praten.’

Ik vertrouwde hem nog steeds, dus liep ik naar hem toe. Als hij zei dat we niet meer zouden spelen, dan zouden we dat ook niet doen. Ik klom op zijn schoot op precies dezelfde plek waar ik net nog had gezeten.

‘Je weet wel dat je nu een groot meisje bent, hè?’ vroeg hij.

Ik knikte.

‘Grote meisjes kunnen best een geheim bewaren. Kun jij een geheim bewaren, tijger?’ Hij keek me aan, maar ik bleef omlaag kijken.

‘Ja.’

‘Ons spelletje is ons geheim. Mijn vriendje is ons geheim. Oké?’ Hij gaf me een zacht duwtje, om er zeker van te zijn dat ik het begreep.

‘Waarom?’

‘Omdat ik dit spelletje meestal alleen met mama doe en misschien wordt ze wel boos als ik het met jou doe in plaats van met haar. En we willen toch niet dat ze boos op ons wordt?’ Hij deed heel ernstig, dus ik luisterde goed.

‘Nee.’ Het laatste wat ik wilde was ze nog iets geven om ruzie over te maken.

‘Goed zo. Dan betekent dit dat je mijn favoriete dochter bent,’ zei hij lachend.

Ik vond het zo fijn. Ik sloeg mijn armen om hem heen.

‘Nu hebben we een vader-dochtergeheim. Christy heeft geen geheim, dus dat betekent dat jij mijn lievelingsdochter bent.’ Toen wendde hij zijn blik af en begon wat heen en weer te schuiven in zijn stoel.

‘Ik hou van je, papa!’ jubelde ik. Ik was helemaal opgetogen. Op dat moment was ik het gelukkigste meisje ter wereld.

En ik had geen idee dat mijn leven voor altijd veranderd was.