39

BINNEN, DE ZITKAMER, OVERDAG.

Totaalshot. De kamer is griezelig stil. Wayne staat met Scout voor de televisiecamera. In de ene hand heeft hij zijn wapen, in de andere de kijkcijfercomputer.

Close-up van Wayne vanuit het point of view van de tv-camera. Korrelige, videoachtige beeldkwaliteit.

WAYNE

(Snauwend tegen de camera)

Ik zei: Gaan jullie de televisie uitzetten?

De camera zwenkt van Waynes verwrongen gezicht naar de kijkcijfercomputer. Het beeld gaat plotseling over in hard focus. We zien iets wat klaarblijkelijk een of andere stijgende grafiek is. Totaalshot van de kamer. Wayne smijt de computer op de pond.

WAYNE

(Schreeuwend)

Nee, dus!

BINNEN, DE REGIEWAGEN VAN DE TV, OVERDAG

Commissaris Cornell en de anderen bekijken Wayne op de schermen. Snelle, rafelige, staccato zoom naar de beeltenis van Wayne op een van de schermen. Medium two-shot van Cornell en de aanvoerder van het overvalcommando.

COMMISSARIS CORNELL

Grijp hem.

BUITEN, HET DAK VAN HET GROTE HUIS, OVERDAG.

Leden van het overvalcommando verschaffen zich met veel geweld de toegang.

Jump cut naar…

BUITEN, EEN RAAM VAN HET HUIS, OVERDAG.

Leden van het overvalcommando zwaaien aan abseil-touwen door de ramen; het glas wordt versplinterd.

Jump cut naar…

BINNEN, VOOR DE DEUR VAN DE ZITKAMER, BOVEN AAN DE TRAP IN HET HUIS, OVERDAG.

Het overvalcommando beukt de deur in.

Jump cut naar…

BINNEN, DE ZITKAMER, OVERDAG.

Extreem wijd shot.Wayne en Scout in het midden.

Gedempt geluid. Slow motion.

Het overvalcommando breekt door de ramen en deuren. Wape en Scout openen het vuur.

Even later stond de hele kamer vol vreemde, groene figuren. Groene overalls, groene rubberlaarzen en handschoenen, groene gezichtsmaskers. De groene figuren tekenden de contouren van de doden. Een van hen probeerde een lijn te trekken rond Wayne. Het krijtje maakte weinig indruk op het kleverige moeras van stollend bloed waarin zijn lichaam lag. De groene man probeerde het met witte tape, maar er is niet veel wat houdt op hoogpolig, met bloed doordrenkt tapijt.

De kamer was gevuld met flitslichten, het effect was haast stroboscopisch. Er werden honderden en nog eens honderden foto’s genomen voor nader onderzoek. De verwrongen gelaatstrekken van de lijken flikkerden in kortstondige momenten van glorieuze verlichting. De grotesk verwrongen ledematen leken bijna te stuiptrekken in het grillig flitsende licht.

Honderden kogels en patroonhulzen werden met pincetten opgepikt van de vloer, en de echte buit werd uit de muur gepulkt. Er werden haren van kledingstukken geplukt en bloederige duimafdrukken werden zorgvuldig bewaard. De groene mannen en vrouwen sloegen niks over. Een paar roze Dr Martens, gespikkeld met een paar bloedspettertjes, werden ter plekke gefotografeerd en vervolgens in een plastic zak gestopt waar ‘Politielab. LA’ opstond. Hetzelfde gebeurde met een spuitbus stylingmousse, een panty en een piepklein glaasje, dat wonder boven wonder nog rechtop stond en een bodempje crème de menthe bevatte.

Deze forensische ijver had weinig zin; iedereen wist wie wie vermoord had, wie dood was en wie het had overleefd. Alles was vastgelegd door de tv; binnenkort te koop op video in alle goed gesorteerde zaken.

Maar procedure is procedure, en de groene figuren moesten hun werk doen. Er was al een grondig onderzoek beloofd naar de gebeurtenissen van die vreselijke Oscar-avond. De autoriteiten wilden maar al te graag laten zien dat ze, ondanks alles, de boel onder controle hadden.

Bij het huis van Bruce werden de overlevenden afgevoerd in gillende ambulances. Andere ambulances wachtten op de doden.